ဆက္ရန္မရိွ

#ဆက္ရန္မရိွ

photo credit

အေ႐ွ႕ဘက္ဆီမွ အနီေရာင္ဖ်ဖ်ေလးက်ိဳးတို႔က်ဲတဲ တိုးထြက္လာခ်ိန္...ေက်းငွက္သရကာတို႔ က်လိက်လိႏွင့္တစ္ ေန႔တာ ဝမ္းစာေရး ေျဖ႐ွင္းရန္ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ဖို႔တာဆူေနၾကေလသည္။ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕စြန္ တစ္ေနရာရိွ က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ ေလးမွ ယိုင္နဲ႔နဲ႔၊ပလပ္စတစ္ မိုးကာ အေရာင္အေသြးစံုလင္စြာျဖင့္ ကာရံထားေသာ အိမ္တစ္ခ်ိဳ႕ဆီမွလည္း ေရနံဆီမီးခြက္ အေရာင္ေလးေတြ ဟိုတျပ ဒီတျပ လင္းလက္လာေလသည္။

Photo credit)
)
"အဟြတ္..အဟြတ္..ကိုထြန္းလွ ထေတာ့၊ထေတာ့ လင္းၾကက္ေတာင္တြန္ေနၿပီ"
မိန္းမျဖစ္သူ မခင္ျမ၏ ေခ်ာင္းတစ္ဟြတ္ဟြတ္နဲ႔ ႏိုးသံေၾကာင့္ ထြန္းလွ အိပ္ယာမွ ထကာ မ်က္လံုးကို လက္နဲ႔ပြတ္သပ္လိုက္ရင္း...

"မင့္ ေခ်ာင္းက ျပန္ဆိုးေနျပန္ၿပီလား၊အ့ဲတာေၾကာင့္ ေျပာတာ ညေနေစာင္းမွ ေရမခ်ိဳးပါနဲ႔လို႔၊မင့္တို႔က ေျပာစကားကိုနားမေထာင္ဘူး၊ျဖစ္လာရင္ ေဆးဖိုးဝါးခနဲ႔ ဒီေခတ္ႀကီးထဲလြယ္တာမဟုတ္ဘူး..ကြၽတ္..."

"ေတာ္ကလဲေတာ္ က်ဳပ္ညေနေစာင္း အေၾကာ္ဆိုင္သိမ္းတ့ဲအခ်ိန္က မိုးခ်ဳပ္ကာနီးၿပီေလ..ဆီေညႇာ္န႔ံတစြဲစြဲနဲ႔က်ဳပ္က ေရမခ်ိဳးပဲေနႏိုင္ပမလားေတာ့...၊ေတာ့ရာသီဥတုကလည္း အားမနာလ်ာမက်ိဳးေအးေနလိုက္တာလည္း ထည့္ေျပာအံုးေလ..ဒီလထဲပိုက္ဆံေလးစုၿပီး ေစာင္ထူေလးတစ္ထည္ေလာက္ေတာ့ဝယ္အံုးမွပါေတာ္...က်ဳပ္က ရာသီဥတုေအးရင္ မရဘူး..အဆုတ္က သိပ္ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး...ေန႔တိုင္း ဒီအေၾကာ္ေၾကာ္တ့ဲ အေညႇာ္နံ႕ေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတာပ..အဟြတ္... အဟြတ္.. အဟမ္း...."

