ကံ႔ေကာ္ျမိုင္တန္းမွလြမ္းေနပါ့မယ္

ညီအစ္ကိုမ်ားအားလံုးပဲ မဂၤလာပါလို႔ပထမဦးစြာနႈတ္ဆက္လိျက္ရပါတယ္ဗ်ာ
ကံ႔ေကာ္ျမိုင္တန္းမွလြမ္းေနပါ့မယ္အပိုင္း(၈)ကို
ဆက္လက္ဖတ္ရႈအားေပးျကပါဦးခင္ဗ်ာ

အပိုင်း(၁)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kan-ekayami-ngtnmwlymenpamy-95e1fc9b9e2cb
အပိုင်း(၂)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kanekayami-ngtnmw-lymenpamy-2f1b22259da5b
အပိုင်း(၃)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kanekayami-ngtnmw-lymenpamy-0d3396fac5eec
အပိုင်း(၄)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kan-ekayamongtnmwlymenpamy-d099c904be854
အပိုင်း(၅)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kanekayamongtnmwlymenpamy-10ef817650cf6
အပိုင်း(၆)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kan-ekayamongtnmwlymenpamy-da38398905148
အပိုင္း(၇)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kanekayamongtnmwlymenpamy-7247228089579

credit-facebook image
ကံ့ေကာ္ျမိဳင္တန္းမွ လြမ္းေနပါ့မယ္

အပိုင္း ( ၈ )
အခန္း ( ၁၅ )

မေကြးေဆးရံုၾကီး၏ စၾကၤလမ္းတစ္
ေလွ်ာက္တြင္ ျဖတ္သန္းသြားလာေနေသာ ဆရာ၀န္ သူနာျပဳ လူနာမ်ားႏွင့္ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနေလသည္။
ေဒစီလြင္ ပထမဆံုးအေနျဖင့္ တာ၀န္က်ရာ
ေဆးရံုၾကီးလည္းျဖစ္ကာ ဤေဆးရံုသို့
ေရာက္သည္မွာ တစ္လေလာက္ရိွေပျပီ။အခုဒီေန့
ေနာက္ဆံုးလူနာကိုခဲြစိတ္ျပီးလွ်င္ မိမိဂ်ဴတီျပီးပီ။
ေမာင္ ေတာင္တြင္းအိမ္သို ့ျပန္ေရာက္ေနျပီဟု
အန္တီခင္ ညကဖုန္းဆက္ထားေလ၏။ထို့ေၾကာင့္ ဂ်ဴတီျပီးတာႏွင့္ မွီရာကားစီးကာ ေတာင္တြင္းသို ့
ျပန္မည္။ ေမာင္ႏွင့္ တစ္ေန ့ေလာက္ေတြ့
ရလွ်င္ပင္ ေက်နပ္လွသည္ေလ။

"သူက ဆိုင္ကယ္မေတာ္တဆျဖစ္ျပီး ေဆးရံု
ေရာက္လာတဲ့ အသက္၃၁ႏွစ္အရြယ္ ေယာက်ာ္း
တစ္ေယာက္ပါ။ေသြးဖိအားကိုေတာ့ ၁၁၀ အထက္မွာ ထိန္းထားပါတယ္။"

မိမိသင္ၾကားေပးရမည့္ စတုတၳႏွစ္ အလုပ္သင္ ဆရာ၀န္ေလး၏စကားကို အာရံုစိုက္၍ နား
ေထာင္ေနရင္း ေဒစီလြင္ နားၾကပ္ႏွင့္ဂ်ဴတီ
ကုပ္ကို ခ်ြတ္ကာ ခဲြခန္း၀တ္စံုကို လဲလိုက္သည္။

"ေအာက္စီ သြင္းတဲ့ အေနအထားကိုလည္း ၉၀
အထက္မွာ ထိန္းထားပါတယ္ေဒါက္တာ။
CT Scan ဖတ္ၾကည့္တာေတာ့ ကိုယ္တြင္းအဂၤါ
အနည္းငယ္ ထိခိုက္သြားတဲ့ပံုပါပဲ ။"

