W takim wypadku postaram się odpowiedzieć w 4 częściach. Nie będzie to nawet odpowiedz tylko mój komentarz i moje zdanie na ten temat gdyż jakoś nie koniecznie czuje się w roli nauczyciela, który autorytatywnie odpowiada na postawione pytania.

• Generalnie jako ludzie jesteśmy stworzeni w taki sposób, że potrzebujemy w sobie tego duchowego „pierwiastka” a jego zaspokojenie jest bardzo różnorodne. Dla jednego to będzie uczestnictwo w religii, innemu wystarczy medytacja, jeszcze inny będzie się łączył z siłami natury z tego względu, iż samym materializmem nie jesteśmy w stanie zapełnić tej pustki. Nawet osoby niewierzące generalnie w coś wierzą: karmę, przeznaczenie, los szczęścia, zbiegi okoliczności. Pewnie znajdą się osoby, które nie wierzą w nic ale moim zdaniem niewiara jest też wiarą w brak czegoś.
• Nie do końca podzielam pogląd, że „Śmierć to nie jest coś radosnego, to zawsze wiąże się z rozpaczą” bo jak by spojrzeć z perspektywy wierzącego chrześcijanina już nawet nie katolika to tylko etap, który zmienia sposób naszego bytowania. Po ludzku bardzo trudny w zrozumieniu i bolesny dla najbliższych ale w żadnym wypadku nie mogę powiedzieć, że śmierć to rozpacz. Była by gdyby to był definitywny koniec istnienia człowieka, tu mógłbym się zgodzić.
• Ja jako Katolik uznaje faktycznie jednego Boga ale podstawą mojej wiary jest też wiara w nieograniczone miłosierdzie Boże. Nigdy nie wiemy do końca co się dzieje w momencie śmierci lub tuż przed. Zresztą po Soborze Watykańskim II zaistniało pojęcie kręgów kościoła, które pozwalają nie katolikom osiągnąć zbawienie. W innym przypadku też dialog międzyreligijny (ekumeniczny) niemiał by sensu.
  Nie traktuj tego jak odpowiedzi na jakieś pytania. To jest mój komentarz i takie skrótowe powiedzenie tego w co wierze.