ကံ့ေကာ္ျမိဳင္တန္းမွ လြမ္းေနပါ့မယ္

 ![image]()

ကံ့ေကာ္ျမိဳင္တန္းမွ လြမ္းေနပါ့မယ္

အပိုင္း ( ၂၀ )

အခန္း ( ၃၉ )

မိမိေရွ့မွေအးစက္ေနေသာ ေကာ္ဖီခြက္ကို ၾကည့္၍ ေဒစီလြင္ ငိုင္ေနမိသည္။ေနာင္တ တရားသည္တစ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ႏိွပ္စက္လြန္းလွ၏။ေလာကၾကီးတြင္တစ္ခ်ိဳ႕ေသာအရာမ်ားသည္ပံုေသတြက္၍မရသည့္အေၾကာင္းကိုေမာင္ကမိမိအားသင္ေပးခဲ့ေလျပီ။ေရွ႕တြင္ထိုင္ေနေသာ မင္းေက်ာ္မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ရင္ထဲတြင္အရမ္းမြန္းၾကပ္လာေသာအခါတစ္စံုတစ္ဦးကိုရင္ဖြင့္ခ်င္လာမိသည္။မိမိေရြးခ်ယ္လိုက္မိေသာသူသည္မင္းက်ာ္ျဖစ္ေနျခင္း အေၾကာင္းတရားကိုေတာ့ မိမိကိုယ္တိုင္ပင္ နားမလည္ႏိုင္ခဲ့ေခ်။

"မင္းေက်ာ္ နင္အခ်စ္ကို ဘယ္လိုနားလည္သလဲ" မိမိ၏အေမးကိုမင္းေက်ာ္ကအံ့အားသင့္ဟန္ျဖင့္ မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္သည္။ေဒစီလြင္လို မိန္းကေလးမ်ိဳး၏ႏႈတ္မွအခ်စ္အေၾကာင္းၾကားရသည္ကို သူလည္းအံ့ၾသေပလိမ့္မည္။မင္းေက်ာ္က ေသာက္လက္စေကာ္ဖီကိုျပန္ခ်ထားလိုက္ရင္း မိမိမ်က္ႏွာဆီသို့တည့္တည့္ရင္ဆိုင္လိုက္သည္။

"နင္နားလည္ေအာင္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ နင္ပင္လယ္ကိုေရာက္ဖူးလားလြင္။" 

"အင္းေရာက္ဖူးတယ္ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ ခရီးထြက္တာ။"

"ေအးအဲဒီပင္လယ္ကမ္းေျခေတြအနီးတစ္၀ိုက္မွာ ေက်ာက္ေတာင္ေတြကိုလည္းနင္ေတြ့မွာေပါ့။ျမင့္မားမတ္ေစာက္ျပီး လိႈင္းေတြတစ္၀ုန္း၀ုန္း ရိုက္ခတ္ေနတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ိဳးေလ။" 

"အင္းရိွတယ္မင္းေက်ာ္ ငါေတာင္ အ့ဲဒီေက်ာက္ေဆာင္ေပၚကေန ပင္လယ္အလွကို ေငးဖူးတယ္။" 

"ငါ့အတြက္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ေက်ာက္ေဆာင္တစ္ခုနဲ့ သ႑ာန္တူတယ္လြင္။လွပတဲ့ ေရလိႈင္းေတြျဖစ္လာဖို့အတြက္ေက်ာက္ေဆာင္ဟာ အနာခံျပီးအရိုက္ခတ္ခံရတယ္။ေရလိႈင္းေတြဟာ ေက်ာက္ေတာင္ရဲ့ရိုက္ခတ္အားကိုယူျပီးလွပစြာနဲ့ပင္လယ္ဘက္ကိုျပန္သြားၾကတယ္။အရိုက္ခတ္ခံလိုက္ရတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ၾကီးကေတာ့ တစ္ျဖည္းျဖည္းတိုက္စားျပီးသဲမႈန္လးေတြ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ဖန္ ေရလိႈင္းေတြျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း ေက်ာက္ေဆာင္ၾကီးဟာအရိုက္ခတ္ခံဆဲပဲ။သူ့ရဲ့သဘာ၀ကကိုေပးဆပ္သူသက္သက္ပဲ။သူအပ်က္စီးခံျပီး လွပတဲ့ ေရလိႈင္းေတြျဖစ္လာေအာင္ ဖန္တီးေပးတယ္။အဲဒီလိုပဲလြင္။လူတစ္ေယာက္က လူတစ္ေယာက္ကို စစ္မွန္တဲ့ေမတၲာနဲ့ ခ်စ္တဲ့အခ်စ္မွာ ရယူလိုမႈမပါဘူး။ကိုယ့္ခ်စ္သူ အဆင္ေျပဖို ့ေပ်ာ္ရႊင္ဖို့အျမဲေတြးေနေတာ့တာ။ကိုယ့္ခ်စ္သူသာပန္းခင္းတဲ့လမ္းကိုေလွ်ာက္ရမယ္ဆိုရင္ရင္ကဲြခံျပီးစြန့္လႊတ္ရပါေစေပးဆပ္ႏိုင္ၾကတယ္။အခ်စ္ဆိုတာျငိမ္းခ်မ္းျခင္းပဲလြင္။ကိုယ့္ခ်စ္သူေပ်ာ္ရင္ကိုယ့္ကမာၻၾကီးလည္း သာယာျငိမ္းခ်မ္းတယ္မဟုတ္လား။"

ေဒစီလြင့္မ်က္၀န္းတြင္မ်က္ရည္မ်ားေ၀့လာသည္။

"အခ်စ္ဆိုတာ ပိုင္ဆိုင္ျခင္းမဟုတ္ဘူးလား

မင္းေက်ာ္။သူ့ကိုသာအပိုင္ရရင္သူနဲ့သာအတူေနရရင္ေပ်ာ္ရႊင္ရမယ္ေလ။ဒါ့ေၾကာင့္ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို့ၾကိဳးစားတာကမွအခ်စ္မဟုတ္ဘူးလား။"

"ငါေျပာမယ္လြင္။နင္ေျပာတဲ့အခ်စ္ဆိုတာ ပိုင္ဆိုင္ျခင္းဆိုတဲ့သီအိုရီကအေျခေနအားလံုးအတြက္မမွန္ကန္ဘူး။ႏွစ္ေယာက္လံုးက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္အရမ္းခ်စ္ၾကလို့ေ၀းမွာစိုးလို့ပိုင္ဆိုင္ဖို ့ၾကိဳးစားတယ္ဆိုရင္မွန္တယ္။ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာကိုယ့္အေပၚလံုး၀မခ်စ္ဘဲသူ့ႏွလံုးသားက တစ္ျခားတစ္ေယာက္အေပၚမွာစူးစူးနစ္နစ္ တြယ္တာေနခ်ိန္မ်ိဳးမွာအခ်စ္နဲ့စစ္မွာမတရားတာမရိွဘူးဆိုတဲ့ သီအိုရီအမွားနဲ ့ပိုင္ဆိုင္ဖို ့လုယူခဲ့မယ္ဆိုရင္ အဲဒါအခ်စ္မဟုတ္ဘူးလြင္။အဲဒါ ကိုယ့္ဖို့ကိုၾကည့္တဲ့ အတၱပဲျဖစ္တယ္။"

မ်က္ရည္မ်ားကတားဆီးမရစြာက်လာခဲ့သည္။တစ္ကယ္တမ္းစဥ္းစားၾကည့္မွကိုယ့္ကိုကိုယ္ အတၱသမားမွန္း ရုပ္လံုးေပၚလာရသည္။

"ဟင္ နင္ဘာျဖစ္လို ့ငိုေနတာလဲလြင္။"

