အခ်စ္ႏွင့္ ပိုက္ဆံ - ၂

 ေမာင္ႏွင့္ကြ်န္မသည္ သနားတတ္သည္၊ငဲ့ၫွာတတ္သည္၊ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ေမာင္ႏွမမရွိတဲ့ တစ္ေကာင္ႂကြက္ေတြျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေဖာ္မက္သည္။အေပးအကမ္းရက္ေရာသည္။ထို႔ေၾကာင့္ တေငြ႕ေငြ႕ျဖင့္ မီးစေလာင္ရန္အတြက္ အစျပဳခဲ့ရသည္။  ေမာင္သည္ ဆိုင္မွဝန္ထမ္းမ်ားအား ဆူျခင္းေငါက္ျခင္း လံုးဝမရွိခဲ့ေပ လိုအပ္ေသာအကူအညီမ်ားေပးခဲ့သည္။ဆိုင္၏အေပၚထပ္တြင္ ေမာင္ႏွင့္ဝန္ထမ္းေကာင္ေလးမ်ားေနၾကသည္။အခါႀကီးရက္ႀကီးမ်ားတြင္ ေမာင္သည္ ဆိုင္က ကေလးေတြမိသားစုလိုက္ကို ဘုရားဘူးလိုက္ပို႔ေလ့ရွိသည္။ဘုရားဘူးက အျပန္ ဝန္ထမ္းေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၏ မိန္းမႏွင့္ခယ္မက အိမ္မျပန္ေတာ့ဘဲ ကြ်န္မတို႔ဆိုင္တြင္ တစ္လေနခြင့္ေတာင္းလို႔ ေနခြင့္ေပးခဲ့တယ္။

ေမာင့္၏အဝတ္အစားမ်ားေလွ်ာ္ဖြတ္ေပး၊ထမင္းဟင္းခ်က္ေပး ဆိုင္မွာလုပ္ကူလုပ္ေပးေတာ့ အဆင္ေျပတာေပါ့။  ကြ်န္မက အလုပ္တဖက္နဲ႔ ေမာင့္ရဲ႕ဆိုင္ကိုရံုးပိတ္ရက္မွေရာက္ျဖစ္ေတာ့ ဘာမွမလုပ္ေပးျဖစ္ဘူး မိန္းကေလးေတြရွိေတာ့ ဆိုင္ကလဲသန္႔ရွင္း ေမာင့္အတြက္လဲ ထမင္းဟင္းကအစ မပူရေတာ့ ကြ်န္မေပ်ာ္တာေပါ့။ေမာင္ကေတာ့ပိုက္ဆံေလးေတြစုဖို႔အၿမဲအပ္ပါတယ္။ညေနဆိုင္ပိတ္ရင္ စာရင္းခ်ဳပ္ပီး စုသင့္တာစုေပါ့၊ပါလာတဲ့ ခယ္မေလးကေတာ့ ဆယ္တန္းေျဖထားၿပီး ေအာင္စာရင္းထြက္ဖို႔ေစာင့္ေနတဲ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေပါ့။ သူတို႔အတြက္လိုအပ္တာေလးေတြ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ဝယ္ေပးဂ႐ုစိုက္ေပးေပါ့၊ဒီလိုနဲ႔ ပိုက္ဆံေလးေတြကုန္လာခဲ့တယ္။ေမာင္ကကြ်န္မကို ပိုက္ဆံမအပ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။တစ္လ ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့ေလၿပီေလ။

  ေမာင္ေရ သူတို႔ကမျပန္ေသးဘူးလား”တစ္လပဲေနမယ္ဆိုၿပီး ျပန္သင့္ေနပီ ျပန္ခိုင္းလိုက္ေတာ့ေလလို႔ ကြ်န္မဘက္ကေျပာလာခဲ့တယ္။အားနာတက္ေသာေမာင္ အလုပ္တြင္ အားကိုးရေသာတပည့္မ်ားအားခ်စ္ေသာေမာင္ ေျပာမထြက္ခဲ့ပါ။  ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္လေက်ာ္ၾကာခဲ့ေလၿပီ။ ေမာင့္တပည့္၏မိန္းမႏွင့္ခယ္မေလးမွာ ဆိုင္သို႔လာေသာ customers မ်ား၊ေမာင့္၏အလုပ္ကိစၥမ်ား၊ကြ်န္မေျပာဆိုရမည့္ စကားမ်ား၊ဆိုင္မွ အျခားဝန္ထမ္းမ်ားအား မေျပာသင့္ေသာစကားမ်ား အာဏာမ်ား ႐ိုင္းျပေသာ အျပဳအမူ အေျပာအဆိုမ်ားျပဳလုပ္လာခဲ့သည္။  ကြ်န္မတို႔၏ဆိုင္ေလးအား ပိုင္ဆိုင္ခ်င္လာသည္။ ေမာင္ႏွင့္ကြ်န္မအားဆိုင္ခြဲဖြင့္ရန္ တြန္းအားေပးလာခဲ့သည္။ယခုလက္ရွိဆိုင္အား သူတို႔လင္မယား ႀကီးၾကပ္ေပးၿပီးလူရံုအျဖစ္ေနေပးမည္ေျပာလာခဲ့သည္။ကြ်န္မ သေဘာထားမႀကီးႏိုင္ပါ။

