အလြမ္းတန္ဖိုး--ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔အမွတ္တရေဆာင္းပါး

လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ ခ်စ္တတ္၊ခင္တတ္၊ၾကင္နာတတ္အသဲႏွလုံးပါလာတာေၾကာင့္ တစ္ဦးကို တစ္ဦးခ်စ္ၾက
ခင္ၾကနဲ႔ သံေယာဇဥ္တြယ္တာတတ္ၾကပါတယ္။ခ်င္ခင္ၾကင္နာသူေတြအနားမွာပဲ အၿမဲေနထိုင္လိုၾကတယ္။
သို႕ေသာ္လည္း ေပ်ာ္ရာမွာမေနရ၊ေတာ္ရာမွာေနရ ဟူေသာစကားပုံ အတိုင္း ခ်စ္ခင္သူေတြနဲ႕ေ၀းကြာသြားတဲ့
အခါ ေအာက္ေမ့သတိရကာလြမ္းတတ္ၾကပါတယ္။

အလြမ္း၏တဖိုးဟုဆိုရာတြင္အလြမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိၾကပါတယ္။မိဘႏွင့္သားသမီးၾကား သတိရလြမ္းၾကတာ။
ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမၾကားကအလြမ္း၊သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြသံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ လြမ္းၾကတဲ့အလြမ္း၊
သမီးရည္းစားခ်င္းလြမ္းၾကတဲ့အလြမ္း၊ဆရာႏွင့္တပည့္အၾကားကအလြမ္း၊ကိုယ့္ဘ၀မွာကူညီေထာက္ပံ႔
ေပးခဲ့ေသာ ေက်းဇူးရွိသူမ်ားကိုလြမ္းေသာေက်းဇူးတရားကိုသတိရ လြမ္းဆြတ္ျခင္း စသျဖင့္ လြမ္းရျခင္းမ်ားစြာ ရွိပါတယ္။

လူတိုင္းဘ၀မွာလြမ္းခဲ့ဘူးၾကပါတယ္။တစ္စုံတစ္ေယာက္(သို႔)အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္ပ်က္ တစ္ခုကို လြမ္းမိျခင္း၊သတိရျခင္းမ်ိဳးျဖစ္ခဲ့ဖူးၾကပါတယ္။မလြမ္းဖူးတဲ႔သူဆိုတာမရွိသေလာက္ပါပဲ။ တကယ္လို႔
ရွိခဲ့ရင္လည္း ဘ၀ရဲ႕တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အလြမ္းဆိုတာ ႀကဳံေတြ႔ခံစားၾကရမွာပါပဲ။တစ္စုံ တစ္ေယာက္ကို
လြမ္းမိပီဆိုရင္ သူအေၾကာင္းေတြကိုေတြးေနမိတတ္ၾကတယ္။သူႏွင့္အတူျဖတ္ သန္းခဲ့တဲ႕ အမွတ္ရစရာ
အတိတ္ကအျဖစ္ပ်က္ကိုျပန္စဥ္းစားမၾကတယ္။ဒီလိုစဥ္းစားေနရင္း၊ေတြး ေနရင္း၊လြမ္းရင္းျဖင့္ပင္ အခ်ိန္ေတြကုန္ဆုံးသြားတတ္တာ သဘာ၀ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။လြမ္းရင္ျဖင့္ အခ်ိန္ေတြသာကုန္သြားတာ ကိုယ္လြမ္းေနတာက အက်ိဳးရွိလား။တန္ဖိုးေရာရွိရဲ႕လားဆိုတာကိုမစဥ္းစားမိၾကပါဘူး။မိမိလြမ္းေနတဲ့
လူ(သို႕)လြမ္းရတဲ့အေၾကာင္းအရာ၊အျဖစ္ပ်က္မ်ားသည္ ကိုယ္လြမ္းရတာနဲ႕ထိုက္တန္မႈရွိ၊မရွိဆိုတာကိုလည္း မေတြးၾကပါဘူး။က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း မစဥ္းစားခဲ့ဘူး။မေတြးမိခဲ့ပါဘူး။

