School jaren

Toen ik twee en een half was, ging ik naar de peutergroep in beatrixoord. Dit was een nieuw project binnen de kinderrevalidatie. Ik werd s`morgens met de taxi opgehaald en om 13.00 uur ging ik weer naar huis. In grotere lijnen zaten daar kinderen met zwaardere of lichtere vorm van een handicap. Tijdens de dagen die ik in Haren zat werd ik twee a drie keer per week op gehaald door een fysiotherapeut om de eerste oefeningen te gaan doen. Je kunt denken aan een eenvoudige oefening om te proberen te gaan zitten op de grond en geloof me dat was niet echt gemakkelijk als je spastische bent, ik had blijkbaar toen al zoveel doorzettingsvermogen dat ik bijna nooit met tegenzin daar naar toe ging omdat ik heel graag alles wou aangrijpen wat mogelijk was. Mijn voordeel was,dat mijn ouders wel duizend procent achter me stonden en mij overal waar het kon naar toe begeleiden. Een stapje vooruit in mijn leven. Dat was soms heel erg moeilijk, maar het was wel een doel om niet stil te komen staan. Ook ging ik naar de peuterspeelzaal bij ons in Wagenborgen, erg leuk vond ik het daar. De kinderen vonden het heel leuk dat ik ook kwam spelen. Twee jaar later ging ik naar de mytylschool , een kleutergroep met kinderen zoals ik die niet naar het reguliere onderwijs kunnen. Al snel kwamen ze er achter dat ik niet kon schrijven en daar ben ik begonnen met een ergotherapeut om te oefenen met krijt. Eerst moest ik rondjes gaan tekenen en als ik dat onder de knie had moest ik twee rondjes aan elkaar tekenen en dat werden meer en meer tot dat ze er achter kwamen dat het schrijven bij mij er echt niet erin zat. Toen hebben ze besloten om verder te gaan kijken wat ik misschien wel zou kunnen . Een keer per week ging ik naar de basisschool bij ons in het dorp. Dit omdat ik graag de kinderen uit de buurt wilde leren kennen. Want die zag ik natuurlijk bijna niet omdat ik in Haren op school zat. Het was leuk om naar de reguliere kleuterschool te gaan. Ik kreeg vriendjes, die ook bij mij thuis kwamen spelen. Inmiddels zat ik in klas vier en daar kwamen ze er achter dat ik wel kon schrijven maar dan wel met kleurtjes, om een beeld te krijgen. Ik had op mijn tafeltje een alfabet waarbij elke letter een aparte kleur had. Zo kon ik toch opdrachtjes maken met mijn eigen handschrift en daar had ik geen hulp meer bij nodig en de juf of meester kon precies zien welke antwoorden ik gaf. Zo kon ik goed meekomen met de lessen die gegeven werden. Tussen de lessen door werd ik geregeld opgehaald om weer te werken aan mijn conditie om mijn lichaam te trainen en sterker te maken. Mijn ouders zagen al vrij snel hoe ik me ontwikkelde maar op de één of andere manier zag ik het zelf nog niet of wilde ik het niet zien.

Ik wilde niet weten waar ik op dat moment stond maar dat hoorde erbij zeiden de doctoren en de docenten. Ik had heel vaak tegenslagen tijdens mijn jaren op school omdat ik steeds naar het ziekenhuis moest om onderzoeken ondergaan , ik miste dus veel school, en mijn ontwikkeling ging daar ook heel moeizaam. Mijn ouders zeiden altijd “je moet kijken wat je wel kan” en niet kijken wat ik niet kan en dat deed ik en ik was wel eens boos waarom ik bepaalde dingen niet kon. School vond ik een leuke tijd om te leren en kijken waar uitdagingen lagen om met beiden handen aan te pakken en te laten zien wat ik wel kon, gelukkig gaf ik niet erg snel op en ik deed vaak dat er niks gebeurt was en ik weet het nu pas dat het echt niet slim was om te doen maar ik wou het niet aan de mensen laten zien hoe ik me voelde. Maar ik was wel een type die het erg snel weer oppakte op school, een paar jaar later kreeg ik van de school een typemachine om nog beter de lessen konden volgen en ik was heel erg blij met dit ding en ik vloog erover met de lessen en ik had het smaak te pakken dat ik erg veel dingen weer op pakte en achter de docenten aan zat om nog meer te kunnen leren wat er in zat en dat merkte de docenten en mijn ouders ook en toen zei me ouders dat het misschien verstandig was om mij één dag in de week weer naar de openbare school te gaan om weer tussen de dorpskinderen te kunnen zijn en vrienden te kunnen maken om mijn netwerk groter te maken omdat ik normaal met een rolstoeltaxi van huis naar school en natuurlijk weer omgekeerd. Maar er was wel een groot nadeel daaraan dat je eigenlijk geïsoleerd ben van de buiten wereld op dat moment maar daarom hadden me ouders geregeld dat ik ook naar de basisschool mocht. Na een aantal jaren verder was ik blij verrast bij thuis komst dat we een eenvoudige computer hadden gekregen in onze huiskamer, het was op dat moment een fantastische aanschaf dat ik nog makkelijke kon werken voor school en was ook een leuke ontspanning voor mij in de rest van de familie. Maar ondertussen had ik nog steeds een typemachine op school en dat was wel een beetje lastig omdat als ik een typefoutje had halverwege van één van de opdrachten moest ik voor nood weer overnieuw met de les, en dat naar een paar keer was ik er helemaal klaar mee en na overleg met de docent kreeg ik een klassenassistent om voor mij te schrijven, wat ik vertelde. Het werkte erg goed maar er zaten wel nadelen aan dat ik niet erg goed de Nederlandse taal ontwikkelde en ze vonden dat het anders aangepakt moest worden om nog beter de taal onder de knie te krijgen , maar er speelde nog een belangrijk iets, omdat ik niet goed praat kan ik de woorden ook niet goed opschrijven/typen. Toen kwamen ze op een idee dat ik ook een computer moest hebben op school en na maanden overleg hebben ze mij een computer gegeven, en dat werkte heel erg fijn en ook de zelfstandigheid van mijn zelf werd ook vele malen groter en qua lessen werd het meer aantrekkelijker en leuker om zelf de antwoorden te geven, hoe deed ik dat ik noteerde de bladzijde en de vraag met een nummer en daarnaast een antwoord zo ging ik alle lessen op deze manier door en mijn docenten konden erg makkelijker controleren. Helaas door mijn vele afwezigheid in de klas liep ik toch achter bovendien liep ik al achter door mijn beperkingen, maar ik gaf niet zomaar op want als ik thuis kwam ging ik erg vaak met teksten schrijven of boeken te lezen hoe ik woorden moest maken en dat deed ik heel graag. Mijn opa Bonno was ook erg met mijn lot begaan en hij dacht altijd me om voor mij iets te bedenken, waar ik wat aan zou kunnen hebben om mij te ontwikkelen. Hij kocht eenvoudige maar duidelijke boeken voor mij, die ik goed kon gebruiken voor mijn taalontwikkeling. Ik kreeg ook een boek “Windows voor moeders” ha ha, maar ik kon er goed mee werken, en ik leerde er veel van.Toen ik zeventien was mocht ik van school af omdat ik aan de ene kant niks meer leerde en aan de andere kant dachten me ouders dat het tijd was om wat anders moesten proberen om nog meer uit mij kon halen qua ontwikkeling en dat was heel erg belangrijk dat ik niet stil bleef staan en steeds geprikkeld moest worden om alles bij te houden.