ကံ့ေကာ္ျမိဳင္တန္းမွ လြမ္းေနပါ့မယ္

soethakhin (49)in #myanmar • 7 years ago (edited)

အပိုင္း ( ၁၂ )
အခန္း ( ၂၃ )
•ေဆာင္း၀င္စအခ်ိန္ျဖစ္၍ ရွစ္ခြင္တိုင္းတြင္
ေငြႏွင္းမႈန္မ်ားက တဖဲြဖဲြက်ဆင္းေနေလသည္။
မိုးမလင္းတစ္လင္း နံနက္ခင္း၏ေနျခည္ႏုႏုက
မင္းဇံရြာအေပၚသို ့ဖံုးအုပ္ေနေသာႏွင္းထုကို
မေဖာက္ထြင္းႏိုင္ေခ်။ရြာထိပ္မွ တအီအီျမည္သံ
ေပး၍ လွည္းယာဥ္ေၾကာ့ႏွစ္စီး ခပ္ျဖည္းျဖည္း
ေမာင္းႏွင္လာသည္။ေရွ့ကလွည္းေပၚတြင္
ဦးၾကီးလွက ေမာင္းကာ အလြမ္းႏွင့္ညီညီက
လိုက္ပါလာရင္း ေနာက္လွည္းေပၚတြင္ေတာ့
ဖိုးေထာင္က ေမာင္းကာ ေႏြဦးေမာင္ႏွင့္ၾကိဳင္က
ယွဥ္တဲြ၍ လိုက္ပါလာေလသည္။ေဘးတစ္ဖက္
တစ္ခ်က္စီမွ စိမ္းစိုေသာ စပါးခင္းမ်ားကို
ျဖတ္ေက်ာ္ျပီးခ်ိန္တြင္ လွည္းကေလးက
ေက်ာင္းေတာ္ရာဘုရားသို ့သြားရာလမ္းဆီ
ဦးလွည့္သြားေလသည္။

•က်စ္ဆံျမီးႏွစ္ေခ်ာင္းကို က်စ္၍ ေဘးႏွစ္ဖက္
တြင္ခ်ကာ ကံ့ေကာ္ေရာင္ အထက္ေအာက္ကို
ဆင္ျမန္း၍ တစ္ပြင့္တည္းေသာ ကံ့ေကာ္ပန္းကို
ပန္ဆင္ကာ ရိုးရိုးယဥ္ယဥ္လွေနေသာ ၾကိဳင့္
မ်က္ႏွာေလးမွာ မနက္ခင္းႏွင့္အျပိဳင္ႏုပ်ိဳသစ္လြင္
ေနေလသည္။ေႏြဦးေမာင္ၾကိဳင့္မ်က္ႏွာေလးကို
ခ်စ္မ၀စြာ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိ၏။ယခုဆိုလွ်င္
မိမိႏွင့္ ၾကိဳင္ ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့
ေပျပီ။ပညာေရးေကာလိပ္တြင္ တက္ေရာက္ျပီးစီးခဲ့ေသာၾကိဳင္သည္ ယခုစာသင္ႏွစ္စတြင္ပင္
မင္းဇံရြာကေလးသို ့တာ၀န္က်ကာ မိမိႏွင့္အတူ ကေလးမ်ား၏ ပညာေရးျမင့္မားေစရန္ အားထုတ္
ေဆာင္ရြက္ေနသူျဖစ္သည္။အလြမ္းက တတိယ
ႏွစ္ေျဖျပီးခဲ့ကာ ညီညီကေတာ့ ေက်ာင္းတက္ရင္း အားလပ္ေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ေဆာက္လုပ္ေရး
လုပ္ငန္းမ်ားကို ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေနျပီျဖစ္သည္။ရွားရွားပါးပါး အားလံုးစံုသည့္ရက္တြင္
ေက်ာင္းေတာ္ရာသို ့ ဘုရားဖူးသြားၾကဖို ့တိုင္ပင္
သူမွာ အလြမ္းျဖစ္ျပီး အားလံုးက သေဘာတူၾက
ေလသည္။ထိုသို ့ျဖင့္ ယခုကဲ့သို ့ ထြက္လာခဲ့ျခင္း
ျဖစ္သည္။

•ေက်ာင္းေတာ္ရာရင္ျပင္တြင္ ဘုရားဖူးၾကရင္း
ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားေျပာဆိုကာ ေပ်ာ္ရႊင္
ေနၾကေသာ ခ်စ္တပည့္ေလးမ်ားကိုၾကည့္ကာ
ေႏြဦးေမာင္လည္း ေပ်ာ္ပါသည္။ဦးၾကီးလွႏွင့္
ဖိုးေထာင္ကေတာ့ ျပီးမွလာေတာ့မည္ဆိုကာ
လွည္းမ်ားေပၚတြင္ေနခဲ့ၾက၏။

"ဟဲ့ ညီညီ ငါ့ကို ဟိုဘက္စႏၵကူးေတာထဲလိုက္ျပ
စမ္းပါ တစ္ခါမွမေရာက္ဘူးလို့။"

အလြမ္းသက္၏အသံခပ္ျမဴးျမဴးထြက္ေပၚလာကာ ညီညီကလည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ထ၍ ႏွစ္ေယာက္သား စႏၵကူးေတာဘက္ ထြက္သြားၾကေလသည္။
ေႏြဦးေမာင္ရိပ္မိပါသည္။အလြမ္းေရာ ညီညီကပါ မိမိတို ့ႏွစ္ဦးကို ေရွာင္ေပးျခင္းပင္။ၾကိဳင္မွတစ္
ဆင့္ မိမိတို ့အခ်စ္ေရးကို သူတို့ႏွစ္ေယာက္လည္း သိသည္ပင္။ေႏြဦးေမာင္ အံ့ၾသေလးစားရသည္မွာညီညီပင္ျဖစ္သည္။သူၾကိဳင့္ကိုခ်စ္ခဲ့သည္။
ယခုထိလည္းခ်စ္ေနဆဲဆိုတာ ေႏြဦးေမာင္ရိပ္
မိပါသည္။သို့ေသာ္ညီညီသည္ေယာက်ာ္းေကာင္း
ပီသေသာ အခ်စ္သမားသာျဖစ္သည္။ ၾကိဳင္စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေစမည့္ ဘာစကားတစ္ခြန္း
မွ် မဆိုပဲ အေ၀းမွေန၍ တိတ္တိတ္ကေလး
က်ိတ္ခ်စ္ကာ ၾကိဳင့္ကို ဂရုတစိုက္ရိွေသာ
သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ဦးအျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ညီညီ့ကို ေႏြဦးေမာင္ သနားမိသလို ေလးလည္း
ေလးစားမိသည္။ၾကိဳင့္အေပၚတြင္ခ်စ္ေသာ ညီညီ့အခ်စ္သည္ မိမိထက္ မပိုလွ်င္ေတာင္ ေလ်ာ့မည္
ေတာ့မဟုတ္ေပ။

•"ဆရာ ဘာေတြအေတြးလြန္ေနတာလဲ။"
ၾကိဳင့္အေမးေၾကာင့္ ေႏြဦးေမာင္ၾကိဳင့္ဘက္သို ့
လွည့္ကာျပံဳးလိုက္သည္။
"ေအာ္ ..... အလြမ္းနဲ ့ညီညီေရွာင္ေပးတာကို
သေဘာက်လို့ပါ။"
ၾကိဳင္ကပါ ျပံဳးလိုက္ရင္း
"သူတို့က အလိုက္သိတယ္ဆရာ။"
"အခုဆရာတို ့ဖူးေနတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ရာသမိုင္းကို
ၾကိဳင္သိလား။"
"သိတာေပါ့ဆရာ ၾကိဳင္က မင္းဇံသူစစ္စစ္ပဲဟာ
ဆရာ့ကိုေျပာျပမယ္ လာဆရာ ဟိုးဘက္က
လိပ္ကန္မွာ အစာေက်ြးရင္း ေျပာမယ္။"
ၾကိဳင္ဦးေဆာင္ရာ လိပ္ကန္ဘက္သို့ပါလာရင္း
လိပ္မ်ားကို အစာေက်ြးကာ ၾကိဳင္ေျပာျပမည့္
ေက်ာင္းေတာ္ရာဘုရားသမိုင္းကို နားစြင့္ေနမိသည္။
"ဒီလိုဆရာရဲ့. .....
ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ကသုနာပရႏၲတိုင္း
ဝါဏိဇၨဂါမရြာတြင္ကုန္သည္အလုပ္နဲ ့အသက္
ေမြးျကတဲ့ မဟာပုဏၰနွင့္စူဠပုဏၰညီကိုတို႔
နွစ္ေယာက္ဟာလွည္းငါးရာနွင့္တစ္ေယာက္
တစ္လဲကုန္ထြက္ေရာင္းၾကရာ မဟာပုဏၰဟာ
လွည္းငါးရာနဲ့သာဝတၳိျပည္သို႔ထြက္ခဲ႔တယ္တဲ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမတ္စြာဘုရား ဒကာဒကာမမ်ား
ကိုတရားေဟာေနခ်ိန္တြင္မဟာပုဏၰမွ သဒၶါထက္သြား၍အလွဴ မ႑ပ္ၾကီးေဆာက္ျပီး ဘုရားရွင္နွင့္
ေနာက္ပါသံဃာမ်ားကိုဆြမ္းလွဴ တန္း၍တရားနာ
ျပီးေသာအခါသာသနာ့ေဘာင္သို႔တက္ျပီး
ရဟန္းဝတ္လိုက္တယ္တဲ့ဆရာ။
ရဟန္းဝတ္ျပီးတရားထူးမ်ားရတဲ႔အခ်ိန္မွာ
ဝါဏိဇၨဂါမရြာကိုျပန္လာျပီး ေတာရေဆာက္တည္
ျပီးတရားက်င့္ခဲ႔တယ္တဲ့။အဲဒီအခ်ိန္ကမဟာပုဏၰအရွင္ကရဟႏၲာမျဖစ္ေသးဘူး။
မဟာပုဏၰအရွင္ကသူ႔ဇာတိကိုျပန္မယ္ဆိုတဲ႔အခါ
ဘုရားရွင္က "ခ်စ္သား ထိုေဒသမွလူေတြက
သင့္ကိုဝိုင္းျပီးဆဲေရးက်မယ္ဆိုရင္သင္ဘယ္လို
လုပ္မလဲလို႔ေမးတဲ႔အခါ""တပည့္ေတာ္ကိုဆဲသာ
ဆဲတာ မရိုက္နွက္ဘူးလို႔ေအာက္ေမ့ျပီး သည္းခံ
ခြင့္လႊတ္ပါမယ္ဘုရားတဲ႔"
ဒီလိုနဲ႔ဘုရားရွင္ကတစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ ဝိုင္းရိုက္မယ္ဓားနွင့္ထိုးမယ္ သတ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္
တပည့္ေတာ္၏စက္ဆုပ္ရြံ႕ဖြယ္ရာ ခႏၶာကိုယ္ၾကီး
ကို တပည့္ေတာ္ကိုယ္တိုင္မသတ္ရဘူးလို႔
ေအာက္ေမ့ျပီး ရြာသူရြာသားေတြကသေဘာ
ေကာင္းတယ္လို႔ေအာက္ေမ့ျပီးသည္းခံပါမယ္
ဘုရားတဲ႔" အဲဒီလိုနဲ႔ျပန္လာျပီး မဟာပုဏၰ
အရွင္ျမတ္က
ဝါဏိဇၨဂါမရြာအနီး အဇၨဳဟတၳအရပ္မွာေတာရ
ေဆာက္တည္ေနခဲ႔တယ္တဲ့။ ထိုအခ်ိန္မွာညီေတာ္
စူဠပုဏၰကတျခားတစ္ေနရာသို႔ကုန္ေရာင္းမထြက္
ခင္ ေနာင္ေတာ္ထံသြားျပီး ပင္လယ္ျပင္မွာခရီး
ထြက္ရတဲ႔အတြက္ "တပည့္ေတာ္တို႔ကိုေစာင့္
ေရွာက္ေပးပါလို႔ေလ်ွာက္ထားခဲ႔တယ္" ဒီလိုနွင
့္စူဠပုဏၰတို႔ကုန္သည္မ်ားဟာ က်ြန္းတစ္က်ြန္းသို႔
ေရာက္ေသာအခါ လက္ေလးတစ္
မ်ွလ်ွင္အဖိုးတစ္သိန္းထိုက္ေသာစႏၵကူးအပင္မ်ားကိုေတြ႔ရွိ၍ပါလာသမ်ွကုန္မ်ားကိုသြန္ျပစ္ျပီး
စႏၵကူးပင္မ်ားကိုသေဘၤာအျပည့္ျဖင့္သယ္လာၾကသတဲ့။ထိုေတာမွာေနထိုင္သူဘီလူးမ်ားကစိတ္ဆုိုး၍ပင္လယ္ျပင္တြင္သေဘၤာေမွာက္သတ္မည္
ဟုျကံကာ ေလမုန္တိုင္းျကီးမ်ား မိုးၾကီးမ်ားရြာသြန္း
ျပီးသေဘၤာကိုဖ်က္စီးခ်ိန္တြင္ကုန္သည္မ်ားက
သူတို႔ကိုးကြယ္ရာနတ္မ်ားကိုတမ္းတေနေသာ္
လည္းစူဠပုဏၰကမေၾကာက္ရြံ႕ဘဲ "ေနာင္ေတာ္
ဘုရားညီေတာ္တို႔ကိုကယ္ပါအံုး"လို႔
