က်မရဲ႕ဘဝ

ဒီေန႔ေတာ့...ဘာေရးရမွာလဲ..စဥ္းစားရင္းနဲ႔..၊ခ်ာခ်ာလည္ေနတာဘဲ။စာေရးတယ္..စာေရးတယ္နဲ႔လြယ္လြယ္ေလးလို႔၊
တခ်ိဴ႕ကထင္ၾကေပမယ္။တကယ္..မလြယ္တဲ႔အလုပ္ဆိုတာ၊လုပ္ဖူးသူတိုင္းသိၾကမွာပါ။အေတြးအေခၚေကာင္းရမယ္။ဗဟုသုတမ်ားရမယ္။စာဖတ္ျခင္းကိုဝါသနာထုံရမယ္။
စာမ်ားမ်ားမဖတ္ဘဲနဲ႔ေတာ့..စာေရးလို႔မရပါဆိုတာေတာ့..ခိုင္မာစြာေျပာျခင္ပါတယ္။စာေရးသူေတြဆိုတာ..တခ်ိန္က၊စာဖတ္ပရိသတ္ပါဘဲ။အခုအခ်ိန္ထိ..က်မေရးတဲ႔စာဟူသမ်ွရဲ႕စာဖတ္သူေတြထဲမွာ..က်မကိုယ္တိုင္ပါဝင္ပါတယ္။
က်မေရးခဲ႔ေသာ..အခ်ိဴ႔ေသာေဆာင္းပါးေလးေတြ...
![Screenshot_2018-03-08-21-19-05-
871_com.miui.gallery.png]
()

ဒါေလးေတြဆိုရင္..က်မ..အႏွစ္သက္ဆုံးေဆာင္းပါးေလးေတြပါ။မုဒိန္းမူ႔နဲ႔ပတ္သက္လို႔လည္း..ဟိုး..အရင္အစုိးရလက္ထက္ကတည္းက..အဲဒီလိုေရးပီးေထာက္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့..ေနာက္ပိုင္း..မေရးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့..လူေတြရဲ႕ေလာဘအားႀကီးမူ႔ေတြ၊ေဒါသစ႐ိုက္ႀကီးထြားမူ႔ေတြ..အဝိဇၨာဖုံးလြမ္းမူ႔အားႀကီးလြန္းတဲ႔..အေမွာင္ထူထည္းလြန္းတဲ့ေမာဟေတြထဲကို..က်မျပစ္လိုက္တဲ့
ျမားတစင္းဟာ...ေကာက္႐ိုးပုံထဲ..က်သြားေလတဲ့အပ္တေခ်ာင္းမ်ွသာပါဘဲ။ဒါေပမဲ့..တာဝန္ေက်တယ္ဆိုတဲ့အသိကိုေတာ့..က်မေက်နပ္တယ္။ဒါနဲ႔..f.bသုံးျပန္တယ္..။
ျမတ္စြာဘုရားလို႔...တ.ရမတတ္..အံ႔ျသျခင္းမ်ားစြာျဖင့္၊ျဖစ္ရျပန္ေရာ...။ဘာျဖစ္လို႔လည္းသိလား...မိုက္႐ိုင္းတာေတြ
ယုတ္မာတာေတြကို..မ်က္မွန္ပါဝါတပ္စရာမလိုေအာင္..ထင္း႐ွင္းေနတာ..ျမင္ေတြ႔ရလို႔ပါဘဲ။အျမင္မတူရင္..ရန္သူဘဲ..။ဆဲသံေတြဖုံးလြမ္းလို႔...ၾကာေတာ့..က်မေတာင္မွ..နည္းနည္း႐ိုင္းျခင္လာသလို..ျဖစ္လာပါတယ္။ဒါေပမဲ့..အခ်ိန္မီ..သတိကပ္ႏိူင္ခဲ့ပါတယ္။ဒါေပမဲ့..စာေရးျခင္တဲ့အာသာက..ေဖ်ာက္မရတာက..ခက္ေနျပန္ေရာ။ဒါနဲ႔ဘဲ..စတီးမစ္ဆီကို..အလည္ေရာက္လာတယ္ေပါ႔ကြယ္။
စတီးမစ္မွာက်ေတာ့...က်မေက်နပ္စရာေတြ၊ျမင္ေနရတယ္။
ေတြ႔ေနရတယ္။စာဖတ္ရမယ္..စာေရးရမယ္ဆိုတဲ့..အခ်က္က၊က်မအႀကိဳက္ဆုံးဘဲ။ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့..လူတေယာက္ရဲ႕အသိဥာဏ္ကို..ဖြံ႔ၿဖိဴးေစတာ..တိုးတက္ေစတာဆိုတာ..စာေပကသာလ်ွင္၊စြမ္းေဆာင္ႏိူင္တယ္ဆိုတာ၊က်မသိထား..လက္ခံထားလို႔ပါ။စာထဲမွာ..အသိဥာဏ္ေတြ၊ဘဝေတြ၊ခြန္အားေတြ၊အင္အားေတြ၊နည္းလမ္းေတြ..အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္။စာဖတ္တဲ့လူတေယာက္နဲ႔မဖတ္တဲ့လူတေယာက္ဟာ...ဘဝရဲ႕ေလာကဒဏ္နဲ႕ၾကဳံေတြ႔ရင္ဆိုင္ေျဖ႐ွင္းတဲ့ေနရာမွာ..အေျဖထြက္ပုံျခင္း..ကြာျခားပါတယ္။
က်မ..ငယ္ငယ္တုန္းေလးက..မွတ္မွတ္ရရ..သုံးတန္းအရြယ္ကတည္းက..ဝတၳဴေတြဖတ္တယ္ဆိုရင္..ယုံၾကပါ႔မလား။
စာေရးဖို႔..ဇ.ကျပပီေလ။ဘယ္မွာေရးတယ္လို႔ထင္လဲ...
ေျမႀကီးေပၚမွာ...ေကာင္းကင္ျပာႀကီးေပၚမွာ...။
ဟာသဘဲေနာ္..။ဟာသလို႔..မထင္လိုက္ပါနဲ႔ကြယ္။
တကယ္ပါ။စာေရးဖို႔စာအုပ္မဝယ္ႏိူင္ဘူး..မနက္နဲ႔ညေတာင္မွ..ထမင္းနပ္မွန္ဖို႔ခက္ခဲတဲ့ဘဝ။စာအုပ္တအုပ္ထဲမွာ..ဘာသာရပ္ေလးခုေရးခဲ့ရတဲ့အေနအထား...ပုံဆြဲစာအုပ္တို႔..စာေရးတာတို႔အတြက္..က်မရဲ႕အသုံးခ်ခံဆိုတာ..ေျမႀကီးနဲ႔ေကာင္းကင္ျပာႀကီးေပါ့...။လမ္းမွာေတြ႔တဲ့..သတင္းစာအပိုင္းအစ..အမိႉက္ပုံေတြထဲက..စာအုပ္အေဟာင္းအႏြမ္းေတြဟာ...က်မရဲ႕စာအုပ္စင္ေတြေပါ့...။ကိုယ့္ဘဝနဲ႔ကိုယ့္
အျဖစ္ေတြ..ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္...တခါတေလက်ေတာ့..ငုိခ်င္တယ္..။တခါတေလက်ေတာ့လည္း...ေဒါသထြက္တယ္။ဘယ္သူ႔ကိုထြက္တာမွန္းလည္း..မသိခဲ့ဘူး။အခုေတာ့..
သိသြားပါပီ။သိသြားပီးေနာက္ပိုင္းမွာ...ဘယ္သူ႔ကိုမွ..ေဒါသ..မျဖစ္မိေတာ့ပါဘူး။
ဒီေလာက္ႏုံခ်ာလြန္းတဲ့လူသားတေယာက္ဟာ...ဘာျဖစ္လို႔
ရဲရင္႔ေနတာလည္း...သတၱိ႐ွိခဲ့တာလည္း...႐ိုးသားပြင့္လင္းေနတာလည္း...။က်မရဲ႕အေျဖကေတာ့...စာဖတ္လို႔ပါဘဲ။
စာထဲကဘဝေတြကို..႐ွာေဖြရင္း..အသိဥာဏ္ေတြယူသုံးရင္း..သတၱိေတြ..ရင္ဝယ္ပိုက္ရင္း..႐ိုးသားျခင္းေတြကိုေပါင္းေဖၚရင္း...၊မႏုႆ တ၊ဒုလႅဘဆိုတဲ႔..ဘုရား႐ွင္ေဟာၾကားသြန္သင္မူ႔ကို၊အရံႉးမခံဘဲ..ခ်ီတက္ခဲ့တာ..စာေပကေပးတဲ့အသိေၾကာင့္ဆိုရင္...သင္..လက္ခံမွာလား။
အခုဆိုရင္..အသက္ေလးဆယ္စြန္းစမွာ..မုဆိုးမျဖစ္ခဲ့တဲ့က်မ၊ေတာင္မေရာက္..ေျမာက္မေရာက္အရြယ္သားေလးႏွစ္ေယာက္..သမီးေလးတေယာက္...
ဖခင္မ႐ွိေတာ့ေပမဲ့..ဒီသားသမီးသုံးဦးအေပၚမွာ..လက်ာၤလက္က..ဖခင္ရဲ႕အင္အားကိုသုံး...လက္ဝဲလက္က..ေႏြးေထြးတဲ့မိခင္ရဲ႕အၾကင္နာတရားေတြေပးပီး...ဘဝရဲ႕ေလာကဒဏ္ေတြကို..တိုက္ခိုက္ခဲ့ရတာ...။အခုဆိုရင္...
က်မရဲ႕သားႀကီးေလ..