အလြမ္းတန္ဖိုးအေၾကာင္းစဥ္းစားျဖစ္ခဲ့ပုံေျပာျပခ်င္ပါတယ္။လြန္ခဲ့ေသာေလးႏွစ္ခန္႕ အခ်ိန္ကေပါ့။က်ေနာ္
အသက္19ႏွစ္20ႏွစ္၀န္းက်င္အခ်ိန္ကျဖစ္ပါတယ္။ေငြေၾကး၀န္ေဆာင္မွဳ႕ ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုမွာ
လစာေကာင္းေကာင္းျဖင့္ အလုပ္ရခဲ့ပါတယ္။တစ္ႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါသက္တူရြယ္တူေကာင္မေလး
တစ္ေယာက္နဲ႔ခ်စ္ႀကိဳက္ခဲ့တယ္။က်ေနာ့္သူ႕ကိုသိပ္ခ်စ္ခဲ့တယ္။ သူ႕အတြက္ဆိုရင္ အရာရာေပးဆပ္ခ်င္
ခဲ့တာပါ။သူလိုအပ္သမွ်ကိုလည္း က်ေနာ္တတ္ႏိုင္သမွ် ႀကိဳးစားၿပီးျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးခဲ့တယ္။အဲ့ဒီအတြက္
အလုပ္ကိုပိုႀကိဳးစားခဲ့တယ္။သို႕ေသာ္လည္း ၀န္ထမ္းအလုပ္ဆိုတာကအကန္႕သတ္ျဖင့္သာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းတစ္ခုကို ထူေထာင္လုပ္ကိုင္ဖို႕ျပင္ဆင္ၿပီး လက္ရွိအလုပ္က ႏႈတ္ထြက္ၿပီးလုပ္ငန္းစတင္
ခဲ့တယ္။လုပ္ငန္းက ႀကိဳးစားမႈရလဒ္ဟုဆိုရေပမည္။လုပ္ငန္းအထိုင္က်ကာအဆင္ေျပလာခဲ့သည္။
က်ေနာ့္ရည္းစားေကာင္မေလးမွာ က်ေနာ့္ေအာင္ျမင္မွဳ႕အတြက္၀မ္းသာေနသည္။ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့သည္။က်ေနာ့္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ သူ႕ကိုၾကည့္က ပိုပီးၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရပါသည္။

တစ္ေန႕ေတာ့လုပ္ငန္းမွာ ျပႆနာအမွားယြင္းတစ္ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ျပႆနာကိုေျပလည္ ေအာင္ေျဖရွင္းရင္း က်ေနာ့္လုပ္ငန္းလည္း ရပ္ဆိုင္းလိုက္သည္အထိျဖစ္သြားတယ္။ေနာက္ဆုံးမွာ က်ေနာ့္ဇာတိေျမ နယ္သို႕ျပန္ကာ အလုပ္လုပ္ကိုင္ရေတာ့သည္။က်ေနာ္နယ္ျပန္ပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ က်ေနာ္တို႔ခ်စ္ခရီးလမ္းမွာ အစပိုင္းတြင္ ေခ်ာ့ေမြ႕ေနဆဲပင္။သူႏွင့္ေ၀းကြာရာတြင္ေနထုိင္ရေပမဲ့ ဖုန္းျဖင့္သာဆက္သြယ္ကာ နီးစပ္မႈ႕တစ္ခုရွိေနဆဲျဖစ္သည္။လအနည္းငယ္ၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ သူနဲ႕က်ေနာ္၏ဆက္ဆံေရးမွာ သူ႕ဘက္ကစပီး တစ္ျဖည္းျဖည္းစိမ္းကားလာခဲ့သည္။ေနာက္ဆုံး သူ႕ဘက္မွစပီးလမ္းခြဲစကား
စေျပာလာေတာ့သည္။ဘာေၾကာင့္လမ္းခြဲရသည္ကို တိတိက်က် အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိဘဲ က်ေနာ့္ကိုလမ္းခြဲခဲ့ေတာ့သည္။က်ေနာ္ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ႀကိဳးစားမည္ အဆင္ေျပေအာင္လာခ်ိန္ထိ သည္းခံေစာင့္ဆိုင္းေပးရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတာင္းပန္ေသာ္လည္း မရ။ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ခ်ိန္မွာ ဘာမွအားေပးစကားတစ္ခြန္းေတာင္မဆိုဘဲ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့သည္။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ အသုံးမက်တဲ့ကိုယ္ကိုကိုယ္ပဲ အျပစ္တင္ရမလား။သူ႕ကိုပဲ ေဒါသျဖစ္ရမလား ဆိုတာ မေ၀ခြဲတတ္။သူခ်န္ထားရစ္ခဲ့ေပမဲ့ သူ႕ကိုေမ့လို႕မရခဲ့ပါဘူး။ေန႕တိုင္းလိုလိုသတိရေနခဲ့ တယ္။လြမ္းေနရပါတယ္။အလုပ္ကိုလည္းေကာင္းမလုပ္ႏိုင္နဲ႕သူ႕သူ႕ကိုလြမ္းေန႕ခဲ့တယ္။လြမ္းရင္း ျဖင့္ပင္(၃)ႏွစ္တာအခ်ိန္ကုန္ဆုံးသြားေတာ့သည္။

