ကံ့ေကာ္ျမိဳင္တန္းမွ လြမ္းေနပါ့မယ္

soethakhin (49)in #myanmar • 7 years ago (edited)

အပိုင္း ( ၁၆ )
အခန္း ( ၃၁ )

လေရာင္၀ိုးတ၀ါးက ကံ့ေကာ္ရြက္မ်ားၾကားမွ
က်ိဳးတို ့က်ဲတဲပင္ ျဖာက်ေနသည္။ၾကိဳင္ လေရာင္ကိုမုန္းပါသည္။မိမိဘ၀၏နာက်ည္းဖြယ္အေကာင္း ဆံုး ေမ့မရႏိုင္သည့္ အတိတ္ဆိုးတစ္ခုကို ယခုလို လသာေသာညမွာပင္ ျဖတ္သန္းခဲ့မိသည္မဟုတ္ပါလား။သို့ေသာ္ လေရာင္ကို မုန္းမိေသာၾကိဳင္ ယခု
ျပတ္သားေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ လေရာင္
ေအာက္၀ယ္ရပ္ေနမိသည္။အိမ္ျခံစည္းရိုးမွ တံခါး
ဖြင့္သံတစ္ခုေၾကာင့္ အလြမ္းလာျပီဆိုတာကို
သိလိုက္သည္။

အလြမ္းသက္ ခပ္သုတ္သုတ္ပင္ ၾကိဳင္ရိွရာသို့
ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့သည္။ညနက္ျပီမို ့ မင္းဇံရြာ
တစ္ရြာလံုး အိပ္ေမာက်ေနေခ်ျပီ။ၾကိဳင့္ဆီသို ့
တိုးကပ္သြားလိုက္ရင္း စကားသံခပ္တိုးတိုးျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။
"ၾကိဳင္ ညၾကီးအခ်ိန္မေတာ္ ငါ့ကိုခ်ိန္းတာ ဘာေျပာမလို့လဲ။"
ၾကိဳင္ သက္ပ်င္းတစ္ခ်က္ခိုးရိႈက္လိုက္ရင္း အလြမ္းလက္ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ဖ်စ္လိုက္သည္။
"အလြမ္း ငါနင့္ကိုခ်စ္တယ္။နင့္ကိုခ်စ္သလို ညီညီ့ကိုလည္း သူငယ္ခ်င္းလို အရမ္းခ်စ္တယ္ ။
ဒီကမာၻမွာ ငါခ်စ္ရတဲ့လူႏွစ္ဦးက နင္နဲ ့ညီညီပဲ။"
"ငါသိပါတယ္ ၾကိဳင္ ငါတို့ဟာ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း ေတြပဲမဟုတ္လား။"
"အလြမ္း နင္ ညီညီ့ကို ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လို
အခ်စ္မ်ိဳးနဲ ့ ခ်စ္ေနတယ္မလား။"
ရုတ္တရက္ ထြက္ေပၚလာေသာ ၾကိဳင့္အသံေၾကာင့္ အလြမ္းလက္မ်ား ဆတ္ခနဲ တုန္သြားကာ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပ်က္သြားေသာ္လည္း အေမွာင္ထဲမွာမို့ၾကိဳင္ျမင္ႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။
"အာ မဟုတ္ပါဘူး ၾကိဳင္ရာ ညီညီက ငါ့သူငယ္ခ်င္းပဲဟာ သူငယ္ခ်င္းလိုပဲခင္တာပါ။"
"ငါ့ကို မညာပါနဲ ့အလြမ္းရယ္ နင္ဟာ ငါခ်စ္ရတဲ့
သူငယ္ခ်င္း ျပီးေတာ့ မိန္းမသားခ်င္းမလို ့ ငါရိပ္မိခဲ့ပါတယ္။ငါညီညီ့ကိုလည္း ခ်ိန္းထားတယ္။