တမ္းတလိုက္ေသာအခါ မဟာပုဏၰအရွင္ျမတ္မွ
စ်ာန္နွင့္ၾကြလာခဲ႔တယ္တဲ့ ။
္ ဆရာေတာ္ျကြလာသည္ကိုျမင္ေသာဘီလူးမ်ားမွာထြက္ေျပးသြားျကျပီးကုန္သည္တို႔အသက္ခ်မ္းသာရခဲ႔တယ္။ဆရာေတာ္က"သင္တို႔မစိုးရိမ္ျကနဲ႔
သင္တို႔ဘယ္ကိုသြားခ်င္လဲလို႔ေမးတဲ႔အခါ ရြာကို
ဘဲျပန္ပါေတာ့မယ္လို႔ေလ်ွာက္ေတာ့"ဆရာေတာ္
ကသေဘၤာထိပ္မွေနျပီးတန္ခိုးနွင့္ေခၚသြားခဲသတဲ့။ကုန္သည္တို႔ကေက်းဇူးတင္သျဖင့္စႏၵကူးသားမ်ား
ျဖင့္ေက်ာင္းေဆာင္ၾကီးေဆာက္လုပ္လွဴ ဒါန္းခဲ႔တယ္။ ေက်ာင္းေဆာက္ျပီးခ်ိန္တြင္ဆရာေတာ္က"သင္တို႔ဘုရားကိုမျမင္ဖူးျကေသးဘူး ျမင္ဖူးခ်င္ရင္သြားပင့္ေပးမယ္"ဆိုျပီး ဘုရားရွင္ကို
သုနာပရႏၲတိုင္းဝါဏိဇၨဂါမရြာသို႔ပင့္ေဆာင္လာခဲ႔တယ္။
ဘုရားရွင္ျကြလာျပီး ၇ ရက္ပတ္လံုးတရားေရေအးတိုက္ေက်ြးသျဖင့္ရြာသူရြာသားမ်ားမွာ တရားထူး
တရားျမတ္မ်ားရသြားၾကတယ္တဲ့ဆရာ။
ဘုရားရွင္တရားေဟာခ်ိန္မွာငါးေတြဟာတရားလာနာၾကတယ္။ငါးေတြဟာ ဝါတြင္းကာလမွဝါက်ြတ္
ခ်ိန္ထိဥပုသ္လာေစာင့္ၾကတယ္။
ဝါထပ္ေသာနွစ္မ်ားတြင္ဒုတိယဝါဆိုမွလာျကသည္ဟုသိရတယ္ဆရာ။"
ဘုရားရွင္ကျပန္ျကြေတာ့မည္အခ်ိန္တြင္
နမၼဒါနဂါးမင္းကကိုယ္စားဖူးေမ်ွာ္ရန္ေတာင္းတဲ့အခါ
မန္းေခ်ာင္းနံေဘး၌ေျခေတာ္ရာတစ္ခုခ်ေပးထားခဲ႔သည္။
ထိုေျခေတာ္ရာကိုေအာက္စက္ေတာ္ရာလို ့ေခၚျပီး
သစၥဗႏၶရေသ့ကိုလည္းသစၥဗႏၶေတာင္ထိပ္၌ပင္
ေျခေတာ္ရာတစ္ဆူကိုေပးသနားခဲ႔တယ္။
ထိုေျခေတာ္ရာကို
အထက္စက္ေတာ္ရာလို ့ေခၚခဲ့တယ္။ထို႔ေၾကာင့္
ေရႊစက္ေတာ္အစေက်ာင္းေတာ္ရာကဆိုတဲ႔စကား
အတိုင္းေရႊစက္ေတာ္ဟာ က်ာင္းေတာ္ရာကို
မီွျပီး ျဖစ္ေပၚလာခဲ႔တယ္။မဟာပုဏၰအရွင္ျမတ္
သည္လည္း ထိုရြာ၌ပင္ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူခဲ႔
တယ္တဲ့ဆရာ။ ျပီးေတာ့ တစ္ခ်က္ရိွေသးတယ္ဆရာ။စႏၵကူးပင္ ၂၅၀၀ ရွိတဲ့ အနက္ ေစတီရဲ့ ေျမာက္ဘက္ မဟာပုဏၰရုပ္တုႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ အပင္နံပါတ္ ၉ တစ္ပင္သာ ေမႊးတယ္လို ့သိရွိရတယ္ဆရာ။"

•ၾကိဳင္ေျပာသည့္ ဘုရားသမိုင္းေၾကာင္းကို
ေခါင္းတျငိမ့္ျငိမ့္ျဖင့္ နားေထာင္ေနရင္း ေႏြဦးေမာင္
ၾကိဳင့္ကို ေလးစားစြာၾကည့္လိုက္သည္။
"ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ၾကိဳင္က ဘယ္ဆိုးလို့လဲ။
ဆရာေတာ့ေလ ဒီေက်ာင္းေတာ္ရာကို အခုလို
ၾကိဳင္နဲ ့အတူျပန္လည္ဖူးေမွ်ာ္ခြင့္ရေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၉ႏွစ္ေက်ာ္ကာလကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္လာမိ
တယ္။အဲဒီတုန္းက ၾကိဳင္က ကေလးေလးပဲရိွ
