ကံ့ေကာ္ျမိုင္တန္းမွလြမ္းေနပါ့မယ္

အပိုင်း(၁)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kan-ekayami-ngtnmwlymenpamy-95e1fc9b9e2cb
အပိုင်း(၂)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kanekayami-ngtnmw-lymenpamy-2f1b22259da5b
အပိုင်း(၃)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kanekayami-ngtnmw-lymenpamy-0d3396fac5eec
အပိုင်း(၄)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kan-ekayamongtnmwlymenpamy-d099c904be854
အပိုင်း(၅)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kanekayamongtnmwlymenpamy-10ef817650cf6
အပိုင္း(၆)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kan-ekayamongtnmwlymenpamy-da38398905148

credit-facebook image
အပိုင္း ( ၇ )
အခန္း ( ၁၃ )
မေကြးေဆးတကၠသိုလ္ ခဲြစိတ္ေဆာင္အခန္းတြင္
ေက်ာင္းသားမ်ားကိုယ့္အုပ္စုႏွင့္ကိုယ္ အေလာင္းမ်ားအား ခဲြစိတ္ေနၾက၏။အုပ္စုတစ္စုဆီတြင္
၇ ေယာက္မွ ၁၀ ေယာက္အထိပါကာ အုပ္စုတိုင္းတြင္ ဆရာတစ္ဦးစီမွ သင္ၾကားျပသေနသည္။
မင္းေက်ာ္ဒီေန ့ခဲြစိတ္ရတာေပ်ာ္ပါသည္။မင္းေက်ာ္က်ြမ္းက်င္ေသာ ဦးေႏွာက္ပိုင္းခဲြစိတ္သည့္ သင္ခန္းစာအလွည့္မလို ့လားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါ။မင္းေက်ာ္တို့အုပ္စုတြင္ ဒီေန့ေဒစီလြင္ပါလာျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ခံုနံပါတ္အလိုက္ အုပ္စုခဲြျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီေန ့ဆရာတစ္ေယာက္မလာ၍ အုပ္စုတြင္ ဦးေရမ်ားကာ ေဒစီလြင့္ခံုနံပါတ္က မင္းေက်ာ္တို ့အုပ္စုထဲကပ္၍ပါလာျခင္းပင္။ႏွာေခါင္းစည္းကိုအုပ္ကာ သြက္လက္က်ြမ္းက်င္စြာျဖင့္ ခဲြစိတ္ေနေသာ ေဒစီလြင့္ကိုေငးေနမိသည္။

ဆံပင္ကို ဘယ္ေတာ့မွအရွည္မထားဘဲ ပခံုးထ
ိတြင္ပင္ထားတတ္ကာ အသားျဖဴျဖဴ မ်က္ခံုးပါးပါး ႏွာတံစင္းစင္းႏွင့္ တိက်ေသာႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို
အရယ္အျပံဳးနည္းစြာျဖင့္ တင္းတင္းေစ့ထား
တတ္ကာ စူးရွေသာ မ်က္၀န္းညိဳမ်ားပိုင္ဆိုင္သည့္
ေဒစီလြင္သည္ ထက္ျမက္စြာလွေသာ မိန္းကေလး
တစ္ဦးပင္။ေျခလွမ္းတိုင္းတြင္ ယံုၾကည္မႈ
အျပည့္ျဖင့္ ေခတ္ဆန္ေသာ ေဒစီလြင္သည္ ျမန္မာဆန္ဆန္ေတာ့ မလွပေပ။ေဒစီလြင့္အလွက
ပူေလာင္သည္ဟု သီဟကေျပာဖူးေသာ္လည္း မင္းေက်ာ္ကေတာ့ ထိုသို့မထင္ပါ။မင္းေက်ာ္မ်က္လံုးထဲတြင္ေတာ့ ေဒစီလြင့္အလွက ျပီးျပည့္
စံုသည္ဟုထင္သည္။မိန္းကေလးအရမ္းပီသလြန္း
ျပီး ႏူးညံ့ယဥ္ေက်းလြန္းတာမ်ိဳးကို မင္းေက်ာ္
မၾကိဳက္။မိန္းကေလးျဖစ္ေသာ္လည္း ေျပာ
ရဲဆိုရဲ လုပ္ရဲကိုင္ရဲစြာျဖင့္ ထက္ထက္ျမက္ျမက္ရိွေသာ မိန္းကေလးမိ်ဳးကိုသာ သေဘာက်သည္။