ေဒစီလြင္ ျဖတ္၍ေမးလိုက္သည္။
"ေသြးထြက္တဲ့ အေျခအေနကေကာ။"
"အဆင့္၂ပဲရိွပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ေသြးထြက္လြန္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ ျမန္ျမန္ခဲြစိတ္ရ
ပါလိမ့္မယ္။"
"ဟုတ္ျပီ ခဲြစိတ္ခန္းကို အသင့္ျပင္ထားလိုက္။"
"ဟုတ္ကဲ့ေဒါက္တာ။"
ေဒစီလြင္ ခပ္သြက္သြက္ပင္ ဓာတ္မွန္ခန္းထဲ၀င္ကာ ဖလင္ကိုၾကည့္လိုက္သည္။

credit-google image
"ခဲြစိတ္ခန္း အဆင္သင့္ျဖစ္ပါျပီေဒါက္တာ ။"
ေဒစီလြင္ လက္ေဆးကာ လက္အိတ္၀တ္လိုက္
သည္။ခဲြခန္းထဲတြင္ စုစုေပါင္း လူငါးေယာက္။
ေဒစီလြင္ရယ္ လက္ေထာက္ကူညီမည့္ ေဒါက္တာ
ရယ္ အလုပ္သင္တစ္ေယာက္ရယ္ သူနာျပဳတစ္
ေယာက္ရယ္ က်န္းမာေရး အလုပ္သင္တစ္ေယာက္ရယ္ပင္။

"ႏွလံုးေသြးေပါင္နဲ ့အသက္ရႈႏႈန္းေတြကို
ေသခ်ာေစာင့္ၾကည့္ထားေပးပါ။"
"ဟုတ္ကဲ့။"
"ခဲြစိတ္ဓားေပးပါ။"
သူနာျပဳလွမ္းေပးေသာ ခဲြစိတ္ဓားကို ယူရင္း
ေဒစီလြင္ စတင္ခဲြစိတ္လိုက္သည္နွင့္္ေသြးမ်ား
ပန္းထြက္လာကာ မိမိရင္ဘတ္ကို စင္သြားေလ
သည္။

"ဂြမ္းလံုးေပးပါ" "ညွပ္ပါေပး။"
ေပါက္ေနေသာ ေသြးေၾကာမကို ဂြမ္းလံုး
ျဖင့္ စို့ကာထိန္းထားလိုက္သည္။စက္ထံမွ အသံထြက္လာသလို သူနာျပဳမေလး၏ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာအသံ ထြက္ေပၚလာသည္။

"ေသြးေပါင္က်ေနျပီေဒါက္တာ။"
"ေသြးထပ္မွာထား။" "ဟုတ္"
သူနာျပဳက ေျပး၍ ေသြးပုလင္းယူလာသည္။

"ေသြးထိန္းပါ။"
"ေက်ာရိုးမေသြးေၾကာ ထိသြားတာထင္တယ္
ေဒါက္တာ ပုပ္သြားႏိုင္လား။"

လက္ေထာက္ ဆရာ၀န္၏ အေမးကို ခပ္သြက္
သြက္ပင္ ေျဖလိုက္ရင္း အသားစမ်ားလြတ္ေနသည့္ ေနရာတြင္ ဂြမ္းထည့္လိုက္သည္။အဆံုးသတ္ကို

"ခုန္မေတြးပါနဲ ့ခဲြျပီးတာနဲ ့ ေသြးေၾကာပံုရိပ္ေဖာ္စက္နဲ ့ရိုက္ပါ။အခုျဖစ္တာ အဓိက
ေသြးေၾကာမဟုတ္ရင္ မျဖစ္ပါဘူး။"

"ေသြးဖိအားပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားျပီေဒါက္တာ အသက္ရႈႏႈန္းလည္း normal ပဲ"

က်န္းမာေရး ေကာင္လး၏ ၀မ္းသာအားရအသံ
ထြက္ေပၚလာသည္။

"ဟုတ္ျပီ အခု ျပန္ပိတ္မယ္"
သြက္လက္စြာျဖင့္ ခဲြစိတ္မႈကိုအဆံုးသတ္လိုက္
သည္။
"၀ိုး ေဒါက္တာက အရမ္းေတာ္တာပဲ ဘယ္ေလာက္မွမၾကာဘူး ျမန္လိုက္တာ"
သူနာျပဳမေလး၏ စကားကို တစ္ခ်က္ျပံဳးျပလိုက္
ရင္း ခဲြခန္းအျပင္သို ့ထြက္လာခဲ့သည္။

"ေဒါက္တာ က်ြန္မသားေလး ဘယ္လိုေနေသးလဲဟင္။"
အသက္၅၀ေက်ာ္ခန္ ့မိန္းမ၀၀ၾကီးတစ္ဦးက
ေျပးလာျပီး ေမးေလသည္။လူနာရွင္ျဖစ္ဟန္တူ
သည္။
ေဒစီလြင္ ႏွာေခါင္းစည္းကို ျဖဳတ္လိုက္ရင္း

