Turkish Poetry (English/Turkish)

Turks learned the art of novel from Western Europeans and the first Turkish novels was written in the 19. century. On the other hand, Turkish poetry has a very deep tradition.

This can be explained by the fact that Turks, like most Eastern societies, pay attention to emotion rather than thought. In the form of poetry, emotions are more prominent than the prose in which mainly events and thoughts are conveyed, such as novels, stories, essays, etc.

Another reason why poetry is the main literary genre is that the Turks like to express themselves more verbally than in writing. Memorizing a poem is easier than remembering a novel.

Based on this information, I can easily say that the most powerful field of Turkish literature is poetry.

I have never tried to write poetry because I think poetry is a sacred art activity and requires great talent. This didn't stop me from loving poetry and reading a lot of poetry books.

Poetry is not a literary genre that can be easily translated, unlike prose literature types. For this reason, I know that my followers who do not know Turkish will never be able to taste the Turkish poetry as much as we do.

We can explain Turkish poetry in three main categories. Turkish Divan poetry, folk poetry and modern Turkish poetry developed under the influence of Western Europe.

Divan Poetry

Divan literature is a branch of art which developed under the influence of Arab - Iranian literature and has certain strict rules.

The most common forms are Gazel, Kaside, Mesnevi, song, and Rubai.

source

Writing poetry was a respectable work in the Ottoman Empire. Fatih Sultan Mehmet's the father II. Murat was the first Ottoman sultan to deal with poetry. Almost all the following Sultans wrote poetry and most of them have a "Divan"

In the Ottoman era, the poets used to collect the poems they wrote at various times of their lives in one book under an anonymous name called "Divan" instead of publishing them in separate books. Owning the "Divan" was a prestige occasion for poets. Every poet had a pseudonym.

Fatih Sultan Mehmet who conquered İstanbul was one of the sultans that have a Divan. He used the alias "Avni" for his poems, which means the person who helps.

Kanuni Sultan Süleyman had written more than three thousand poems in 46 years of his reign under the pseudonym Muhibbi which means loving, friendly.

The main themes of Divan poetry are love, women, wine, beauty, mysticism, and praise of governors. The objects of Divan poetry are mostly abstract.

The most influential Divan poets are Baki, Fuzuli, Nedim, Nabi and Sheikh Galip.

Folk Poetry

Folk poetry has developed within three branches: religious Turkish folk literature, anonymous Turkish folk literature, song style Turkish folk literature.

The basic dimension of folk poetry is the syllable. The poets are mostly quadratic. The basic shapes of this kind are Koşma and Mani.

The main themes of folk poetry are love, love of nature, heroism, and mysticism. The objects of folk poetry are mostly concrete.

The most influential Turkish folk poets are Yunus Emre, Dadaloglu, Aşık Veysel, and Pir Sultan Abdal.

source

Modern Turkish Poetry

Under the influence of Western Europe from the beginning of the 19th century, Turkish poetry began to liberate in form and content.

Namik Kemal, Ziya Pasha, and Tevfik Fikret are the well-known modern poets of the Ottoman period.

The first community of the Republic period was the "Seven Torchers". Their purpose was to save poetry from monotony. Cahit Sıtkı tarancı and Fazıl Hüsnü Dağlarca was unique representatives of "Seven Torchers".

The second community of the republican period is the "Garip" represented by Orhan Veli, Oktay Rifat, and Melih Cevdet Anday. "Garip" means odd and also poor in Turkish. They gave importance to intimacy and bringing poetry close to daily speech. The man on the street gets into poetry. The effect of "Garip" is even seen in our poetry today.

After the 1950s, the poets have gone away from the social issues and turned to abstract images.

The third community of the Republic period is the "Second New". As opposed to the first new ones(Garip), they are re-oriented to form the outer structure, to selectivity in the subject and to the poetry in the expression.

With the publication of Nazım Hikmet's books in the 1960s, a new generation of socialist poets grows.

I consider poets born between 1901 and 1931 as the golden generation of modern Turkish poetry. It is interesting that there are so many great poets born in the 1920s. The majority of these poets, unfortunately, are no longer alive and no new poets are emerging in their caliber. According to the date of birth, I can list my favorite modern Turkish poets as follows:

Ahmet Hamdi Tanpınar-1901
Nazim Hikmet Ran-1902
Cahit Sitki Tarancı-1910
Orhan Veli-1914
Ilhan Berk-1918
Özdemir Asaf-1923
Attila Ilhan-1925
Can Yücel-1926
Ahmet Arif-1927
Edip Cansever-1928
Cemal Süreya - 1931

Of course, there are important poets born before and after this period, Yahya Kemal was born in 1884, Metin Altiok born in 1940 and Ataol Berhamoğlu born in 1942 are among these poets.