သူကေတာ့..သားငယ္..
သူေလးကေတာ့..သမီးေလးပါ


လူလားေျမာက္လာၾကပါပီ။မိခင္ရဲ႕ေစတနာနဲ႔ေမတၱာကိုနားလည္ၾကေသာ..သားသမီးေတြပါ။
စာေပကေပးတဲ့အသိဥာဏ္ဆိုတာ...အခုလက္႐ွိလူ႔ဘဝကို
မဆိုထားနဲ႔..၊သံသရာမွာေလ်ွာက္ရမဲ့လမ္းေၾကာင္းကိုေတာင္မွ..မတိမ္းေစာင္းေအာင္..မၿပိဳလဲေအာင္..ခိုင္ခံ႔ေစေအာင္
ျပဳလုပ္ေပးႏိူင္ေသာ..အစြမ္းပကား႐ွိတယ္ဆိုတာကို..က်မရဲ႕လက္ေတြ႔ဘဝ..အေတြ႔အၾကဳံကိုအေျခခံပီး..႐ိုး႐ွင္းစြာ..ပြင့္လင္းစြာေရးပါမယ္။ဒါကလည္း..စတီးမစ္ကခ်စ္ေသာမိတ္ေဆြေတြကို..တန္ဖိုးထားလို႔ဆိုတာ..သိေစျခင္ပါတယ္။
ဆက္ေရးပါဦးမယ္...လြယ္လြယ္နဲ႔ေတာ့..စံပယ္မပြင့္ခဲ့ပါဘူး။

ရီရီေဆြ
အလုံ.မုံရြာ
MSC No 256