"ခဲြစိတ္တာ ေအာင္ျမင္ပါတယ္ အန္တီ လူနာအေျခအေနကိုေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ရပါအံုးမယ္။"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေဒါက္တာ ေက်းဇူးတင္ပါ
တယ္။"

၀မ္းသာအယ္လည္းျဖစ္ေနသည့္ အန္တီၾကီးကို
ျပံဳးျပလိုက္ရင္း ေဒစီလြင္ ေျခလက္ေဆးကာ
မိမိနားေနခန္းသို ့ျပန္လာခဲ့သည္။ဒါကေဒစီလြင္၏
ေန ့စဥ္ဘ၀ပင္ မဟုတ္ပါလား။သက္ျပင္းကို ဟူးခနဲ ခ်လိုက္ရင္း ေတာင္တြင္းကားဂိတ္သို ့ထြက္လာခဲ့
ေလသည္။

credit-google image
ေႏြဦးေမာင္ ျခံထဲတြင္ထိုင္ကာ ဂစ္တာတီးေနမိ
သည္။တီးေနသည္ဆိုေသာ္လည္း ဘယ္သီခ်င္း
ရယ္လို့ေတာ့ မယ္မယ္ရရမရိွေပ။ဟိုတစ္ပုဒ္တီး
လိုက္ မဆံုးေသးခင္ ေနာက္တစ္ပုဒ္ေရာက္သြား
လိုက္ပင္။ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြက
ပ်င္းစရာေကာင္းသလို လြမ္းစရာလည္း
ေကာင္းလွသည္။အထူးသျဖင့္ေတာ့ မိမိေက်ာင္းေလးႏွင့္ မိမိတာ၀န္က်ရာ ရြာေလးကိုလည္း လြမ္းလွသည္ေလ။ထိုထက္ပို၍ လြမ္းေနသူတစ္ဦးလည္း မိမိရင္ထဲတြင္ ရိွေနသည္။မိမိၾကိဳင့္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေနသည္ဟု
ေသခ်ာသည္ထက္ ေသခ်ာလာခဲ့သည္။တစ္ဖက္တြင္ ႏွလံုးသားက ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေနသေလာက္
တစ္ဖတ္တြင္ေတာ့ ဦးေႏွာက္က ခ်ဳပ္ထိန္းေနျပန္သည္။မျဖစ္သင့္ဘူး ဟုစဥ္းစားရင္း မိမိ၏ ရူးသြပ္မႈကို မိမိကိုယ္တိုင္ပင္ ပဲ့ကိုင္ေနရေသာ္လည္း တစ္
ခ်က္တစ္ခ်က္ လြတ္ထြက္သြားခ်င္ေသာ ႏွလံုးသား ေၾကာင့္ ပင္ပန္းရေလသည္။

မိမိပခံုးကို ပုတ္လိုက္မႈေၾကာင့္ ေႏြဦးေမာင္ေနာက္သို့လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ေဒစီလြင္ရယ္ပါ။

"ဟာ မိလြင္ နင္ဂ်ဴတီမရိွဘူးလား။"
"ရိွတာေပါ့ဟဲ့ နင့္ကိုေတြ့ခ်င္လို့ျပန္လာတာ
မနက္ျဖန္မနက္ ၈နာရီအမီွ မေကြးေရာက္ရမွာ။"

"ငါ့ကိုေတြ့ခ်င္တာမ်ား အဲ့ေလာက္ဒုကၡခံေနရလား"
"ဒုကၡခံရတာေပါ့ေမာင္ နင္က ေက်ာင္းပိတ္ရက္
ေတြေတာင္ အိမ္ျပန္လာလို့လား။"

ေဒစီလြင္က မ်က္ႏွာစူပုပ္ပုပ္ျဖင့္ မိမိေဘးသို ့
၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ေႏြဦးေမာင္ ေဘးသို့နည္းနည္း ေရႊ႕ေပးလိုက္ရင္း

"နင္ေကာ အဆင္ေျပတယ္မလားမိလြင္။"
"ဘာကိုေမးတာလဲ အဆင္ေျပလားဆိုတာ။"