ေသးတယ္ ဆရာနဲ ့စေတြ့တာေလ။"
ၾကိဳင္ကၾကည္ႏူးစြာရယ္လိုက္ရင္း
"ဟုတ္ပါရဲ့ဆရာရယ္။အေမေျပာျပလို ့အဲဒီတုန္းက အကိုၾကီးက ဆရာဆိုတာသိတာ ၾကိဳင္ျဖင့္ မမွတ္
မိပါဘူး။"
ေႏြဦးေမာင္ ၾကိဳင့္လက္ကေလးကို ဆုပ္ကိုင္ကာ
ၾကိဳင့္မ်က္ႏွာလွလွေလးကို ငံု ့မိုးၾကည့္လိုက္သည္။ "ေရစက္ဆိုတာကို ယံုလားၾကိဳင္။"
ၾကိဳင္က မိမိကို ျပံဳး၍ၾကည့္ေနေလသည္။
ၾကိဳင့္မ်က္၀န္းမ်ားမွအေျဖကို ေႏြဦးေမာင္ေတြ ့
လိုက္သည္။
"ဆရာေတာ့ေလ ဆရာနဲ ့ၾကိဳင္ဟာ ေရစက္ပါ
လာလို ့ျပန္ဆံုရတာလို ့ထင္တယ္။
အခုလိုတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အရမ္းခ်စ္
တဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ျဖစ္လာရမွာမလို ့ ကံၾကမၼာက
ျပန္လည္ဆံုဆည္းေပးတာပဲ။"
ၾကိဳင္ကျပံဳး၍ ေခါင္းျငိမ့္လိုက္ေလသည္။
"ဆရာေျပာတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆရာ။"
"ဘယ္ေတာ့မွလက္တဲြမျဖဳတ္ဘူးေနာ္ၾကိဳင္" "ထာ၀ရပဲ။"ၾကိဳင္က မိမိလက္ကို ျပန္လည္ဆုပ္
ကိုင္ကာ အေျဖေပးလိုက္ေလသည္။
ဘုရား၀န္းအတြင္း အသံခ်ဲ့စက္မွ စႏၵကူးအလြမ္း
သီခ်င္းသံက သဲ့သဲ့ေလး ပ်ံ့လြင့္ေနေလ၏။
ကန္ေရျပင္စပ္မွ ျဖတ္တိုက္လာေသာ ေလႏုေအးက ခ်စ္သူႏွစ္ဦးကို တိုးေ၀ွ ့ၾကည္စယ္သြားေလ
သည္။ မျပီးျပတ္ေသးတဲ့အတိတ္ဆိုတာ
အျမဲျပန္လည္လာတတ္ပါတယ္ အခ်စ္ျဖစ္ျဖစ္
အမုန္းျဖစ္ျဖစ္ပါေလ။

အခန္း ( ၂၄ )

•ရႊန္းလဲ့ေနေသာလေရာင္က ကံ့ေကာ္ရြက္မ်ား
ၾကားမွေန၍ ျခံအတြင္းသို ့၀ိုးတ၀ါးထိုးက်ေနသည္။ညေမႊးပန္းရနံ့မ်ားႏွင့္ ကံ့ေကာ္ပန္းမ်ား၏ရနံ ့
ေပါင္းစပ္ကာ ျခံအတြင္းတြင္ သင္းပ်ံ့ေမႊးထံုေန
ေလသည္။ရြာလယ္လမ္းမွ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထိုးေဟာင္လိုက္ေသာ ေခြးေဟာင္သံၾကားရသည္
မွလဲြ၍ အသံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တိတ္ဆိတ္ေန၏။တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေလအေ၀့တြင္ေၾကြက်သြား
ေသာ သစ္ရြက္ေၾကြသံမွအပ ကံ့ေကာ္ျခံအတြင္း
တြင္လည္း တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနေလသည္။
ရြာထိပ္ကင္းတဲမွ သံေခ်ာင္းေခါက္သံ၁၀ခ်က္ကို
ၾကားလိုက္ရသည္။ ၁၀နာရီထိုးခဲ့ေပျပီ။

•ျပည့္၀ိုင္းေနေသာ လမင္းၾကီးကိုေမာ့ၾကည့္
လိုက္မိသည္။လေရာင္က ၾကည္လင္ေအးျမစြာသာေနေလသည္။သို့ေသာ္လည္းေႏြဦးေမာင္ရင္
ထဲတြင္ေတာ့ လေရာင္ႏွင့္ဆန့္က်င္စြာပူေလာင္
ေနမိသည္။ပူပန္ရသည္မွာ အခ်က္၂ခ်က္ရိွသည္။ ေႏြဦးေမာင္ မနက္ျဖန္ဆိုျပန္ရေတာ့မည္။
