ကံ႔ေကာ္ျမိုင္တန္းမွလြမ္းေနပါ့မယ္

အပိုင်း(၁)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kan-ekayami-ngtnmwlymenpamy-95e1fc9b9e2cb
အပိုင်း(၂)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kanekayami-ngtnmw-lymenpamy-2f1b22259da5b
အပိုင်း(၃)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kanekayami-ngtnmw-lymenpamy-0d3396fac5eec
အပိုင်း(၄)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kan-ekayamongtnmwlymenpamy-d099c904be854
အပိုင်း(၅)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kanekayamongtnmwlymenpamy-10ef817650cf6
အပိုင်း(၆)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kan-ekayamongtnmwlymenpamy-da38398905148
အပိုင်း(၇)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kanekayamongtnmwlymenpamy-7247228089579
အပိုင်း(၈)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kan-ekayamongtnmwlymenpamy-e2b3da336cc4e
အပိုင်း(၉)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kanekayamongtnmwlymenpamy-30efe721147c1
အပိုင်း(၁၀)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kan-ekayamongtnmwlymenpamy
အပိုင်း(၁၁)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kan-ekayamongtnmwlymenpamy-66a7c76db4445
အပိုင်း(၁၂)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kan-ekayaimungtnmwlymenpamy-b8b57f65a6246
အပိုင်း(၁၃)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/ka
n-ekayami-ngtnmwlymenpamy-73a8004546b27
အပိုင္း(၁၄)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kanekayami-ngtnmw-lymenpamy-0c00d2c58d4ce

credit-facebook image; From Nyi Nyi'acc(my friend)
ကံ့ေကာ္ျမိဳင္တန္းမွ လြမ္းေနပါ့မယ္

အပိုင္း ( ၁၅ )
အခန္း ( ၂၉ )

တိတ္ဆိတ္မႈကို ဦးစြာျဖိဳခြင္းလိုက္ဟန္ျဖင့္
ေဒစီလြင့္အသံ ထြက္ေပၚလာသည္။
"အမနာမည္က ေဒစီလြင္ပါ။ေႏြဦးေမာင္နဲ ့
ပတ္သက္တာေလးနည္းနည္း ေျပာစရာရိွလို့
လာခဲ့တာ။ညီမနာမည္က ၾကိဳင္ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္။" "ဟုတ္ပါတယ္အမ။"
"ေမာင့္ရည္းစား ဆိုတာလား။"
ၾကိဳင့္မ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္ေတာ့ ပ်က္သြားသည္။သူက ဆရာ့ကိုေမာင္လို့ေခၚတာလား။
ၾကိဳင္ မ်က္ႏွာကိုျပင္လိုက္ရင္း
"ဟုတ္ပါတယ္အမ ၾကိဳင္က ဆရာ့ခ်စ္သူပါ။"
"ေအးကြယ္ အမဒီလိုစကားေတြေျပာရတာ
စိတ္ေတာ့ မေကာင္းဘူး။တစ္ကယ္ေတာ့ အမနဲ့
ေမာင္က ငယ္ငယ္ကတည္းက ႏွစ္အိမ့္တစ္အိမ္
အတူေနၾကတဲ့ ကစားေဖာ္ဆိုပါေတာ့။
အဲ ၾကီးလာေတာ့လည္း အရမ္းခ်စ္ၾကတဲ့ သူငယ္
ခ်င္းေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။အမက သူ ့ကိုအရမ္း
ခ်စ္သလို သူကလည္း အမဆို မ်က္စိေအာက္ကကို အေပ်ာက္မခံဘူးရယ္။
ျပီးေတာ့ ေမာင္က ရည္းစားကလည္း ခပ္မ်ားမ်ား
ခပ္ေပြေပြ ခပ္ရႈပ္ရႈပ္ရယ္။သူေက်ာင္းတက္တုန္းကလည္း တဲြသမွ် ရည္းစားေတြနဲ ့ျပႆနာတက္တိုင္း အမပဲ လိုက္ရွင္းေပးရတာ။"
ၾကိဳင္ စိတ္မရွည္ဟန္ျဖင့္ စကား၀င္ေထာက္လိုက္သည္။
"ဒါေတြဘာျဖစ္လို ့ ၾကိဳင့္ကိုလာေျပာေနတာပါလဲအမ။"