တစ္ေန႕ဘူတာမွာရထားအလာကိုေစာင့္ေနစဥ္မွာ ရထားဆိုက္ခ်ိန္ တစ္နာရီခန္႕လိုေသး တာေၾကာင့္ အမ်ားျပည္သူဖတ္ရွဴ႕ႏိုင္ရန္ထားရွိေသာ စာေပေရခ်မ္းစာအုပ္စင္မွ သတင္းစာအေဟာင္းတစ္ကို
ယူပီးဖတ္ၾကည့္တယ္။စိတ္၀င္စားစရာေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကိုေတြ႕ပါတယ္။ "အလြမ္းတန္ဖိုး" တဲ႕။ဆက္ပီးဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ေဆာင္းပါးသုံးပိုဒ္ဖတ္အၿပီး က်န္စာပိုဒ္မ်ားကို မေတြ႕ရေတာ့ေပ။က်န္အပိုင္းမွာ စုတ္ၿပဲေနသျဖင့္ ရွာမေတြ႔ျခင္းျဖစ္သည္။

ရထားစီးေနရတဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာက်ေနာ္ဖတ္ခဲ့ရေသာ စာပိုေလးႏွင့္အလြမ္းတန္ဖိုး ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါး အေၾကာင္းကို ဆက္စပ္စဥ္းစားေတြးေတာၾကည့္သည္။ တစ္စုံတစ္ေယာက္(သို႕) အေၾကာင္းရာတစ္အျဖစ္ပ်က္တစ္ခုခုကို က်ေနာ္လြမ္းခဲ့ဘူးတဲ့အလြမ္းမ်ားသည္ တန္ဖိုးရွိရဲ႕လား။ လြမ္းရေလာက္ေအာင္လည္းထိုက္တန္လား။အဖိုးဖြာႏွင့္မိဘေတြကို သတိရလြမ္းကေတာ့ က်ေနာ့္ အတြက္ လြမ္းသင့္လြမ္းထိုက္ေသာ ပုဂၢေတြပဲ။ပညာပင္ေပးခဲ့တဲ့ဆရာ၊ဆရာမမ်ားသည္လည္း အလားတူလြမ္းဖို႕ထုိက္တန္ေသာသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ကိုယ့္ကိုကူညီေပးခဲ့တဲ့ေက်းဇူးရွိသူမ်ားႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ားသည္လည္း က်ေနာ့္တို႕အတြက္လြမ္းသင့္လြမ္းထိုက္ေသာ တန္ဖိုးရွိေသာ အလြမ္းမ်ားျဖစ္ေပလိမ့္မည္။အဲဒီလိုျဖင့္အခ်ိန္တိုင္း ေတြးျဖစ္ခဲ့သည္။ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ့္ ရည္စားေကာင္မေလးအား က်ေနာ္သတိရလြမ္းဆြတ္ေနခဲ့ျခင္းသည္ တန္ဖိုးရွိလား။ထုိက္တန္လား ဆိုတာကိုစဥ္းစားၾကည့္ပါေတာ့တယ္။က်ေနာ့္အေပၚသူေကာင္းခဲ့လား၊ဆိုးခဲ့လား။က်ေနာ့္အတြက္ သူဘာေတြကိုစြန္႔လြတ္အနစ္နာခံခဲ့သလဲ။ဘာေတြေပးဆပ္ခဲ့သလဲ။အိုး…… ဘာမွ်ေျပာပေလာက္ ေအာင္မရွိေပ။က်ေနာ့္ကို သူခ်စ္တယ္ဆိုတာသည္ ႏွလုံးသားျဖင့္ရင္းၿပီးခ်စ္ခဲ့တာမျဖစ္ႏိုင္။အလုပ္ ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ အဆင္ေျပႏိုင္သည္ဟု ယူဆကာ ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။က်ေနာ္ေတာ့ အဲလိုပဲေတြးမိတယ္။ဘာလို႕ဆို က်ေနာ့္မွာအလုပ္လည္းမရွိ၊ ဘာမွေမွ်ာ္လင့္စရာမရွိေတာ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္လြတ္ရုန္းထြတ္သြားႏိုင္ရက္ေသာ သူ႕စိတ္ကိုေတြးၾကည့္ျခင္းျဖင့္သိႏိုင္ေပသည္။အဲဒီေနာက္ သူ႕မလြမ္းေတာ့ဘဲေမ့ပစ္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။သူ႔ကိုသတိရတို္င္း "သူ႕ကိုေမ့ပစ္လိုက္ပါ၊ ဘာလို႕သူ႕ကိုလြမ္းေနမလဲ၊မင္းအတြက္သူဟာလြမ္းမွမထိုက္တန္တာ"ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသတိေပး ကာ ေမ့ပစ္ခဲ့သည္။ခ်က္ခ်င္းႀကီးေမ့ပစ္ႏိုင္တာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမဲ့ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းနဲ႕သူ႕ကို သတိရ စိတ္ေတြေလ်ာ့က်လာသလိုလြမ္းစိတ္ေတြလည္းေလ်ာ့ပါးလာၿပီးေနာက္ပိုင္းေမ့ပစ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ေရွ႕ဆက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုလြမ္းမိဆိုရင္ လြမ္းဖို႔ထိုက္တန္လား၊ မထိုက္တန္ဘူးလား။တန္ဖိုးရွိေသာအလြမ္းလား၊မဟုတ္ဘူးလား ေတြးၾကည့္ပါေတာ့တယ္။ တကယ္လို႕လြမ္းဖို႕ထိုက္တန္ေလာက္ေအာင္ တန္ဖိုးမရွိဘူးဆိုရင္ေတာ့ ေရွ႕ဆက္မလြမ္းေတာ့ဘူး ခ်က္ခ်င္းရပ္တန္႕ပစ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ဘယ္လိုလူေတြကိုလြမ္းရတာ၊ဘယ္လို အလြမ္းမ်ားဟာ လြမ္းဖို႕ထိုက္တန္ၿပီးတန္ဖိုးရွိေသာအလြမ္းမ်ားျဖစ္ေၾကာင္းသိလာရပါေတာ့သည္။ ဘယ္လိုလူေတြကိုက်ေနာ္လြမ္းရတာက လြမ္းဖို႔ထိုက္တန္ေသာအလြမ္း၊တန္ဖိုးရွိေသာအလြမ္းဆို တာကိုရွင္းျပပါ့မယ္…………