နင္တို့ႏွစ္ေယာက္ ေ၀းရာကို သြားပါေတာ့ ။"
"အိုမဟုတ္တာၾကိဳင္။ငါကသာ ညီညီ့ကို ခ်စ္ခဲ့ေပ
မယ့္ ညီညီဟာ ငါ့ကိုမခ်စ္ဘူး သူတစ္ကယ္ခ်စ္ခဲ့တာ နင္ပါၾကိဳင္။ျပီးေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ နင့္ဗိုက္ထဲက ကေလးအတြက္ ညီညီ့ကို လိုအပ္တယ္။"
"အလြမ္းေျပာတာ အမွန္ပဲၾကိဳင္။"
ကံ့ေကာ္ပင္တန္းေနာက္မွ ညီညီထြက္ေပၚလာကာ သူငယ္ခ်င္းမေလးႏွစ္ဦးဆီသို့ထြက္လာခဲ့သည္။

"နင္ဘယ္တုန္းက ေရာက္ေနတာလဲ ညီညီ။"
"အလြမ္းအိမ္ထဲကို ၀င္သြားဆို ငါေရာက္တာပဲၾကိဳင္ အစကေတာ့ နင္တို့နားလာမလို့ပဲ။
ဒါေပမယ့္ မရည္ရြယ္ပဲ နားေထာင္မိသြားတယ္။
ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ အလြမ္း နင္ငါ့အေပၚ စိတ္ရိွခဲ့မွန္း မသိခဲ့ဘူး။နင့္ေရွ႕မွာ ၾကိဳင့္ကို ခ်စ္ေၾကာင္းရင္ဖြင့္ခဲ့တယ္ ။နင္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၀မ္းနည္းခံစားေနခဲ့လိုက္မလဲ။"
ၾကိဳင္မိမိလက္ထဲမွ အထုပ္ကို ညီညီ့လက္သို့
လဲႊေျပာင္းေပးလိုက္သည္။
"နင္တို့ႏွစ္ေယာက္ သြားၾကေတာ့ ညီညီ။အေမက ငါ့မွာ ကိုယ္၀န္ရိွေနတာကို ရိပ္မိသြားျပီ။ ညီညီနဲ့
လို့လည္း ထင္ေနပံုရတယ္။"
အလြမ္း ထိတ္လန့္တၾကားျဖင့္ပင္ ၾကိဳင့္လက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
"ေဒၚေလးထားဆင့္က ဘယ္လို သိသြားတာလ
ဲၾကိဳင္။"
"မနက္က ငါထမင္း၀ိုင္းမွာ မူးလဲခဲ့တယ္ ။
ငါသတိျပန္ရလာေတာ့ အေမက ငါ့ကို ၾကည့္ျပီး
ငိုင္ေနတယ္။ဘယ္သူနဲ့လဲတဲ့။ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ အေမသိျပီတဲ့။ငါလည္း ငိုျပီးျငင္းေပမယ့္
အေမက မယံုခဲ့ဘူး။ညီညီနဲ ့ အျမန္စီစဥ္ဖို ့လူၾကီး
ခ်င္းတိုင္ပင္မယ္ဆိုျပီး ထြက္သြားတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ ငါၾကံရာမရျဖစ္ျပီး နင္တို့ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ခ်ိန္းလိုက္တာပဲ။ငါ့သူငယ္ခ်င္းေလး
ႏွစ္ေယာက္ကသာ လိုက္ဖက္တဲ့ စံုတဲြပါ။အဲဒီေတာ့ ငါ့ေၾကာင့္ ဒုကၡမေရာက္ခင္ ျမန္ျမန္သြားၾကေတာ့။ငါဒီအထုပ္ထဲမွာ လိုအပ္တာအကုန္ ထည့္ထား
တယ္။အခုပဲ ျမန္ျမန္ သြားၾကေတာ့။"
ညီညီမိမိလက္ထဲမွ အထုပ္ကို လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။