ေဒစီလြင္ လက္ကာျပလိုက္ရင္း
"လာမယ္ေလညီမ ျဖည္းျဖည္းေပါ့ အမအားလံုးကို ေသခ်ာေျပာျပမွာပါ။အခုက်ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲဆိုေတာ့ အမအိမ္နဲ ့သူ့အိမ္က အမနဲ့ေမာင့္ကို လက္ထပ္ေပးခ်င္တယ္။အဲဒါ အမကေတာ့ ျငင္းစရာမရိွဘူး။အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ေမာင့္ကို
သံေယာစဥ္လည္းရိွတယ္။ကိုယ့္ ခင္ပြန္းတစ္
ေယာက္လိုလည္း ခ်စ္ႏိုင္တယ္။အဲဒီမွာ ျပႆနာ
ရိွလာတာက ေမာင့္ဘက္ကပဲ။ေမာင္ကလည္း
အမကို သံေယာစဥ္ရိွတယ္။လက္ထပ္ခ်င္တယ္
ေပါ့။ခက္တာက ေမာင္ကအားနာတတ္တယ္။
ေမာင္က ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို အမကိုဖြင့္ေျပာျပီး ညီမကိုလာေတာင္းပန္ေပးဖို ့ ေတာင္းဆိုေတာ့တာပဲ။ သူညီမအေပၚကို စိတ္ကစားခဲ့တာပါတဲ့ ညီမကရိုးသားလို့ သူကိုယ္တိုင္လာျပီး မေတာင္းဆိုရက္ဘူးတဲ့။အစကေတာ့ အမလည္း မေတာင္းပန္
ေပးခ်င္ဘူး။ဒါေပမယ့္ ေမာင္က ညီမရဲ့ ခြင့္လႊတ္မႈကို ရမွ မဂၤလာေဆာင္ကို စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္
က်င္းပႏိုင္မယ္ေျပာလာလို့ အမခုလို ညီမဆီ
ထြက္လာခဲ့တာပဲ။"

ၾကိဳင့္ ဒူးမ်ားတုန္ယင္လာေသာေၾကာင့္ ကြပ္ပ်စ္
ေပၚသို ့ထိုင္ခ်လိုက္သည္။အသက္ကို ခပ္မွ်င္းမွ်င္း ရႈလိုက္ရင္း ဆရာ့မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္လာမိျပန္သည္။ဆရာဟာ ၾကိဳင့္အေပၚကို အဲလိုရက္စက္
မယ့္သူမဟုတ္ပါ။ဆရာၾကိဳင့္ကို တစ္ကယ္ခ်စ္ခဲ့
သည္ပဲ။ဆရာ့အခ်စ္မ်ားက အစစ္အမွန္သာျဖစ
မည္္ဟု ၾကိဳင္ခံစားခဲ့မိသည္ပဲ။ၾကိဳင္ မ်က္ႏွာကို
ေမာ့လိုက္ရင္း အသံမတုန္ေအာင္ထိန္းကာ စကား
စလိုက္ေသာ္လည္း အဖ်ားခပ္၍ တုန္ယင္သြား
ေလသည္။
"က်ြန္မ မယံုဘူးအမ။ဒီစကားေတြကို အမညာ
ေျပာေနတယ္လို့ထင္တယ္။"ေဒစီလြင္က တစ္ခ်က္
ျပံဳးလိုက္ရင္း မိမိေက်ာပိုးအိတ္ကို ဖြင့္လိုက္သည္။
"ညီမက ေခါင္းမာျပီး အယံုအၾကည္ရိွမယ့္သူ
မဟုတ္ဘူးလို ့ အမထင္ျမင္မိလို ့ သက္ေသယူလာပါတယ္။ဒီမွာ အမတို့ရဲ့ မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာနဲ့
ေမာင္က ညီမဆီေရးလိုက္တဲ့စာပါ။
ညီမက ေမာင္နဲ့အနီးကပ္ေနတဲ့သူပဲ။
ေမာင့္လက္ေရးကို မွတ္မိမယ္ထင္ပါတယ္။

ပန္းႏုေရာင္ဖိတ္စာေလးကို ကိုင္ေနရင္း ၾကိဳင့္လက္မ်ားတုန္ယင္လာသည္။ဖိတ္စာေအာက္မွ စာေလးကို ဖြင့္ဖတ္လိုက္သည္။စာတစ္ေၾကာင္းတည္း
သို့ေသာ္ အရမ္းျပီးျပည့္စံုေလသည္။

"ခြင့္လႊတ္ပါၾကိဳင္......."

