Superkolonie mrówek argentyńskich
Pochodzące z Ameryki Południowej mrówki argentyńskie, za sprawą człowieka rozprzestrzeniły się niemal we wszystkich strefach subtropikalnych i umiarkowanych. Uważane są za gatunek inwazyjny i stanowią poważne zagrożenie dla równowagi ekosystemu, w którym się pojawiają.
Ogromne superkolonie wyniszczają rodzime gatunki mrówek i powiększają swoje powierzchnie w tempie dochodzącym do 270 metrów rocznie. Dużo mrówek potrzebuje dużo pożywienia, co często prowadzi do sytuacji, w której rodzime mrówki tracą dostęp do substancji odżywczych. Dodatkowo mrówki argentyńskie są niezwykle agresywne i nierzadko przypuszczają ataki na gniazda innych mrówek. Ostatecznie, mrówki argentyńskie zajmują miejsce mrówek, które pierwotnie żyły w danym regionie i naruszają stabilność ekosystemu.
Rodzime mrówki są przystosowane do środowiska, w którym się znajdują, jak i środowisko jest przyzwyczajone do ich obecności. Kolonie mrówek argentyńskich znajdują się, w przeciwieństwie do kolonii innych mrówek, stosunkowo płytko pod powierzchnią ziemi co ma negatywny wpływ na roślinność. Mrówki argentyńskie są w stanie zaatakować zwierzęta znacznie większe od siebie, czy też konsumować jaja gadów i ptaków.
Co sprawia, że mrówki argentyńskie odnoszą sukces w niemal każdym środowisku, w którym się pojawią?
Mrówki argentyńskie są stosunkowo małe,ich rozmiar waha się od 3 do 4 milimetrów oraz nie posiadają trującego jadu. Największą siłą mrówek argentyńskich są liczebność i rozmiary kolonii populacji introdukowanych. Czynnikiem sprzyjającym powstawaniu superkolonii jest zmniejszenie agresywności wewnątrzgatunkowej mrówek w rejonach zawleczenia. Badacze uważają, że ma to związek ze zmniejszoną różnorodnością genetyczną w obrębie populacji introdukowanych, wynikającą z tego, iż wywodzą się one od niewielkiej liczby królowych. W Ameryce Południowej mrówki argentyńskie tworzą znacznie mniejsze i mniej inwazyjne kolonie, ponieważ przedstawiciele poszczególnych gniazd walczą ze sobą, a nie współpracują i łączą w większe kolonie, co ma miejsce w przypadku mrówek na introdukowanych obszarach.
Współpraca mrówek argentyńskich prowadzi do powstania superkolonii rozciągających się na setki, a nawet tysiące kilometrów. Europejska populacja śródziemnomorska — atlantycka składa się z dwóch superkolonii. Pierwsza rozciąga się pasem od północnego wybrzeża Włoch, przez Francję i Hiszpanię oraz wybrzeżem atlantyckim przez Portugalię do północno-zachodniej Hiszpanii. Druga superkolonia znajduje się na obszarze Katalonii.
Kolonie mrówek argentyńskich zawierają więcej niż jedną królową. Dzięki temu ilość składanych jaj jest duża i kolonia powiększa się z jeszcze większym tempem. Same gniazda nie są zakładane wyłącznie pod ziemią. Pod tym względem, mrówki argentyńskie są również bardzo adaptacyjne. Gniazda tych mrówek powstają pod kamieniami, liśćmi, drzewem, jak i na drzewach. Jeśli warunki w danym obszarze się pogorszą, są w stanie przenieść całą kolonię w inne miejsce.
Mrówki argentyńskie mogą wyglądać na małe i niemające wielkiego wpływu na środowisko owady. Jednak ich zdolność do łączenia i przenoszenia kolonii, wpływ na ekosystem, posiadanie więcej niż jednej królowej w gnieździe oraz przystosowanie do środowiska (mimo że są dobrze przystosowane, nie rozprzestrzeniają się w głąb lądu i nie lubią zimna) sprawiają, że wyróżniają się na tle innych mrówek.
Mrówka argentyńska nie jest w Polsce powszechna. Występuje głównie w ogrzewanych zimą pomieszczeniach, ponieważ panujące w zimowych miesiącach temperatury są dla przedstawicieli jej gatunku zbyt niskie.
Obserwuj @glodniwiedzy - znajdziesz tu najciekawsze informacje ze świata.
Artykuł autorstwa: @bartoszmejer, dodany za pomocą serwisu Głodni Wiedzy
Źródło: IOP