"အကုန္ေပါ့ဟာ ပညာေရး လူမႈေရး စီးပြားေရး
အခ်စ္ေရး။"
"ပညာေရးကေတာ့ ေက်ာင္းပီးလို ့မေကြးေဆးရံု
မွာ တာ၀န္က်ေနတာ တစ္လေက်ာ္ျပီ။လူမႈေရးနဲ့စီးပြား ေရးကေတာ့ ပံုမွန္ပါပဲ ရတဲ့လစာနဲ ့အကိုက္
ေလာက္ပဲ။အခ်စ္ေရးကေတာ့ ငါခ်စ္တဲ့သူက ငါ့ကိုဖြင့္မေျပာေသးလို ့ေစာင့္ေနတာ။"
"ဟား နင့္ဟာကလည္း အပိ်ဳၾကီးျဖစ္ေနအံုးမယ္
ေနာ္။"

မိမိကို ေလွာင္သလိုျပံဳးလိုက္ေသာ ေႏြဦးေမာင္
ေၾကာင့္ ေဒစီလြင္ ေမာင့္လက္ကို ရိုက္လိုက္သည္။

"အပ်ိဳၾကီးမျဖစ္ေစရဘူး စိတ္ခ် သူ့ဘက္က မေျပာရင္ ငါက အရင္ေျပာျပီး သူ့အခ်စ္ကို ရေအာင္ယူမွာမို့ေလ။"
"အမေလး ေၾကာက္စရာၾကီးပါလား မိလြင္ရာ
အဲလိုေတာ့မလုပ္စမ္းပါနဲ ့မိန္းမေစ်းက်ေအာင္ဟာ"

ရယ္ေနေသာ ေမာင့္မ်က္ႏွာကိုေငးရင္း
ေဒစီလြင္ ေမးလိုက္သည္။

"ငါ့ကိုသာ ေမးေနတာေမာင္ နင္ေကာ ခ်စ္ရမယ့္သူ ရိွေနျပီလား။"

ေႏြဦးေမာင္ မ်က္ႏွာတည္သြားကာ စကားကိုခပ္
ေလးေလးပင္ ေျပာလိုက္သည္။

"ဒီလိုပါပဲ လြင္ ခ်စ္ရမယ့္သူဆို ငါ့ဘက္က ျဖစ္ေနတယ္လို ့ထင္ေနေပမယ့္ ငါကိုယ္တိုင္လည္း မေသခ်ာေသးဘူး။ျပီးေတာ့ ခ်စ္သင့္တဲ့သူလည္း မဟုတ္ဘူးျဖစ္ေနတယ္လြင္။ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထိန္းခ်ဳပ္ေနရတာေပါ့ဟာ။"

ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ဖူးေသာ ေမာင့္မ်က္၀န္းေဆြး
ေဆြးမ်ားႏွင့္ မ်က္၀န္းထဲတြင္ ျဖတ္ေျပး
သြားေသာ အရိပ္မ်ားကိုၾကည့္ကာ ေဒစီလြင္တစ္ခ်က္ေတာ့ တုန္လႈပ္သြားသည္။ဘုရားေရ ေဒစီလြင္
အသည္းနင့္ေအာင္ခ်စ္ရသည့္ေမာင့္မွာ တစ္ျခားခ်စ္ရမည့္ မိန္းကေလးတစ္ဦးရိွေနျပီလား။ဟင့္အင္း အဲ့လိုမ်ိဳးေတာ့ အျဖစ္မခံႏိုင္ပါ။ေမာင့္ကို မိမိတစ္ဦးတည္းသာ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရိွသည္။ငယ္ငယ္ကတည္းက
ေပါင္းလာသည္မို ့ေမာင့္အေၾကာင္းကို မိမိထက္
ဘယ္သူပိုသိမွာလဲ။သို့ေသာ္ ပထမဆံုးအၾကိမ္အ
ျဖစ္ ေမာင့္မ်က္၀န္းထဲတြင္ ျဖတ္သြားေသာ အရိပ္မ်ားဟာ မိမိေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ ထိတ္လန့္စြာ သိလိုက္ရပါျပီ။မိမိဒီအတိုင္းေန၍ေတာ့
မျဖစ္ေတာ့ပါ။ ထူးအယ္လင္း၏ "ေနပါေစခ်စ္လို"့သီခ်င္းကို ခပ္ေဆြးေဆြးဆိုလိုက္သည့္ ေမာင့္အသံဟာ ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ မိမိနားထဲသို ့ခါးသက္စြာ၀င္လာပါေတာ့သည္။

credit-facebook image
အခန္း ( ၁၆ )