"ေအး မင့္တို႔ကလည္းေျပာလိုက္ရင္ ဆင္ျခင္ဆင္လတ္နဲ႔ ေစာေစာစီးစီး ငါမေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး"ကိုထြန္းလွ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ပုဆိုးကို လက္ကစြန္ေတာင္ဆြဲ၍ ထလိုက္ၿပီး ကပိုကသီ ဝတ္လိုက္ေလသည္။
ကိုထြန္းလွႏွင့္ မခင္ျမ ဇာတိက ဧရာဝတီတိုင္းဘက္ကျဖစ္ၿပီး ရြာရိွ အိမ္ဝိုင္းေလးကိုေရာင္း၍ ႀကီးပြားခ်င္စိတ္ျဖင့္ၿမိဳ႕တက္လာခ့ဲရာ သားသမီး ၃ဦးပင္ထြန္းကားခ့ဲၿပီျဖစ္သည္။ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးတြင္ အိမ္ငွါးေနဖို႔ဆိုတာ ကိုထြန္းလွတို႔လို လက္လုပ္လက္စားသမားမ်ားအဖို႔ မလြယ္ကူလွ။ထို႔ေၾကာင့္ လိႈင္သာယာဘက္ရိွ က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ေလးထဲ ေနရာယူဝင္ေရာက္ေနထိုင္ခ့ဲၾကသည္မွာ ယခုဆိုလ်င္ ၈ႏွစ္ခန္႔ရိွၿပီျဖစ္သည္။အႀကီးမႀကီး ၉ႏွစ္သမီးေလာက္ထဲက ေျပာင္းလာခ့ဲရာ ယခု အႀကီးမ မယ္တင္ျမ ပင္ ၁၇ႏွစ္အရြယ္ သို႔ရိွေခ်ၿပီ...။အလတ္ေကာင္ ထြန္းခိုင္ကလည္း ေမြးၿပီးထဲက တစ္ေ႐ွာင္ေ႐ွာင္နဲ႔ ဗမာေဆးေလးနဲ႔ကုလိုက္ ေဆးမီွတိုနဲ႔ကုလိုက္နဲ႔ေတာင္မွတစ္ခါတစ္ေလ ေဆးခန္းေျပးၾကရရာ ေဆးဖိဳးအခနွင့္တင္ စုေဆာင္းထားသမ်ွ အဖတ္မတင္ျဖစ္ရေလသည္။ဒီၾကားထဲ မိန္းမျဖစ္သူ မခင္ျမကလည္း ပန္းနာရင္ၾကပ္က တစ္ခါတစ္ရံ ထထေဖာက္ေသးရာ ႐ွာေဖြသမ်ွ ပလိုင္းေပါက္နဲ႔ဖားေကာက္သက့ဲသို႔ ျဖစ္ေရေခ်သည္။ယေန႔လည္း ကုန္စိမ္း သြားတိုက္စရာရိွသျဖင့္ ထြန္းလွ မနက္ ၄နာရီ ေလာက္ထဲက အိပ္ယာမွထျခင္းျဖစ္သည္။မနက္ေစာေစာသြားသယ္မွ မနက္ ပ်ံက်ေစ်းဖြင့္ခ်ိန္ ၅နာရီခြဲေလာက္ ျပန္ေရာက္မည္ျဖစ္သည္။

ထြန္းလွ အိပ္ယာမွ ထြက္လာၿပီး အိမ္ေ႐ွ႕ဘက္ထရံၾကားထိုးထားေသာ အေမႊးဖြာလံေနသည္ ့ သြားတိုက္တံကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး အိမ္ေ႐ွ႕ စဥ့္အိုးရိွရာသို႔ အိမ္ေ႐ွ႕ေပါက္ဝကို ေခါင္းငံု၍ ထြက္လိုက္သည္။စဥ့္အိုးေဘးရိွ ေရသန္႔ဗူးခြံဖင္ၾတ္ထဲတြင္ ထည့္ထားသည့္ ျပားကပ္ေနေသာ ေလဆာသြားတိုက္ေဆးကို ထုတ္လိုက္ၿပီး စဥ္းအိုးေစာင္းနဲ႔ ဖိၿပီး ပြတ္ဆြဲလိုက္သည္။ေဆးကထြက္မလာ။ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ဖိဆြဲသည္ မရ။ထြန္းလွ ေတာက္.. တစ္ခ်က္ေခါက္လိုက္ၿပီး အိမ္ေဘး ထင္းပံုနားမွ ဓားမကိုသြားယူလိုက္ၿပီး ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ကြာဟု ႀကိမ္းဝါးလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ သြားတိုက္ေဆးဗူးဖင္ကို ဓားမျဖင့္ဖိၿပီး လီွးျဖတ္ကာ အထဲက ကပ္သပ္ေနေသာ ေဆးလက္က်န္ကို သြားတိုက္တံျဖင့္ ကေလာ္ယူလိုက္ေလေတာ့သည္။ထို႔ေနာက္ ဒန္ဖလားျဖင့္ စဥ့္အိုးထဲခပ္လိုက္ရာ ဂေလာင္ဆိုေသာအသံႏွင့္အတူ ေရအနည္းငယ္သာပါလာသည္။
"ေရကလည္း ဘယ္ေလာက္ထမ္းထည့္ထည့္ေလာက္ကိုမေလာက္ဘူး..ေခြၽေခြၽတာတာသံုးပါ..သံုးပါ ဆိုတာ ငါေျပာရင္လည္း ေအာင္မင္းလြန္ရာၾကအံုးမယ္..ဝယ္ထည့္ရင္ပဲတစ္စည္ကို ၅ရာ..ငါ့မွာ သြားသြားထမ္းရတာ နီးတ့ဲ ခရီးမဟုတ္ဘူး..လခြမ္းမွပဲ..."
တျဗစ္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ ရိွတ့ဲေရႏွင့္သာ သြားတိုက္မ်က္ႏွာသစ္လုပ္လိုက္ၿပီး ပုဆိုးခါးပံုစကိုျဖည္၍ မ်က္ႏွာကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္တိုင္မွာခ်ိတ္ထားေသာ ဝါးခေမာက္ ကိုယူေစာင္းကာ ဆိုက္ကားကိုနင္း၍ ထြက္လာလိုက္ေလေတာ့သည္။