မိမိတို႕ဘ၀မွာ မိဘ၊ဆရာသမားမ်ားႏွင့္မိမိတို႕အေပၚေက်းဇူးျပဳခဲ့ဘူးေသာ ေက်းဇူးရွင္မ်ား အား သတိရ လြမ္းဆြတ္ခဲ့ဖူးၾကတယ္။သူတို႕ရဲ႕ေက်းဇူးတရားမ်ားကို ျပန္လည္ေအာက္ေမ့သတိရတတ္ပါတယ္။
သူတို႕ေတြကိုလြမ္းခဲ့တာဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာသိပ္ကိုတန္ဖိုးရွိေသာအလြမ္းမ်ားျဖစ္ပါ တယ္။ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။
က်ေနာ္တို႕ရဲ႕မိဘမ်ားသည္ ဆင္းရဲ႕ဒုကၡမ်ိဳးစုံခံကာ လူ႕ေလာကသို႕ ေရာက္ရွိလာေအာင္ ေမြးဖြားေပးခဲ့တယ္။
ဖ၀ါးလက္ႏွစ္လုံးပခုံးလက္ႏွစ္သစ္အရြယ္ကတည္းက အရြယ္ေရာက္ႀကီးျပင္းလာသည့္တိုင္ေအာင္
ေကၽြးေမြးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ပညာသင္ ေပးၿပီး ဘ၀မွာေအာင္ျမင္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာေစရန္ အျပည့္အ၀ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့ၾကတယ္။အမ်ားဆုံးစြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္ပါတယ္။သူတို႔၏
ျမင့္ျမတ္ေသာေမတၱာႏွင့္ခ်စ္ျခင္း တရားတို႕သည္ က်ေနာ္တို႕အေပၚတြင္လြန္စြာမ်ားလွေပသည္။
သူတို႕ကိုလြမ္းေနမိတာ၊သတိရကာ သူတို႕အေၾကာင္းေလးေတြကို ျပန္လည္သတိရ ေတြးေနမိတာဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာသိပ္ကိုထိုက္တန္ ေသာ အလြမ္းျဖစ္ပါတယ္။ဒီလိုသူတို႕အေၾကာင္းစဥ္စားပီးသတိရေနျခင္းသည္ သူတို႕ရဲ႕ေက်းဇူး တရား ႏွင့္ ေမတၱာကို ျပန္ေအာက္ေမ့ျခင္းျဖစ္သည္။သူတို႕ရဲ႕စြန္႕လြတ္အနစ္နာခံမႈတို႕ကို အသိမွတ္ ျပဳျခင္းျဖစ္ေပသည္။ဒါေၾကာင့္သူတို႕ကိုလြမ္းေနျခင္းဟာဆိုရင္ သင့္အတြက္ေတာ့ အလြန္တန္ဖိုးရွိေသာ အလြမ္းပင္ျဖစ္ေပေတာ့သည္။

အလားတူပဲ ကိုယ့္ပညာသင္ေပးခဲ့ဆရာ၊ဆရာမမ်ား၊ ကိုယ့္ဘ၀တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေစရန္ ကူညီေထာက္ပံေပးခဲ့သူမ်ား၊ဘ၀ကိုေကာင္းတူဆိုးတူျဖတ္သန္းခဲ့ၾကေသာသူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ား အစရွိသျဖင့္ သူတို႕သူတို႕ေတြကို သတိရ လြမ္းဆြတ္ေနမိတာကလည္း တန္ဖိုးရွိေသာအလြမ္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။မိမိကိုယ္ကိုကိုယ္ ျပန္လည္ေမးၾကည့္သင့္ပါတယ္။လူတစ္ေယာက္(သို႕) အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို လြမ္းေနျခင္းသည္ အေၾကာင္းမဲ့ ဘာတန္ဖိုးမွ်မရွိဘဲလြမ္းေနသလား။ လြမ္းသင့္လြမ္းထိုက္တဲ့သူလား
ဆိုတာကိုေပါ့။ဘာကိုပဲလြမ္းလြမ္း တန္ဖိုးရွိဖို႕သာ လိုပါတယ္။

အဖဲြ႔အစည္းတစ္ခု (သို႕)နယ္ပယ္တစ္ခုခုမွာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္လာေအာင္လုပ္ခဲ့သူေတြ၊ ေအာင္ျမင္လာေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့သူေတြကို က်ေနာ္တို႕ပတ္၀န္းက်င္မွာေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႕ကိုလူတိုင္းကအတုယူေလာက္ေအာင္သူတို႕ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္။ေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ရုပ္ရွင္ႏွင့္အႏုပညာနယ္ပယ္မွာဆိုရင္ အေမရိကန္ကမိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္၊ ကိုးရီးကPSY၊အိႏၵိယကဆိုရင္
အမီတာဘဂ်မ္းႏွင့္ရွရြက္ခန္း၊တရုတ္ႏိုင္ငံကဆိုင္ရင္ ဂ်က္ကီခ်မ္း အစရွိသျဖင့္မ်ားစြာရွိပါတယ္။သူတို႕သည္ သူတို႕ကၽြမ္းက်င္ရာနယ္ပယ္မွာ သိပ္ေတာ္ၾကသလို သူတို႕ႏိုင္ငံသားမ်ား ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္
ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။ေနရာအႏွံ႔သူတို႕ကို မသိသူမရွိေလာက္ေအာင္ေအာင္ျမင္ေအာင္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့
ၾကသည္။သူတို႕အေၾကာင္းသတိရ တမ္းတစြာေျပာဆိုေနၾကရင္း သူတို႕ကိုလြမ္းတာဟာလည္း တန္ဖိုးရွိေသာလြမ္းျခင္းတစ္မ်ိဳးျဖစ္ ပါသည္။

