Złowieszczy song i miłość w Portofino – koncert Czerwonego Tulipana

Twórczość Czerwonego Tulipana znam i cenię od lat, ale dopiero w minioną sobotę usłyszałam ich po raz pierwszy na żywo. Na początku koncertu Stefan Brzozowski zapowiedział nam, że to ma być „piękny wieczór” i muszę powiedzieć, że zespół dotrzymał danej widzom obietnicy. Nastrój był niesamowity, nie zabrakło niczego – wzruszeń i śmiechów, liryki i satyry, smutku i radości. Wykonania na żywo przebiły na głowę te z płyt.

Koncert podzielony był na dwie części – na początku wysłuchaliśmy utworów z nowej płyty pt. „Błędne koło”, wśród których pojawia się m.in. tulipanowa wersja "Sarajewa" Nohavicy czy wyśpiewane przez Stefana po polsku "Dance me to the end of love" Cohena, po przerwie zaś przypomniano stare piosenki zespołu, jak nieśmiertelną „Olsztyn kocham”, czy „Ja zwariuję”. W nastrój pierwszej części koncertu możecie się wczuć wysłuchując płyty, udostępnionej w internecie przez wytwórnię płytową Mtj.

Muszę się tu przyznać, że zawsze byłam wielbicielką wokalu Krystyny Świąteckiej, a Ewa Cichocka, komediowa twarz zespołu, na nagraniach jakoś mnie odrzucała. Na żywo okazało się jednak, że wykonywane przez nią utwory stanowią znakomite przełamanie lirycznej całości koncertu. I cóż... w pewnym stopniu nareszcie się do niej przekonałam :)

Koncert odbył się w „hangarze” przystani Warmia w Olsztynie. Sala niewielka, a zatem przytulna i ułatwiająca poddanie się nastrojowi chwili. Urzekające było, że artyści w czasie przerwy nigdzie nie wychodzili, a pozostali z publicznością. Przy odrobinie chęci można było z każdym z muzyków zamienić parę słów; było zresztą widać, że mają na widowni wielu znajomych. Ta bliskość zespołu sprawiła, że wieczór był jeszcze bardziej magiczny i lekko nierealny. Przez dwie godziny koncertu znaleźliśmy się na chwilę w innym, piękniejszym świecie. Jeśli mam być szczera, było tak niesamowicie, że boję się, że długo, długo nie przeżyję niczego podobnego..

Wykorzystano zdjęcia ze strony internetowej zespołu.