မရည္ရြယ္ပါဘဲလ်က္ မ်က္ရည္တစ္စက္က
စာရြက္ေထာင့္စြန္းသို ့ေၾကြက်သြားသည္။
ဒီတစ္ၾကိမ္ေလာက္ ဆရာ့လက္ေရးျမင္ျပီး မုန္းမိတာ ပထမဆံုးပင္။

"ကဲညီမလည္း ဒီေလာက္ဆို နားလည္ေလာက္ပါ
ျပီ။အမေျပာခ်င္တာကညီမဟာျမန္မာမိန္းမေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ သူမ်ားအိမ္ေထာင္ေရးကို မဖ်က္စီးသင့္ဘူးေပါ့။မိန္းမသားခ်င္း ဒီလိုမေျပာခ်င္ေပမယ့္လည္းေမာင္နဲ့ပတ္သက္ျပီးေနာက္ဆုတ္ ေစခ်င္တယ္။ေမာင္အိမ္ေထာင္က်ျပီး ညီမဆီျပန္လာရင္ေတာင္ မပတ္သက္ေစခ်င္ဘူး။"
ၾကိဳင္ဆတ္ခနဲ ေခါင္းေမာ့လိုက္သည္။မိမိမွာလည္း မာနရိွသည္ပဲ။
"စိတ္ခ်ပါ မေဒစီလြင္။က်ြန္မက သူတစ္ပါးခင္ပြန္းကို ျမဴဆြယ္တတ္တဲ့ အေပါစား မိန္းမမဟုတ္ပါဘူး။က်ြန္မအရင္က ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခဲ့ခ်စ္ခဲ့ အခုမုန္းလိုက္ပါျပီ။ ဆရာ့ကိုလည္း ေျပာလိုက္ပါ။
မဂၤလာပဲြကို စိတ္ေအးလက္ေအး ဆင္ႏဲႊပါလို ့ ဆရာသိတဲ့ ၾကိဳင္က သူမ်ားမဂၤလာေဆာင္ကို
ေႏွာက္ယွက္တတ္တဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူးလို့။"

"ေကာင္းပါျပီ ညီမ ဒါဆို အမကို ခြင့္ျပဳပါအံုး။"

ေဒစီလြင္ ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။
ေအာင္ႏိုင္သူတို့၏အျပံဳးက ႏႈတ္ခမ္းတြင္ တဲြလဲခိုလ်က္။ေမာင့္ကိုသေဘာက်၍ ေမာင့္လက္ေရးကို အတုလိုက္ခိုးခဲ့သည္မွာ ငယ္ငယ္ကတည္းကပင္
ျဖစ္သည္။အခုလို အသံုး၀င္လာလိမ့္မည္ဟုေတာ့ မထင္ခဲ့ပါ။သို့ေသာ္ မိမိလုပ္ရပ္က မွန္ရဲ့လား။
ေနပူက်ဲက်ဲေအာက္ ရြာလမ္းမၾကီးထက္တြင္
ေလွ်ာက္လွမ္းေနေသာ ေဒစီလြင့္ေျခလွမ္းမ်ား
တုန္ ့ခနဲ ရပ္သြားသည္။
ၾကိဳင့္မ်က္၀န္းမွ ေၾကြက်သြားေသာ မ်က္ရည္တစ္
စက္ အသဲနစ္ေအာင္ ခ်စ္ေနမွန္းသိသာေနသည့္
ၾကိဳင့္အမူအယာ။ငါမွားသြားျပီလား။ငါဒီလိုလုပ္သင့္ ရဲ့လား။အရမ္းမ်ား အတၱၾကီးသြားသလား။ေခ်ာေမာကာ ေယာက်ာ္းပီသလြန္းေသာ ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္လာျပန္သည္။ေဒစီလြင္ေခါင္းကို
ခတ္ဆတ္ဆတ္ခါလိုက္သည္။ငါမမွားဘူး
ဟုတ္တယ္ ငါမမွားဘူး။ငါလုပ္သင့္တာကို ငါလုပ္တာ။ငါဒါေတြအားလံုးကို လုပ္ခဲ့တာ ေမာင့္ကို
အသည္းနာေလာက္ေအာင္ ခ်စ္လို့။ႏွလံုးသားေတြ ေပါက္ထြက္မတတ္ စူးစူးနစ္နစ္ ျမတ္ႏိုးတြယ္တာလြန္းလို့။ဟုတ္တယ္ေဒစီလြင္ဆိုတဲ့ ငါ့မွာအမွားမရိွဘူး။ေဒစီလြင္၏ ေျခလွမ္းမ်ားက ခပ္သြက္သြက္ပင္ ရြာထိပ္ဆီသို့ထြက္ခြါသြားေလသည္။အေနာက္မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းတြင္ ေနလံုးက ရြာေနာက္ဖ်ားသို့
တျဖည္းျဖည္း ေမးတင္ေနေခ်ျပီ ......။

