"7 uczuć" Marka Kotarskiego - Moje Przemyślenia

Reżyseria: Marek Koterski
Scenariusz: Marek Koterski

Streszczenie Fabuły:
Adaś Miauczyński powraca do czasów swojego dzieciństwa, kiedy miał spory problem z nazywaniem towarzyszących mu emocji. ~Filmweb

---

Marek Koterski z tym dziełem stworzył filmowy podręcznik młodego rodzica a ten film powinien być przedstawiony na każdych spotkaniach dotyczących rodzicielstwa. 7 uczuć określiłbym jako kino terapeutyczne ponieważ twórca zabiera nas na terapię jednocześnie żartując z uczuć aby na sam koniec z dać nam do zrozumienia, jak złymi jesteśmy rodzicami.

Opis tego filmu nie sprawia, że zaczynamy się interesować tym dziełem, na szczęście nie musi, bo samo nazwisko Koterski przyciąga tłumy które pójdą do kina na ślepo i w tym przypadku nie zawiodą się. Głównym bohaterem jest Adam Miauczyński, w którego wcielił się Michał Koterski a ta rola idealnie do niego pasuje. Adaś powraca wraz ze swoją terapeutką do dzieciństwa, by uporać się z problemami emocjonalnymi. Początek filmu to właśnie sekwencja która przedstawia widzom przeszłość głównego bohatera aby zaraz po jej zakończeniu zabrać widzów wraz z Adasiem do szkoły i jego szkolnych znajomych, w których wcielają się Marcin Dorociński, Katarzyna Figura, Gabriela Muskała oraz kilku innych znakomitych aktorów.

Na początku wspomniałem, że Koterski stworzył doskonały podręcznik dla rodziców a uważam tak ponieważ jest to wyszukana opowieść o uczuciach która, mimo że czasami przybiera charakter satyryczny to jest też głęboką opowieścią, nad której znaczeniem można zastanawiać się przed snem. Reżyser pokazuje nam 7 podstawowych uczuć, które posiadamy a są to strach, smutek, wstyd, zazdrość, złość, wstręt i radość, aby pokazać widzom jak źle rodzice wychowują swoje dzieci oraz jak szkoła wbija uczniom do głowy zbędne informacje nie pokazując im jak żyć w otaczającym ich świecie i w tym filmie otrzymujemy właśnie Adasia miauczyńskiego, którego ogarnia multum uczuć, z którymi nie potrafi sobie poradzić, nie potrafi hamować złości dlatego bije swojego kolegę, jest zazdrosny, gdy mama przytula brata i cieszy się, gdy Ojciec bije jego brata, jest zły o to, że znajomy wyrywa mu dziewczynę, a gdy przychodzi czas na rozmowę o uczuciach ogarnia go wstyd, ale co do tego wszystkiego ma szkoła ano to, że szkoły wbijają dzieciom do głowy drewniane kołki w postaci na przykład znajomości na blachę wszystkich dopływów Nilu czy daty koronowania Łokietka pomijając jednocześnie najważniejszą kwestię nauczania o tym, jak radzić sobie ze smutkiem, strachem, stresem czy wstydem i w tym filmie Koterski idealnie to obrazuje.

Podsumowując:

Ten film otrzymuje ode mnie 7/10 ponieważ jest to doskonałe kino terapeutyczne, jednocześnie mocne i głębokie oraz chyba najbardziej osobiste ze wszystkich filmów Koterskiego.