Poetry translation is not an easy task because poetry is an art made by the harmony of sound, syllables, and the connotation of words. However, some Turkish poets' books were translated into Western languages, especially in English. The poetry of Nazım Hikmet which is relatively close to prose, for example, has been translated into many foreign languages. Poems of Nazım Hikmet is a good example.

Orhan Veli's epic poetry book, I am Listening to Istanbul, is one of the books translated into English. You have a look at the book from here

Those who are interested in Turkish poetry can also read the book, Brave New Quest which includes examples from modern Turkish poets.

I hope that soon a new gold generation will emerge and we can begin to read the new poems of the living poets.

Thanks for reading.

Türk Şiiri

Türkler roman sanatını Batı Avrupa'dan öğrendiler ve ilk Türkçe romanlar 19. yüzyılda yazıldı. Türk şiirinin ise oldukça köklü bir geleneği vardır.

Bu durum Türklerin birçok doğu toplumu gibi düşünceden çok duyguya önem vermesiyle açıklanabilir. Duyguların ifade edildiği şiir biçimi, olayların ve düşüncelerin aktarıldığı roman, öykü, deneme gibi türlere kıyasla daha önde olmuştur.

Şiirin başlıca edebi tür olmasının bir diğer nedeni Türklerin kendilerini yazıdan çok sözle ifade etmekten hoşlanmasıdır.

Bu bilgilerden yola çıkarak Türk edebiyatının en güçlü olduğu alanın şiir olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim.

Şiirin oldukça yüce bir sanat etkinliği olduğunu ve büyük bir yetenek gerektirdiğini düşündüğüm için hiçbir zaman şiir yazmaya yeltenmedim. Bu durum şiiri sevmemi ve bolca şiir kitabı okumamı engellemedi.

Şiir düzyazıdan farklı olarak kolayca tercüme edilebilen bir edebi tür değil. Bu nedenle Türkçe bilmeyen takipçilerimin Türk şiirinin tadına hiç bir zaman bizler kadar varamayacağını biliyorum. Türkçe konuşanların pek çok konuda olmasa da en azından bu konuda şanslı olduğunu düşünüyorum.

Türk şiirini 3 temel kategoride ele alabiliriz. Divan edebiyatı, halk edebiyatı ve Batı Avrupa etkisinde gelişen modern Türk şiiri.

Divan Şiiri

Divan edebiyatı Arap - Iran edebiyatı etkisiyle gelişen ve belirli kuralları olan, sanatlı söyleyişin hakim olduğu bir koldur. Temel vezni aruz, temel yazı birimi ise beyit ve benttir.

En çok kullanılan türleri gazel, kaside, mesnevi, şarkı, rubai gibi şekillerdir.

Şiir yazmak Osmanlı İmparatorluğu devrinde saygın bir iş olagelmiştir. Fatih Sultan Mehmet'in babası olan ve 1421 yılında tahta çıkan II. Murat şiirle ilgilenen ilk Osmanlı padişahı olmuştur. İzleyen padişahların neredeyse tamamı şiir yazmıştır ve çoğunluğu divan sahibidir.

Osmanlı devrinde şairler, hayatlarının çeşitli zamanlarında yazdıkları şiirleri ayrı kitaplarda yayınlamak yerine "divan" diye anonim bir ad altında tek kitapta toplarlardı. "Divan" sahibi olmak şair açısından bir prestij vesilesiydi. Her şairin bir takma ismi (mahlası) vardı.

İstanbul'u fetheden Fatih Sultan Mehmet divan sahibi padişahlardandır. Şiirlerinde yardım eden kişi anlamına gelen "Avni" takma adını kullanırdı.

Kanûnî Sultan Süleyman 46 yıl süren saltanatına zaferler ve savaşlarla birlikte, Muhibbî mahlası ile yazdığı 3000 bine yakın şiir bulunan divânını da sığdırmıştır. Muhibbî sevgi duyan, dost anlamına gelmektedir.

Başlıca divan şairleri Baki, Fuzuli, Nedim, Nabi ve Şeyh Galip'dir.