credit-facebook image! from ကဗ်ာလမ္း page

အခန္း ( ၃၀ )

ေလာကရိွအဆိုးဆံုးေသာ အရာမ်ားထဲတြင္
ကိုယ္အခ်စ္ဆံုးသူတစ္ေယာက္က ကိုယ့္အေပၚ
တြင္ သစၥာေဖာက္ျခင္းထက္ ပို၍ဆိုးရြားေသာ
နာၾကည္းခံျပင္းစရာေကာင္းတာမရိွေပ။
ကိုယ့္ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးေရာ ကိုယ့္ဘ၀တစ္ခုလံုးေရာ ယံုၾကည္စြာပံုအပ္ျပီး ခ်စ္ခဲ့မိသူကိုမွ
ရက္ရက္စက္စက္နင္းေခ်ရက္သည္။ဖိတ္စာေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း ၾကိဳင့္
မ်က္၀န္းမ်ားေ၀၀ါးလာသည္။ ခံျပင္းျခင္း မယံု
ျကည္ႏိုင္ျခင္း ၊ မုန္းတီးစက္ဆုပ္ျခင္း ဟူေသာ
ခံစားခ်က္ေပါင္းစံုေၾကာင့္ ဘယ္ဘက္ရင္အုံတစ္ခုလံုး မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္နာက်င္ကာ တားဆီးမရ
ေသာ မ်က္ရည္မ်ားက ျမစ္က်ိဳးအင္းႏွယ္ တသြင္သြင္ စီးက်လွ်က္။တျဖည္ျဖည္းႏွင့္ ၾကိဳင့္ေခါင္းထဲ
တြင္ မူးရိပ္မူးရိပ္ျဖစ္လာသည္။ျမင္ရေသာ ျမင္ကြင္းမ်ားက ခ်ာခ်ာလည္ကာ ေ၀၀ါးေနသည္။
ဆရာေနထိုင္ခဲ့ရာ အိမ္ေလး ၊ ဆရာေရေလာင္း
ေလ့ရိွေသာ ပုဏၰရိပ္ပင္တန္းေလး ၊ ဆရာကိုယ္
တိုင္ခူး၍ ၾကိဳင့္ကို အျမတ္တႏိုးပန္ဆင္ေပးခဲ့ေသာ ကံ့ေကာ္ပန္းမ်ား အရာအားလံုးခ်ာခ်ာလည္ေနကာ
ၾကိဳင္ တျဖည္းျဖည္း ျပိဳလဲလာသည္။မိမိထံသို့
တဘုတ္ဘုတ္ ေျပးလာေသာ ေျခသံႏွင့္အတူ
အလြမ္း၏ စိုးရိမ္တၾကီးေခၚသံကို သဲ့သဲ့မွ် ၾကား
လိုက္ရျပီးေနာက္တြင္ ကမာၻေလာကၾကီးႏွင့္
အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားခဲ့ေလသည္။
ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ေလာကၾကီးထဲက အျပီးတိုင္ထြက္
သြားပါရေစ။