မင္းေက်ာ္က မိမိမ်က္ရည္မ်ားကို အခုမွ သတိထားမိဟန္ျဖင့္ ပ်ာသြားသည္။

"ငါငါေမာင့္အေပၚမွာအမွားက်ဴးလြန္မိတယ္ မင္းေက်ာ္ရယ္။နင္လည္း နည္းနည္းေတာ့ ရိပ္မိမွာပါ။ငါေမာင့္ကိုခ်စ္ခဲ့မိတယ္။ဒါေပမယ့္ ေမာင့္ႏွလံုးသားဟာတစ္ျခားမိန္းကေလးတစ္ဦးဆီမွာရိွေနတာသိတဲ့ေနာက္ပိုင္းငါအမွားေတြက်ဴးလြန္မိခဲ့တယ္။ငါဘာေတြလုပ္ခဲ့မိမွန္းကို မသိေတာ့ဘူးမင္းေက်ာ္။ငါအမွားၾကီးမွားခဲ့တယ္ဟာ ။"

မင္းေက်ာ္မ်က္၀န္းတြင္စိတ္မေကာင္းရိပ္မ်ား ယွက္သန္းေနသည္။ 

"နင္ငိုခ်င္ရင္ ငါ့ရင္ခြင္ထဲမွာ အားရေအာင္ငိုပါလြင္။ ျပီးရင္ေတာ့ေမာင့္ကိုေတာင္းပန္ၾကတာေပါ့။နင့္အမွားေတြကို ငါပါေရာျပီး ျပန္ျပင္ေပးပါ့မယ္။ျပင္လို့ရတဲ့အမွားေတြျဖစ္ဖို့ပဲဆုေတာင္းၾကတာေပါ့ဟာ။နင္ငိုေနရင္ငါ့ရင္ထဲမွာလည္းမီးလိုပူေလာင္ရပါတယ္လြင္။ကိုယ္ခ်စ္တဲ့မိန္းကေလးတစ္ဦးရဲ့မ်က္ရည္ေတြကိုရဲရဲၾကီးဥေပကၡာျပဳႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ငါအသည္းမမာဘူး။"

ေဒစီလြင္ မင္းေက်ာ္ရင္ခြင္ထဲေခါင္းတိုးကာ အားရပါးရငိုရိႈက္ပစ္လိုက္မိသည္။ထူးထူးဆန္းဆန္းပင္မင္းေက်ာ္ရင္ခြင္သည္ျဖဴစင္ေသာ ေမတၱာမ်ားျဖင့္ေအးျမေနေလသည္။မိမိလိုခ်င္မက္ေမာစြာေတာင့္တမိေနေသာေမာင့္ရင္ခြင္လို မပူေလာင္လွပါ။ဒါမွမဟုတ္မိမိကိုယ္တိုင္က အခ်စ္ကို လက္နက္ခ်ကာေအးခ်မ္းေသာရင္ခြင္တစ္ခုကိုေတာင့္တေနျခင္းမ်ိဳးေပလား။ေ၀ခဲြမရႏိုင္ေသာ ေနာင္တတရားႏွင့္အတူ ေမာင္ႏွင့္ ၾကိဳင္၏ ညိဳးေရာ္ေသာ မ်က္ႏွာမ်ားက တစ္ေရးေရးေပၚလာမိသည္။ သံေယာစဥ္ၾကိဳးတြယ္မိျပီဆိုရင္တစ္ဦးရဲ့ဘ၀ထဲကိုတစ္ဦး၀င္လာတာပါပဲ။မင္းရဲ့ခႏၵာကိုယ္တစ္ျခမ္းဟာ သူရဲ့ခႏၵာကိုယ္တစ္ျခမ္းတို ့ေပါင္းစပ္ထားတာလည္းျဖစ္တယ္။ဒါေပမယ့္သူ့ကိုၾကိဳဆိုဖို႔ဆိုတာေတာ့သိပ္မလြယ္ကူဘူး မဟုတ္ပါလား။

အခန္း ( ၄၀ )

"ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္ၾကိဳင္ငါ့လက္ကိုတဲြထားေနာ္ေအာက္ကေျမကနည္းနည္းခ်ာ္ခ်င္တယ္။"

