Luang Prabang - jedno z najpopularniejszych miejsc, do których zmierzają rzesze turystów/podróżników podczas podróży w Laosie. I nic dziwnego, bowiem i Luang Prabang, i jego okolice mają sporo do zaoferowania. Miasto, tudzież miasteczko, ma zupełnie inny klimat niż pozostałe miejsca, w których byłam w tym kraju. Z jednej strony trochę "europejskie", bądź w klimacie świata zachodniego, a z drugiej jednak strony zupełnie inne niż pozostałe miejsca, w których byłam w tym kraju. To, że inne, nie oznacza, że ani lepsze ani gorsze. Po prostu inne. No i jeszcze okolice, a raczej dwa cudne wodospady! Z czystym sumieniem muszę stwierdzić, że Luang Prabang jest obowiązkowym punktem podczas pobytu w Laosie. Zatem nie traćmy więcej czasu i ahoj Luang Prabang!

Kuang Si - najbardziej znany wodospad w Laosie

Jak się dostać do Luang Prabang z Vang Vieng

Są dwie opcje transportu z Vang Vieng do Luang Prabang - albo autokar, albo minivan. W poprzednim wpisie wrzuciłam przykładowy cennik transportu:

https://steemit.com/pl-travelfeed/@lynxialicious/nie-samym-tubing-iem-vang-vieng-zyje-laos-5

Zatem ceny rozpoczynają się od 100k LAK (ok. 45 PLN) do około 110k LAK. Nie do końca ufając pośrednikom na głównej ulicy miasteczka, udałam się na dworzec autobusowy w drodze do jaskini Tham Chang. Nie było żadnej różnicy w cenie, także można śmiało wykupić transport na mieście. Albo sprawdzić jeszcze w swoim hostelu - u mnie było nawet nieco taniej - za przejazd do Luang Prabang zapłaciłam 90k LAK. Czas podróży to ok. 4h, w końcu trzeba pokonać zawrotne 180 kilosów 😉 Pamiętacie zapewne, że stan dróg w Laosie pozostawia trochę do życzenia. Zatem niech nie dziwi Was czas podróży 😉 Minivany zatrzymują się praktycznie w centrum Luang Prabang - stamtąd bardzo łatwo dostać się do jakiegokolwiek hostelu czy hotelu.

Luang Prabang

Do 1975 roku stolicą Laosu był właśnie Luang Prabang. Choć obecnie jest to Vientiane, to zdecydowanie bardziej podoba mi się to miejsce. Sama nazwa oznacza "Królewskie Miasto Delikatnego Obrazu Buddy", którego będziecie mogli oglądać często w całkiem licznych świątyniach. Co więcej, jedna z legend, mówi o Buddzie, który podczas swojej podróży po Azji Południowo - Wschodniej odpoczął na brzegu Mekongu. Tak sobie siedząc i chillując, Budda uśmiechnął się i podobno przepowiedział, że w tym właśnie miejscu powstanie bogata oraz potężna stolica państwa. Czy potężna, tego nie wiem, ale nawet w dzisiejszych czasach widać, że jest to całkiem bogata miejscówka jak na Laos oczywiście.

Atrakcje miasteczka

Cóż można zatem fajnego porobić w słynnym Luang Prabang? Jest kilka opcji, a jakżeby inaczej 😉

• Wzgórze Mount Phou Si i świątynia Wat Chom
  Po pierwsze liczne świątynie. Jednak o nich niewiele Wam powiem, bo... najnormalniej na świecie wolę widoczki :P OK, wybrałam się jednak do dwóch świątyń. Nie jestem aż taką ignorantką 😊 Zatem pierwsza miejscówka godna polecenia to wzgórze Phou Si, gdzie na szczycie znajdziecie stupę Wat Chom:
  

Po drodze spotkacie jeszcze oczywiście Buddę w kilku wydaniach:

Nigdy za wiele Buddy 😊

Dlaczego warto się tam wybrać? Dla super zachodu słońca - podobno. Podobno, bo niestety u mnie było załamanie pogody i super widoków to ja nie zobaczyłam. Ale i tak fajnie było się wdrapać na górę. Dwie wskazówki od cioci Karoliny - po pierwsze jeśli chcecie wybrać się na zachód słońca, to musicie to zrobić odpowiednio wcześniej co byście mieli fajną miejscówkę do podziwiania. Inna sprawa to taka, że są trzy różne trasy na szczyt. Do wyboru, do koloru! W zależności którą wybierzecie, możecie na swojej drodze spotkać różne świątynie, jaskinie no i ... Buddę. Wjazd - zawrotne 20k LAK (ok. 9 PLN).

Może i nie jest to najpiękniejszy widok, ale zawsze fajny spacer pod górę

• Wat Chom Phet - świątynia i punkt widokowy po drugiej stronie Mekongu
  Równie fajna miejscówka na zachód słońca i do tego nie taka oblegana jak jej powyższa koleżanka. Wjazd 10k LAK, więc nie ma tragedii. Za to widoki moim zdaniem są zdecydowanie ładniejsze 😉

Mnisi w końcu też ulegli presji telefonów komórkowych i Internetu 😉

Aby się tam dostać trzeba iść na przystań skąd praktycznie co chwila rusza lokalny mały prom na drugą stronę za kilka groszy. Oczywiście można się wybrać prywatną łódką, ale skoro nie ma różnicy, to po co przepłacać?Następnie należy kierować się na prawo i po około 15 minutach spacerku jesteśmy na miejscu.