credit-facebook image
မိမိေဒစီလြင့္ကို ဘယ္အခ်ိန္ကစသေဘာက်မိမွန္း
ေသခ်ာမသိေသာ္လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတိ
ထားမိသည့္အခ်ိန္တြင္ မိမိႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး
ေပ်ာ္၀င္သြားျပီျဖစ္သည္။မိမိ၊ေႏြဦးေမာင္၊သီဟႏွင့္ လြင္တို ့မွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ၾကျပီး သီဟကေတာ့ ဘာသိဘာသာေန
တတ္သူ။လြင္ကေတာ့သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ထဲတြင္
ေႏြဦးေမာင္ကိုသာ ပိုခင္တတ္သူျဖစ္ကာ မိမိကို
ေတာ့ သိပ္မခင္ေပ။အခုလို လြင္ မိမိကို မခင္တာကို
မင္းေက်ာ္သေဘာက်ပါသည္။မင္းေက်ာ္က
လြင့္သူငယ္ခ်င္းေနရာထက္ လြင့္ခ်စ္သူေနရာကို
ပိုလိုခ်င္သည္။ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးကတည္းက
ခ်စ္သည့္အေၾကာင္းကို ဖြင့္ဟခဲ့သည္။ေဆးတက္သည့္ ျပီးခဲ့ေသာ ၆ႏွစ္တာ ကာလတြင္လည္း အခါအခြင့္သင့္တိုင္း ဖြင့္ေျပာခဲ့ေပမယ့္ ထြက္လာေသာ အေျဖမွာ အရင္အတိုင္းပင္ျဖစ္သည္။ငါနင့္ကို လံုး၀ရင္မခုန္ဘူးမင္းေက်ာ္ ။ထိုစကားကို မင္းေက်ာ္ပင္ အလြတ္ရေနေပျပီ။
ေနာက္ႏွစ္လေနလွ်င္ မင္းေက်ာ္တို ့ေဟာက္စ္ဆင္းရေတာ့မည္။တစ္ခါတစ္ေလက်လည္း
ေဒစီလြင့္ အခ်စ္ကိုရဖို ့ထက္ ေဒစီလြင့္ကို
ပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္မ်ား ပိုေပၚလာခဲ့သည္။မိမိအေပၚတြင္
လြင္ရင္မခုန္ေသာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္
ေတာ့ ရိွမွာပါ။ထိုသံေယာဇဥ္ေလာက္ႏွင့္ပင္
လက္ထပ္ဆိုလည္း မင္းေက်ာ္လက္ထပ္ႏိုင္ပါ
သည္။ေဒစီလြင့္ အနီးတြင္ ဘယ္လိုနည္းနဲ ့ပဲေန
ရေနရ ေပ်ာ္သည္။သူ ့အတြက္ဆို ဘယ္ေလာက္
ေပးဆပ္ရ ေပးဆပ္ရ မင္းေက်ာ္ေပးဆပ္ဖို ့၀န္
ေလးမည္မဟုတ္ပါ။ေကာက္ရိုးပံုေစာင့္
သည့္ေခြးဟု ေျပာခံရလွ်င္ပင္ ေက်နပ္ေန
သည့္သူ။ခဲြစိတ္ေဆာင္တြင္ ေဖာ္မလင္ေဆးနံ႔
က နံေစာ္ေနေလသည္။မိမိတို ့အတြက္ေတာ့
ဒီအနံ႔ကယဥ္ပါးေနပါျပီ။

ေက်ာင္းကန္တင္းတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား ရႈပ္
ေပြေနသည္။ဂ်ဴတီကုတ္ဖိုးရိုးဖားယားႏွင့္ စာအုပ္
တစ္ထပ္ၾကီးမကာ မိမိေဘးမွျဖတ္ေက်ာ္သြား
ေသာ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦးကိုၾကည့္ျပီး လြင္
ျပံဳးလိုက္မိသည္။ေဆးတကၠသိုလ္တြင္ စာမ်ားလွေသာ
ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား အျမဲလိုပင္ ညွဥ္း
သိုးသိုးျဖစ္ေနတတ္သည္။အခုလို စာေမးပဲြေျဖ
ခါနီးတြင္ ပိုဆိုးသည္။စာၾကည့္တိုက္မွာ စာသင္ခန္း
မွာ ေက်ာင္းကန္တင္းမွာ စာအေၾကာင္းေျပာသံမ်ားက ဆူညံေနေလသည္။ေဘးအက်ႌကပ္ထဲမွ သား
ေရပင္တစ္ကြင္းကို ယူလိုက္ကာ ဆံပင္ကို ျဖစ္သလို
ပင္ စုစည္းရင္း ကန္တင္းထဲ၀င္လာခဲ့သည္။
မိမိဗိုက္ဆာလွျပီ။

