ကံ႔ေကာ္ျမိုင္တန္းမွလြမ္းေနပါ့မယ္

ကံ့ေကာ္ျမိဳင္တန္းမွ လြမ္းေနပါ့မယ္

အပိုင္း ( ၁၇ )

အခန္း ( ၃၃ )

လက္ထဲမွ စာအိတ္ကေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ရင္းသီဟေမးေၾကာၾကီးမ်ားေထာင္ထလာသည္။အံတင္းတင္းၾကိတ္ထားမိသျဖင့္ သြားမ်ားမွာလည္းနာက်င္လာေလျပီ။မိမိမ်က္လံုးေရွ႕မွခ်ိတ္ဆဲြထားေသာကတၱီပါကန္႔လန္႔ကာစမွ စာတန္းမ်ားကို မယံုႏိုင္စြာ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ေမာ့၍ဖတ္လိုက္မိသည္။

ထင္ရွားျပတ္သားေသာ မဂၤလာ သတို႔သား သတို႔သမီးနာမည္မ်ားကမိမိကိုေလွာင္ေျပာင္ေနသည့္ႏွယ္။အိမ္အ၀င္တံခါးႏွစ္ဖက္မွ တိုင္မ်ားကို တစ္ဖက္လွ်င္ တစ္စစီ ဆဲြ၍ခ်ိတ္ထားျခင္းျဖစ္ကာ အတြင္းဘက္တြင္ေတာ့ က်ယ္၀န္းလွေသာ မ႑ပ္ၾကီးတစ္ခု။နဖူးေပၚမွစီးက်လာေသာေခ်ြးမ်ားကို လက္ခံုျဖင့္သုပ္လုိက္ရင္း အတြင္းဘက္သို႔မ်က္လံုးေ၀့ၾကည့္လိုက္သည္။

ေတြ႔ပါျပီ။တစ္ခါျမင္ဖူးရံုႏွင့္ပင္ မွတ္မိႏိုင္ဖြယ္ျဖစ္ေသာရုပ္ရည္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ မိန္းကေလး။တစ္နည္းဆိုရလွ်င္ မိမိအခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း၏သည္းဦးပန္း။မိမိလွမ္းၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ၾကိဳင္က ေဘးမွ မိန္းမပ်ိဳတစ္သိုက္ကိုရယ္ေမာ၍တစ္ခုခုေျပာလိုက္ေလသည္။ေဘးနားမွာအလုပ္လုပ္ေနၾကေသာ မိန္းမပ်ိဳတစ္စုထံမွ ၀ါးခနဲညာခ်သံတစ္ခု ထြက္လာသည္။သီဟရင္ထဲတြင္ က်ဥ္ခနဲျဖစ္သြားကာ ခ်စ္ရိပ္မ်ားလဲ့ေနေသာ ေမာင့္မ်က္လံုးမ်ားကို ျမင္ေယာင္လာျပန္သည္။ေမာင္တစ္ေယာက္က ဟိုမွာ ေသမလိုျဖစ္ျပီး သက္သာကာစ ေဆးရံုတက္ေနသည့္အခ်ိန္ ေမာင့္ခ်စ္သူ ဒီမိန္းကေလးက ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ မဂၤလာပဲြဆင္ႏဲႊေတာ့မည့္ သတို႔သမီးေလာင္းတစ္ဦးတဲ့လား။သီဟ မုန္းတီးစြာျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနဆဲမွာပင္ ထိုမိန္းကေလးမ်က္ႏွာက ဒီဘက္သို ့တည့္တည့္ လွည့္လာကာ မိမိကို ျမင္သြားေလျပီ။မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပ်က္သြားသည္ကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ မိမိရိွရာဆီသို့တစ္လွမ္းခ်င္းလွမ္းလာေလ

သည္။သီဟ မ်က္လံုးမ်ား ေအးစက္စက္ အသြင္သို ့ေျပာင္းသြားကာစာအိတ္ကိုပါလာသည့္လြယ္အိတ္အတြင္းသို့ထိုးထည့္လိုက္သည္။ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီစာအိတ္က မလိုအပ္ေတာ့တာ ေသခ်ာေနသည္ပဲ။ေတာ္ေတာ္ေသြးေအးသည့္ မိန္းမ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္စြာ မိမိကို ဘာေျပာအံုးမည္မသိ။