ေက်ာက္တုံးေလးတစ္ခုကိုေက်ာ္ျပီးသည္ႏွင့္ဆုပ္ကိုင္ထားေသာညီညီ့လက္ကိုၾကိဳင္လႊတ္လိုက္သည္။ကိုယ့္ေၾကာင့္ သူ့ကို၀န္ထုပ္၀န္ပိုး မျဖစ္ေစခ်င္ေပ။ညေနေစာင္းျဖစ္၍ ကံ့ေကာ္ျခံထဲတြင္ရာသီဥတုသာယာေနေလသည္။မေန့ညက ေလတိုက္ထားေသာ္လည္း ယေန့တြင္ေတာ့ ေလတိုက္မည့္အရိပ္အေယာင္မရိွဘဲ ေကာင္းကင္တစ္ခြင္တြင္ တိမ္ကင္းစင္ကာ မိုးသားျပာျပာကို ေနာက္ခံထား၍ ညေနေစာင္းေနျခည္ႏုႏုေလးက က်ဆင္းေနေလသည္။အျပာႏုေရာင္ ဗိုက္ဖံုးအက်ႌေလးျဖင့္လွပႏုပ်ိဳေနေသာၾကိဳင့္ကိုျမတ္ႏိုးမ၀စြာ ေငးၾကည့္မိရင္း မိမိလက္ကို ညီညီ အလိုက္တသိလႊတ္လိုက္သည္။

မိမိဆႏၵအတိုင္းဆိုလွ်င္ေတာ့ၾကိဳင့္လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားခ်င္သည္။သို ့ေသာ္ ၾကိဳင္ အဆင္မေျပမွာစိုးသည္။ ၾကိဳင္က မလိုအပ္ဘဲ ဘယ္သူဆီကမွ အကူအညီ ယူတတ္သူမဟုတ္ေခ်။

"ျကိဳင္ဘာလိုလိုနဲ့နင္မီးဖြားမယ့္ရက္လည္း နီးလာျပီေနာ္။"

"အင္းဟုတ္တယ္ညီညီႏွစ္ပတ္ေလာက္ပဲ လိုေတာ့တယ္။"

" ေယာက်ာ္းေလးလား မိန္းကေလးလား ဘာေလးျဖစ္မလဲလို့ နင္ရင္မခုန္ဘူးလားၾကိဳင္။"

"ငါေတာ့ ရင္ခုန္တယ္။"

"ရင္ခုန္တယ္ရယ္လို့လည္း မဟုတ္ပါဘူး ညီညီရယ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရင္ေသြးေလးမို့ခ်စ္မွာပါပဲ။"

ေျပာေနရင္းႏွင့္ၾကိဳင့္မ်က္ႏွာပ်က္သြားကာ ေငးခနဲျဖစ္သြားသည္။ မိမိသိလိုက္ပါျပီ ၾကိဳင္ဆရာ့ကို သတိရသြားသည္ဟူ၍။ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္ၾကားက ညီညီ့ရင္ထဲတြင္ နာက်င္လာရသည္။ ဆရာ့ကိုမေမ့ႏိုင္ေသးဘူးလားၾကိဳင္ရယ္။ငါ့အေပၚမွာနည္းနည္းေလးေတာင္ သံေယာစဥ္ ျဖစ္မေပးႏိုင္ဘူးလား။ ဆရာ့ကို ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ရဲ့ ဆယ္ပံုတစ္ပံုေလာက္ကေလး ငါရခ်င္မိတာဟာအရမ္းမ်ား ေလာဘၾကီးသြားလားၾကိဳင္။ႏႈတ္ဖ်ားမွ ဖြင့္ဟေမးရန္ မ၀ံ့ရဲေသာစကားတို့သည္ရင္ထဲတြင္သာ တိုးလ်ိဳးေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ၾကေလသည္။ေပးဆပ္သူသက္သက္ျဖင့္ ၾကိဳင့္ေဘးတြင္ရပ္ကာ ၾကိဳင့္မ်က္ႏွာေလးကို ေငးရင္းအသက္ရွင္ရသည့္ ဘ၀က ေပ်ာ္စရာအတိျပီးခဲ့ေသာ္လည္း ႏွလံုးသား ၏ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာမွ တုန့္ျပန္ေမတၱာကို ေမွ်ာ္လင့္ေနမိသည့္စိတ္ကတစ္ျဖည္းျဖည္းရွင္သန္ၾကီးထြားလာခဲ့သည္။ေရွ႕မွျဖည္းျဖည္းေလး ေလွ်ာက္ေနေသာၾကိဳင့္ေက်ာျပင္ကို ေငးေနမိသည္။ဘယ္ဘ၀က ေရစက္ေၾကာင့္ ဤမိန္းကေလးကိုမိမိအသည္းနစ္ေအာင္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေနရပါသနည္း။သူမမ္က္ႏွာျပံဳးေနလွ်င္မိမိဘ၀ၾကီးကျပည့္စံုေနသည္သာျဖစ္သည္။ 

