Kryptowaluty to nowy system monetarny - FAKT

Kryptowaluty vs system monetarny
Historia :

Światowa gospodarka zatrzęsła się w posadach, gdy decyzją prezydenta Richarda Nixona dolar – jedyna międzynarodowa waluta – przestał być wymienialny na złoto. Do historii to wydarzenie przeszło pod nazwą szoku Nixona. Publicyści mówili o śmierci pieniądza
– Złoto było podstawą wiary w pieniądz, bo miało realną, namacalną wartość. Od 1971 roku mamy do czynienia z pewnego rodzaju iluzją, która działa wyłącznie dlatego, że wierzymy, iż możemy coś za te pieniądze kupić – tłumaczy „Rz" prof. Cezary Wójcik z SGH, główny ekonomista Polskiego Banku Przedsiębiorczości.
Złoto było w centrum systemu stworzonego w 1944 roku w Bretton Woods. Kurs dolara był powiązany z ceną kruszca i – przynajmniej w teorii – waluta ta mogła być wymieniana na złoto w cenie 35 dol. za uncję. Większość pozostałych walut była powiązana z dolarem sztywnym kursem.
Z biegiem czasu wyszły na jaw niedoskonałości systemu. Pojawiła się nierównowaga między krajami zadłużonymi i nadwyżkowymi, a silne państwa nie miały motywacji do jej zlikwidowania.
W dodatku cały system był uzależniony od polityki gospodarczej Stanów Zjednoczonych, które emitowały światową walutę. A USA – pogrążone w wojnie wietnamskiej i wyścigu zbrojeń – nie przejmowały się zbytnio dyscypliną budżetową. W rezultacie doszło do wysokiej inflacji, co oznaczało coraz więcej papierowych pieniędzy przy niezmiennej ilości złota. Gdyby w 1971 roku wszyscy wymienili swoje dolary, złota starczyłoby tylko dla 22 proc. ludzi.
Nie wszystkim się to podobało. Gaullistowska Francja, próbując wywrzeć presję na USA, groziła nawet, że wymieni wszystkie swoje rezerwy. Nixon się jednak tym nie przejął. Równo 40 lat temu, 15 sierpnia 1971 roku ogłosił po prostu zawieszenie wymienialności dolara na złoto, a w rezultacie cały system z Bretton Woods się rozpadł.
– Mówiono, że państwom zostały zdjęte złote kajdanki. Odtąd mogły dowolnie kierować kursem walut – mówi Wójcik. To właśnie wtedy powstał pomysł stworzenia europejskiej waluty, która byłaby konkurencją dla amerykańskiej. I, co ciekawe, obecna sytuacja w strefie euro nie jest daleka od tej sprzed 40 lat.
– W praktyce strefa euro działa podobnie jak system z Bretton Woods, wewnątrz niej poszczególne państwa nie mogą bowiem prowadzić własnej polityki pieniężnej i wpływać na kurs waluty. Pojawia się więc ten sam problem nierównowagi płatniczej – mówi ekonomista.
W obliczu kryzysu i ciągle słabnącej wiary w moc pieniądza coraz więcej ludzi inwestuje w złoto jako coś o pewnej wartości. Widać to po cenie kruszcu, która niedawno przekroczyła poziom 1700 dol. za uncję.

Pieniądz fiducjarny

Pieniądz fiducjarny (łac. fides – wiara) – waluta niemająca oparcia w dobrach materialnych (jak np. kruszce), której wartość ma źródło z reguły w dekretowanym prawnie monopolu w wykorzystaniu go na danym obszarze jako legalny środek płatniczy oraz na popycie generowanym przez instytucje państwowe, głównie przez pobór podatków. Wartość pieniądza fiducjarnego opiera się na zaufaniu do emitenta.
Tradycyjnie przyjęło się, że pojęcie pieniądza fiducjarnego jest równoważne z pieniądzem papierowym (banknot), w przeciwieństwie np. do monet z drogocennych kruszców. Utożsamienie takie nie jest jednak całkowicie poprawne, ponieważ pieniądz fiducjarny jest również powszechnie rozprowadzany jako bilon bity z metali nieszlachetnych, zaś pieniądz mający oparcie w kruszcu był i jest często reprezentowany przez papierowe banknoty (certyfikaty uprawniające do poboru kruszcu ze skarbca banku). Z pieniądzem fiducjarnym mamy także do czynienia, jeśli moneta jest wybita z metalu szlachetnego, ale jej wartość nominalna jest większa od wartości tworzącego ją kruszcu.
We współczesnych systemach gospodarczych pieniądz fiducjarny jest emitowany przez banki centralne w ramach prowadzonej przez nie polityki pieniężnej. Głównym instrumentem regulującym ilość pieniądza w obiegu jest stopa procentowa kredytów udzielanych przez banki centralne, ustalana co pewien czas. Celem takich zmian jest z reguły zapisane w statutach owych banków utrzymanie koniunktury i stabilności gospodarki owych banków