"လြင္ ငါဒီမွာ"
ေဘးဘက္ခပ္က်က်စားပဲြမွေန၍ မင္းေက်ာ္ေခၚသံေၾကာင့္ ေဒစီလြင္ သက္ျပင္းခပ္တိုးတိုးခ်
ရင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။မင္းေက်ာ္ေနရာမွထ၍
လြင့္ေရွ႕တြင္ခံုကို ခ်ေပးလိုက္ရင္း တစ္လက္စ
တည္း ေရသန္ ့ဗူးထဲမွေရကို ဖန္ခြက္ထဲသို ့ငွဲ ့လိုက္
သည္။
"ေရာ့ ထမင္းမစားခင္ ေရအရင္ေသာက္လိုက္အံုး
ခဏေန မွာထားတာလာေတာ့မွာ ၾကက္သည္း
ၾကက္ျမစ္ပဲမလား နင္ၾကိဳက္တာပဲ မွာထားတယ္။"

ေဒစီလြင္ အပိုလုပ္ရန္ေကာ ဟူသည့္အၾကည့္
ျဖင့္ မင္းေက်ာ္ကိုၾကည့္လိုက္၏။

"ဟဲ့ နင္ဒီလိုငါ့ကိုလာဖားေနလည္း နင့္ကိုျပန္ၾကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူးေနာ္ နင္ေမ့မွာစိုးလို ့ျပန္ေျပာတာ ။"

"ငါသိျပီးသားပါလြင္ရာ နင္ငါ့ကို အခုထိမခ်စ္ႏိုင္
ေသးဘူးဆိုတာ စိတ္သန့္သန့္နဲ ့ေနပါဟာ။
ငါအခုလို နင္စားဖို ့ထမင္းမွာေပးတာ နင္မလိုက္
ႏိုင္တဲ့စာေတြကူးေပးတာ အသြားအျပန္လိုက္ပို ့တာေတြ ဂရုစိုက္တာေတြက နင့္ဆီက တုန့္ျပန္မႈ
ကို ေမွ်ာ္ကိုးျပီး လုပ္တာမဟုတ္ရပါဘူး။ငါက
ကိုယ္ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ဒီလိုပဲ နင့္ေဘးမွာေန
ေနရရင္ ေပ်ာ္ေနတဲ့ေကာင္ပါ။
အဲ့အတြက္ေတာ့ ငါ့ကိုနင္ အားမနာပါနဲ ့။"

မွာထားေသာ ထမင္းမ်ားေရာက္လာျပီမို ့ေဒစီလြင္ ဇြန္းကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ရင္း ခပ္ေအးေအးပင္
ထမင္းစစားလိုက္သည္။

"အဲ့အတြက္ပူမေနနဲ ့မင္းေက်ာ္ ငါကအားမနာ
တတ္ဘူး။"

ေဒစီလြင့္စကားက အမွန္တစ္ကယ္သူခံစားရတာကို ေျပာျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း မင္းေက်ာ္
နည္းနည္းေတာ့ ရင္ေအာင့္သြားတာအမွန္ပါ။
ေဒစီလြင္ဆိုသည္မွာ တစ္ဖက္သားဘယ္လိုခံစားေနရပါေစ အားနာကာ ျပန္ခ်စ္မည့္ မိန္းကေလးမ်ိဳး
မဟုတ္မွန္း မင္းေက်ာ္သိပါသည္။သို့ေသာ္
ေမတၲာဆိုတာ အသြားအျပန္ရိွသည္ဟု ဘုရားရွင္
ေဟာၾကားခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။တစ္ေန့တြင္မိမိဆီ
ျပန္လာမည့္ ေမတၱာတရားကို ေမွ်ာ္လင့္ကာ
မင္းေက်ာ္ေပ်ာ္ပါသည္။