ေက်ာင္း၃လပိတ္ေသာေၾကာင့္ ျပန္ရမည္ဆိုေသာ္လည္း အခုတစ္ေခါက္ျပန္မည္က ထူးျခားသည္။
ေႏြဦးေမာင္ဤရြာကေလးတြင္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္သည္မွာ ၾကာခဲ့ေပျပီ။ အထက္မွေန၍ ေက်ာင္း
ေျပာင္း၍ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေစမည့္စာရင္းတြင္ ေႏြဦးေမာင္နာမည္ပါေနသည္ဟူေသာ သီဟ
သတင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။သီဟက ပညာေရးမွဴး
ရံုးတြင္မိတ္ေဆြေပါသည္မို့တစ္ခုခုဆိုသူကၾကိဳသိ ရေလသည္။ပံုမွန္အတိုင္း ေက်ာင္းေျပာင္းရမည္ဆိုေသာအခ်က္ေၾကာင့္ ဤမွ်စိတ္ညစ္မိသည္
မဟုတ္ေသး။ေႏြဦးေမာင္ တစ္ျခားတစ္ေနရာ
ေျပာင္းသြားလွ်င္ေတာင္ ၾကိဳင့္ကိုေတာ့ လာေတြ ့၍ရေသးသည္။အခုဟာက ၾကိဳင့္အေမ
ေဒၚေလးထားဆင့္ေၾကာင့္ပင္။မိမိႏွင့္ၾကိဳင္ရည္ငံ
ေနသည္ကို ဘယ္လိုကဘယ္လို သိသြားသည္
မသိ။မေန့က ေႏြဦးေမာင္ေနထိုင္ရာ ကံ့ေကာ္ျခံ
သို ့ေရာက္လာခဲ့သည္။ေတာ္ရံုတန္ရံုသေဘာ
မတူတာေလာက္ကို ေႏြဦးေမာင္ကအေရးမထား
ပါ။ၾကိဳင့္မိဘမ်ားနားလည္လက္ခံလာသည့္
အခ်ိန္ထိ ၾကိဳးစားမည္သာျဖစ္သည္။အခုဟာက ထိုသို ့မဟုတ္။ေဒၚေလးထားဆင့္မွာ ၾကိဳင့္ကို
မိမိႏွင့္ေၾကာင့္မဟုတ္ တစ္ျခားမည္သူတစ္ဦးတစ္
ေယာက္ႏွင့္မွ သေဘာမတူႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။
ေႏြဦးေမာင္က ေခါင္းမာေနေတာ့ ဆက္ေျပာျပန္
သည္။ၾကိဳင္ဟာ အိမ္ေထာင္ျပဳလို ့မျဖစ္သည့္
လူတစ္ဦးတဲ့။ၾကိဳင္အိမ္ေထာင္ျပဳတာနဲ ့ဒုကၡ
ေရာက္မယ္။ၾကိဳင္ကတစ္ျခားကမာၻကလာေသာ
သူတဲ့။ေႏြဦးေမာင္ထိုသို ့ေသာအယူသည္းမႈမ်ား
ကိုမယံုၾကည္ပါ။သို ့ေသာ္ေဒၚေလးထားဆင့္၏
ေသာကမ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ မ်က္ရည္မ်ားေၾကာင့္
ေႏြဦးေမာင္ပူေလာင္မိသည္။ၾကိဳင္ႏွင့္ေတြ့ခ်င္
ေသာ္လည္း မေန ့ကေရာ ဒီေန ့ေရာၾကိဳင္
ေရာက္မလာခဲ့ေပ။

•ဘာျဖစ္လို ့လဲၾကိဳင္ရယ္။ေႏြဦးေမာင္သက္ပ်င္းတစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္လိုက္ရင္း စိတ္အိုက္လာမိသည္။အက်ႌလက္ရွည္ကို တစ္ေတာင္ဆစ္ထိ
ေခါက္တင္လိုက္ကာ အေပၚၾကယ္ေစ့ႏွစ္လံုး
ေလာက္ကို ျဖဳတ္လိုက္မွ ေနသာထိုင္သာ ရိွသြား
ေလသည္။ထိုအခိုက္ ျခံ၀ပုဏၰရိပ္တန္းၾကားမွ
လူရိပ္ကိုျမင္လိုက္ရသည္။မိမိျခံတံခါးမပိတ္ရ
ေသးဘူးပဲ။အေမွာင္ထဲမွ မိမိရိွရာဘက္သို ့တေရြ ့
ေရြ ့လာေနေသာလူရိပ္ကိုၾကည့္ကာ ေႏြဦးေမာင္ သတိအေနအထားေနလိုက္သည္။ဒီအခ်ိန္ၾကီး
မိမိအိမ္သို ့လာတာက ဘယ္သူပါလဲ။
လူရိပ္က ကံ့ေကာ္ပင္တန္းၾကားသို ့တိုး၀င္လာ
ေလကာ အသံခပ္အုပ္အုပ္ ထြက္ေပၚလာသည္။ "ဆရာ ဆရာ ...."