"အားနည္းလို့မူးလဲသြားတာပါ ေဒၚေလးထားဆင့္
ၾကိဳင္အခုတစ္ေလာ အိပ္ေရးပ်က္ေနတယ္ထင္ပါ
တယ္။"
မိမိနားထဲသို ့ခပ္တိုးတိုး၀င္လာေသာ အသံမ်ား
ေၾကာင့္ ၾကိဳင္ မ်က္လံုးကို ခပ္ျဖည္းျဖည္း ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
အေမ အေဖ ဦးေလးထြန္းျမင့္တို ့၏ စိုးရိမ္ပူပန္
ေနေသာ မ်က္ႏွာမ်ား နားၾကတပ္ရင္း မိမိကို
စမ္းသပ္ကာ ဗ်ာမ်ားေနေသာ အလြမ္း။
"ေဟာ ၾကိဳင္ႏိုးလာျပီ အလြမ္း၏ ၀မ္းသာအားရစြာ ေအာ္လိုက္သံထြက္ေပၚလာသည္။"
"သမီး အေမ့သမီးေလး ဘယ္လိုေနေသးလဲ။"
ၾကိဳင္ အေမ့လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း ငိုခ်င္လာ
မိသည္။
"သမီးသက္သာသြားပါျပီ အေမ။"
"အားနည္းေနတယ္ေျပာတယ္"
"အေမ ၾကက္သားစြပ္ျပဳတ္ပူပူေလး လုပ္ေပး
မယ္ေနာ္။"
"ကဲကဲ သမီးနားပါေစ မထားဆင့္ ဒို ့ေအာက္ဆင္း
ၾကစို ့ အလြမ္းလည္းရိွေနတာပဲ စိတ္ပူေနစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။"
အေဖက ဦးေဆာင္ကာ ေအာက္သို့ ဆင္းသြား
ၾကေလသည္။

"နင္ဘယ္လိုေနေသးလဲၾကိဳင္။"
အလြမ္း၏မ်က္၀န္းမ်ားထဲမွ စိုးရိမ္ပူပန္ေနဟန္
အျပင္ လ်ိဳဳ႕ ၀ွက္သိပ္သည္းေသာ အမူအရာ
တစ္ခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ ၾကိဳင္ အလြမ္းလက္ကိုဆုပ္ကိုင္
လိုက္သည္။
"နင္ အားလံုးကို သိသြားျပီမလား အလြမ္း
ငါ့လက္ထဲက မဂၤလာဖိတ္စာေၾကာင့္ေလ။"
"ငါသေဘာေပါက္ပါတယ္ၾကိဳင္ ဒါေပမယ့္
အဲဒီထက္ အေရးၾကီးတာ ငါေျပာစရာရိွတယ္။
နင္စိတ္ခိုင္ခိုင္ထားေနာ္။"
ၾကိဳင္ အလြမ္းမ်က္ႏွာကို စူးစမ္းလိုက္မိသည္။
"နင့္မွာကိုယ္၀န္ရိွေနျပီ ၾကိဳင္။
"အို. ......"
ၾကိဳင္ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ခပ္ဟဟ ပြင့္လာသည္။
မ်က္၀န္းအိမ္မ်ားထဲတြင္ လသာေသာညတစ္ည၏ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခ်ိဳ့ကို ျမင္ေယာင္လာျပန္သည္။
ေခါင္းကို ခါအရမ္းတြင္ မ်က္ရည္တစ္စက္က
လြင့္ခနဲေၾကြသြားသည္။
"လူၾကီးေတြကို နင္အားနည္းေနတာလို့ ငါညာေျပာလိုက္တယ္။နင့္ဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ မရဘဲ မေျပာခ်င္တာေၾကာင့္ပဲ။ငါ့ကို ေျပာစမ္းပါၾကိဳင္ ဒီကိုယ္၀န္က ဆရာနဲ့မဟုတ္လား။"
ၾကိဳင့္ မ်က္၀န္းမ်ား လႈပ္ခတ္မႈကို ေငးရင္း အလြမ္းသေဘာေပါက္လိုက္သည္။
"နင္ဘာမွ စိတ္မပူနဲ့ျကိဳင္။ငါဆရာ့ဆီကို လိုက္သြားမယ္။နင့္အေၾကာင္းကို ေျပာျပမယ္။ဆရာ ဟာ
သူ့မဂၤလာပဲြကို ဖ်က္ျပီး နင့္ကိုလက္ထပ္ရမယ္။"
ၾကိဳင္ ေခါင္းကို တြင္တြင္ ခါရမ္းလိုက္သည္။
"မျဖစ္ဘူး အလြမ္း ငါ ဆရာ့ကို မယူႏိုင္ဘူး။
ဆရာ့ကို မုန္းတယ္။ျပီးေတာ့ သူ ့မဂၤလာပဲြကိုလည္း မေႏွာက္ယွက္ပါဘူးလို ့ ငါကတိေပးလိုက္ျပီ။"
"ေတာ္ေတာ့ ၾကိဳင္ နင္ဘာမဟုတ္တဲ့ ကတိေတြကို ေစာင့္ထိန္းေနစရာမလိုဘူး။
နင့္ဗိုက္ထဲက ကေလးအတြက္စဥ္းစား။
ကေလးကို လြယ္ထားရတဲ့ မိခင္တစ္ေယာက္က အေရးၾကီးသလား။သူတို့မဂၤလာေဆာင္က
အေရးၾကီးသလား။ငါသိသေလာက္ ဆရာဟာ
ဒီေလာက္မယုတ္မာဘူး။နင့္အျဖစ္ကို သိရင္
သူနင့္ကို လက္ထပ္မွာပဲ။ဆရာက နင့္ကိုခ်စ္ခဲ့တာပဲၾကိဳင္။"
"ေတာ္ပါအလြမ္းရယ္ ဆရာသာ ငါ့ကိုတစ္ကယ္ခ်စ္
ခဲ့ရင္ ဒီမဂၤလာဖိတ္စာက ငါ့လက္ထဲေတာင္ေရာက္လာမွာမဟုတ္ဘူး။"

