Cd-review: John 5 And The Creatures - It's Alive!

John William Lowery of beter bekend als John 5 heeft nieuwe solocd uit. WIe niet bekend is met John, hier dan maar eerst een ultra kleine geschiedenis. Hij heeft gespeeld bij Marilyn Manson, zat samen met Rob Halford in 2wo. Hij heeft een aantal jaren bij de David Lee Roth Band gespeeld, heeft de groep Loser opgericht. En is sinds 2005 gitarist bij Rob Zombie. Zoals gezegd een ultra kleine geschiedenis.
"It's Alive" is zijn tiende solocd alweer. En het is een Live-cd, vandaar waarschijnlijk die titel. Uitgebracht onder de naam John 5 And The Creatures, want je moet toch een band hebben om de nummers live te spelen nietwaar. De cd bevat 16 liedjes.
"Guitars Tits And Monsters" is het openingsnummer, begint natuurlijk met een openingstune zoals bij elke groep gebeurd, na 1 minuut 40 begint John dan met het flitsende gitaarvingerwerk. Een prog/jazz metal liedje, klinkt lekker stevig en het aanwezige publiek is direkt opgewarmd.
"Flight Of The Vulcan Kelly" gaat John weer als een razende over de gitaarsnaren. Het bassdrumgeluid begint een beetje te irriteren, maar dat zal wel komen omdat ik zelf een drummer ben.
"Six Hundred and Sixty Six Packers in Hell, CA", weer veel flitsend gitaarwerk, wat ook opvalt is dat de bassist ook redelijk aan zijn snaren zit te plukken. Kun je er op headbangen? Niet echt of je moet van ingewikkelde patronen houden tijdens het headbangen.
"Here's To The Crazy Ones" begint lekker, je kunt er goed op headbangen, maar het probleem met John is dat de meeste nummers wat op elkaar beginnen te lijken als hij weer dat vingervlugge gitaarwerk doet. Al heeft dit nummer wel een leuk rustig puntje in het midden.
"This Is My Rifle" begint met een stevige riff, klinkt lekker, en dan gaat hij weer verder met zijn vingeroefeningen. Klinkt niet slecht, maar je hebt het eigenlijk al allemaal gehoord. Maar we gaan door naar het volgende nummer.
"Jiffy Jam" een hillbilly gitaarintro en smooth jazz verder, een leuk rustpuntje, heeft wel wat weg van David Lee Roth solocd.
"Hell Haw" is van hetzelfde laken een pak, een rustig hillbilly liedje, en de bassist heeft haast de hoofdrol in dit liedje. John is meer op de achtergrond, voor zover dat mogelijk is natuurlijk als leadgitarist zijnde. Geen metal in ieder geval.
"Season Of The Witch" is dan weer volop rocking. Stevige riff, en John neemt weer de leiding met zijn gitaar. Zijn vingers flitsen weer over de snaren.
"Protrait Of Sydney Sloan" begint industrieel om vervolgens weer veel gitaarwerk te tonen.
"Triple D" een slepende riff a la Black Sabbath tot 1 minuut 30 dan gaat John over in een gitaarsolo van een minuut of 3.
"Black Grass Plague" gaat weer verder met veel vingervlugge gitaarplukkerij, zit wel een melodie in, maar eigenlijk ken je het nu allemaal wel. Al komt er aan het eind van het liedje nog even ruimte voor een banjo.
"Behind The Nut Love" een soort van gitaarballade, tenminste vegeleken met de rest is het een rustpuntje. Klinkt niet slecht, en is natuurlijk handig om even weer bij te komen van al dat vingervlugge gitaarplukkerij.
"Making Monsters" is weer stevig met veel gitaargepiel. Je begint een beetje opgelucht te ademen, wetende dat er nog maar 3 liedjes komen hierna.
"Beat It", ja Michael Jackson's Beat it, maar dan op gitaar, ik weet niet of ik het hier moet zeggen, maar eigenlijk klinkt dit liedje beter dan al zijn eigen vingervlugge gitaarwerk die je hiervoor hebt gehoord.
"Now Fear This" heeft een haast discogroove. Alsof John het beste als afsluiter bewaard heeft. Lekker luister liedje. Goed af en toe gaat hij nog vingervlug over de gitaarsnaren, maar niet overdreven snel.
"Medley" is een 10 minuten liedje met allerlei bekende deuntjes in 1 liedje, elke metalfan kent ze wel.
En dan is de cd voorbij. Conclusie: gitaarspelen kan John wel, maar 73 minuten luisteren naar supersnel gitaarvingerwerk is een hele zit, na een tijdje begint het allemaal op elkaar te lijken. Om dan aan het eind je te laten horen dat sommige riffs van andere groepen zo veel sterker overkomen dan zijn eigen gitaarvingerwerk. Het is dan ook meer een cd voor gitaarfreaks. Misschien was alles beter geweest als er af en toe zang bij was, maar helaas dat gebeurd niet.
Hieronder dan maar een video van de Medley van Youtube geplukt, die met een betere mix op de cd staat.