Wilma –Lady Grenadine

(Wat voorafging: In het vliegtuig onderweg naar Martinique had Wilma last van turbulentie. Dat de piloot van de Boeing 777 met vluchtnummer AF842 zijn vliegtuig veilig wist te landen, verbaasde haar misschien nog meer dan het feit dat haar buurman, acht uur vliegen lang, een Nederlander was.)

Buiten op de stoep voor de aankomsthal van vliegveld Aimé Césaire in Martinique, zit Wilma op haar koffer. De riem van haar handtas heeft ze diagonaal omgeslagen. Onvoordelig verdeelt hij haar borsten in twee onafhankelijke eilanden. Wilma is reis-duizelig, licht in haar hoofd en wankel op de benen. Heel even maar denkt ze aan een hersentumor of een acute hersenbloeding. Logischer is dat het vreemde decor, waarin ze is geland, het draaierige gevoel in haar hoofd veroorzaakt.

Aan de andere kant van de weg, waar taxibussen af en aan rijden, staan palmbomen. In hun vierkante betonnen bakken, buigen ze tegendraads. Die zouden vast liever op een wit strand staan, dan hier halfdood tussen de plastic troep en sigarettenpeuken. Ook aan het helverlichte fastfood tentje, dat iets verder weg op een vaal grasveld is gepland, ontdekt Wilma niets romantisch. Tussen palm en frituurgeur bewegen in alle kleuren mensen, schaars gekleed, druk. Harde stemmen, hebben ze ook.
En dan is er nog de warme wind, die de vroege schemering voedt met drukkende lucht. Een mens zou van minder dizzy worden.

Wilma heeft een stijve nek van het volgen van het voorbijgaand verkeer en haar zitvlak voelt onaangenaam hard. Het transfer-busje dat haar naar de haven zal brengen, kan ze niet gemist hebben. De instructies in de mail van Henk van reisbureau “In-the-middle-of-nowhere” waren meer dan duidelijk en daarbij Wilma heeft ze uit haar hoofd geleerd. Ze zal als enige, de rest van haar reisgezelschap nam een vlucht eerder, worden opgehaald door een witte Volkswagen Transporter. Aan de zijkant van het voertuig zal de naam Lady Grenadine in zwarte letters gedrukt staan en haar chauffeur heet Michel.

Maar het donker slokt de schemering op. Het idee dat ze zo werkelijk in een auto, op weg naar de haven waar de catamaran ligt, zal zitten, lijkt met het verdwijnen van de dag steeds minder tastbaar.

Na nog een half uur hopen, weet Wilma dat ze een besluit moet nemen en ze pakt haar telefoon uit haar tas. Ze opent de app die Wolfgang heeft geïnstalleerd en waarin hij al haar belangrijke reisformulieren heeft gesorteerd. ‘Behalve de mail met het telefoonnummer van Henk van het reisbureau,’ mompelt ze. ‘Err_internet-disconnected’ is wat ze leest als ze op haar email-icoon drukt en ook Google houdt zich slapend.
Als Wifi het legosteentje is, waar Wilma’s wereld op dit moment op leunt, vervloekt ze bij deze de kunststof-blokjesfirma. Kutlego.

‘Madam, madam?’ Het is in zwierig Frans dat iemand haar toeroept. Mijn leven is precies wat ik er niet van verwacht, denkt Wilma. Vliegtuigen storten niet neer en busjes komen wel.
Want voor haar op de weg, staat een witte bus. Het zilverkleurig VW-logo op de neus en de zwarte letters op de zijkant kloppen met wat Wilma verwacht. De chauffeur die uit het raampje naar buiten leunt, ziet eruit als een echte Michel. Hij mist zelfs de tand die Wilma al bij de Caribische versie van de naam had verzonnen.

De man stapt uit. Verheugd met zijn komst en dat alles lijkt te kloppen, gebaart Wilma dat ze haar koffer zelf wel in de kofferbak plaatst. ‘Nee echt,’ glimlacht ze nog als de man naar het handvat reikt.

En het is in de dynamiek van vriendelijk knikken, de koffer tillen, het portier openen en plaatsnemen achterin, dat het Wilma onopgemerkt blijft dat de zwarte letters op de zijkant samen niet de woorden Lady Grenadine maken.

bron foto:https://en.wikipedia.org/wiki/Luis_Mu%C3%B1oz_Mar%C3%ADn_International_Airport

Wat leuk dat je Wilma hebt gelezen. Wilma mag worden gedeeld en haar je duimen geven mag ook. Wil je Wilma vanaf het begin lezen, klik dan op de link @rsauerschnig