နံနက္ခင္း၏လင္းေရာင္ျခည္က ျခံထဲသို ့ထိုးက်
ေနသည္။အလြမ္းသက္ ဘုရားတင္ဖို ့စံပယ္ပန္းမ်ားကို ခူးေနမိ၏။ပခံုးေက်ာ္ရံုဆံပင္မ်ားကို ေခါင္းစည္း
ၾကိဳးအျဖဴေရာင္ျဖင့္ ေနာက္တြင္ခပ္ျမင့္ျမင့္စည္းထားျပီး အျပာႏုေရာင္ တီရွပ္လက္တိုကို ၾကည္
ျပာေရာင္လံုျခည္ႏွင့္ တဲြ၀တ္ထားသည့္ အလြမ္းပံုစံက နုသစ္လွပေနေလသည္။ၾကိဳင္ေလာက္ အသားမျဖဴေသာ္လည္း အသားညိဳညိဳ မ်က္လံုးမ်က္ဖန္
ေကာင္းေကာင္း ႏွာတံစဥ္းစဥ္းႏွင့္ ျပံဳးလိုက္လွ်င္သြားတက္ကေလးမ်ားေပၚသြားတတ္ေသာ
အလြမ္းသက္ဟာ လွသည္ဟုေျပာလို ့ရပါသည္။
ဂံုးဇကာထဲသို ့စံပယ္ပန္းမ်ားကို တစ္ပြင့္စီခူးထည့္
ေနရင္း ညီညီ့အေၾကာင္းကိုေတြးေနမိသည္။ညီညီ
ရယ္မိမိရယ္ ၾကိဳင္ရယ္ ပိတ္ရက္ျခင္းသိပ္မကြာ
သည္မို ့ရြာသို ့အတူတကြျပန္လာျခင္းျဖစ္သည္။
မိမိသိပါသည္။မိမိခ်စ္ေနသည့္ညီညီဟာ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ၾကိဳင့္ကိုလည္း ခ်စ္ေနသည္ဆိုတာ။
အလြမ္းက ဟန္ေဆာင္ေကာင္းပါသည္ တစ္ကယ္လို ့သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ခ်စ္သူျဖစ္သြားရင္ေတာင္
အရင္ဆံုးေပ်ာ္ရမည့္သူက မိမိျဖစ္ျပီး အရင္ဆံုးနာက်င္ရမည့္သူမွာလည္း မိမိပဲဆိုတာ ၾကိဳေတြးထား
ေလသည္။ညီညီ့စိတ္က မိမိအေပၚတြင္ မရိွဘူးဆိုတာ သိလိုက္သည့္ ေနာက္ပိုင္းမွစ၍ အလြမ္း
ျမိဳသိပ္တတ္လာသည္။ၾကိဳင္ကလည္း မိမိခ်စ္သည့္သူငယ္ခ်င္းမို ့ တစ္ျခားလူထက္စာလွ်င္ ၾကိဳင္နဲ ့
ေတာ့ ပိုသေဘာက်မိတာ အမွန္ပါ။သို့ေသာ္လည္း မိမိႏွလံုးသားမွ ညီညီအေပၚတြင္ ခ်စ္သည့္စိတ္က တစ္ေန ့တစ္ျခား ႏူးညံ့စြာ နက္ရိႈင္းလာေလသည္။တစ္ခါတစ္ေလက်လည္း မစခင္ကတည္းက
ဆံုးႏွင့္ေနျပီးသား လမ္းမ်ားရိွသလို မခ်စ္ခင္က
တည္းက ကဲြႏွင့္ေနျပီးသား အသည္းတို့လည္း
ရိွတတ္ေလသည္။

credit-facebook image
"အလြမ္းေရ့ "အိမ္ေရွ့မွညီညီ့ေခၚသံေၾကာင့္
အလြမ္း ဂံုးဇကာကိုခ်ကာ ထြက္လာခဲ့သည္။
အစိမ္းေရာင္အကြက္လက္ရွည္ကို လက္ေခါက္တင္ထားျပီး အနက္ကြက္ပုဆိုး၀တ္ထားသည့္ရွင္းသန့္
ေနေသာ ညီညီ့ပံုစံကို ေငးခနဲျဖစ္သြားသည္။

"အလြမ္းငါနင့္ကို အကူအညီေတာင္းခ်င္လို ့။"
"ဘာလဲညီညီ။ငါၾကိဳင့္ကိုေပးခ်င္လို ့ဒီမွာ
ကံ့ေကာ္ပန္းေလးေတြေကာက္လာတယ္ အဲဒါနင္သီေပးပါလားဟင္ ငါကလွေအာင္မသီတတ္လို့ပါ
သူငယ္ခ်င္းရာေနာ္။"