Photo credit
မခင္ျမကေတာ့ ညကတည္းကေရစိမ္ထားေသာ ကုလားပဲကို ႀကိတ္ဆံုထဲထည့္၍ ႀကိတ္ရင္း အိမ္၌က်န္ခ့ဲသည္။မနက္ခင္စက္မႉဇံု ထိပ္နားရိွအေၾကာ္တဲမွာေရာင္းရန္အမီွျပဳလုပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။သမီးႀကီးကိုလည္း အေဆာင္လခ ပို႔ေပးရအုန္းမည္ျဖစ္၍ ေနသိပ္မေကာင္းေပမယ့္ ေစ်းမထြက္လို႔မျဖစ္။ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြကႀကီးကႀကီးနဲ႔ ဟင္းေကာင္းခ်က္မစားေတာင္ အိမ္စရိတ္နဲ႔ သမီးအႀကီး ေက်ာင္းစရိတ္နဲ႔ ကမလြယ္လွ။ ပညာေရးထူးခြၽန္ေသာ သမီးႀကီးကို မရိွတ့ဲၾကားကပင္ ပံပိုးေပးခ့ဲမႈေၾကာင့္ အခုဆိုလ်င္ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူႀကီးပင္ျဖစ္ေနၿပီ။ဘာအထူးျပဳဆိုလည္းအဂၤလိပ္လိုေတာ့မေခၚတတ္၊ဓာတုေဗဒနည္းလမ္းဆိုလား မသိ အ့ဲဘာသာရပ္ယူထားသည္။အပ်ိဳေပါက္အရြယ္ျဖစ္တာကတစ္ေၾကာင္း သူေက်ာင္းတတ္တ့ဲ ဒဂံုတကၠသိုလ္ကလည္း လိႈင္သာယာ နဲ႔ေဝးတာေၾကာင့္ အေဆာင္မွာသာေနေစၿပီး ပ့ံပိုးေပးခ့ျဲခင္းျဖစ္သည္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သမီးႀကီး ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္လာရင္ညတစ္ဖန္ျပန္အားကိုးေလာက္ပါရ႕ဲ။မိဘကိုသိတတ္မယ့္ သမီးႀကီးျဖစ္ပါေစေတာ္..။မခင္ျမ အေတြးနယ္တခ့်ဲခ့်ဲ ျဖင့္ ပဲေတြအကုန္ပင္ႀကိတ္လို႔ၿပီးသြားေလၿပီ။ကိုထြန္းလွ က ၆နာရီ ေလာက္သူ႔ျပန္လာေခၚမည္ ျဖစ္သျဖင့္ အခ်ိန္ေလးရတုန္း မ်က္ႏွာသစ္ လိုက္ၿပီး ဘုရားဝတ္ျပဳျခင္းအမႈကို ျပဳေလသည္။ဘုရားဝတ္ျပဳအၿပီး အလတ္ေကာင္ အိပ္ယာမွ အိပ္မံႈစံုဝါးျဖင့္ ထလာရာ မခင္ျမမွ
" ဟ့ဲ နင့္ညီေလးႏိုးလာရင္ ေနာက္ေဖးက ထမင္းအိုးထဲမွာ ထမင္းၾကမ္းက်န္တာရိွတယ္၊ေနာက္ၿပီး မေန႔ညက ေရာက္းမကုန္လို႔က်န္တ့ဲ ဗယာေၾကာ္ ေလးခုနဲ႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ မ်ွတစားၾကားလား.."
"ဟုတ္က့ဲ "

Photo credit
"ကလင္...ကလင္"
အိမ္ေ႐ွ႕ဆီမွ ကိုထြန္းလွဘလ္သံ ကလင္ကလင္နဲ႔ လွမ္းေခၚေနၿပီ။
"ခင္ျမ ေရသြားမယ္ေဟ့၊အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား"
"လာၿပီ..လာၿပီ၊က်ဳပ္စၥည္းေတြလာဝိုင္းကူသယ္ပါအံုးေတာ့.တစ္ကတည္း "
"ဟ့ဲ အလတ္ေကာင္ ငါမွာတာမေမ့နဲ႔ေနာ္.. ေက်ာင္းလဲ ေနာက္မက်ေစနဲ႔ နင္ေက်ာင္းမသြားခင္ နင့္ညီကုိနင့္ေဖလာေခၚလိမ့္မယ္ "
အလတ္ေကာင္မွ ေလွကားရင္းမွာ မီွထိုင္ေနရင္းေခါင္းညိတ္ျပသည္။တစ္တန္းေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဉာဏ္ထိုင္းလွေသာထြန္းခိုင္မွာ မေအာင္မေနရပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္သာ သူငယ္တန္းေအာင္လာျခင္းျဖစ္သည္။
......xxx....xxxxx........xxxxxx..........xx

@zinminhtet
Msc.126