 ေမာင္ကေတာ့ ဆိုင္ခြဲဖြင့္ရန္ႀကိဳးစားခဲ့သည္။  ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေမာင့္ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈ႔ႀကိဳးစားမႈ႔ အားအသိအမွတ္မျပဳဘဲ ျငင္းပယ္ခဲ့သည္။ ကြ်န္မ ေမာင့္ရဲ႕အလုပ္ကိစၥထဲဝင္ပါခဲ့သည္။ မိန္းကေလးခ်င္း အျပဳအမူ အေျပာအဆိုမ်ား ဘယ္ေခ်လွမ္းလွမ္းေနလဲ ဆိုတာ ေမာင္မသိေပမယ့္ ကြ်န္မသိခဲ့ပါတယ္။  ေမာင္နဲ႔ကြ်န္မ အႀကီးအက်ယ္ စကားမ်ားခဲ့ရတယ္။ေမာင့္ရဲ႕စိတ္ကူးမ်ား ကြ်န္မလက္မခံႏိုင္ပါ။ ကြ်န္မေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာနဲ႔ပဲ ကြ်န္မတို႔ဆိုင္က ေျပာင္းသြားရန္ ကြ်န္မေျပာခဲ့တယ္။ လက္မခံပါ။ေမာင္နဲ႔ကြ်န္မၾကား အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္ ရန္ျဖစ္ေစမည့္စကားမ်ား အထင္လႊဲေစေသာ အျပဳအမူမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ပါသည္။။ေမာင္ကေတာ့ ကြ်န္မကိုပဲ အထင္လြဲခဲ့တာေပါ့ သေဘာထားေသးသိမ္တဲ့မိန္းမ တေယာက္အျဖစ္ သက္မွတ္ထားတယ္ဆိုပါေတာ့။ 

 ကြ်န္မဂ႐ု မစိုက္ပါ၊အဓိကက ကြ်န္မတို႔ အိမ္မက္ေလး မေျပာက္ပ်က္သြားဖို႔ပါပဲ။ ေနာက္ဆံုး ကြ်န္မၾကမ္းတမ္းစြာ ေျပာဆိုဆက္ဆံ  ႏွင္ထုတ္ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေမာင္ကေတာ့ ခ်စ္ရတဲ့ကြ်န္မကို ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ပဲ ေနေစခ်င္တာေပါ့၊ ေမာင့္ရဲ႕အားနာတတ္တဲ့အက်င့္ေတြ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေတြက ကြ်န္မတို႔အိမ္မက္ေလးကိုပ်က္စီးေစတာလား ကြ်န္မမသိပါ။ ၅၀၀၀၀၀ သိန္းေပးရန္ အိမ္ငွားေပးရန္ေျပာေသာေၾကာင့္ ေမာင္ကေတာ့ သူတို႔မိသားစုကိုအိမ္ငွားေပးခဲ့ပါတယ္။  ခ်စ္လွစြာေသာ တပည့္ကိုလဲ တစ္လ ၂၀၀၀၀၀သိန္းေပးၿပီး အလုပ္ျပန္ခန္႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မစိတ္ထဲဘဝင္မက်ေပမယ့္ ေမာင္က “သူတို႔ေျပာင္းသြားၿပီ ေက်နပ္ၿပီမလား ေနာက္ ငါ့အလုပ္ကိစၥထဲ ဝင္မပါနဲ႔ အၾကံေပးလို႔ရတယ္ ခုလိုဝင္ေရာက္ေျပာဆိုခြင့္မရွိဘူး မိန္းမျဖတ္ရင္ ျပည္ပ်က္တတ္တယ္ ဆိုတဲ့ အေျပာေၾကာင့္” ကြ်န္မ ဝင္မေျပာခဲ့ေပ။

 မၾကာပါဘူး ခ်စ္လွစြာေသာတပည့္က ကြ်န္မတို႔ဆိုင္နာမည္နဲ႔ အေႂကြးေတြယူခဲ့လို႔ ခန္႔မွန္းေခ် သိန္း 30 နီးပါးအေႂကြးေတြဆပ္ခဲ့ရပါတယ္။  ဆိုင္က customer မ်ားအပ္ထားေသာ I-Phone မ်ားလဲခိုးယူထြက္ေျပးသြားေသာေၾကာင့္ ေမာင္နဲ႔ကြ်န္မ စုေဆာင္းထားတာေလးေတြနဲ႔ ေလ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။ ကဲ ခုေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ လို႔ ေမာင့္ကိုေျပာခ်င္တယ္။ကြ်န္မ ေမာင့္အား ဘယ္လိုေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေမာင္က အကြက္ျမင္တယ္၊ေတာ္တယ္၊သြက္လက္တယ္၊ေဖာ္ေရြတယ္၊လူခ်စ္လူခင္ေပါတယ္၊ကူညီတတ္တယ္၊သနားတတ္တယ္၊မိန္းမတစ္ေယာက္အားကိုးႏိုင္ေလာက္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြပိုင္ဆိုင္တယ္၊ဦးေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။ အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္ပဲ လူေတြက အခြင့္အေရးယူၾကတာလား ကြ်န္မ မသိပါ။ 