"သိသားပဲ နင္ငါ့ကိုခိုင္းေတာ့မယ္ဆိုတာ
ခဏေစာင့္ငါအပ္နဲ ့အပ္ခ်ည္သြားယူအံုးမယ္။"
"အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာ ငါ့သူငယ္ခ်င္းမေလးက
ခ်စ္ဖို ့ေကာင္းပါတယ္ဆို။"

အလြမ္းမ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးရင္း အိမ္ထဲသို ့
၀င္လာခဲ့သည္။

ကံ့ေကာ္ပန္းေလးမ်ားကို သံုးပြင့္ဆိုင္တဲြ၍ အလြမ္းလွလွပပေလးသီေနကာ ညီညီကေတာ့ ေဘးမွာ
ထိုင္၍ ျပံဳးျဖီးျဖီးျဖစ္ေနေလသည္။

"ဟဲ့ညီညီ နင့္မ်က္ႏွာဒီေန ့တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနပါလား
ေျပာစမ္းဘာအေၾကာင္းထူးရိွလဲ။"

ညီညီက မ်က္ႏွာကိုတည္လိုက္ကာ
"ငါဒီေန ့ၾကိဳင့္ကို ဒီကံ့ေကာ္ပန္းကံုးေလးေပးျပီး
ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းဖြင့္ေျပာမလို ့။"

"အား...."ဆတ္ခနဲပင္ အလြမ္းလက္ကို အပ္စူးသြားကာ ေသြးမ်ားထြက္လာေလသည္။

"ဟာ ဒုကၡပါပဲအလြမ္းရာ နင့္လက္ထိသြားျပီ"
ညီညီက ခပ္သြက္သြက္ပင္ အိပ္ကပ္ထဲမွ
လက္ကိုင္ပ၀ါအျဖဴေလးကို ထုတ္၍ စည္းေပး
လိုက္သည္။

"ေပးေပး ငါပဲ ဆက္သီလိုက္မယ္။"
"ဟင့္အင္း ရတယ္ညီညီ ငါသီေပးမယ္ ဒီမယ္
သံုးပြင့္ပဲက်န္ေတာ့တယ္ ျပီးေတာ့မယ္။"

အလြမ္းခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ကံ့ေကာ္ပန္းကံုးေလးကို
လတ္စသတ္လိုက္သည္။ညီညီက ျပံဳး၍
ကံ့ေကာ္ပန္းကံုးေလးကို တယုတယေကာက္ကိုင္ကာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ရင္း

"အလြမ္း နင္ဘယ္လိုထင္လဲဟင္ ၾကိဳင္က ငါ့က
ိုျပန္ခ်စ္ေလာက္လား။"
အလြမ္းခဏေတာ့ မွင္သက္သြားျပီးမွ အသံကို
မတုန္ေအာင္ ထိန္းလိုက္ရင္း ခပ္မွန္မွန္ ေျဖလိုက္သည္။

"အဲဒါေတာ့ ငါလည္းမသိဘူးေလဟယ္ နင့္ကို
ျငင္းေတာ့ မျငင္းေလာက္ဘူးထင္တာပဲ ၾကိဳင့္မွာ
လည္း ရည္းစားမရိွသလို နင္ကလည္း လက္ခံႏိုင္
ေလာက္ေအာင္ေခ်ာတယ္ေလ။"
"တစ္ကယ္လားသူငယ္ခ်င္း ငါအားတက္သြားျပီ
ျပန္လာရင္ နင့္ကိုမုန္ ့လိုက္ေက်ြးမယ္။
ကဲကဲ သြားျပီဟာ။"

အေပ်ာ္မ်ားျဖင့္ ထြက္သြားေသာ ညီညီ့ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ကာ အလြမ္းမ်က္ရည္လည္လာသည္။
ကံၾကမၼာၾကီးကလည္း ဆိုးလိုက္တာေနာ္။
ကိုယ္ခ်စ္ေနတဲ့သူက တစ္ျခားမိန္းကေလးတစ္
ေယာက္ကို ေပးမည့္ပန္းအား မိမိက သီေပးရတယ္လို ့။ဒီလိုေတြလည္း ျဖစ္တတ္တာပဲလား။
စံပယ္ပန္းမ်ားျပည့္ေနေသာ ဂံုးဇကာေလးကို
ေကာက္ကာ အလြမ္းအိမ္ထဲသို ့၀င္လာခဲ့ေလ
သည္။