ၾကိဳင့္ပခံုးႏွစ္ဖက္ကိုဆဲြခါလိုက္ရင္း
"နင္ဘယ္လိုေတြ ေတြးေနတာလဲၾကိဳင္။နင္ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲ။ငါနင့္ကိုပဲ လက္ထပ္မယ္ၾကိဳင္ ။နင့္ကို ဒီလိုဒုကၡေတာထဲမွာ ပစ္မထားခဲ့ႏိုင္ဘူး။
အခုခ်ိန္မွာ ငါလက္ထပ္သင့္တဲ့ လူက နင္ပဲၾကိဳင္။"
ၾကိဳင္ ေဒါသတၾကီးျဖင့္ မိမိပခံုးေပၚမွ ညီညီလက္ကို ပုတ္ထုတ္ပစ္လိုက္သည္။
"နင္ကသာ ရူးေနတာ ညီေစမင္း။နင္ကသာ မျဖစ္သင့္တာကို ေတြးေနတာ ။ငါဟာ မသန့္စင္ေတာ့တဲ့သူ။မသန့္စင္တဲ့ အျပင္ ငါ့ဗိုက္ထဲမွာ ဆရာ့ရဲ့
ရင္ေသြးေလးလည္းရိွေနတယ္။ကေလးအေဖ
ကိုယ္တိုင္ကေတာင္ ငါ့ကို စြန့္ခြါသြားရက္ေသးတာ နင္က ဘာကိစၥငါ့ကို ယူရမွာလဲညီညီ။ငါကနင္နဲ႔
မတန္ဘူး မတန္ေတာ့ဘူး သိရဲ့လားညီညီရဲ့။"
ေျပာေနရင္း ၾကိဳင္ငိုသည္။ စိတ္မထိန္းႏိုင္စြာ ေျမေပၚသို့ ထိုင္ခ်ရင္း ငိုခ်ပစ္မိသည္။ဒီေလာက္ဆိုးတဲ့ ဘ၀ရိွပါအံုးမည္လား။ညီညီ ၾကိဳင့္ေဘးတြင္ ေျခပစ္လက္ပ်စ္ထိုင္ခ်ပစ္လိုက္သည္။
"အခ်စ္ဆိုတာကို နင္ဘယ္ေလာက္နားလည္သလဲ
ၾကိဳင္။ငါနဲ ့အလြမ္းက နင့္ထက္ပိုျပီး နားလည္မယ္လို့ထင္တယ္။အခ်စ္ဆိုတာ ကိုယ့္ခ်စ္ေနတဲ့သူ
ေပ်ာ္ရႊင္ အဆင္ေျပဖို့ အနစ္နာခံျခင္းပဲ။
ခ်စ္ရတဲ႔သူအႏၱရာယ္ေတာထဲေရာက္ေနခ်ိန္မွာ
ေရွ႕ကေန မားမားမတ္မတ္ ကာကြယ္ေပးတာဟာ
လည္း အခ်စ္ပဲ။အခ်စ္ကအမ်ိဳးမ်ိဳးရိွတယ္။
အဓိပၸါယ္က်ယ္၀န္းတယ္။ျပီးေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀မွာ အခ်စ္ဆိုတာ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါပဲေပါက္ဖြားတယ္။"
ညီညီ အလြမ္းသက္မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရင္း "ငါအခုလို ေျပာရတာနင့္ကိုေတာ့ တစ္ကယ္အားနာမိတယ္အလြမ္း။နင္ငါ့ကို ခ်စ္ေကာင္းခ်စ္ခဲ့လိမ့္မယ္။ဒါေပမယ့္ ငါ့ဘ၀အတြက္ ေပါက္ဖြားလာတဲ့ အခ်စ္က ၾကိဳင္ပဲ။အဲဒီလိုပဲ ၾကိဳင္ႏွလံုးသားရဲ့
ပိုင္ရွင္က ဆရာပဲ။အခ်စ္ဆိုတာ လုပ္ယူဖန္တီးလို ့ရတဲ့ အရာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။အဲဒီလိုပဲ မခ်စ္နဲ့လို
့ပိတ္ပင္လို႔ရတဲ့ အရာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူး။
ေအး ငါ့အခ်စ္ကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေန
တယ္။နင္နဲ ့ဆရာ ခ်စ္ေနမွန္း မသိခင္က နင့္ကို
ခ်စ္လို ့ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တယ္။အခု နင္ ဆရာ့ေၾကာင့္
ဒုကၡေရာက္ေနခ်ိန္မွာက် နင့္ကိုခ်စ္လို ့ကာကြယ္
ခ်င္တယ္။အဲဒါငါ့အခ်စ္ပဲ။အခု ငါတို ့သံုးေယာက္လံုးဟာ မျပည့္ႏိုင္တဲ့ အခ်စ္ေတြကို ေတာင့္တမိ
ိၾကတယ္။အခ်စ္ထက္ပိုျပီးဘ၀ဟာ အေရးၾကီးလာတဲ့ အခ်ိန္ရိွတယ္ၾကိဳင္။အဲဒါဟာ အခုလိုအခ်ိန္ပဲ။
နင့္ဘ၀ နင့္နာမည္ နင့္အရွက္အတြက္ ငါကာကြယ္ပါရေစ။နင္ငါ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မခ်စ္နဲ ့ၾကိဳင္
ရတယ္။ငါမေတာင္းခံဘူး။နင့္ေရွ့ကေန ကာကြယ္
ခြင့္ေလးပဲေပး။ငါ့ကို လက္ထပ္ပါ။"
ၾကိဳင့္ ငိုရိႈက္သံက ပို၍ပင္ က်ယ္ေလာင္လာသည္။အလြမ္းမ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္စမ်ားလည္း တသြင္
သြင္စီးဆင္းလွ်က္။အလြမ္းသက္ ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း
ၾကိဳင့္ကို ဖက္ထားလိုက္မိကာ ညီညီ မ်က္ႏွာအား
ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ေအာ္ ခ်စ္တတ္လိုက္တာ ညီညီရယ္။ငါနင့္ကို မပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေတာ့တာ ေသခ်ာသြားေပမယ့္ ငါနင့္ကို မခ်စ္ပဲမေနႏိုင္ဘူးညီညီ။
ငါနင့္ကို ေလးစားတယ္။ၾကိဳင္ဟာ လည္း ငါခ်စ္
ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမို ့ ငါေက်နပ္ရပါတယ္ဟာ။ငါတို ့သံုးေယာက္ ကံကကို ဒီလိုျဖစ္ဖို ့ လမ္းပါလာတယ္လို့ပဲ ေတြးမိပါတယ္။ငါလည္း နင့္ကို သိပ္ခ်စ္ ခဲ့တာပါ ညီညီရယ္။

ငိုရိႈက္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမေလးႏွစ္ဦးကို ညီညီ
ဖက္ထားရင္း မိမိမ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္တစ္စက္
ေၾကြက်သြားေလသည္။ေသာကကိုယ္စီႏွင့္အတူ
ေလွ်ာက္သင့္ေသာ လမ္းမ်ားကိုသာ ေလွ်ာက္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းသံုးဦးအား
ကံ့ေကာ္ပြင့္မ်ားက ေငးၾကည့္ေနသည့္ဟန္ တစ္ပြင့္ျပီး တစ္ပြင့္ ေၾကြဆင္းလာၾကသည္။လေရာင္က ၀ိုးတ၀ါးပင္ ျဖာက်ဆဲ။ကံၾကမၼာဟာ ဒီထက္ပိုလွခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္။