" ဟာၾကိဳင္. .....။"
ေႏြဦးေမာင္တစ္ကိုယ္လံုးေတာင့္တင္းသြားသည္။
ၾကိဳင့္ကို ေျပးဖက္လိုက္ရင္း
"ၾကိဳင္ဘာျဖစ္လို ့ဒီအခ်ိန္ၾကီးမွလာတာလဲကြာ
ညနက္ေနျပီ။"
ၾကိဳင္က မိမိကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရင္း
"ၾကိဳင္ဆရာနဲ ့ေတြ့ခ်င္လို ့အိမ္ကလူေတြအိပ္ခ်ိန္
ကိုခိုးထြက္လာတာဆရာရဲ့။အေမက မေန့က
တည္းကဖ်ားေနတာ ဒါေၾကာင့္ ၾကိဳင္ဒီဘက္ကို
မလာခဲ့တာ။"
ေႏြဦးေမာင္အခုမွပင္ ရင္ထဲမွအလံုးၾကီးက်သြားမိသည္။
"ေတာ္ေသးတာေပါ့ၾကိဳင္ရယ္ ဆရာေတာ့ ၾကိဳင္ဘာမ်ားျဖစ္သလဲဆိုျပီး စိတ္ပူေနရတာ။"
ေႏြဦးေမာင္ၾကိဳင့္ကိုဖက္ထားရာမွလႊတ္ေပးလိုက္
သည္။ ကြတ္ပ်စ္ေပၚတြင္ႏွစ္ေယာက္သား
အတူယွဥ္၍ ထိုင္လိုက္ၾကရင္း လေရာင္၀ိုးတ၀ါး
ေအာက္၀ယ္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္
ေပ်ာက္သြားမည့္အလား စိုက္ၾကည့္ေနမိၾကသည္။

"ဆရာ မနက္ျဖန္ဆိုျပန္ရေတာ့မွာေနာ္
ၾကိဳင္ေတာ့လြမ္းေနေတာ့မွာပဲ။"
ေႏြဦးေမာင္ၾကိဳင့္ပခံုးေလးကိုဖက္ကာ ၾကိဳင့္ကိုမိမိ
ရင္ခြင္ထဲသို ့ဆဲြသြင္းလိုက္သည္။
"ဆရာ မၾကာပါဘူးၾကိဳင္ ေႏြပိတ္ရက္၃လပါပဲ။
ေက်ာင္းဖြင့္တာနဲ ့တန္းျပန္လာခဲ့မယ္။"
"ဒါေပမယ့္ဆရာရယ္ ၾကိဳင္ဆရာ့ကို မခဲြႏိုင္ဘူး။
ဒီတစ္ခါဆရာျပန္မွာၾကီးကို စိတ္ထဲမွာတစ္မိ်ဳးၾကီး
ျဖစ္ေနမိတယ္။"
ေျပာရင္းႏွင့္ ၾကိဳင့္အသံမ်ားတုန္လာကာ ရိႈက္သံသဲ့သဲ့ ထြက္ေပၚလာေလသည္။
"ဟာ ၾကိဳင္ငိုေနတာလား။"
ေႏြဦးေမာင္ ၾကိဳင့္မ်က္ႏွာကို ဆဲြေမာ့လိုက္သည္။လေရာင္ေအာက္မွ ၾကိဳင့္မ်က္ႏွာေလးမွာ
ေသာကၾကားမွပင္ လွပေနကာ မ်က္၀န္းတြင္
ေတာ့ မ်က္ရည္မ်ားခိုတဲြေနေလသည္။
ေႏြဦးေမာင္ ၾကိဳင့္မ်က္ရည္မ်ားကို ညင္ညင္သာသာပင္ သုတ္ေပးလိုက္သည္။သုတ္ေပးပါမွ မ်က္ရည္မ်ားက တားမႏိုင္စီးမရ က်လာျပန္သည္။
"မငိုပါနဲ့ေတာ့ၾကိဳင္ရယ္ေနာ္။ၾကိဳင္က အခုလိုမ်ိဳး
ငိုေနေတာ့ ျပန္ရေတာ့မယ့္ဆရာက ဘယ္စိတ္
ေကာင္းပါ့မလဲ။" မိမိကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးစြာ
သံေယာဇဥ္ၾကီးလွေသာ မိန္းကေလးကို
ေႏြဦးေမာင္ နစ္ေနေအာင္ခ်စ္ပါသည္။

ၾကိဳင့္နဖူးေလးကို ဖြဖြေလး ငံု့နမ္းလိုက္သည္။
ၾကိဳင့္ကို ခပ္တင္းတင္းဖက္လိုက္ရင္း
"ဆရာတို ့လက္ထပ္ၾကရေအာင္ၾကိဳင္။"
"ဟင္ တစ္ကယ္ေျပာတာလားဆရာ။"
မိမိရင္ခြင္ထဲမွေန၍ မ်က္လံုး၀ိုင္းေလးမ်ားျဖင့္
ေမာ့ကာေမးလာေတာ့ ၾကိဳင့္ကို ခ်စ္မ၀စြာ
နမ္းရိႈက္လိုက္ရင္း
"တစ္ကယ္ေျပာတာေပါ့ၾကိဳင္။ဆရာအခုေႏြပိတ္
ရက္အိမ္ေရာက္တာနဲ ့ ေမေမ့ကိုဖြင့္ေျပာမယ္။
ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းဖြင့္တာနဲ ့ၾကိဳင့္ကိုလာေတာင္း
မယ္။"
"ဆရာ့ေမေမက သေဘာမတူရင္ေကာဟင္။"
သူကဆရာ့ကိုခ်စ္ပါတယ္ၾကိဳင္ သေဘာတူမွာပါ။တစ္ကယ္လို ့သူသေဘာမတူရင္ေတာင္ ဆရာက
ၾကိဳင့္ကိုဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ လက္ထပ္မွာပဲ။"
"ၾကိဳင္ေပ်ာ္လိုက္တာဆရာရယ္။"
မ်က္ရည္မ်ားတိတ္၍ ျပံဳးသြားေသာ မိမိ၏
လျပည့္၀န္းကို ေႏြဦးေမာင္ တင္းတင္းေလးဖက္
ကာ နဖူးေလးကို နမ္းလိုက္သည္။
အခုလိုၾကလည္း ၾကိဳင္က ကေလးေလး
တစ္ေယာက္လိုပင္။ ေႏြဦးေမာင္၏အနမ္းမ်ားက တျဖည္းျဖည္းစိပ္လာကာ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေပၚ
တြင္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာက်ေရာက္သြားေလသည္။
ၾကိဳင္သည္လည္း အိပ္မက္ကမာၻတြင္ ေရာက္ေန
သူတစ္ဦးလို ျငင္းဆန္ႏိုင္ျခင္း မရိွေတာ့ေခ်။
ညင္သာေသာ အနမ္းမ်ားမွာၾကမ္းတမ္းလာျပီး
ေႏြဦးေမာင္ႏႈတ္မွ စကားသံခပ္တိုးတိုးထြက္ေပၚလာသည္။
"ၾကိဳင္ ဆရာ့ဆီကို ဘာလို ့လာတာလဲကြယ္။
ၾကိဳင္ဒီေန ့မလာခဲ့သင့္ဘူး။"
ထိန္ထိန္သာေနေသာ လမင္းၾကီးကို တိမ္မည္း
တစ္အုပ္မွျဖတ္သန္းသြားခ်ိန္တြင္ ကံ့ေကာ္ပင္
ေပၚမွ ကံ့ေကာ္ပန္းတစ္ပြင့္ ေၾကြက်သြားသည္
ကို မည္သူမွ်မရိပ္မိလိုက္ၾကေပ။ညေမႊးပန္းမ်ား
က ေမႊးဆဲပင္ျဖစ္ကာ သစ္ရြက္မ်ားလည္း
ေၾကြဆဲပင္ျဖစ္ေလသည္။တစ္ခ်ိဳ့ေသာအရာမ်ား
သည္ ဖန္တီးယူ၍မရသလိုတားဆီးယူ၍လည္း
မရေအာင္ ျဖစ္ပ်က္သြားေလ့ရိွသည္မဟုတ္ပါလား။