တစ္ခါသာျမင္ဖူးေသာ ဆရာ့သူငယ္ခ်င္းကို ေတြ႔လိုက္ရခိ်န္တြင္ ဖ်တ္ခနဲ သတိရစိတ္ႏွင့္အတူ နာက်ည္းမႈက ပိုနက္ရိႈင္းလာသည္။ထိုသူ၏ ေရွ႕တြင္ရပ္လိုက္ကာ ၾကိဳဆိုျပံဳးျဖင့္ ျပံဳးျပလိုက္သည္။မိမိက အိမ္ရွင္ပဲဒီေလာက္ေတာ့၀တၱရားေက်ပြန္ရမည္မဟုတ္လား။တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အကဲခတ္ေနၾကရင္း ဘယ္သူကမွ စ၍ စကားမဆိုမိၾက။အတန္ၾကာမွ ၾကိဳင့္အသံက ဦးစြာထြက္လာသည္။

"အထဲကို ၀င္ထိုင္ပါအံုးလားရွင္ အပူၾကီးက လာခဲ့တာပဲ ၀င္နားပါအံုး။"

"သီဟလက္ကာျပလိုက္ရင္း ရပါတယ္ ညီမ ။

ေျပာစရာတစ္ခုရိွလို့ေရာက္လာခဲ့တာပါ။"

ၾကိဳင္ တစ္စြန္းတစ္စ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။သီဟ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့လိုက္ရင္း 

"ဒီလိုပါ ေႏြဦးေမာင္က အခုႏွစ္စာသင္ႏွစ္စက စျပီးနယ္ေျပာင္းတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရပါမယ္။အဲဒါသူ့ပစၥည္းေလးေတြလာသိမ္းရင္း ႏႈတ္ဆက္သင့္တဲ့ သူေတြကို ႏႈတ္ဆက္ရေအာင္ သူ့ကိုယ္စားလာခဲ့တာပါ။"

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့သြားေသာ မ်က္၀န္းမ်ားကို ၾကိဳးစား၍ဖံုးကြယ္လိုက္ရင္း ကိုယ္စားဆိုေသာ စကားကို ျပန္ေတြးေနမိသည္။

"ဆရာကိုယ္တိုင္ ဘာလို့မလာတာလဲဟင္။"

လက္က်န္သံေယာစဥ္ျဖင့္ ထြက္သြားေသာ စကားတစ္ခြန္းရယ္ပါ။မပိုင္ဆိုင္ေတာ့တာ ေသခ်ာသြား

ရင္ေတာင္ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ ့ျမင္ခြင့္ေလးေတာ့ ရသြားခ်င္မိသည္။

"သူက အရမ္းအလုပ္မ်ားေနလို့ပါ။"

သီဟႏႈတ္မွ အသံခပ္တိုးတိုး ထြက္ေပၚလာသည္။

ေဆးရံုတက္ေနရသည့္အေၾကာင္းႏွင့္စာလႊာေပးပို ့လိုက္သည့္ အေၾကာင္းကို ေျပာမျပခ်င္ေတာ့ပါ။

ဒါကပင္လွ်င္ အခ်စ္ရဆံုး သူငယ္ခ်င္းအတြက္ မိမိလုပ္ေပးႏိုင္ေသာအေကာင္းဆံုးအရာျဖစ္သည္ဟူ၍လည္း မိမိကိုယ္မိမိအားေပးလိုက္သည္။

ေအာ္ ........

အာေမဋိတ္သံခပ္အက္အက္ ေနာက္တြင္ အဓိပၸါယ္မ်ားစြာ ပါ၀င္ေနသည္ကိုေတာ့ ၾကိဳင္တစ္ေယာက္သာလွ်င္အသိဆံုးရယ္ပါ။ေအးေလသူကဒီအခ်ိန္မွာမဂၤလာပဲြနဲ့အလုပ္မ်ားေနမယ့္သူပဲ မိမိလို လူတစ္ေယာက္ကို လာႏႈတ္ဆက္ဖို ့အေရး ေတြးေတာင္ေတြးမိမယ္မထင္ပါ။

တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဘာဆက္ေျပာရမလဲစဥ္းစားေနစဥ္မွာပင္ မိမိတို့အနီးသို့ဥပဓိရုပ္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ မိန္းမၾကီးတစ္ဦးေရာက္လာသည္။

ရုပ္ရည္လွပပံုႏွင့္မ်က္ႏွာက်ဆင္ပံုတို့ေၾကာင့္ၾကိဳင့္အေမပဲဆိုတာသီဟမွန္းဆမိျပီးသားပင္။

"သမီး ဘယ္သူလဲ အိမ္ထဲကို ေခၚေလကြယ္။"

"ဆရာ့သူငယ္ခ်င္းပါအေမ ဆရာနယ္ေျပာင္းေတာမယ့္အေၾကာင္း လာေျပာတာ။"

"ဟင္ ေမာင္ေႏြဦးေမာင္က နယ္ေျပာင္းေတာ့မယ္တဲ့လား ဆိုင္းမဆင့္ဘံုမဆင့္ကြယ္။သူေကာ မပါဘူးလား။ဘာျဖစ္လို ့လိုက္မလာတာလဲ။"

အန္တီၾကီးကို အျပံဳးျဖင့္ တုန့္ျပန္၍ ရိုရိုက်ိဳးက်ိဳးပင္ သီဟ အေျဖေပးလိုက္သည္။

"ဒီလိုပါ အန္တီ။အေျပာင္းအေရႊ႕က အခုေႏြမွာက်လာပါတယ္။ေက်ာင္းဖြင့္တာနဲ႔သူတာ၀န္စထမ္းေဆာင္ရေတာ့မွာပါ။သူကိုယ္တိုင္ဒီရြာကေလးကိုလာႏႈတ္ဆက္ခ်င္ေပမယ့္လည္း အလုပ္ေတြအရမ္းမ်ားေနျပီး ဘယ္လိုမွ မအားလပ္ေတာ့လို႔ပါ။"

"ေအးကြယ္ဆရာေလးကိုမျမင္ရလို့စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္။ကိုယ့္တူကိုယ့္သားေလးလို သံေယာစဥ္တြယ္ခဲ့ရတာ။အခုလိုမ်ိဳးသူ့တပည့္ေလးႏွစ္ေယာက္ မဂၤလာေဆာင္မွာ ဆရာ့ကို လာေစခ်င္တာေပါ့။ဆရာ့ကိုေျပာလိုက္ပါကြယ္ ဆရာတပည့္ေလးညီညီနဲ့ၾကိဳင္တို့လက္ထပ္သြားတဲ့အေၾကာင္းရယ္ အခြင့္ၾကံဳရင္ သားနဲ ့သမီးဆရာေလးကိုလာကန္ေတာ့ပါလိမ့္မယ္ဆိုတာေလး။ျပီးေတာ့ အန္တီတို ့အျမဲတမ္းသတိရေနတယ္လို ့ဘယ္အခ်ိန္မဆို သတိရတဲ့အခ်ိန္တိုင္းအလည္လာခဲ့ပါလို့ေနာ္။ခနနားအံုးေလသား"ဖိုးေထာင္ကို ဆရာေလး ပစၥည္းေတြ သိမ္းခိုင္းလိုက္မယ္။"

"ဟဲ့ ဖိုးေထာင္ေရ"

"  ဗ်ာ ေဒၚေလး ။"

"ဆရာေလးေႏြဦးေမာင္ရဲ့ ပစၥည္းေလးေတြသြားသိမ္းလိုက္ပါအံုးကြယ္။နယ္ေျပာင္းေတာ့မယ္တဲ့။"

"ဗ်ာဆရာေလးကတစ္ကယ္ေျပာင္းေတာ့မွာလား"

၀မ္းနည္းရိပ္ျဖင့္ ဖိုးေထာင္၏ အသံက အဖ်ားခတ္ကာတုန္ယင္သြားသည္။သီဟနားလည္ပါသည္။အရိုးခံ ရြာသူရြာသားေလးေတြဟာ မိမိတို့ဆီမွာတာ၀န္က်ရွာေသာဆရာဆရာမေလးမ်ားကို ေလးစားစိတ္ျဖင့္ ခ်စ္ခင္ၾကသည္ပဲ။