မင္းေက်ာ္မ်က္ႏွာပ်က္သြားတာ သိေသာ္
လည္း ေဒစီလြင္မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေန
လိုက္သည္။ေဒစီလြင္က ျပတ္သားသည္။မင္းေက်ာ္မိမိကိုၾကိဳက္ေနမွန္းလည္းသိသည္ သူ့အခ်စ္ကို
လည္း ဖြင့္ဟ၀န္ခံျပီးျပီ။သို့ေသာ္လည္း လံုး
၀ျပန္မခ်စ္ႏိုင္သည္ကေတာ့ မိမိႏွလံုးသားပင္။အစကေရွာင္ခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ဘယ္လိုမွ ေရွာင္လို ့အခြင့္မသာေသာေၾကာင့္သာ မင္းေက်ာ္ႏွင့္ ထမင္းအတူစားျဖစ္ အတန္းအတူ
တက္ျဖစ္သည္။
မင္းေက်ာ္က မိမိကို ခ်စ္သည့္အေၾကာင္းခဏ
ခဏေျပာျပီး မိမိမခ်စ္ႏိုင္ေၾကာင္းေျပာ
လွ်င္လည္း ဘာမွဆက္မေမးေတာ့ပါ။ငါ့ကိုျပန္မခ်စ္ႏိုင္တာ ဘာေၾကာင့္လဲလြင္ဟု တစ္ခ်က္တည္းတာ
ေမးလိုက္။အေျဖကရိွေနျပီးသားပင္။"ေမာင္. ....။"
ေဒစီလြင္ ေမာင္ဟုေခၚသည့္ ေႏြဦးေမာင္သည္သာ မိမိႏွလံုးသား၏အရွင္သခင္။ေဒစီလြင္က အစဲြ
အလန္းၾကီးသည္။ျပီးေတာ့ မိမိလိုခ်င္သည့္အရာဘာဆိုတာကို ေသခ်ာသိျပီး လိုခ်င္သည့္အရာကို ရေအာင္ယူတတ္သည့္အရည္အခ်င္းလည္းရိွ
သည္။တစ္သက္တြင္ တစ္ခါသာခ်စ္ဖူးေသာ
အသည္းမို ့ေမာင့္ကိုသာလိုခ်င္ပါသည္။
ေမာင္လည္း မိမိကို ျပန္ခ်စ္လာလိမ့္မည္ဟု
ယံုၾကည္သည္။ေမာင္ႏွင့္ မိမိအၾကားတြင္
ခလုတ္ကန္တင္းမရိွ။မင္းေက်ာ္အတြက္ေတာ့
စိတ္မေကာင္းပါ။တစ္ကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ကိုယ္ကခ်စ္ေနတိုင္းလည္း ကိုယ့္ကိုျပန္ခ်စ္လာ
မည့္ တန္ျပန္အရာမိ်ဳးမဟုတ္ေပ။ေဒစီလြင္သိေသာအခ်စ္မွာ အမိ်ဳးအစားသံုးမ်ိဳးရိွသည္။သူခ်စ္ကိုယ္
ခ်စ္၊သူခ်စ္ ကိုယ္မခ်စ္ႏွင့္ ကိုယ္ခ်စ္ သူမခ်စ္ပင္။
မင္းေက်ာ္မွာ ကိုယ္ခ်စ္ သူမခ်စ္ အမ်ိဳးအစားတြင္ပါေန၍ စိတ္မေကာင္းမိရံုကလဲြလွ်င္ နည္းနည္းမွ
ေတာ့ ခ်စ္ၾကည့္လို့မရပါ။မိမိႏွင့္ ေမာင့္အခ်စ္က
ေကာ။ေသခ်ာေပါက္ သူခ်စ္ကိုယ္ခ်စ္ အခ်စ္မ်ိဳးပင္
ျဖစ္လာလိမ့္မည္။ျဖစ္မလာခဲ့ရင္ေတာင္ ျဖစ္လာ
ေအာင္လုပ္ႏိုင္သည့္အရည္အခ်င္း မိမိတြင္ရိွ
သည္ေလ။ေဒစီလြင္ဆိုသည္မွာ ေနထြက္ခ်ိန္သာ
ရိွတတ္ျပီး ေန၀င္ခ်ိန္မရိွသည့္ ဘာလုပ္လုပ္
ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္ႏိုင္ေသာ အရည္အခ်င္းမ်ား
ႏွင့္ျပည့္စံုသည့္ မိန္းမတစ္ဦးသာျဖစ္သည္။
ကန္တင္းထဲတြင္ ဆူညံသံမ်ားႏွင့္အတူ
ျဖိဳးျပည့္စံု၏ "ေမွ်ာ္ႏိုင္သမွ်"သီခ်င္းသံက ခပ္တိုးတိုးလြင့္ပ်ံ ့လာေလသည္။

credit-facebook image
အခန္း ( ၁၄ )