"ဂ်ြတ္ဂ်ြတ္"

"ဟာ" ညီညီ ထိတ္လန္ ့စြာျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္သို ့ၾကည့္လိုက္သည္။မိမိကိုယ္လံုးခန့္ရိွမည့္ မန္က်ည္းပင္တစ္ခုကပင္စည္မွတအိအိလဲျပိဳက်လာသည္။မေန့ကတိုက္ေသာေလနီၾကမ္းကတည္းက ပင္စည္က်ြတ္ေနပံုေပၚျပီး ေဘးနားမွ ကံ့ေကာ္ပင္ကိုမီွကာ လဲမသြားခဲ့။အခုမွ လဲလာျခင္းျဖစ္သည္။မန္က်ည္းပင္စည္၏ ဦးတည္ရာက ၾကိဳင့္ဆီသို ့။ရုတ္တရက္ ညီည့ီ မ်က္လံုးမ်ားျပာသြားသည္။ၾကိဳင္သည္လည္း မိမိဘက္လဲလာေသာ မန္က်ည္းပင္ၾကီးကို ၾကည့္ကာ ေငးေၾကာင္လွ်က္။

"ၾကိဳင္……"

"မျဖစ္ဘူး"

ညီညီ့အသံက်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလာကာ ၾကိဳင့္ဆီသို ့တစ္ဟုန္ထိုး ေျပးသြားသည္။

"၀ုန္း"

 " အားး"

မ်က္သြားေသာေျခက်င္း၀တ္ကိုဖိလွ်က္ၾကိဳင္ အနီးရိွသဲပံုေပၚသို ့ တစ္အိအိ လဲက်သြားသည္။

"ဟင္ ညီညီ"

ၾကိဳင့္အသံကအဖ်ားခတ္ကာတုန္ယင္သြားေလသည္။အျဖစ္အပ်က္ကျမန္ဆန္လြန္းလွသည္။မိမိဆီသို့ညီညီေျပးလာကာ ေဘးမွ သဲပံုဘက္သို့ခပ္ဖြဖြ တြန္းလႊတ္လိုက္သည္။အရိွန္ႏွင့္တြန္းလွ်င္ ႏွစ္ေယာက္လံုးလြတ္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ညီညီက မိမိဗိုက္ထဲမွ ကေလးကို ထိခိုက္မည္ဆိုးကာ ခပ္ဖြဖြသာ တြန္းခဲ့ပံုေပၚသည္။ၾကိဳင္ မၾကည့္ရက္စြာျဖင့္ ေအာ္လိုက္သည္။ 

"ဒီမွာ လာၾကပါအံုး အေမ ၊ အေဖ ညီညီ သစ္ပင္ပိေနလို ့။"