Mimo że oficjalnie każdy dolar amerykański, wyprodukowany od początku istnienia tej waluty, pozostaje legalnym środkiem płatniczym w USA, to wartość dolara generalnie spada, patrząc zwłaszcza w szerszym horyzoncie czasowym.
Aczkolwiek zamiana na pieniądz fiducjarny w 1971 (ze zniesieniem wymiany na kruszec), pokazuje mniejszy spadek siły nabywczej pieniądza fiducjarnego do analogicznego spadku tego samego pieniądza w stosunku do kruszcu. W 1972 1 uncja[a] miała wartość 42,74 dolara[6][7]. W 2012 wartość 1 uncji złota to 1692,40 dolara. Co oznacza wartość 1 dolara w kruszcu na ok. 0,025 dolara z 1972. Zgodnie z wartościami odpowiednika siły nabywczej 1 dolar z 2011 roku jest to 0,034 dolara z 1774, a dolar z roku 1970 to 0,20 dolara z 1774. Spadek fiducjarnego jest ok. 6 razy, a w stosunku do kruszcu 40 razy.
W XXI wieku na spadek wartości dolara wpływ ma zmniejszanie rezerw walutowych w tej walucie przez Rosję[8] oraz inne kraje, a także przejście z dolara na inne waluty przy rozliczaniu transakcji za ropę naftową przez kilka krajów (m.in. Iran, Chiny, Wenezuela).