The King of Pop

Make MTV Song that Top One View in Youtube

The King of Bollywood

The King of Bollywood

One of the most successful actor in Asia

က်ေနာ္တို႕ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္လည္း က်ေနာ္တို႕ႏိုင္ငံသားမ်ားအတုယူအားက်ႏိုင္ေအာင္ကမၻာေက်ာ္မ်ားရွိခဲ့ပါသည္။
ဦးသန္႕လူမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ဦးသန္႔သည္ ကုလသမဂၢအေထြေထြအတြင္း ေရးမွဴးခ်ဳပ္တာ၀န္ကို ကမၻာ့သမိုင္းမွတ္တမ္းမွာ 1961မွ1971အထိ သက္တမ္းသုံးႀကိမ္(ပထမသတ္တမ္းတစ္၀က္)ဆက္ တာယူထမ္းေဆာင္ခဲ့ ေသာ တစ္ေယာက္တည္း ေသာ သူျဖစ္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့သူဟာနယူကလီးယားစစ္ပြဲ၊ကမၻာစစ္ပြဲျဖစ္ေစႏိုင္ေသာက်ဴးဘား အေရးခင္းလို(http://bit.ly/1NSEh5p)ကိစၥႀကီးကိုအတြင္းေရးမွဴးတာ၀န္ယူပီးတစ္ႏွစ္အၾကာမွာရင္ဆိုင္ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရေသာ္လည္း
ေျပလည္ေအာင္ သံတမန္ေရးျဖင့္ ေျဖရွင္းေပးႏိုင္သူျဖစ္ပါတယ္။ ဒုတိယသက္တမ္းမွာလည္း အာရပ္-အစၥေရး၊ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲ(http://bit.ly/UCPvUE) စသည့္ အလြန္အေရးႀကီးေသာ အေရးကိစၥမ်ားကိုလည္း ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။ဒါေၾကာင့္လည္းကမၻာႀကီးက ဦးသန္႕အေပၚမွာ ေက်းဇူးရွိဘူးတယ္
လို႕ အေမရိကန္သမၼတ တစ္ဦးကေျပာဘူးပါတယ္

က်ေနာ္တို႕ျမန္မာေတြ ဦးသန္႕ရဲ႕ေမြးေန႕ေတြမွာ အမွတ္တရ
ပြဲေတြလုပ္၊ ဦးသန္႕အမွတ္တရစာၾကည့္တိုက္ေတြဖြင့္၊ဦးသန္႕ရဲ႕အရည္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ေက်းဇူးတရားမ်ားကို ခ်ီးမြမ္းေျပာဆိုၾကတာ ဟာဆိုရင္ က်ေနာ္တို႕သူတန္ဖိုးကိုသိလို႕သူ႔ကိုလြမ္းေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာသူသာရွိခဲ့ရင္ဆိုတဲ့အေတြးမ်ိဳး က်ေနာ္တို႕အားေတြးမိခဲ့ၾကပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ဦးသန္႕ ကဲ့သို႕လူမ်ိဳးကိုလြမ္းရင္ သတိရခဲ့ရင္ ဒါဟာအရမ္းတန္ဖိုးရွိေသာ အလြမ္းျဖစ္ပါတယ္လို႕ဆိုပါရေစ။

ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ သူတို႔ႏိုင္ငံသားေတြအားက်အတုယူေလာက္ေသာသူရဲေကာင္းဆိုတာ ရွိၾကစၿမဲျဖစ္သည္။ထိုသူရဲေကာင္းမ်ားသည္ လူတိုင္းမလုပ္ႏိုင္ေသာ ႏိုင္ငံအတြက္ အသက္ေပး ကာကြယ္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ႏိုင္ငံအတြက္ သူတို႕ကိုယ္က်ိဳးကိုစြန္႕ကာ အနစ္နာခံကာ ဘ၀ကိုနစ္ျမွဳပ္ ခံကာ စေတးပီးႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။သူတို႕လိုအနစ္နာခံမႈမ်ိဳး၊စြန္႕စားမႈမ်ိဳး၊အခက္ခဲႏွင့္ဒုကၡမ်ိဳးစုံအား ႀကံ႕ႀကံ႕ခံပီးႀကိဳးစားမႈမ်ိဳးသည္ က်ေနာ္တို႕လူတိုင္းလုပ္ႏိုင္ရန္ လြယ္ကူေသာကိစၥရပ္မ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ သူတို႕၏ဇြဲ၊လုံ႔လႏွင့္၀ီရိယတို႔သည္ အံ့မခန္းပင္ျဖစ္ေပသည္။ဒါေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္တို႔သည္ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕သူရဲေကာင္းမ်ားကို က်ေနာ္တို႔ရင္ထဲႏွလုံးသားထဲတြင္ အျမဲလိုလိုအမွတ္တရ ရွိေနၾကသည္။သတိရေနၾကသည္။လြမ္းေနၾကသည္။အိႏၵိယက ဂႏၶီ၊အေမရိကန္ကAbraham Lincoln အစရွိသျဖင့္ ႏိုင္ငံတိုင္းတြင္ရွိၾကပါသည္။

ႏိုင္ငံတိုင္းတြင္ရွိၾကပါသည္။က်ေနာ္တို႕ျမန္မာမွာဆိုရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအင္ဆန္း(http://bit.ly/2C4mabt)ဆိုတာ လူတိုင္းကခ်စ္ၾကသည္။
လးစားၾကသည္။က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ခ်စ္သည္၊ေလးစားသည္၊တန္ဖိုးလည္းထားသည္။ဘာေၾကာင့္ဆိုရင္ သူသည္က်ေနာ္တို႕ႏိုင္ငံ အတြက္ ဘာနဲ႕မွအစားထိုးမရႏိုင္ေသာ ရတနာတစ္ပါးကဲ့သို႕ တန္ဖိုးရွိေသာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း တစ္ေယာက္။သတၱိ၊ဗ်တၱိႏွင့္ လက္ရုံးရည္ႏွလုံးရည္ျပည့္၀ေသာ အရည္ခ်င္းျပည့္၀သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။သူ၏ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕ပီးႏိုင္ငံအက်ိဳးႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္မႈႏွင့္စိတ္ထားျဖဴစင္မႈ မ်ားသည္ အျဖစ္ေျပာစရာဟူíရွာလို႕ပင္မေတြ႕ႏိုင္ေပ။ဒါေၾကာင့္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ေရာက္တိုင္း ေမြးေန႔ပြဲ၊အမွတ္တရပြဲမ်ား
က်င္းပကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ေက်းဇူးတရားမ်ားႏွင့္စိတ္ထားကို ခ်ီးမြမ္းၾက၊ ဆုေတာင္းေပးၾကရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို သတိရ လြမ္းဆြတ္ကာ မ်က္ရည္ပင္က်တတ္ေလသည္။ ဒီလိုမ်ိဳးသာလြမ္းရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္ကေတာ့
ဆယ္ခါျပန္လြမ္းရမလား။အသက္တစ္ရာေနရ ရင္လည္း ႏွစ္တစ္ရာတိုင္ က်ေနာ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို လြမ္းေနအုန္း
မွာပါပဲ။ဘာလို႔လဲဆိုရင္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို လြမ္းရတာ ထိုက္တန္လို႕ပါပဲ။တန္ဖိုးရွိေသာအလြမ္းျဖစ္ေနလို႕ပါပဲ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ႏိုင္ငံႏွင့္ခ်ီေသာ လြမ္းသင့္လြမ္းထိုက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ပါသည္။

$

တိုင္းရင္းသားမ်ားနဲ႔အတူေတြ႔ရေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္