အလြမ္းသက္ သက္ျပင္းေမာကို ခ်လိုက္မိသည္။
"ေကာင္းျပီၾကိဳင္ အဲဒီေတာ့ ငါတို ့ အခ်စ္ေတြအမုန္း ေတြကို ခနဖယ္ထားလိုက္ရေအာင္ နင့္ဗိုက္ထဲက ကေလးမွာ အေဖရိွဖို့လိုတယ္။ေျပာေလ နင္ဆရာ့ကိုမယူရင္ ဘယ္သူ့ကိုယူမွာလဲ။ဒီကေလးအတြက္ အေဖတစ္ေယာက္လိုတယ္ၾကိဳင္။"

"အဲဒီအေဖေနရာကို ငါ၀င္လိုက္ပါ့မယ္ ၾကိဳင္။" တံခါး၀မွ အသံႏွင့္အတူ အခန္းထဲသို ့၀င္လာေသာ ညီညီ့ေၾကာင့္ မိန္းကေလးႏွစ္ဦးလံုး အံ့အားသင့္သြားၾကသည္။အလြမ္းလက္ထဲမွ နားၾကပ္က
ေအာက္သို ့လြတ္က်သြားကာ ၾကိဳင့္ မ်က္၀န္းမ်ားမွာလည္း ျပဴးက်ယ္သြားေလသည္။
ညီေစမင္း အခန္းထဲသို ့ ေလွ်ာက္လာရင္း
"နင္တို့ႏွစ္ေယာက္ေျပာတာကို ငါအားလံုးၾကားခဲ့
ျပီးျပီၾကိဳင္။ဆရာနဲ ့အေၾကာင္းလည္း ငါအကုန္သိျပီးျပီ။ဆရာ့ကို ဒီလိုလူတစ္ေယာက္လို့ မထင္ခဲ့မိတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ထားပါေတာ့ အရာအားလံုးဟာ ျဖစ္ပ်က္ျပီးခဲ့ျပီပဲ။ငါ့ကိုလက္ထပ္ပါၾကိဳင္။ဒီစကားကို နင့္ဗိုက္ထဲကလြယ္ထားတဲ့ ကေလးအတြက္စဥ္းစား ျပီးလက္ခံေပးပါ။"
ၾကိဳင္ ေခါင္းရမ္းရင္း ငိုခ်လိုက္မိသည္။
"မျဖစ္ဘူးညီညီ ငါနင့္ကို လက္မထပ္ႏိုင္ဘူး။
ဒါက ငါမလိမၼာခဲ့လို့ျဖစ္ခဲ့တာ။ငါ့အျပစ္ေတြပါ။
ငါတစ္ေယာက္တည္းေျဖရွင္းမယ္။"
"နင္တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လိုေျဖရွင္းမွာလဲ"
ညီညီ့အသံကေဒါသေၾကာင့္နည္းနည္းက်ယ္ေလာင္ သြားသည္။ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ၾကိဳင့္ပခံုးကိုဆဲြကိုင္လႈပ္ရမ္းပစ္ခ်င္သည္။ညီညီေလသံကိုေပ်ာ့လိုက္ရင္း
"နင္ငါ့ကို မခ်စ္ဘူးဆိုတာ ငါသိပါတယ္ၾကိဳင္။
နင္ဘယ္ေတာ့မွ ငါ့ကိုမခ်စ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာလဲ
ငါသိျပီးသားပါ။ဒါေပမယ့္ ငါနင့္ကို ခ်စ္တယ္ၾကိဳင္။နင္တစ္ခုကိုေတာ့ သိပါ။ငါနင့္ကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္က