အခန္း ( ၃၂ )

သို ့
အသက္သမွ် ခ်စ္ရပါေသာၾကိဳင္ ဆရာ
သတိရျခင္းမ်ားစြာနဲ ့ စာေရးလိုက္ပါတယ္။ဆရာ
ေန့ေန့ညည ၾကိဳင့္ကို လြမ္းဆြတ္သတိရမိတယ္။
ေနာက္ဆံုး ဆရာ့ရဲ့ အလြမ္းေတြကို စာအျဖစ္သီကံုးျပီး ၾကိဳင့္ဆီဆက္သလိုက္ရပါတယ္။
ၾကိဳင္မွတ္မိေသးလား။ၾကိဳင္က အပင္မွာ ေ၀ေနတဲ့ ပန္းလွလွေလးေတြထက္ေၾကြက်ေနတဲ့ ပန္းေျခာက္ ကေလးေတြကို သနားစိတ္နဲ ့ ျမတ္ႏိုးရတယ္ဆို။ဆရာလည္း ၾကိဳင္နဲ ့စိတ္ခ်င္းတူလာျပီၾကိဳင္။
ဆရာေရာက္ေနတဲ့ ေဆးရံု၀န္းအတြင္းမွာ ကံ့ေကာ္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ရိွတယ္။ေဆးရံုဆိုလို ့ လန့္မသြားနဲ ့အံုးၾကိဳင္။ဆရာမေတာ္တဆမႈ တစ္ခုျဖစ္ေသးတယ္။အခုေတာ့ သက္သာသြားပါျပီ။ ေျခေထာက္ကေတာ့ အခု ဂ်ိဳင္းေထာက္ေထာက္ထားရတယ္။
ေနာက္ဆယ္ရက္ေလာက္ၾကာရင္ေတာ့
ဂ်ိဳင္းေထာက္ မလိုေတာ့ဘူးေျပာတယ္ၾကိဳင္။
ေနာက္ဆယ္ရက္ရိွလို ့ေဆးရံုဆင္းတာနဲ ့ ၾကိဳင့္ဆီကို ဆရာလိုက္လာခဲ့မယ္။ဒီစာကေတာ့ ေရွ့ေျပးေပါ့ၾကိဳင္ရယ္။ေစာနက စကားကို ဆက္အံုးမယ္ၾကိဳင္။ဆရာေနတဲ့ ေဆးရံု၀န္းထဲက ကံ့ေကာ္ပင္ၾကီး
အေၾကာင္းေပါ့။ပူျပင္းေျခာက္ေသြ့တဲ့ ေႏြေန့လည္ခင္းေတြဟာ ပ်င္းစရာေကာင္းသလို လြမ္းစရာလည္း ေကာင္းလွတယ္ၾကိဳင္။ဆရာၾကိဳင့္ကို အရမ္းလြမ္းလာရင္ ဘာလုပ္သလဲသိလား။ကံ့ေကာ္ပင္
ၾကီးေအာက္ကို သြားထိုင္တယ္ၾကိဳင္။အပင္ေပၚက ဥၾသေလးရဲ့ တြန္သံကို နားေထာင္ေနရင္း ၾကိဳင့္
မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ေယာင္တယ္။ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး
လြမ္းဆြတ္မႈ ေ၀ဒနာေလးေတြကို ခံစားလာရတဲ့
အခ်ိန္မွာ ကံ့ေကာ္ပန္းေၾကြေလးေတြေကာက္
တယ္။ျပီးရင္ စာအုပ္ထဲမွာညွပ္ျပီး သိမ္းထားတယ္။ ကံ့ေကာ္ပန္းေတြ လံုး၀ေျခာက္ေသြ့သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပန္းပြင့္ေလးေတြေပၚကို စာလံုးေလး တစ္လံုးစီ တစ္လံုးစီလိုက္ေရးမိတယ္။ၾကိဳင္ ......။
ဆရာ့အတြက္ အဓိပၸါယ္ရိွလြန္းတဲ့ နာမည္ေလး။
ဆရာ့ရဲ့ ေန့ရက္တိုင္းကို ဖမ္းစားႏိုင္သူေလး။
ဆရာ ၾကိဳင့္ဆီလာေတြ့တဲ့အခါ အဲဒီအလြမ္းေတြကို ၾကိဳင့္အတြက္ လက္ေဆာင္အေနနဲ ့ လွလွပပ
ထုတ္ပိုးျပင္ဆင္ခဲ့မယ္ၾကိဳင္။ဆရာ့ကို ၾကိဳေနမယ္မလား ဟင္ ....