Zasady systemu waluty złotej
Złoto pełni funkcję pieniądza narodowego i światowego, jest miernikiem porównawczym walut.
Jednostka pieniężna każdego kraju ma ściśle ustalony parytet złota, który określa jej wartość w jednostkach wagowych czystego kruszcu. Kursy walutowe oznaczają relację parytetu złota jednostki pieniężnej jednego kraju do parytetu złota jednostki pieniężnej drugiego kraju. Jest to tzw. system per values, czyli system stałych kursów parytetowych.
Granice dopuszczalnych odchyleń rynkowych kursów walutowych wynoszą ok. ±1%. Wyznaczają je koszty przywozu lub wywozu złota związane z płatnościami zagranicznymi. Są to tzw. punkty złote.
Istnieje wolność bicia monet z kruszcu i przetapiania monet złotych na kruszec. Nie ma żadnych ograniczeń w zakresie wywozu lub przywozu kruszcu do kraju. Substytutem pieniądza kruszcowego w obiegu krajowym są banknoty. Są one wymienialne na złoto zgodnie z parytetem. Nie są one jednak tzw. pieniądzem ostatecznym.
Funkcje waluty złotej
• miernik wartości – umożliwiała ustalanie cen na rynkach światowych;
• środek płatniczy – umożliwiała dokonywanie bez żadnych zastrzeżeń rozliczeń międzynarodowych;
• środek gromadzenia rezerw;
• środek cyrkulacji – umożliwiała dokonywanie rozliczeń między osobami fizycznymi.
Cechy charakterystyczne[edytuj | edytuj kod]
Jednostki pieniężne wszystkich państw są określone na takich samych podstawach – zawartości w nich złota – dlatego też ich wartości relatywne można wyznaczyć przez podzielenie odpowiednich zawartości złota. Współczynnik ten, nazywany parytetem, jest abstrakcyjną ceną relatywną (relatywną ceną referencyjną).
Cechą charakterystyczną systemu waluty złotej jest to, że wahania wokół parytetu są ze swej natury bardzo ograniczone. Powód tego jest następujący: aby dokonać płatności w walucie obcej, można zakupić ją we własnym kraju i wysłać do kraju docelowego lub też kupić złoto, przesłać za granicę, gdzie zostanie ono zamienione na walutę obcą. Oznacza to, że kurs walutowy (w tym przypadku cena waluty obcej wyrażona w jednostkach waluty krajowej) nie może przekroczyć tzw. punktu złota, który jest równy sumie parytetu i kosztów przesłania złota (transportu, ubezpieczenia i utraconego oprocentowania, związanego z faktem, że kapitał reprezentowany przez przesyłane złoto nie dostarcza dochodu w czasie, gdy jest transportowany). Powyżej wartości punktu złota zamiast kupować walutę obcą na rynku walutowym, korzystniej jest wymieniać walutę krajową na złoto, wysyłać je za granicę i tam wymienić je na pożądaną walutę obcą. I odwrotnie, gdy kurs walutowy spadnie poniżej punktu złota, korzystniejszym rozwiązaniem jest akceptacja płatności z zagranicy w walucie zagranicznej. Ponieważ koszty przesłania złota są zwykle małe w porównaniu z wartością przesyłanych dóbr, system waluty złotej był w gruncie rzeczy systemem stałych kursów walutowych.
Równowaga na rachunku obrotów bieżących w takim systemie jest zapewniona przez zmiany poziomu cen między państwami dotkniętymi nierównowagą, co odróżnia go od systemów, w których za równowagę odpowiedzialne są wahania kursów nominalnych.
Zmiany cen w państwach, które stosują system waluty złotej, są automatyczne o ile nie nastąpi wycofanie nadwyżek z rynku (sterylizacja). Nadwyżka bilansu płatniczego w państwie A oznacza, że jego zasób złota wzrośnie, prowadząc do wzrostu podaży pieniądza i, pod pewnymi warunkami, do wzrostu cen. Przeciwny proces dokona się w państwie B. Ograniczy to eksport z państwa A i zwiększy jego import, przywracając tym samym równowagę. Ten mechanizm automatycznego dostosowania jest nazywany mechanizmem dostosowań cenowo-kruszcowych.
Jego zastosowanie wiąże się z tym, że prymat w systemie waluty złotej odgrywała równowaga bilansu płatniczego, która miała pociągać za sobą równowagę wewnętrzną. Z równowagą zewnętrzną związane są pojęcia fazy inflacyjnej oraz fazy deflacyjnej.
W kraju, w którym występował ujemny bilans płatniczy, musiało dojść do jego wyrównania poprzez transport odpowiedniej ilości złota do kraju, skąd importowano towary. Ponieważ ilość pieniądza w obiegu była uzależniana od ilości złota, bank centralny państwa, w którym doszło do zmniejszenia ilości złota, musiał zmniejszyć emisję pieniądza. Implikowało to wzrost stopy dyskontowej, a co za tym idzie – wzrost stopy procentowej. Aktywność gospodarcza przedsiębiorców wobec droższych kredytów malała, liczba inwestycji kurczyła się, spadała produkcja, malało zatrudnienie. Spadek dochodów gospodarstw domowych wywoływał spadek konsumpcji i popytu, który w warunkach wolnego handlu i wolnej konkurencji doprowadzał do spadku cen i deflacji. Opisany stan nazywał się fazą deflacyjną. W jego wyniku przedsiębiorcy szukali miejsc zbytu swoich towarów za granicą, zaś malejąca konsumpcja przyczyniała się do spadku importu, a więc rósł eksport, a malał import.
W tym samym czasie, gdy w jednym kraju występowała faza deflacyjna, w innym, w którym występował dodatni bilans handlowy, dochodziło do fazy inflacyjnej. Napływ złota umożliwiał bankowi centralnemu emisję pieniądza i obniżenie stopy dyskontowej. Banki komercyjne obniżały stopę procentową, co wzmagało aktywność gospodarczą przedsiębiorców, zwiększało zatrudnienie i produkcję, rosła konsumpcja i popyt, a co za tym idzie – inflacja. Rosnąca konsumpcja przyczyniała się zarówno do wzrostu popytu na towary krajowe, jak i importowane.
Opisany stan równowagi w skali międzynarodowej utrzymywał się do pierwszej wojny światowej.