 ေမာင့္ရဲ႕အားနည္းခ်က္မ်ားကို ကြ်န္မေထာက္ျပခဲ့ပါတယ္။ေမာင့္ရဲ႕ပတ္ဝန္းက်င္ကေတာ့ ေမာင့္ကို မယက ေပါ့ ယူေတာင္မယူရေသးဘူး ေၾကာက္ေနရပီေပါ့၊တကယ္ဆိုအဲ့စကားေတြက ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ ပ်က္စီးဖို႔တြန္းအားေပးေနတဲ့ စကားေတြ လို႔ပဲ ကြ်န္မထင္မိတယ္။အကြပ္မရွိတဲ့ေတာင္း ေတာ့ ေမာင့္ကိုအျဖစ္မခံႏိုင္ပါဘူး။ကြ်န္မက ေတာ့ ေမာင့္ဘဝသာယာဖို႔ ပါရမီျဖည့္ေပးတဲ့သူပါ။  ေမာင္ ကေတာ့ ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ဘဝသာယာဖို႔ ဦးေဆာင္ေနသူတစ္ေယာက္ပါ။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေန႔မအိပ္ညမအိပ္ႀကိဳးစားေနလို႔ ေဆးရံုေရာက္ရတဲ့ အျဖစ္ေတြလည္းၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရတယ္။အခက္အခဲေတြ မေျပလည္မႈ႔ေတြ အမ်ားႀကီးေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတယ္။ေမာင့္ရဲ႕စိတ္ဖိစီးမႈ႔ ေတြက ကြ်န္မဆီ ကူးဆက္လာခဲ့ရတဲ့အထိျဖစ္ခဲ့တယ္။  ေမာင့္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ ကူညီဖို႔ေနေနသာသာ စိတ္ညစ္ေစမဲ့စကားမ်ား ေျပာ၍စြန္႔ခြာၾကတယ္။

 ကြ်န္မကေတာ့ “ဆရာ မေျပးႏိုင္ရင္ လမ္းေလွ်ာက္ပါ” “ဆရာ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္လွ်င္ တရြတ္ တိုက္သြားပါ။  ဆရာဘာပဲလုပ္လုပ္ ေရွ႕ကိုဆက္သြားေနဖို႔ပဲလိုတယ္။ ဘယ္သူမွ အနားနားမရွိတဲ့အခါ  ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္   ႀကိဳးစားပါ၊ ဝမ္းနည္းရင္မငိုနဲ႔ လဲက်ရင္ျပန္ထ ဒါ လူ႔ဘဝပဲ လို႔ ေရးၿပီး ေမာင့္ရဲ႕ အလုပ္ခန္းမွာ ကပ္ေပးထားလိုက္ပါတယ္။ေမာင္ကေျပာပါတယ္ အားငယ္တိုင္း ဒီစာေလးဖတ္ၿပီးအားတင္းထားခဲ့တာ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္ထိပဲတဲ့။ကြ်န္မ ေက်နပ္ပါတယ္ ။ေမာင့္ကို တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာကေန ကူညီခြင့္ရလို႔ ေပ်ာ္မိပါတယ္။

ခုခ်ိန္မွာ ေမာင္နဲ႔ကြ်န္မကေတာ့ ဘာဒုကၡ ဘာျပသနာ ျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္လာသမွ် ျပသနာကို အလည္ေခါင္မွာခ်ၿပီး ေမာင့္အျမင္ကဘယ္လိုလဲ ကြ်န္မအျမင္ကဘယ္လိုလဲ အေကာင္းဆံုးကဘယ္လိုျဖစ္ႏိုင္လဲ အဆိုးဆံုးဘာေတြျဖစ္ႏိုင္လဲ စဥ္းစားၿပီး ေျဖရွင္းလိုက္ၾကပါတယ္။  ဒီလိုနဲ႔ ဘဝသံသရာ ရထားႀကီးကိုဆက္လက္ခုတ္ေမာင္းရင္း ဝမ္းနည္းျခင္းဘူတာ ေၾကကြဲျခင္းဘူတာမ်ားကို ေက်ာ္လြန္၍ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဘူတာသို႔ အေရာက္သြားႏိုင္ေအာင္ ေမာင္နဲ႔ကြ်န္မ ႏွစ္ေယာက္အတူႀကိဳးစားသြားပါအံုးမည္။ 

Author @thinzarnyinyi

photo from google search