Cóż za zbieg okoliczności. Jestem właśnie po kolejnym (naprawdę nie wiem już którym) odświeżeniu sobie całego cyklu o Wiedźminie. Dwie godziny temu odłożyłem na półkę Sezon burz (wiem, nie należy do cyklu).

Ja osobiście, mimo, że wychowałem się na Tolkienie i go uwielbiam, to Sapkowskiego cenię sobie bardziej. U Tolkiena jest zbyt czarno-biało - nawet jako dzieciak tak to odczuwałem. Światy Sapkowskiego, ten wiedźmina i ten z trylogii husyckiej (którą też bardzo polecam), są dla mnie milion razy bardziej prawdziwe. Tak jak pisałem w swoim drugim komentarzu pod Twoim artykułem, nie przeszkadza mi, że nie są tak głębokie (w sensie złożoności, wzdragam się przed napisaniem, że są płytsze - bo nie są).

Co do samych światów w Fantasy to jest to tylko tło, tylko krajobraz, tylko szata w którą autor ubiera swoją literaturę. Czytając literaturę fantasy warto się zastanowić czy gdy usunie się to tło, zerwie tę szatę to czy coś jeszcze zostanie? U Sapkowskiego zostanie tego bardzo, bardzo wiele. Jest dla mnie mistrzem niedoścignionym, czasem wydaje się, że to co czytasz musiał pisać jakiś zatwardziały mizantrop, by parę kartek dalej od opisu jakiegoś fragmentu istoty człowieczeństwa aż ściskało za gardło.

Komentarz wyszedł trochę monotematyczny, ale to przez to, że po raz kolejny nie mogę wyjść z podziwu ile przyjemności może dać czytanie czegoś co zna się prawie na pamięć :-D.