မိုးစက္မႈန္မ်ား တျဖည္းျဖည္း လြင့္ပါးေပ်ာ
က္ကြယ္ကာ ေဆာင္းရာသီအစပိ်ဳးသည့္အခ်ိန္မွာပင္ ၾကိဳင္တို့သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ ေက်ာင္းသြား
တက္ရမည့္ အခ်ိန္က်ေရာက္လာေလသည္။ကံ့ေကာ္
ျခံထဲတြင္ေတာ့ ေႏြဦးကံ့ေကာ္မ်ားအစား
ျခံေထာင့္မွခ်ယ္ရီပင္ႏွင့္ ခြာညိဳပန္းတို့သာ
အျပိဳင္အဆိုင္ ဖူးပြင့္ေနၾကသည္။မနက္ျဖန္ဆို
ၾကိဳင္တို ့သြားရေတာ့မည္။ေက်ာင္းတက္ရမည္မွာ အေတြ့အၾကံဳအသစ္၊ ေနရာေဒသအသစ္ ၊
သင္ခန္းစာအသစ္မ်ားျဖင့္ စိတ္လႈပ္ရွားရေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနရမည္ကို ၾကိဳင္ဘာေၾကာင့္ ၀မ္းနည္းေနပါလိမ့္။

credit-facebook image
သိုးေမြးလက္ရွည္ အျဖဴေရာင္ေလးကို ထပ္၀တ္
လိုက္ကာ ၾကိဳင္အိမ္ေပၚမွေအာက္သို ့ဆင္းလာခဲ့၏။ဒီေန ့အေမက ေပါက္စုရြာဘက္သို ့အေၾကြး
ေတာင္းသြားသည္။အေမ့ကို ကိုဖိုးေထာင္က
လွည္းျဖင့္လိုက္ပို ့ျပီး ေနျမင့္မွ ျပန္ေရာက္
ေပလိမ့္မည္။အေဖႏွင့္ ဦးေလးထြန္းျမင့္က
ယာထဲသြားကာ စပါးသိမ္းေနသည္။အိမ္တြင္ ၾကိဳင္ႏွင့္ကိုဖိုးေထာင္အေမ အရီးခင္ျမ သာက်န္ေနခဲ့၏။ အိမ္၀ိုင္းထဲသို ့လွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
အိမ္ေထာင့္တြင္ ဆန္ျပာေနေသာ အရီးခင္ျမ
ကိုေတြ့သည္ႏွင့္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

"အရီးခင္ျမ ၾကိဳင္ကံ့ေကာ္ျခံဘက္သြားလိုက္အံုး
မယ္ေနာ္ မနက္ျဖန္သြားမွာကို ဆရာ့သြားႏႈတ္ဆက္မလို ့။"

အရီးခင္ျမသည္ ပါးစပ္တြင္ငံုထားေသာ မီးေသေနသည့္ ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္ၾကီးကို ခ်ြတ္ကာ
ၾကိဳင့္ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း ခပ္က်ယ္က်ယ္ေမးလိုက္
သည္။

"ၾကိဳင္ ဘာရယ္ အရီးေလးကို ဘာေျပာတာလဲ
က်ယ္က်ယ္ေျပာ မၾကားရလို ့။"

ၾကိဳင္နည္းနည္းေတာ့ ျပံဳးခ်င္သြားသည္။အရီးခင္ျမမွာ အသက္ ၆၀ ၀န္းက်င္ရိွျပီျဖစ္ကာ နားထိုင္းေလသည္။ၾကိဳင္အသံကိုျမွင့္၍ ကံ့ေကာ္ျခံ
ဘက္သြားမည့္အေၾကာင္း ထပ္ေျပာလိုက္သည္။

"ေအာ္ ေအးေအး သြားသြား ဆရာေလးဖို ့မီးဖိုထဲက ကေရကရာေတြယူသြားအံုး ။မထားဆင့္ကသြားပို့ ့ေပးဖို ့မွာထားတာအရီးေလးေမ့သြားလို ့။
ဒီလိုပဲမိန္းကေလးရဲ့ အသက္ေတြၾကီးလာေတာ့
မွတ္ဉာဏ္သိပ္မေကာင္းခ်င္ေတာ့ဘူး။"