ခ်စ္ရတဲ့ ဆရာ

စာကို ႏွစ္ေခါက္ျပန္စစ္လိုက္ျပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္
ေခါက္ကာ စာအိတ္ျပာေလးထဲထည့္လိုက္သည္။ထို့ေနာက္ ေႏြဦးေမာင္မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာတြင္ အျပံဳးပန္းမ်ားေ၀လာကာ သူငယ္ခ်င္းသီဟလက္ထဲသို ့ စာကို ထည့္လိုက္ေလသည္။
"မင္းအိမ္သိျပီးသားပဲ သီဟ။ဒီေလာက္ကေလး
ေတာ့ လုပ္ေပးေပါ့။"
သီဟက ရယ္၍ ေႏြဦးေမာင္ ပခံုးကို မနာေအာင္
ခပ္ဖြဖြထိုးလိုက္သည္။
"လုပ္ေပးမွာပါ ဟေကာင္ရ အခုမနက္ ၉နာရီကား
နဲ့ငါလိုက္သြားမွာပါ။တကတည္း အဲဒါမ်ိဳးက်
မ်က္ႏွာၾကီးက ျပံဳးျဖဲလို့။"
ေႏြဦးေမာင္ ရွက္ရယ္ရယ္လိုက္ရင္း သီဟကို
တြန္းလႊတ္လိုက္သည္။ေပေစာင္းေစာင္းၾကည့္ရင္း အခန္းထဲမွ ထြက္ခြါသြားေသာ သီဟေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ကာ ၾကိဳင့္မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ေယာင္လာမိသည္။ၾကိဳင္ေရာ ဆရာ့ကို လြမ္းေနမယ္ မဟုတ္လားကြယ္။

ဆရာ့ကို ခ်စ္မိသေလာက္ ၾကိဳင့္အခ်စ္ေတြက
နာက်ည္းမႈဘက္သို ့ေျပာင္းလဲခဲ့ရပါျပီ။မွန္ထဲတြင္ ေပၚေနေသာ မိမိမ်က္ႏွာကို ၾကိဳင္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။မ်က္၀န္းမ်ားမွာ အသက္မဲ့လွ်က္။မနက္ျဖန္ဆို မိမိ ညီညီႏွင့္ လက္ထပ္ရေတာ့မည္။ဒီေန့က
မဂၤလာေဆာင္ အ၀င္ေန့ျဖစ္၍ အိမ္ထဲတြင္ လူမ်ား စည္ကားေနၾကသည္။မ်က္ႏွာကို တစ္ခုခုလိမ္းကာ ေအာက္ဆင္းခဲ့ဖို ့အေမက ေျပာ၍ မွန္ေရွ႕ထိုင္ေနခဲ့သည္မွာ ၾကာျပီ။အေမေျပာေသာ စကားမ်ားကို
ျပန္လည္ၾကားေယာင္လာမိျပန္သည္။မေန႔က
ညေနေစာင္းအခ်ိန္တြင္ အေမက မိမိႏွင့္ ညီညီ
ႏွစ္ဦးလံုးကို အခန္းထဲသို႔ေခၚကာ အေရးၾကီးေသာ စကားမ်ားေျပာခဲ့သည္။ထိုစကားမ်ားမွာ အျခား
မဟုတ္။ၾကိဳင္က လက္ထပ္၍ မရေသာ မိန္းက
ေလးျဖစ္သည္ဟူ၍ပင္။ၾကိဳင္ က သိပ္မယံုၾကည္ရံုမွ်သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ညီညီကေတာ့ လံုး၀ပင္ အယံုအၾကည္မဲ့စြာ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းခဲ့သည္။
သိုက္ဆိုတာ အရင္ဘ၀ဆိုတာကို ညီညီက အယံုအၾကည္မရိွပါတဲ့။အရင္ကေတာ့ ၾကိဳင္လည္း အယံုအၾကည္မရိွခဲ့ပါ။သို႔ေသာ္ မိမိတစ္ေယာက္တည္း
ခံရမည့္ အႏၱရာယ္ဆိုလွ်င္ လက္ခံႏိုင္မိမည္
ျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိအိမ္ေထာင္ဖက္ပါ ခံရမည္ဆို