• UXO Lao Visitor Center i sekretna wojna
  To miejsce dla mnie stanowi obowiązkową pozycję w planie podróży będąc w tym kraju. Zaledwie kilka minut w tym miejscu i od razu zmienia się sposób postrzegania Laosu i Laotańczyków. Z tego co pamiętam, to takowe muzeum znajduje się również w Vientiane, aczkolwiek nie miałam okazji się do niego wybrać. Dlatego też udałam się do jego odpowiednika w Luang Prabang. Przy okazji, wejście do muzeum jest darmowe.

Ekspozycja przed UXO Center

UXO - unexploded ordnance, czyli niewybuchy. O co chodzi? Otóż Laos jest krajem, który został najbardziej zbombardowany na jednego mieszkańca na świecie. Między 1964 a 1973 rokiem Stany Zjednoczone wysłały ponad pół miliona misji bombowych wraz z ponad dwoma milionami ton materiałów wybuchowych. Co to oznacza? Przede wszystkim to, że nawet II wojna światowa, to pikuś w porównaniu do tego, co tutaj się działo. A w zasadzie dalej dzieje.

Wyobraźcie sobie, że co 8 minut, 24 godziny na dobę przez 9 lat Amerykanie wysyłali jeden naładowany materiałami wybuchowymi samolot. W konsekwencji ponad 260 milionów bomb kasetowych zostało zrzuconych na Laos, z czego około 80 milionów nie eksplodowało. Bomby kasetowe to dopiero był wynalazek! Nie są to zwykłe bomby. Te, wybuchają przed dotarciem na ziemię i wyrzucają z siebie mniejsze "bombki" (tzw. bombies).

Bomby kasetowe i "bombies"

W końcu jak już Amerykanie coś robią, to robią to z rozmachem. Niemniej, nie był to dopracowany wynalazek, bo jak wspomniałam prawie jedna trzecia po prostu nie wybuchła. Około 50 tysięcy cywili zostało zabitych lub okaleczonych przez niewybuchy. Z tego jeszcze połowa ofiar, to... dzieci. Co więcej, codziennie zostaje zabita lub zraniona jedna osoba przez UXO. Liczby robią wrażenie, nieprawdaż? To jeszcze przeczytajcie poniższy akapit.

Szlak Ho Chi Minha

Czym zawinił Laos, że Amerykanie tak okrutnie obeszli się z jego terenami? Ano tym, że sąsiadował z Wietnamem. O wojnie w Wietnamie każdy słyszał, ale o Laosie już niekoniecznie. Zatem Laosowi oberwało się tak o, dlatego, że znajdował się tam, gdzie się znajdował. A tak poważniej, to przez tereny Kambodży i Laosu przebiegał Szlak Ho Chi Minha, czyli szlak zaopatrzeniowy między północnym i południowym Wietnamem. Amerykanie postanowili ukrócić ten proceder i często gęsto bombardowali na oślep, ponieważ tereny te wiodły przez dżungle czy też rzeki, a zatem były to tereny nieźle zamaskowane. Jeszcze zanim na dobre rozpoczęłam oglądanie wystawy, już byłam wstrząśnięta jak siemasz.

Wiele krajów wspomaga Laos w usuwaniu niewybuchów, w tym również Polska

Najlepsze jednak w tym wszystkim jest to, że Stany Zjednoczone przyznały się do swojej winy dopiero w 1997 roku, czyli prawie ćwierć wieku później... Bardzo ważna lekcja historii. Szczerze mówiąc dopiero tutaj ją poznałam. I tak naprawdę po tej wizycie trochę inaczej spojrzałam na Laotańczyków. I na sam Laos. Niewątpliwie wydarzenia z sekretnej wojny wywarły duży wpływ na to jak wygląda ten kraj dzisiaj. Tym bardziej mam gęsią skórkę jak tylko pomyślę o tym, że tak naprawdę ludzie żyją tam na jednym wielkim polu minowym. Na zakończenie jeszcze wspomnę, że owszem przeprowadzane są akcję rozbrajania bombies, ale jeśli to będzie wykonywane w obecnym tempie, to potrzeba praktycznie stu lat aby oczyścić laotańskie tereny. Czytając tą informację zaniemówiłam, co nie zdarza się zbyt często. Ba, wybierając się później na wodospad Kuang Si widziałam znak, mówiący, że dany teren jest niebezpieczny i można tam spotkać z pozoru niewinne bombies... I pomyśleć, że Laotańczycy na co dzień żyją dosłownie na krawędzi...

• Ceremonia Wręczania Jałmużny
  Jeśli nie macie problemów z wczesnym wstawaniem, to polecam zebrać się jeszcze przed wschodem słońca na jedną z głównych ulic miasta, gdzie będziecie mogli być świadkiem wędrówki mnichów, którzy zbierają ofiary żywnościowe. Każdego dnia około 200 okolicznych mnichów wychodzi z samego rana by zrobić małą rundę wokół miasta.

Pochód mnichów

W miejscu, w którym ja stałam, nie było praktycznie nikogo poza mną, moją koleżanką z Brazylii i kilkoma mieszkańcami Luang Prabang ofiarującymi przede wszystkim ryż. Mnisi poruszali się praktycznie bezszelestnie, w małych grupkach. Na koniec przystawali i (chyba) śpiewali jakieś modły bądź podziękowania: