De veranderingen van inzichten als kind naar inzichten als volwassene en opvoeder naar opa en oma.

Ik zal mijn kind nooit………

Welk kind of puber heeft dat nooit geroepen tegen zijn of haar ouders! Ik in ieder geval wel.

En nu sta ik zelf in de schoenen van de opvoeder. Ik heb twee kinderen, een meisje en een jongen.
Laatst kreeg ik het voor het eerst zelf van mijn dochter te horen: “mama ik zal nooit mijn kinderen iets laten eten wat ze niet lekker vinden”

Op een avond op de bank zat ik na te denken over hoe ik opgevoed ben en over hoe ik mijn eigen kinderen nu opvoed.
Ik kwam tot de conclusie dat er zeker dingen zijn die ik heb overgenomen waar ik vroeger een “hekel” aan had.

Om te beginnen het voorbeeld van het eten wat mijn dochter zelf aanhaalde. Bij mijn ouders moest ik altijd alles proeven en eten wat er op tafel gezet werd. Je moest je bord ook leeg eten. Ik doe precies hetzelfde. Sommige dingen moet je vaker eten om lekker te gaan vinden.

Daarnaast ben bijna net zo stipt in afspraken als mijn vader altijd was. Half zes is half zes en geen vijf over half zes zei mijn vader vroeger altijd. Nou ben ik niet op de 5 minuten maar wil wel dat mijn kinderen zich aan tijdsafspraken houden.

“Omdat ik het zeg” is er nog zo een. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik hem nog steeds niet leuk vind maar nu moet ik dan toch eerlijk toegeven dat ik die ook wel eens gebruik.

Mijn ouders vonden het met zijn allen aan tafel zitten om te eten heel belangrijk, en die heb ik ook over genomen. Er schuiven regelmatig mensen aan, maar voor mij is de avondmaaltijd wel het moment waarop we even met elkaar zijn.
De dag en de volgende dag door spreken. En je blijft ook zitten tot iedereen klaar is met eten.

Ik moest er eigenlijk wel heel erg om lachen. Direct schoot mij de rol van mijn ouders van nu bij me naar binnen. Ze zijn nu opa en oma en genieten van hun pensioen.

De kleinkinderen krijgen nu veel meer voor elkaar. Ze hoeven niet aan tafel te blijven zitten maar mogen lekker gaan spelen als ze klaar zijn.

Verder mogen moeten ze nog steeds wel proeven maar als ik dan zeg dat ze hun bord leeg moeten eten wordt er door mijn ouders gezegd “ach laat ze toch”

Daarnaast komen de kleinkinderen regelmatig met een koek of chippie in hun handen aangerend vlak voor we gaan eten. Dit zouden mijn ouders vroeger nooit gedaan hebben.

Zo zie je maar wat de tijd doet. Ik kijk dan ook vol verwachting uit naar de tijd dat ik oma wordt. Als dit gaat gebeuren natuurlijk. Ben benieuwd wat er bij mij dan allemaal veranderd.

De tijd zal het leren maar ik hou er vast rekening mee dat ook in dan een stukje milder zal worden. Ben ook wel heel benieuwd hoe mijn kinderen er dan tegen aan kijken.

Daarnaast natuurlijk ook benieuwd wat jullie ervaringen als kind, ouder of grootouder hier in zijn.

Bedankt voor het lezen!

foto source www.pexels.com