ေတာ့ ၾကိဳင္ ေနာက္တြန္႔သြားမိသည္။ညီညီက
မိမိအေပၚတြင္ အဆံုးစြန္ဆံုး ေပးဆပ္ထားသူ
တစ္ေယာက္ျဖစ္၍ ညီညီေဘးဒုကၡေတြ႔မွာမိ်ဳးကို
ၾကိဳင္မလိုလားပါ။သို႔ေသာ္ ၾကိဳင့္အေျခအေနက
လည္း မယူလွ်င္ မျဖစ္သည့္ အေျခအေနျဖစ္ျပီး
ညီညီကိုယ္ႏိႈက္ကလည္း ေခါင္းမာစြာေရွ႕ဆက္တိုးခဲ့သည္။ၾကိဳင္ဘာတတ္ႏိုင္အံုးမွာလဲ။ၾကိဳင့္ဘ၀က ေနာက္ဆုတ္ရခက္ ေရွ႕တိုးခက္ ေရြးစရာမရိွသည့္ အေျခအေနမဟုတ္လား။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ဆရာ့ကို စူးစူးနစ္နစ္ လြမ္းမိပါသည္။ထိုအခါမိ်ဳး၌ အလြမ္း၏ေနာက္တြင္ တစ္ခါတည္း အမုန္းတရားႏွင့္ နာက်ည္းမႈက
ကပ္ပါလာစျမဲ။အသည္းနင့္ေအာင္ ခ်စ္သေလာက္ နာက်ည္းေမ့ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မုန္းပါသည္။
မယံုၾကည္ႏိုင္ျခင္းႏွင့္အတူလုပ္ရက္ေလျခင္း
ဟူေသာ ၀မ္းနည္းစိတ္က အခုခ်ိန္ထိ ဆို႔တက္ေနတုန္း။မ်က္ႏွာေပၚသို႔ သနပ္ခါးမႈန္မႈန္ေလးတင္ကာ ဆံပင္ကို စုစည္းလိုက္ရင္း မွန္ေရွ႕မွထလိုက္သည္။
ေအာက္သို႔ဆင္းကာ စက္ရုပ္ဆန္ေသာ အျပံဳးမ်ား
ျဖင့္ လူမ်ားကို ဧည့္ခံရေပအံုးမည္။အျပံဳးတုမ်ားကို
ၾကိဳင္မုန္းပါသည္။ထိုသို ့မိမိမုန္းေသာ အျပံဳးတုမ်ားကို မိမိ မ်က္ႏွာျပင္၀ယ္ တင္ရသည့္ အခါတြင္ေတာ့ တစ္ေယာက္ေသာသူကို ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ေလာက္
ေအာင္ ပို၍ မုန္းမိသည္။

လူေတြေျပာၾကတာေတာ့ ခြင့္လႊတ္မႈဆိုတာ
ကိုယ္ခြင့္လႊတ္ေပးတဲ့လူအတြက္မဟုတ္ပါဘူး။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္အတြက္ ခြင့္လႊတ္ေပးမႈတစ္မ်ိဳးပါတဲ့ ။အဲဒီလိုေျပာရတာသိပ္ေတာ့ အဆင္မေျပပါဘူး
ခြင့္လႊတ္မႈဆိုတာ ထင္သေလာက္မလြယ္ကူလို႔
ပါပဲ။အိမ္ေအာက္ထပ္တြင္ေတာ့ အသံခ်ဲ႕စက္မွ
သီခ်င္းသံကို လိုက္ျငီးရင္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လုပ္ကိုင္ေနၾကေသာ ရြာသူရြာသားမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္လွ်က္။
ဟို အေ၀းက တစ္ေယာက္ေသာသူကေရာ ဒီအခ်ိန္ဆို သာယာေသာ ဘ၀အသစ္ႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ေန
ေလမည္လား။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။
အားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါသည္။

#love #story