Halk Şiiri

Halk şiiri kendi içerisinde üç koldan ilerlemiştir: Dini - tasavvufi türk halk edebiyatı, anonim türk halk edebiyatı, aşık tarzı türk halk edebiyatı.

Halk şiirinin temel ölçüsü hece'dir. Kullanılan nazım birimi çoğunlukla dörtlüktür. Bu kolun temel şekilleri koşma ve manidir. Türler ise güzelleme, koçaklama, taşlama, ağıt, ilahi, nefesdir.

Başlıca Türk halk şairleri Yunus Emre, Dadaloğlu ve Pir Sultan Abdal'dır.

Modern Türk Şiiri

Batı Avrupa etkisinde 19. yüzyıldan itibaren gelişmeye başlamış, şiirde şekil ve içerik serbestleşmeye başlamıştır.

Osmanlı döneminin başlıca modern şairleri Namık Kemal, Ziya Paşa ve Tevfik Fikret'tir.

Cumhuriyet döneminin ilk topluluğu Yedi Meşaleciler'dir. Amaçları şiiri tekdüzelikten kurtarmaktır. Cahit Sıtkı Tarancı ile Fazıl Hüsnü Dağlarca çok kendilerine özgüdürler.

Cumhuriyet döneminin ikinci topluluğu; Orhan Veli, Oktay Rıfat ile Melih Cevdet Anday'dan oluşan Birinci Yeniler (Garipçiler)dir. Şiirden ölçü, uyak atılır. Şiir diline konuşma dilinin yakınlığı getirilir. Konunun da şairane olması gerekmez, sokaktaki adam şiire girer. Garip etkisi bugünkü şiirimizde bile görülür.

1950'lerden sonra toplumsal konulardan uzaklaşan şairler imgeye yönelirler.

Cumhuriyet döneminin üçüncü topluluğu İkinci Yeniler'dir. Birinci yenilere karşıt olarak yeniden dış yapıda biçime, konuda seçiciliğe ve anlatımda şairaneliğe yönelirler.

1960'lı yıllarda Nazım Hikmet'in kitaplarının yayınlanmasıyla yeni bir toplumcu şair kuşağı yetişir.

1901 ile 1931 yıllıarı arasında doğan şairler modern Türk şiirinin altın jenerasyonu sayılabilir. Özellikle 1920'lerde doğmuş bu kadar çok sayıda büyük şair olması ilginçtir. Bu şairlerin büyük çoğunluğu ne yazık ki artık hayatta değil ve onların kalibresinde yeni şairler yetişmiyor. Doğum tarihlerine göre en beğendiğim modern Türk şairlerini aşağıdaki gibi sıralayabilirim:

Ahmet Hamdi Tanpınar - 1901
Nazım Hikmet Ran - 1902
Cahit Sıtkı Tarancı - 1910
Orhan Veli - 1914
İlhan Berk - 1918
Özdemir Asaf - 1923
Attila İlhan - 1925
Can Yücel - 1926
Ahmet Arif - 1927
Edip Cansever - 1928
Cemal Süreya - 1931

Elbette bu dönemin öncesinde ve sonrasında doğmuş önemli şairler de vardır, 1884 doğumlu Yahya Kemal, 1940 doğumlu Metin Altıok ve 1942 doğumlu Ataol Berhamoğlu bu şairler arasındadır.

Şiir ses ve hecelerin uyumundan, sözcüklerin çağrışımından yararlanarak yapılan bir sanat olduğu için şiir çevirisi kolay bir iş değil. Yine de bazı Türk şairlerinin kitapları İngilizce başta olmak üzere batı dilerine çevrildi. Nazım Hikmet'in düzyazıya yakın şiiri örneğin çok sayıda yabancı dile çevrilmiştir. Nazım Hikmet şiirlerinin çevirisi

Orhan Veli 'nin dillere destan şiir kitabı İstanbul'u Dinliyorum da İngilizce'ye çevrilmiş kitaplar arasındadır.

Genel anlamda Türk şiirini merak edenler Türk şairlerinden seçme şiirlerin İngilizce'ye çevrildiği bu kitabı okuyabilirler.

https://www.goodreads.com/book/show/438245.A_Brave_New_Quest?ac=1&from_search=true

Umarım yakında yeni bir altın jenerasyon yetişmeye başlar ve yeniden yaşayan şairlerin yeni şiirlerini okumaya başlayabiliriz.

Okuduğunuz için teşekkür ederim.!