နင့္ဆီက တံု့ျပန္ေမတၱာကို ျပန္ရမွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့
အခ်စ္မ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။နင္အဆင္ေျပဖို ့ပဲလိုတယ္
ၾကိဳင္။နင္ငါ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မခ်စ္ႏိုင္ဘူးဆို
ရင္ေတာင္ ဗိုက္ထဲက ရင္ေသြးေလးနဲ ့နင့္အတြက္ နင္လက္ခံေပးပါ။ အလြမ္း နင္လည္း ကူေျပာေပးပါလို့ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္။"
အလြမ္းသက္ ခံစားခ်က္မဲ့ေသာ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ညီညီ့ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။ဘာေတြျဖစ္ကုန္ခဲ့ျပီလဲ ကံတရားရယ္။

ၾကိဳင့္ ရိႈက္သံသဲ့သဲ့ ဖုံးလႊမ္းရာ အခန္းေလးကို
ေက်ာခိုင္းရင္း ညီညီေျခဦးတည့္ရာသို ့ထြက္လာ
ခဲ့သည္။မိမိအျမတ္တႏိုး တန္ဖိုးထားခဲ့ရသည့္
မိန္းကေလးမွာမွ ဒီလိုအျဖစ္ဆိုးမိ်ဳးၾကံဳလာခဲ့သည္။ ေျဖမဆည္ႏိုင္ေအာင္ ရင္ထဲတြင္ နာက်င္မိသည္။
မိမိၾကိဳင့္ကို အရမ္းခ်စ္သည္။ၾကိဳင့္အတြက္ ဘာမဆို ေပးဆပ္ပစ္ဖို့ ၀န္မေလးပါ။အဆံုးစြန္ မိမိ
အသက္ကို စေတးျပီး ၾကိဳင့္ကို ကာကြယ္ရမည္
ဆိုလွ်င္ေတာင္ ကာကြယ္ေပးမည္ျဖစ္သည္။
ညီေစမင္းဆိုသည့္ မိမိက အဲသေလာက္ အခ်စ္ၾကီး ေလသည္။ကိုယ္ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားရတဲ့သူေတြ
အတြက္အဆံုးစြန္ဆံုး လုပ္ေပးႏိုင္တာကကိုယ့္ကိုကိုယ္ စြန့္လႊတ္အနစ္နာခံျခင္းပင္ မဟုတ္ပါလား။ေန၀င္သြားေပျပီ။ အိပ္တန္းပ်ံငွက္တို့ အုပ္စုလိုက္
ပ်ံသန္းသြားၾကသည္ကို အဓိပၸါယ္မဲ့ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။မိမိ၏ အိပ္တန္းကေရာ ဘယ္မွာမ်ားပါလိမ့္.....

credit-facebook image! from ကဗ်ာလမ္း page
ဆက္လက္
ေဖာ္ျပပါဦးမည္။
ဖတ္ရႈေပးပါေသာညီအစ္ကိုမ်ားအားလံုးကိုေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါသည္။

Author-SOE THA KHIN
MSC-172