Robert Peel, premier Wielkiej Brytanii w czasie wykształcenia się systemu waluty złotej
Chociaż złoto odgrywało istotną rolę płatniczą od czasów starożytnych, to podstawy systemu waluty złotej zostały stworzone w Wielkiej Brytanii w roku 1844 (Ustawa Bankowa z 1844, zwana także aktem Peela, od nazwiska ówczesnego premiera sir Roberta Peela). Wtedy to Bank Anglii został zobowiązany do wykupywania swoich banknotów za złoto oraz uchylono restrykcje w przetapianiu monet i przesyłaniu złota.
Wstępem do standardu złota w Anglii było przyjęcie standardu monety złotej (gold specie standard) w 1821 roku, kiedy to na żądanie było możliwe wymienianie pieniądza papierowego na złotego suwerena emitowanego przez Royal Mint w Tower Hill od 1816 roku. W późniejszym okresie, między rokiem 1870 a rokiem 1880, system waluty złotej został przyjęty przez dużą liczbę państw.
Wybuch I wojny światowej w 1914 roku i wzrost wydatków rządowych finansowanych za pomocą emisji pieniądza fiducjarnego spowodował trudności z utrzymaniem wymienialności walut. W wyniku tego prawie wszystkie państwa porzuciły system waluty złotej. Powrócono do niego na kilka lat w okresie międzywojennym. Próba ta podjęta przez Wielką Brytanię odniosłaby prawdopodobnie większy sukces, gdyby nie ustalenie zawartości złota w funcie na zbyt wysokim poziomie oraz gdyby nie wystąpiły niekorzystne wydarzenia zewnętrzne. Podjęto bowiem decyzję, aby funt zawierał tę samą ilość złota co przed wojną, co w warunkach wzrostu ilości waluty w obiegu i wyższego poziomu cen oznaczało restrykcyjną politykę monetarną oraz ogólny spadek cen i płac. Doprowadziło to z kolei do spadku produkcji oraz zatrudnienia, na które nałożyły się niekorzystne wydarzenia zewnętrzne, a w szczególności trwający od 1929 roku światowy kryzys gospodarczy. W tych warunkach utrzymanie systemu waluty złotej przez Wielką Brytanię okazało się niemożliwe i zaowocowało dewaluacją funta we wrześniu 1931 roku. Proces zastąpienia złota innymi formami pieniądza rozpoczął się na początku XX w. i nazwany został demonetaryzacją lub też ekonomizacją złota.
Całkowita jego likwidacja nastąpiła w czasie II wojny światowej, kiedy zawieszona została wymienialność banknotów na złoto.
System waluty złotej dziś
Niektórzy ekonomiści, w tym część ekonomistów skupiona wokół szkoły austriackiej, są zwolennikami systemu waluty złotej i zgodnie z własną teorią pieniądza argumentują za jej wprowadzeniem. Podkreślają jego stabilność oraz automatyzm i przypisują tym cechom zasługę pobudzenia wzrostu gospodarczego osiągniętego przed rokiem 1914. Przeciwnicy tej teorii uważają, że wydarzenia te można wytłumaczyć serią innych korzystnych zdarzeń, które wystąpiły w tamtym okresie, a także rozważną polityką pieniężną banków centralnych i rozsądną polityką handlową.

Dolar amerykański
(oficjalna nazwa – United States dollar, międzynarodowy skrót – USD) – oficjalna waluta Stanów Zjednoczonych, Portoryko, Mikronezji, Marianów Północnych, Palau, Wysp Marshalla, Panamy, Ekwadoru (od 2000), Salwadoru (od 2001), Timoru Wschodniego, Zimbabwe (od 2009) oraz Bonaire, Saby i Sint Eustatius od 2011 roku. Jeden dolar amerykański dzieli się na sto centów amerykańskich. Zapisuje się go za pomocą symbolu $.

Talarem/dolarem określano początkowo powszechnie jedną uncję srebra w postaci monety bitej przez czeskiego hrabiego Schlicka w XVI wieku. Schlick mieszkał w Dolinie Joachima, po niemiecku nazywanej Joachimsthal. Monety hrabiego zyskały wielkie uznanie dzięki precyzji wykonania i czystości i były powszechnie nazywane „Joachimsthalers”, a później „talarami”. Nazwa „dolara” pochodzi od „talara”. Od 1861 roku można używać każdego kiedykolwiek wyemitowanego znaku pieniężnego w USA, jednak banknoty ze starszą datą emisji są rzadko spotykane.

Wartość dolara oparta była na parytecie złota. Parytet przyjęty w 1900 roku wynosił 20,67 dolara, a przyjęty w 1934 roku 35 dolarów za uncję. Od 1933 roku zniesiono wymienialność dolara na złoto dla własnych obywateli. W 1971 roku USA wycofały się z tego parytetu. W 1972 roku uncja złota osiągnęła cenę 42 dolarów. W 1973 r. USA całkowicie odeszły od powiązania wartości dolara ze złotem – odtąd dolar stał się walutą płynną. Plany zniesienia rezerwy złota, ogłoszone przez prezydenta Richarda Nixona w 1971 roku, doprowadziły do powstania Partii Libertariańskiej, która obok powstałej później Partii Konstytucyjnej jest jedną z sił politycznych w USA, które dążą do przywrócenia oparcia na kruszcach szlachetnych, uważając, iż brak pokrycia w złocie lub srebrze jest niezgodny z Artykułem I paragraf 10 Konstytucji Stanów Zjednoczonych[3]. Znaczna część członków ruchu Boston TEA Party również nawołuje do przywrócenia parytetu złota.