Centre: Aung San and Clement Atlee

ဤသို႔ဆိုလွ်င္ က်ေနာ္တို႕တစ္ကမၻာလုံးက လြမ္းေနၾကေသာ ပုဂၢမ်ားမရွိေပဘူးလား။
ရွိပါသည္။တစ္ကမၻာလုံးလြမ္းေနသာ လြမ္းသင့္ေသာ ပုဂၢိဳမ်ားရွိပါသည္။အက္ဒီဆင္(http://bit.ly/1AkHOEL)၊ Albert Einstein(http://bit.ly/1GvdkkB) ႏွင့္ နယူတန္ကဲသို႕ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ က်ေနာ္တို႕ ကမၻာေပၚမွ လူသားမ်ားအားလုးံလြမ္းသင့္ေသာ သူမ်ားျဖစ္ေပ သည္။ က်ေနာ္တို႕ ကမၻာေပၚက လူသားအားလုံးသည္ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ တီထြင္ဖန္တီးမႈ၏အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားကို လက္ေတြ႕ခံစားေနၾကရသည္။သူတို႕သာ မရွိခဲ့လွ်င္ လွ်ပ္စစ္မီးဆိုတာမရွိ။ကမၻာေျမဆြဲအားဆိုတာမသိ။
သိပၸံပညာႏွင့္တိုးတက္မႈဆိုတာမရွိျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္ျဖစ္သည္။ညအခ်ိိန္အလင္းေရာင္ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ကို ျမင္ရတိုင္း အက္ဒီဆင္ေက်းဇူးတင္ သင့္ေပသည္။

ထို႔ေနာက္ မာသာထရီဇာ(http://bit.ly/1IeN4xf)ကဲ့သို႕ပုဂၢိဳလည္းရွိသည္။အၾကင္နာတရားႏွင့္ကိုယ္ခ်င္းစာ တတ္မႈဆိုတာကို သူ႕ရဲ႕ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕ပီး လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားက သက္ေသအျဖစ္ ေဖာ္ျပ၊ ေျပာျပခဲ့ သည္။ သူတို႕သည္ ေက်ာ္ၾကားရုံသက္သက္မဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္နဲ႕သက္ေသျပ ခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ထိုကဲ့သို႕ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ၊သူတို႕အေၾကာင္းေတြးမိတိုင္း၊သတိတရေျပာဆိုၾက ရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္ဆုံးသြားရတာဟဆိုရင္ သိပ္ကိုထိုက္တန္ပါေပတယ္။အလြန္တန္ဖိုးရွိေသာ အလြမ္းျဖစ္ပါတယ္။

ေလာကႀကီးကိုျဖတ္သန္းၾကရာတြင္ အခ်စ္၊အမုန္း၊အလြမ္းေဆြးႏွင့္ သံေယာဇဥ္ဆိုတာ အၿမဲရွိေနေသာအရာမ်ားျဖစ္ပါတယ္။တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုလြမ္းေနလား။ဒါမွမဟုတ္ အေၾကာင္း အရာတစ္ခု အျဖစ္ပ်က္တစ္ခုလြမ္းေနလား။လြမ္းပါ။စိတ္ႀကိဳက္လြမ္းႏိုင္ပါတယ္။ေတြးေတာရင္း ေငးေမာကာ လြမ္းေဆြးႏိုင္တယ္။အႀကံေပးခ်င္တစ္ခုကေတာ့ ကိုယ္လြမ္းေနေသာ အလြမ္းသည္ တန္ဖိုးရွိလား။လြမ္းဖို႔ထိုက္တန္ရဲ႕လားဆိုတာ နည္းနည္းေလာက္ စဥ္းစားႀကည့္ဖို႕လိုမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ဘာလို႕ဆို ဘ၀ဆိုတဲ႕အခ်ိန္သည္ အကန္႕သတ္ျဖင့္ရေသာအရာျဖစ္လို႕ တန္ဖိုးမရွိေသာအလြမ္းမ်ားလြမ္းကာ အခ်ိန္ေတြကုန္ဆုံးသြားမည္မွာ လြန္စြာႏွေျမာဖို႕ေကာင္းေပသည္။ဒါေၾကာင့္ မိမိတို႔၏အလြမ္းမ်ားသည္ တန္းဖိုးရွိေသာအလြမ္းမ်ားျဖစ္ၾကပါေစလို႔ဆုေတာင္းေပးလိုက္ရပါသည္။

Photo; Google Image
Some Character and Stories are fictions
Written By
ဗစ္တာ
@victorzayyar