ဒီေန ့တနဂၤေႏြေန ့မို ့ဆရာအားေလသည္။
စာဖတ္၀ါသနာပါသည့္ ၾကိဳင့္ဆရာဟာ ဒီအခ်ိန္
ေလာက္ဆို ကံ့ေကာ္ျခံထဲတြင္ စာဖတ္ေနေလာက္
ျပီ။ၾကိဳင္သည္ပင္ ဆရာဆံုးမလမ္းညႊန္မႈေၾကာင့္ စာဖတ္၀ါသနာပါေနခဲ့ျပီ မဟုတ္ပါလား။
ၾကိဳင္ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ဆရာသည္ ျခံအလယ္ရိွ ကြတ္ပ်စ္ေပၚတြင္ စာဖတ္ေနေလသည္။ဆရာက
ပုဆိုးအနက္ကြက္ကို၀တ္ထားျပီး အနက္ေရာင္ သိုးေမြးေခါင္းစြတ္ကို ၀တ္ထား၏။ၾကိဳင္ ေျခလွမ္းတို့ကိုေရွ႕ဆက္မလွမ္းဘဲ ဆရာ့ကိုၾကည့္ေကာင္း
ေကာင္းႏွင့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ဆရာက ဘယ္လို
ေနေန ေခ်ာသည္ပင္။ဘာမွ မျပင္မဆင္လည္း
ေယာက်ာ္းပီသကာ ေခ်ာေမာလွသည္။ဆရာ၏
တည္ၾကည္ေလးနက္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေယာက်ာ္းပီသသည့္စိတ္ေၾကာင့္ ဆရာက ပို၍
ေခ်ာသြားသည္ဟုျမင္သည္။ဆရာဖတ္ေနသည္က ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ၏ လကၤာဒီပခ်စ္သူ စာအုပ္ပင္။ထိုစာအုပ္ကို ဆရာ၀ယ္လာကတည္းက ဆရာမဖတ္မီွ ၾကိဳင္က ဦးေအာင္ငွါးဖတ္ထားသည္မို ့ဆရာခုမွဖတ္ရျခင္း
ျဖစ္သည္။

"ေဟာ ၾကိဳင္ပါလား လာေလ ပန္းလာခူးတာလား။"
မိမိဘယ္ေလာက္ ၾကာေအာင္ေငးေမာေနမိ
သည္ မသိ။ဆရာ့အသံၾကားမွ သတိ၀င္လာသည္။

"မဟုတ္ဘူးဆရာ ဆရာ့ဆီ မုန့္လာပို့တာ။"

ၾကိဳင္ခပ္သြက္သြက္ပင္ ဆရာ့ေဘးသို ့၀င္ထိုင္ကာ ကေရကရာထည့္ထားသည့္ ပန္းကန္ကိုခ်လိုက္
သည္။ဆရာၾကိဳက္တဲ့မုန္ ့ပါလား ေက်းဇူးပဲၾကိဳင္
ေရ။

"ဒါနဲ့ဆရာ လင်္ကာဒီပချစ်သူစာအုပ္ဖတ္တာ
ျပီးေတာ့မယ္လားဟင္။"

ေႏြဦးေမာင္စာအုပ္ကို ေဘးသို ့ခ်လိုက္ရင္း ကေရကရာကို စားလိုက္သည္။

"အင္း ျပီးေတာ့မယ္ပဲေျပာပါေတာ့ၾကိဳင္
၁၀ရြက္ေလာက္ဆို ျပီးပီ။"

ၾကိဳင္ေဘးတိုက္ျမင္ေနရေသာ ဆရာ့မ်က္ႏွာ
ေခ်ာေခ်ာကိုေငးကာ စကားဆက္လိုက္၏။

"ဒါဆိုဆရာ ဒီ၀တၳဳထဲမွာ ဘယ္ဇာတ္ေကာင္ရဲ့စရိုက္ကိုၾကိဳက္သလဲဆရာ။"

ေႏြဦးေမာင္ ၾကိဳင့္ဘက္သို ့တည့္တည့္လွည့္
လိုက္ရင္း

"ေသခ်ာေပါက္ သီတာကိုပဲေပါ့ၾကိဳင္။ဘာျဖစ္လို့
လဲဆိုေတာ့ သီတာဟာ မိန္းမပီသတယ္ ခင္ပြန္း
သည္အေပၚ သစၥာေစာင့္သိတယ္။ကိုယ္က်င့္
သိကၡာကိုေစာင့္ထိန္းတယ္၊ သနားၾကင္နာတတ္
တယ္။ဘာသာတရားကိုင္းရိႈင္းတယ္။ျပီးေတာ့
စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာတယ္ေလ။"