ၾကိဳင္ ေပ်ာ္ေနမိသည္။ျခံထဲမွကံ့ေကာ္ပန္းရနံ့မ်ား
ကို အ၀ရႈလိုက္ရင္း သီခ်င္းေလးပင္ ညည္းလိုက္
ေသးသည္။ၾကိဳင္ေပ်ာ္ေနရသည့္ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ မၾကာခင္ ဆရာျပန္လာေတာ့မွာမလို့ပင္။သန္ဘက္ခါေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ျပီမို ့ဆရာဒီေန ့
ျပန္လာေလျပီ။ေက်ာင္းေတာ္ရာသို ့ကိုဖိုးေထာင္ သြားၾကိဳေန၏။ေနာက္ထပ္ နာရီ၀က္ေလာက္ဆို ဆရာ ေရာက္ေတာ့မည္။ဆရာ့ကိုလြမ္းလြန္းလို
့ၾကိဳင္ကံ့ေကာ္ျခံထဲမွ လာေစာင့္ေနျခင္း ျဖစ္ေလ
သည္။ဆရာေတာ့မသိေပမယ့္ ၾကိဳင္ကေတာ့ ဆရာ့ကို တစ္ေန ့မွေမ့မရေအာင္ လြမ္းဆြတ္လွသည္။
ဆရာ့အေပၚတြင္ ၾကိဳင္နက္ရိႈင္းစြာ သံေယာဇဥ္
တြယ္ေနမိေလျပီ။မိမိေနာက္မွ ေျခသံေၾကာင့္
ၾကိဳင္ေနာက္သို ့လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။

"ေအာ္ ညီညီ ။"
ညီညီက ကံ့ေကာ္ပန္းကံုးကို ကိုင္လ်က္သားႏွင့္မိမိကို ျပံဳးၾကည့္ေနေလသည္။

"လာေလညီညီ ဆရာ့ဆီလာတာလား ငါလည္း
ဆရာ့ကိုလာေစာင့္ေနတာ ခဏေန ေရာက္လာ
ေတာ့မွာ။

ညီညီျပံဳးလိုက္ရင္း ၾကိဳင့္ေရွ႕သို့သြားကာ မတ္တပ္
ရပ္၍ ၾကိဳင့္ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ဒီေန ့မိမိ
ႏွင့္ၾကိဳင္ အက်ႌအေရာင္တူေနပါေရာလား။ၾကိဳင္ကလည္း အစိမ္းေရာင္လက္ရွည္ကိုလက္ေခါက္
၀တ္ထားကာ အနက္ထမိန္၀တ္ထား၏။မေတာ္
တဆ တိုက္ဆိုုင္မႈက ညီညီ့ကို ကံ့ေကာင္းေစဖို ့လား။ညီညီက မထိုင္သည္မို ့ၾကိဳင္လည္း အားနာကာ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။

"လမ္းေလွ်ာက္ၾကမလားညီညီ။"
"ဟင့္အင္း ငါနင့္ကို ေျပာစရာရိွလို ့ၾကိဳင္။"

မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္ေနရင္းမွ ၾကိဳင္ ညီညီ့ကို
ေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။ညီညီ့မ်က္၀န္းအတြင္းမွ အရိပ္မ်ားကို ျမင္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ၾကိဳင္ထိတ္လန္ ့စြာျဖင့္ တစ္စံုတစ္ခုကို သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ညီညီ မေျပာေအာင္ ၾကိဳင္တားမွျဖစ္မည္။ၾကိဳင္ေနာက္သို ့တစ္လွမ္းဆုတ္၍ ပါးစပ္ဟလိုက္ခ်ိန္မွာပင္ ညီညီ
ႏႈတ္ဖ်ားမွ အသံက ဦးစြာထြက္ေပၚလာေလသည္။

credit-facebook image
"ငါနင့္ကို ခ်စ္တယ္ၾကိဳင္ ။"
" အို. .... ။"
ညီညီေျပာရင္းမွ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ၾကိဳင့္လက္ကို ဆဲြ၍ လက္ထဲသို ့ကံ့ေကာ္ပန္းကံုးေလးကို ထည့္ေပး
လိုက္သည္။

