Fotografia

Było kiedyś gdzieś... napisane przez kogoś opowiadanie. Chyba polskiego autora. Nie pamiętam.

Było o fotografie, który wybrał się z pomocnikiem zdjęcia robić. Z pomocnikiem? A może spotkał starego przyjaciela? Przystanęli na poboczu, gadać zaczęli... Po dłuższej rozmowie zeszło na ciekawostki fotograficzne. Na fakt, że tak zwane ludy pierwotne panicznie boją się znaleźć w oku kamery, czy obiektywu.

Ta panika to dlatego, że obiektyw "pożera duszę". Utrwalając czyjąś postać, fragment krajobrazu czy cokolwiek wydziera z tego przedmiotu czy postaci jej istotę. To co cenne zostaje skradzione - zostaje resztka.

Po dłuższej chwili fotograf - już nie pamiętam w jakich okolicznościach upuścił trzymany aparat. Ten upadł na ziemię, migawka została zwolniona... Bez woli ludzkiej postało zdjęcie fotografa i jego rozmówcy.

Obaj panowie stracili przytomność. Odzyskując ją po chwili stwierdzili, że otacza ich dziwnie spłaszczona przestrzeń. Za nieprawdopodobne choć logiczne przyjęli wyjaśnienie, że to wnętrze fotografii. To nad głową - rodzaj sufitu było dość elastyczne stąd jeden z nich odważył się stukać weń głową; w nadziei na uwolnienie.

Stukał tak stukał, licząc na jakakolwiek pomoc, aż zauważył ten fakt przechodzący akurat poboczem człowiek. Z pracy wracał? A może po prostu - na spacerze był. Zaintrygowało go jednak to co zobaczył - oto w asfalcie utworzyło się niewielkie wybrzuszenie, które.... podskakuje. Dziwne zjawisko..

Poobserwował je przez chwilę po czym dał solidnego kopa i poszedł swoją stronę.

End of story.

Unsplash

Opowiadanie jest autentyczne na tyle, na ile udało mi się je przywołać z pamięci. Autora nie pamiętam, wydawcy tym bardziej. To był jakiś polski zbiór opowiadań - dość dawny sądząc po tym, że w Google nic na jego temat nie trafiłam. Czyli pewnie się zapomniało - książkę zaczytano i na szybko się nie odnajdzie nic na jej temat. Jest jednak tak, że opowiadanie ma "to coś".

Nie twierdzę, że fotografie to osobne światy ukradzione z naszej przestrzeni; że można w nich uwięzić człowieka, który od tej pory stanie się numerem w rejestrze zaginionych. Tego typu fantazje to na inną okazję sobie zachowam.

Ale ze zdjęciami jest coś takiego, że zatrzymują w czasie chwilę, której już nie ma. Nic w tym odkrywczego - każdy to wie. Są dobre zdjęcia i te nieco gorsze. W każdym jakaś historia. A niektóre z nich skrywają tajemnicę, która aż się prosi by próbować ja zgłębić.

Próbujmy zatem.