Bayang bak U

May isang kuwento noong bata pa ako. Sa oras na iyon ay nakikipag-date pa rin siya sa isang babae na ngayon ay naging asawa niya. Sa oras na iyon ay nanirahan ang kanyang kasintahan sa susunod na nayon na ang daan upang makarating doon mula sa nayon ay pa rin ng isang landas at sa pamamagitan ng kagubatan. Sapagkat laging nakaligtaan, hindi bababa sa dalawang beses sa isang pagbisita sa isang linggo. Karaniwan ang pagsakay sa bisikleta, kung minsan ay naglalakad sa mga puno ng niyog.
Isang araw ang Hajj ay naka-pack hanggang sa bahay ng kanyang kasintahan. Masayang-masaya na sabihin sa mga kuwento, napunta siya sa malayo sa gabi. Karaniwan ay umuwi bago ang takipsilim, ngayon ay alas 9:00 ng gabi bago maglakbay. Kahit na isang maliit na takot, maglakas-loob lamang dahil ang gabi ay isang maliit na kaunti maliwanag, habang ang liwanag ng kalye ay siyempre pa rin ang mga banyagang kalakal.
Nagsimula na lumakad si Pak Haji. Kasama ang paraan na ito ay ligtas, kahit na ito ay dumadaan sa kagubatan. Gayunpaman, siya ay nagulat na hindi maglaro kapag dumating siya sa hardin ng niyog sa dulo ng nayon. Nakita ni Pak Haji na may malaking anino na anim na talampakan ang taas sa gilid ng daan.
Ang aming kasawian, naisip ni
Nang walang mahabang paghihintay, armado sa mga kabisadong mga panalangin, kaagad niyang binubuklod at humihip sa direksyon ng mga anino. Hindi gumagana. Patuloy niyang binasa ang isa pang spell na itinuro sa isang bato, pagkatapos ay itinapon sa direksyon ng anino. Hindi gumagana. Walang paglipat. Ulitin, basahin ang lahat ng panalangin, huwag magtrabaho masyadong.