ေႏြဦးေမာင္ ေမာသြားဟန္ျဖင့္ ေရေႏြးတစ္ခြက္ကို ငွဲ့ေသာက္လိုက္သည္။

"ဆရာ့ကိုပဲေမးေနတယ္ ၾကိဳင္ကေကာ
ဘယ္ဇာတ္ေကာင္ကို အၾကိဳက္ဆံုးလဲ။"

ၾကိဳင္ ျပံဳးလိုက္ရင္း ဆရာ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္
လိုက္သည္။

"ဒသ၁ ကိုပဲသေဘာက်တာပါဆရာ။"

ေႏြဦးေမာင္ အံ့အားသင့္စြာျပံဳးရင္း မ်က္ခံုးႏွစ္ဖက္ကို တြန့္လိုက္သည္။

"ဟ အဆန္းပါလားၾကိဳင္ရ ေျပာပါအံုး ၾကိဳင္
ဒႆကို ၾကိဳက္ရတဲ့အေၾကာင္းရင္းေလး။"

"ဒီလိုပါဆရာ ဒသ၁ ကိုသေဘာက်တယ္ဆိုတာ
သူမ်ားဇနီးကို ခိုးယူတဲ့စိတ္ကို ၾကိဳက္တာမဟုတ္
ပါဘူး။ကိုယ့္အခ်စ္ကို ကိုယ္ ျပတ္ျပတ္သားသား
သိျပီး ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူကိုရဖို့အတြက္ နည္းမ်ိဳးစံုသံုး
ျပီး ယူတဲ့ ဒႆႏွလံုးသားကို ခ်စ္တာပါ။
တစ္ကယ္ဆို ဒႆဟာ ရာမထက္ သီတာကို
ခ်စ္တယ္ဆရာ။ရာမသာ သီတာကိုတစ္ကယ္ခ်စ္
ျပီး ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ခ်စ္သူကို သူတစ္ပါး
ေနာက္မပါေအာင္ ကာကြယ္မွာပဲဆရာ။ျပီးေတာ့
ဒႆဟာ သီတာ့အေပၚ မယုတ္မာခဲ့ဘူး။
သူ့လက္ထဲေရာက္ေနတာေတာင္ လက္ဖ်ားနဲ
့မတို ့ခဲ့ဘဲ သီတာ သူ ့ကိုျပန္ခ်စ္လာေအာင္ပဲ
ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ဒါကကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူကို စိတ္မထ
ိခိုက္ေစလိုတဲ့ အခ်စ္ပါဆရာ။ဒႆဟာ အရမ္း
အခ်စ္ၾကီးျပီး အစဲြအလန္းၾကီးမားတဲ့ သနားစရာ
အခ်စ္ရံႈးသမားၾကီးပါ။မိုက္မဲတဲ့ သီတာကေတာ့ ဒႆကို
ျပန္မခ်စ္ခဲ့ဘူး။ၾကိဳင္သာ သီတာဆိုရင္ ဒႆကိုပဲေရြးမွာပါ။ ၾကိဳင္က အခ်စ္ဆိုတာပိုင္ဆိုင္
ျခင္းလို ့ခံယူထားတယ္ေလ။ကိုယ့္ကို ခ်စ္ေန
ရင္ ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းေျပာျပီး ပိုင္ဆိုင္ဖို ့ၾကိဳးစားတာမ်ိဳးကိုပဲ ၾကိဳင္က သေဘာက်တာပါ။"

ေႏြဦးေမာင္ ၾကိဳင့္ကို ေငးေနမိသည္။ပီးမွ
ခြာညိဳပင္တန္းဘက္သို ့လွည့္ကာ စကားလဲႊလိုက္
ေလသည္။

"ဟုတ္ပါျပီဗ်ာ ငါ့တပည့္ အခ်စ္အေၾကာင္းေတြဘာေတြ သိလို့ပါလား။ဒါနဲ ့ၾကိဳင္တို ့ေက်ာင္းတက္သြားရေတာ့မလား။"

ၾကိဳင္ ခပ္သြက္သြက္ပင္ ျပန္ေျဖလိုက္၏။

"ၾကိဳင္ဒီကိုလာတာ အဲ့အေၾကာင္းေျပာရင္း
ဆရာ့ကိုလည္း ႏႈတ္ဆက္မလို ့ပါဆရာ။
ညီညီတို ့က ညေနမွသြားရေအာင္ေျပာေပမယ့္
ၾကိဳင္ အခုကိုဆရာနဲ ့ေတြ့ခ်င္လို ့လာခဲ့တာပါ။
မနက္ျဖန္သြားရေတာ့မယ္ဆရာ။
ဆရာၾကိဳင့္ကို ဘာမွာခ်င္ေသးလဲ။"