"အန္တီက်ြန္ေတာ္လည္းတစ္ခါတည္းလိုက္သြားပါ့မယ္။ပိုျမန္ေအာင္ကူသိမ္းလိုက္ပါ့မယ္။ေနပူေနမွာလည္း စိုးလို့ပါ။"

"ခနေလးေနပါအံုးသား အန္တီေပးစရာရိွတယ္။"

မိန္းမၾကီးကအထဲသို့၀င္သြားကာတစ္ေအာင့္အၾကာတြင္ ျပန္ထြက္လာေလသည္။ အထုပ္တစ္ထုပ္ႏွင့္အတူစာအိတ္ညိဳတစ္လံုးကိုပါကိုင္လာသည္။

"သား ဒီထဲမွာ ဆရာၾကိဳက္တဲ့ ကေရကရာ မုန့္ေတြရယ္ ဆရာေလး စားတတ္တဲ့ စားစရာေတြရယ္ထည့္ေပးလိုက္တယ္။အန္တီတို့မိသားစုက အျမဲအမွတ္ရေနေၾကာင္း ေျပာေပးပါ။ဒါကေတာ့ ဆရာေလးကို ေျပာခ်င္တဲ့အရာေတြေရးထားတဲ့ စာေလးပါ။ဒီစာေလးကိုလည္း ဒီေန့ကစျပီး တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ေန့မွ ဖတ္ပါလို့အန္တီကေျပာပါတယ္လို့ေျပာေပးပါကြယ္။ဆရာ့ရဲ့ ကတိသစၥာကို ယံုၾကည္စြာနဲ့ဒီၾကားထဲမွာ စာကို ေဖာက္ဖတ္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို အန္တီက ယံုၾကည္ေၾကာင္းလည္း ထပ္ေလာင္းေျပာၾကားလိုက္ပါ။"

"ဟုတ္ကဲ့ပါ အန္တီ ။"

သီဟရိုရိုေသေသပင္ ပစၥည္းမ်ားကို လက္ခံယူျပီး ေက်ာခိုင္းခဲ့ေလသည္။မိမိကို ရပ္ၾကည့္ကာက်န္ေနခဲ့သည့္သားအမိႏွစ္ေယာက္ကိုမ်က္၀န္းေထာင့္မွ၀ိုးတ၀ါးျမင္လိုက္သည္။အျပင္ဘက္တြင္ေတာ့ ေနပူရိွန္က တျဖည္းျဖည္းျမင့္လာေလသည္။အကယ္၍သာ မိမိ ဖြင့္မေျပာပဲ မ်ိဳသိပ္လိုက္ေသာ ေပးသင့္ပါလွ်က္ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုသာ 

မွန္သည္ထင္ကာ မေပးျဖစ္ခဲ့ေသာ တစ္စံုတစ္ရာ တစ္စံုတစ္ခုတို့သည္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ အရမ္းအေရးပါလာမည့္ အရာမ်ား သို့မဟုတ္ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာကို ေျပာင္းလဲႏိုင္သည့္ အရာမ်ားဆိုသည္ကို သီဟတစ္ေယာက္ သိရိွခဲ့ပါလွ်င္ ..........

အခန္း ( ၃၄ )

ငယ္ငယ္ကတည္းကေပါင္းလာခဲ့သည္မို့ပ်က္ယြင္းေနေသာ သီဟမ်က္ႏွာကို ေႏြဦးေမာင္ အကဲခတ္မိပါသည္။သီဟျပန္လာေတာ့ ည၇နာရီထိုးေနျပီ။ မ်က္ႏွာမသာမယာႏွင့္ မိမိေဘးတြင္ထိုင္ကာအေမာေျဖေနသည္။ေႏြဦးေမာင္ ဖြင့္မေမးပါ။သိခ်င္စိတ္ကို ခ်ိဳးႏိွမ္ကာ ဖြင့္ေျပာလာမည့္အခိ်န္ကိုေစာင့္သည္။ၾကိဳင္ ေနမေကာင္း၍ပင္လား၊ သို့မဟုတ္ အန္တီထားဆင့္ႏွင့္တည့္တည့္တိုးခဲ့၍ အဆင္မေျပျဖစ္ခဲ့သည္လား။မိမိေက်ာင္းေျပာင္းရမည့္ကိစၥကိုသီဟကသြားသတိေပးေသာေၾကာင့္ ၾကိဳင္၀မ္းနည္းသည္ကို သီဟျမင္ခဲ့သည္လား ။လားေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ေႏြဦးေမာင္၏ ရင္ထဲတြင္ တစ္စတစ္စ ပူေလာင္လာသည္။၁၅မိနစ္ခန့္ၾကာျပီးေနာက္တြင္ သီဟလႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္လာသည္။