System pieniężny cały czas ewoluuje. Jeszcze w 1945 r. funt brytyjski był główną walutą rezerwową, wcześniej istniał parytet złota, a w Chinach do czasów Czang Kaj-szeka lokalna waluta była oparta na srebrze. To się zmieniło, a główną przyczyną tych zmian było z reguły nadmierne zadłużanie się rozrzutnych państw. Zatem całkowita zmiana obecnego systemu jest bardzo prawdopodobna. Nie wiadomo tylko, kiedy ona nastąpi. Nie ma jednej funkcji, która pozwoliłaby liczyć moment przełomu. Jest to zazwyczaj kombinacja wielu czynników, które występując oddzielnie, nie mają większego znaczenia, jednak razem tworzą masę krytyczną zmiany. Czasem jest to po prostu dzieło przypadku.

W tej chwili najbardziej prawdopodobny scenariusz to powrót do parytetu złota. Obecny system fiducjarny, czyli oparty na wierze w siłę państwa jako gwaranta mocnego pieniądza, może się nie utrzymać. Siła dolara nie bierze się z wydrukowanych na nim portretów kolejnych prezydentów, tylko z zaufania do państwa, które za nim stoi. Jeśli finanse tego państwa będą psute przez polityków, jeśli jego gospodarka będzie obciążana nadmiernym długiem, to system ten prędzej czy później upadnie.

Jedną z korzyści systemu waluty złotej był jej wysoki stopień stabilizacji. Kursy walut przez długi okres czasu się nie zmieniały. Nie brakowało temu systemowi też i wad. Jego największym krytykiem był jeden z najgenialniejszych ekonomistów wszechczasów J. M. Keynes, który nazwał go reliktem barbarzyństwa. Rzecz w tym, że nie wszystkie kraje miały taki sam dostęp do złota, a poza tym opisywany tutaj system był uzależniony od ilości złota na świecie. Ten stan rzeczy hamowałby rozwój gospodarczy. W jaki sposób? Złota nie ma zbyt dużo na tym świecie. Aby wyobrazić sobie ile jest złota na świecie, to wystarczy sobie wyobrazić sześcian o szerokości ok. 21 metrów. Taki sześcian byłby w stanie pomieścić całe wydobyte złoto tego świata. Sto lat temu było nas niespełna 2 miliardy na tej ziemi, a obecnie jest nas ponad 7 mld. Zasoby złota nie nadążają za szybkim przyrostu populacji ziemskiej. Oznaczałoby, że ilość złota na mieszkańca ziemi zmniejszyłaby się na przestrzeni ostatnich stu lat prawie czterokrotnie. Dalsze odwoływanie się do pieniądza mającego całkowite pokrycie w złocie oznaczałoby również znaczące zmniejszenie się pieniądza per capita na mieszkańca, co siłą rzeczy musiałoby się ujemnie przełożyć zarówno na wzrost gospodarczy jak i zasobność nas wszystkich. Dlatego ekonomiści od prawie stu lat szukali alternatywnych formuł wyceniania pieniądza. Jedną z nich okazał się stworzony przez Gustava Cassela parytet siły nabywczej, którym do dzisiaj zajmują się ekonomiści na całym świecie.

Mamy alternatywe w postaci :
KRYPTOWALUT które są policzalne i jest ich określona ilość :)

Czyli w skrócie najpierw mieliśmy erę wymienialności towarów później walutę złota, parytet w kruszcach oraz erę pieniądze fiducjarnego a teraz mamy czasy gdzie pieniądz reguluję stopa procentowa kredytów udzielanych przez banki centralne które !UWAGA! są prywatnymi działalnościami... :)
Wychodzimy powoli z tego bagna i idziemy w kierunku ery KRYPTOWALUT które są policzalne i jest ich skończona ilość

https://bithub.pl/felietony/koniec-pieniadza-fiducjarnego-xxi-wiek-nalezy-kryptowalut/
https://www.rp.pl/artykul/702243-Historia-dolara-i-zlota---szok-Nixona.html
https://pl.wikipedia.org/wiki/Pieni%C4%85dz_fiducjarny
https://www.nbportal.pl/wiedza/artykuly/pieniadz/wartosc-nabywcza-pieniadza
https://pl.wikipedia.org/wiki/System_waluty_z%C5%82otej