မိုးရိပ္ေတြညဳိရြာမလိုနဲ႔

မိုးရိပ္ေတြညိဳ ႐ြာမလိုနဲ႔၊
ၿပိဳမေယာင္ဆင္၊ ေနာက္ေတာင္ခြင္က၊
စြန္မင္ေရာင္စြဲ၊ မကာန္းမဲသို႔၊
အိတြဲလို႔ခိုသည္၊
မိုးႀကိဳေလညႇင္း သြန္း၏တည့္။

မိုးေတာင္ကၿပိဳ၊ သြန္းကာၿဖိဳ
တိမ္ညိဳပတ္ဆိုင္း၊ ဝဠာမိႈင္းလို႔၊
ယွက္သိုင္းလႊမ္းျခဳံ၊ ေလျပင္းမႈံသည္၊
ေမႊ ့ပုံကလည္း ေအးသတည့္။

ငယ္တုန္းကဆို၊
ေ႐ႊမိုးညိဳ ႐ႊဲစိုသြန္းလို႔၊
ၿခိမ့္အုံးဝင္းလက္၊ လ်ွပ္ျပက္ရင္ျဖင့္၊
အေမ့ရင္ခြင္၊ ေျပးဝင္ဖက္တိုင္း၊
ေထြးပိုက္သိုင္းခ်ီ တိုးေဝွ႔ၿပီ၊
ႏြဲ႕မွီေခါင္းေခြ႕၏။

ေခြၽးသိပ္ ေဖြလို၊
ကြန္းရိပ္ခိုရာ၊ ခုဆိုေဝးလို႔၊
မိုးညိဳ႕ေလတိုင္း ေမ်ွာ္ရည္မိႈင္း၊
ေတြးတိုင္းေဆြးၿပီ အေမ့အိမ္ဆီ၊
လြမ္းသည္ မိုးနွယ္အုံ႔။

ေဆြးစိတ္ငယ္ ဗ်ာပို၊
သိေနွာင္းခ်ိန္ကို ဘယ္လိုကူးေျမႇာက္၊
ဘယ္ေျခေရာက္လိမ့္၊ တက္ေခါက္မေျပ၊
စိတ္ေထြေထြနွင့္ ျပန္ေျဖလို႔ေတြး၊
ရင္မေအးသည္၊
လြမ္းေဆြး တအုံ႔အုံ႔။ ။