"ေမာင္ ေရာ့ဒီမွာ ၾကိဳင့္အေမက မင္းဖတ္ဖို့ဆိုျပီးငါ့ကိုလူၾကံဳပါးလိုက္တဲ့စာ။ျပီးေတာ့ဒီစာကိုဒီေန့ကစတစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန့မွဖြင့္ဖတ္ဖို့ကတိေတာင္းလိုက္တယ္။မင္းဟာေယာက်ာ္းပီသျပီးတည္ၾကည္သူျဖစ္လို့ကတိသစၥာတည္မယ့္သူလို့ယံုၾကည္ပါယ္တဲ့။"

ကမ္းေပးလာေသာ အညိဳေရာင္ စာအိတ္ရွည္တစ္ခုကိုေႏြဦးေမာင္တည္ျငိမ္စြာပင္ယူကာ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ၾကားထဲသို့ညွပ္လိုက္သည္။

ကမ္းေပးလာေသာ အညိဳေရာင္ စာအိတ္ရွည္တစ္ခုကိုေႏြဦးေမာင္တည္ျငိမ္စြာပင္ယူကာ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ၾကားထဲသို့ညွပ္လိုက္သည္။

"ျပီးေတာ့ ဒါကေတာ့ မင္းအတြက္ အဲ့အန္တီထည့္ေပးလိုက္တဲ့စားစရာေတြ။မင္းၾကိဳက္တဲ့အစားအစာတစ္ခ်ိဳ႕ထုပ္ပိုးထားတယ္ေျပာတယ္။ဒီအထုပ္ကေတာ့ မင္းပစၥည္းေတြပဲ အကုန္လံုးကို စုစည္းျပီး သိမ္းလာခဲ့တယ္။"

ထိုေနရာအေရာက္တြင္ေႏြဦးေမာင္နားမလည္စြာျဖင့္သီဟကိုမ်က္လံုးလွန္ၾကည့္လိုက္သည္။သီဟကလည္း ထိုအၾကည့္ကို သိတာေပါ့။

"မင္းကေက်ာင္းေျပာင္းရေတာ့မွာပဲေမာင္ မင္းအဆင္ေျပေအာင္ ငါတစ္ခါတည္း ယူလာခဲ့တာ။"

"မင္းယူလာတာကိုေတာ့ ေက်းဇူးပဲသီဟ ဒါေပမယ့္ ငါဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ မင္းဇံကို သြားရအံုးမွာပဲေလ။ႏႈတ္ဆက္ရမယ္ ျပီးေတာ့ ေျပာင္းသြားတယ္ဆိုေပမယ့္ ငါခဏခဏအဲ့ကိုေရာက္ေနမွာ။ပစၥည္းတစ္ခ်ိဳ႕ ကို ျပန္ထားရမွာေပါ့။"

ေႏြဦးေမာင္စကားေၾကာင့္ သီဟရင္ထဲတြင္ နင့္သြားသည္။သူငယ္ခ်င္းခ်င္းမို့ ၾကိဳင့္ကို ေမာင္ဘယ္ေလာက္ခ်စ္သည္ကို ၾကည့္ရံုႏွင့္ပင္ ျမင္ႏိုင္သည္။ ေျပာမထြက္ေသာ စကားတို့ကို ေျပာဖို့လိုအပ္လာေခ်ျပီ။

"ေမာင္ငါဟာငယ္ငယ္ကတည္းကမွန္ေသာစကားကိုသာဆိုတတ္ျပီး ဘယ္ေတာ့မွ မင္းကို မလိမ္ခဲ့ဘူးဆိုတာ မင္းသိလား။"

"ငါသိတယ္သီဟမင္းဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲ။ေကြ့၀ိုက္မေနပဲတည့္တည့္ပဲေျပာေစခ်င္တယ္။ၾကိဳင္ ငါ့ကိုဘာမွာလိုက္ေသးလဲ။"

"သူမင္းကို ဘာမွ မမွာလိုက္ဘူး ျပီးေတာ့ မင္းေပးခိုင္းတဲ့စာ သူ့ကို ငါမေပးခဲ့ဘူး။"

သီဟက ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ လြယ္အိတ္ထဲမွ စာကို ေႏြဦးေမာင္လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္သည္။

"မင္းရဲ့ၾကိဳင္က လက္ထပ္ေတာ့မယ္ ေမာင္။"

"ဘာ. ......"