ေႏြဦးေမာင္ ေခါင္းျငိမ့္လိုက္ရင္း
"ေထြေထြထူးထူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးၾကိဳင္။
က်န္းမာေရးဂရုစိုက္၊ အစားကို ေသခ်ာစား ၊
စာလည္းၾကိဳးစားေပါ့ၾကိဳင္။ဆရာမွာခ်င္တာက
ေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။"

ၾကိဳင္ ဆရာ့ကို အားမလိုအားမရ ျပန္ၾကည့္လိုက္
သည္။

"ဆရာမွာခ်င္တာ ဒါအကုန္ဘဲလားဆရာ။"

ေႏြဦးေမာင္ တစ္ခ်က္စဥ္းစားလိုက္ရင္း ၾကိဳင္မ်က္လံုးမ်ားထဲသို ့စိုက္ၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္၏။

"ရည္းစားလည္း မထားနဲ ့ၾကိဳင္။"

ၾကိဳင္ဖ်တ္ခနဲ ျပံဳးလိုက္သျဖင့္ ေႏြဦးေမာင္ အေန
ခက္စြာ မ်က္ႏွာလဲႊလိုက္သည္။

"ဆရာ့ဆံုးမစကားေတြထဲမွာ အခုေနာက္ဆံုးစကားကို အၾကိဳက္ဆံုးပါပဲဆရာ။ၾကိဳင္လံုး၀ရည္းစားမထားပါဘူး။စာလည္းၾကိဳးစားျပီး ဆရာ့ကိုလည္း သတိရေနပါ့မယ္။ ၾကိဳင္သြားေတာ့မယ္ဆရာ။"

ၾကိဳင္ေနရာမွ ထရပ္လိုက္ရင္း ေျခလွမ္း သံုးလွမ္းေလာက္လွမ္းျပီးကာမွ ဆရာ့ဘက္ျပန္လွည့္
လိုက္သည္။

"ၾကိဳင္လည္း မွာစရာရိွပါတယ္ဆရာ။ဆရာလည္း လံုး၀ ရည္းစားမထားပါနဲ ့ေနာ္။ဆရာရည္းစားထားလိုက္ရင္ ပထမဆံုး အသည္းကဲြရမယ့္သူက
ၾကိဳင္ျဖစ္ေနလို ့ပါပဲ။"

စကားကို ခပ္သြက္သြက္ေျပာျပီး ခ်ာကနဲ
လွည့္ထြက္သြားေသာ ၾကိဳင့္ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ကာ ေႏြဦးေမာင္ ပင့္သက္ရိႈက္လိုက္သည္။ဆရာ့ကို
ရင္ေမာရေအာင္မလုပ္ပါနဲ ့ၾကိဳင္ရယ္ ။ဆရာ
လူၾကီးပီသပါရေစ။ဆရာေကာင္းလည္း ပီသပါ
ရေစ။ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ ၾကိဳင့္ပံုရိပ္ကို ေငးေနရာမွ ေႏြဦးေမာင္ရင္တစ္ခုလံုး ဟာသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။တစ္ခါတစ္ရံတြင္ အခ်စ္က ခက္ခဲလွသည္။ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္ၾကားမွ ေပါက္ကဲြထြက္
ခ်င္ထြက္လာသလို တစ္ခါတစ္ေလက်လည္း မခ်စ္ဘူးဟု ေၾကြးေၾကာ္ေနရင္းမွ မိမိႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး ေၾကြဆင္းသြားသည္လဲ ရိွေလသည္။ျခံထဲမွ ခြာညိဳပန္းမ်ားက ေႏြဦးေမာင္ကို ေလွာင္ေနသည့္အလား ေလႏွင္ရာသို ့ယိမ္းကေနၾကေလေတာ့
သည္။

credit-facebook image
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။
ဖတ္ရႈေပးခဲ႔ပါေသာညီအစ္ကိုမ်ားအားလံုးေက်းဇူး
အထူးတင္ရွိပါသည္။
ဆက္လက္ျပီးလည္းေစာင့္ေမွ်ာ္ဖတ္ရႈေပးပါလို႔ေတာင္းဆိုပါရေစခင္ဗ်ာ။

MSC-172