"ငါနင့္ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ခ်စ္ခဲ့ရတာပါၾကိဳင္ နင္မုန္းသြားမွာစိုးလို ့ငါျမိဳသိပ္ခဲ့တာ။အခုေတာ့
ငါမျမိဳသိပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ငါနင့္ကို အသည္းနင့္
ေအာင္ ခ်စ္တယ္ၾကိဳင္။ေက်းဇူးျပဳျပီး ငါ့ကို ျပန္ခ်စ္ပါေနာ္။"

ၾကိဳင္ ညီညီ့ကို အံ့အားသင့္စြာ ေၾကာင္ၾကည့္
ေနမိသည္။ခဏေတာ့ သတိလြတ္သြားျပီး လည္ေန ေသာ ၾကိဳင့္ကမၻာၾကီး ရပ္တန့္သြားေလသည္။

ၾကားလိုက္ရသည့္ စကားႏွင့္ ျမင္လိုက္ရေသာ
ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ေႏြဦးေမာင္လွမ္းလက္စေျခလွမ္းမ်ား တုန့္ခနဲျဖစ္သြားသည္။အိမ္၀မွ ၀င္လာတုန္းက ၾကိဳင့္ကိုပဲျမင္ကာ ကံ့ေကာ္ပင္ႏွင့္ ကြယ္ေနေသာ ညီညီ့ကို မျမင္ခဲ့။အနီးသို ့ေရာက္မွ ျဖစ္ပ်က္ေန ေသာ အေျခအေနကို ေႏြဦးေမာင္ေတြ ့လိုက္ရေလသည္။တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနၾကေသာ ၾကိဳင္ႏွင့္ညီညီ ။ျပီးေတာ့ ညီညီက ၾကိဳင့္ကို ခ်စ္ေနသည့္အေၾကာင္းဖြင့္ေျပာကာ ၾကိဳင့္လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားျပီး ကံ့ေကာ္ပန္းကံုးေလးကို ထည့္ေပးေနေလသည္။ေႏြဦးေမာင္ ေျခေထာက္မ်ား ယိုင္နဲ ့သြားသည္မို ့ေဘးနားမွ ကံ့ေကာ္ပင္စည္ကို အားျပဳ၍ မီွလိုက္သည္။ထိုခဏမွာပင္ မိမိေျခသံေၾကာင့္ ၾကိဳင္ေကာညီညီေကာ မိမိဘက္သို ့လွည့္ၾကည့္လိုက္ေလသည္။

"ဆရာ ....." ၾကိဳင္ႏွင့္ ညီညီ၏ သံျပိဳင္ေခၚလိုက္သံထြက္ေပၚလာေလသည္။မတူညီေသာ ခံစားခ်က
္ႏွစ္မ်ိဳးႏွင့္ မိမိကိုလွည့္ၾကည့္ေနေသာ တပည့္ေလး ႏွစ္ေယာက္ကို ေႏြဦးေမာင္ အားယူ၍
ျပံဳးျပလိုက္သည္။

ေႏြဦးေမာင္၏မ်က္၀န္းမ်ားကေတာ့ ညီညီ့လက္ထဲမွ ကံ့ေကာ္ပန္းမ်ားနွင့္အတူရွိေနေသာ ၾကိဳင့္
လက္တစ္စံုေပၚတြင္ စူးစိုက္လ်က္။
ေႏြဦးေမာင္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခိုးရိႈက္လိုက္ရင္း
ေနာက္သို ့ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္လိုက္သည္။
အခ်စ္ဆိုတာ ရူးသြပ္မႈေလးတစ္ခုပါ။
အခ်စ္မွာ ရူးသြပ္မႈမပါရင္ အဲ့အခ်စ္က ပံုမွန္မဟုတ္ဘူးေပါ့။က်ြန္ေတာ္ကေတာာ့ ရူးသြပ္မႈကေန ကိုယ့္ကိုယ္ကိုကာကြယ္လိုက္မိတဲ့အတြက္ အခုေပးဆပ္လိုက္ရပါျပီ။ကံ့ေကာ္ရနံ ့မ်ားက ပံုမွန္ထက္ပိုေမႊး
ေနျပီး ျခံအတြင္းတြင္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္
ေနေလေတာ့သည္။

credit-facebook image
ဖတ္ရႈေပးခဲ႔ပါေသာညီအစ္ကိုမ်ားအားလံုးေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါသည္။
ဆက္လက္ျပီးအပိုင္း(၉)ကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ဖတ္ရႈေပးျကပါဦးခင္ဗ်ာ။

Author-Soe Tha Khin
MSC-172