မိမိ အသံက အနည္းငယ္က်ယ္ေလာင္သြားသည္မို့ ေဘးကုတင္မွလူနာမ်ားက လွမ္းအကဲခတ္ေလသည္။

"ဟုတ္တယ္ေမာင္ မင္းတပည့္ပဲလိုျေျပာတယ္။

ညီညီတဲ့ မင္းသိမယ္ထင္တယ္။မ႑ပ္ၾကီးကို ျမင္ခဲ့တယ္။ၾကိဳင့္အေမရဲ႕ ႏႈတ္က ထြက္လာတဲ့ 

အေၾကာင္းနဲ့လည္းအတည္ျပဳခဲ့တယ္။မင္းရဲ့ ၾကိဳင္ဟာ ညီညီဆိုတဲ့ တစ္ေယာက္နဲ ့ မနက္ျဖန္ လက္ထပ္ေတာ့မယ္။"

"မင္း မင္း မဟုတ္တာေတြ မေျပာနဲ့။ ငါမယံုဘူး။"

ေႏြဦးေမာင္ ရင္ထဲတြင္ ဂေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္လာသည္။မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ၾကိဳင္ဟာဒီလိုလုပ္မယ့္မိန္းကေလးမွမဟုတ္တာ။မိမိတို့ႏွစ္ေယာက္ကတိသစၥာထားခဲ့ၾကသည္။တစ္သက္တာ ထာ၀ရ ေပါင္းဖက္သြားၾကဖို့။

"သီဟမင္းငါ့ကိုမဟုတ္တာေတြမေျပာနဲ့ေနာ္ ဒါေနာက္စရာမဟုတ္ဘူး။"

ေႏြဦးေမာင္ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုး နီလာေလသည္။သီဟကအံတင္းတင္းၾကိတ္လိုက္ရင္း 

"ငါက ဘာကိုညာရမွာလဲေမာင္။မင္းမယံုရင္ မင္းကိုယ္တိုင္သြားၾကည့္လို့ရတယ္။မင္းခ်စ္သူဆိုတဲ့မိန္းမကမိန္းမေကာင္းမဟုတ္ဘူး။လွ်ာႏွစ္ခြနဲ ့ေျမြေဟာက္မကြ ......"

"ခြပ္. ..."

သီဟစကားမဆံုးလိုက္ေခ်။ေႏြဦးေမာင္၏ ေဒါသတၾကီးလက္သီးခ်က္ကသီဟမ်က္ႏွာေပၚသို့က်သြားကာသီဟဖင္ထိုင္လွ်က္ေနာက္ျပန္လဲက်သြားသည္။

"မင္းသူ့ကိုအဲ့လိုေျပာစရာအေၾကာင္းမရိွဘူး။ငါ့ခ်စ္သူက မင္းအဲ့လိုေျပာလို့ရတဲ့ မိန္းမအမ်ိဳးအစားမဟုတ္ဘူးကြ။"

ပါးစပ္ထဲမွ စီးက်လာေသာ ေသြးမ်ားကို လက္ခံုျဖင့္ သုပ္လိုက္ရင္း သီဟ မ်က္လံုးမ်ားရီေ၀ေနသည္။

သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ဘယ္တုန္းကမွ အခုေလာက္ သေဘာထားကဲြလဲြစြာ ထိုးၾကၾကိတ္ၾကသည္အထိမျဖစ္ဖူးေခ်။ပါးခ်ိတ္တစ္ခုလံုး ေရာင္ရမ္းနာက်င္ေနေသာ္လည္း ထိုအနာက ရင္ထဲက အနာကို မမီ။ေႏြဦးေမာင္ ေက်ာပိုးလြယ္အိတ္ကို ေကာက္လြယ္ကာ ထလိုက္သည္။ေျခေထာက္က နာက်င္စြာ ယိုင္ခနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြား၏။သီဟ ထိုင္ရာမွဖ်တ္ခနဲထကာ ေႏြဦးေမာင္ကို တဲြလိုက္သည္။ေမာင္က မိမိလက္ကို အသာဖယ္ခ်လိုက္ရင္း ကုတင္ေဘးမွဂ်ိဳင္းေထာက္ကို ဆဲြယူအားျပဳလိုက္သည္။

"မင္းလိုက္စရာမလိုဘူး သီဟ မင္းဒီမွာ ေစာင့္ေနရင္း ေမေမ လာရင္ ေျပာလိုက္ပါ။မင္းသိလာခဲ့တဲ့အရာဟာ အမွန္တရားမဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ငါယူလာျပီး သက္ေသျပမယ္။"

မိမိကို ေက်ာခိုင္းထြက္သြားေသာသူငယ္ခ်င္း၏ ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ကာသီဟကုတင္ေပၚသို့စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။မေနႏိုင္သည့္အေတြးထဲတြင္ ဒီအခ်ိန္ကားမွ ရိွပါအံုးမလားဟူေသာ စိုးရိမ္ပူပန္မႈက၀င္လာသည္။ေမာင္ဘယ္သြားမည္ဆိုတာကို မိမိသိေနသည္ပဲေလ။

အိပ္မက္ထဲတြင္လမ္းေလွ်ာက္ေနသည့္ဟန္မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ေမာင္သည္မိမိကိုျမင္ပံုမေပၚဟန္ျဖင့္ ေက်ာ္သြားေလသည္။သီဟႏွင့္ေမာင္ အေခ်အတင္ ျဖစ္ေနသည္မ်ားကို အခန္း၀မွ ေဒစီလြင္အကုန္လံုးၾကားခဲ့ရသည္။အကုန္လံုးကို ေရေရလည္လည္ နားမလည္ေသာ္လည္း ၾကိဳင္ဆိုသည့္မိန္းကေလးလက္ထပ္ေတာ့မည္ဆိုသည့္အေၾကာင္းကိုေျပာေနတာမွန္းေတာ့သိေလသည္။ေဒစီလြင့္ႏႈတ္ခမ္းထက္တြင္အျပံဳးေလးတစ္ခုတဲြခိုလာသည္။ၾကိဳင္ဘာေၾကာင့္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လက္ထပ္လိုက္သည္မွန္း မသိေပမယ့္ ဒါဟာ မိမိအတြက္ေတာ့ သတင္း ေကာင္းျဖစ္သည္။ၾကည့္စမ္း မိမိဟာဘယ္ေလာက္ေတာင္ကံေကာင္းလွသည့္ မိန္းကေလးပါလဲ။အေျခအေန အရပ္ရပ္က ေမာင္ႏွင့္မိမိအတြက္ နီးစပ္ေစဖို ့အေၾကာင္းဖန္လာျပီ။နည္းနည္းေလး ၾကိဳးစားအားထုတ္လိုက္တာႏွင့္ ရလာသည့္ အက်ိဳးရလဒ္က အံ့မခန္းေလာက္စရာ။ေဒစီလြင္ အသံတိုးတိုးေလးျဖင့္ဟက္ခနဲရယ္လိုက္သည္။ေရွ႕တြင္ပန္းခင္းထားသည့္လမ္းကေလးကို ခပ္ေရးေရးေလးျမင္ေနရေပျပီ။ေမာင္ဟာ မိမိအတြက္ေမြးဖြားလာသူသာ ျဖစ္ေလသည္။ညကတျဖည္းျဖည္း နက္လာသည္ႏွင့္အမွ်ပိုးပရစ္တို့၏ဆူညံညံအသံမ်ားကလည္း ဟိုမွသည္မွ ထြက္ေပၚလာသည္။ထူးထူးဆန္းဆန္း လျပည့္ညျဖစ္ေသာ္လည္း လမင္းမွာ သာခြင့္မရဘဲ တိမ္မည္းမ်ား၏ ဖံုးအုပ္မႈေအာက္၀ယ္နစ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္ေနေတာ့သည္။ ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။ အားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါသည္။ MSC-172 Author-SOE THA KHIN