ညီေစမင္း၏ရင္ဘတ္ေပၚမွကန့္လန့္ျဖတ္ကာ သစ္ပင္ပင္စည္က ပိေနသည္။ ညီညီ့မ်က္လံုးမ်ားက မိမိဘက္သို့စိုးရိမ္တၾကီးလွမ္းၾကည့္ရင္း ျပံဳးသြားသည္။ၾကိဳင္ညီညီရိွရာသို့ေျပးသည္။ မ်က္ေနေသာေျခေထာက္ကပို၍နာက်င္လာသည္။ၾကိဳင့္မ်က္၀န္းမွမ်က္ရည္မ်ားစီးက်လာကာညီညီ့လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္သည္။ 

"နင္ဘာျဖစ္လို ့ ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ ညီညီရယ္။"

ၾကိဳင့္ေအာ္သံေၾကာင့္လူၾကီးမ်ား အေမာတေကာ ေျပးလာၾကေလသည္။ညီညီ့အေပၚတြင္ပိေနေသာ သစ္ပင္ကို လူအားျဖင့္ မေရႊ့ၾက၏။ညီေစမင္း၏ ရင္ဘတ္တစ္ျပင္လံုးတြင္ ေသြးမ်ားျဖင့္ ရဲႊနစ္လွ်က္။  "ညီညီ ေဆးရံုသြားရေအာင္ေနာ္ၾကိဳင္ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ညီညီ့ ဦးေခါင္းကို မလိုက္သည္။

"အို "

မိမိလက္တြင္ပါလာေသာေစးထန္းနီရဲသည့္ ေသြးမ်ားကိုေၾကာင္ၾကည့္ကာၾကိဳင့္မ်က္လံုးမ်ား ျပဴးက်ယ္သြားသည္။ျမင္ကြင္းကိုအကဲခတ္မိလိုက္ေသာေဒၚထားဆင့္မ်က္၀န္းမ်ားမွလည္း မ်က္ရည္မ်ား ေ၀့သီလာေလသည္။ညီညီ့ ဦးေခါင္းေအာက္တြင္ အင္က်င္းေက်ာက္တုံး တစ္စြန္းတစ္စကေထာင္ေနသည္။ထိုေက်ာက္တံုးျဖင့္ေနာက္ေစ့ကိုထိုးခဲြသလိုျဖစ္သြားျခင္းပင္။ 

"သား ညီညီ ေဆးရံုသြားရေအာင္ေနာ္"

" ဖိုးေထာင္ေရ့ လွည္းေကာက္ခဲ့သြား။"

လွည္းေကာက္ခိုင္းလိုက္ရေသာ္လည္းအေျခအေနကို နားလည္ေနသည့္ ဦးထြန္းျမင့္ အသံၾကီးမွာ ငိုသံပါေနသည္။ညီညီကလက္ကာျပလိုက္ရင္း "က်ြန္ေတာ္မေနရေတာ့ဘူးဦးေလး။"

ၾကိဳင့္ငိုရိႈက္သံတစ္စြန္းတစ္စထြက္ေပၚလာသည္။သတင္းၾကားေသာေၾကာင့္ ဦးညီမင္းႏွင့္ေဒၚျဖဴေလးအေမာတေကာပင္ ေရာက္လာ၏။ 

"သား. ....."

ျမင္လိုက္ရေသာျမင္ကြင္းေၾကာင့္ေဒၚျဖဴေလးမ်က္ႏွာေသြးဆုတ္သြားကာအရုပ္ၾကိဳးပ်က္ လဲက်သြားေလသည္။ဦးညီမင္းမွာလည္း သားကို တစ္ဖက္က ထိန္းကာ တစ္ဖက္မွလည္း ဇနီးျဖစ္သူကို တဲြထားရ၏။ညီညီ လက္အုပ္ခ်ီလိုက္ရင္း 

"ေဖေဖနဲ ့ေမေမကို က်ြန္ေတာ္ခ်စ္တယ္ ။"

"သား သား သားကိုလည္း အေမတို့ခ်စ္တယ္ 

သား "ေဒၚျဖဴေလးမွာ ေျပာရင္း ေမ့လဲသြားေလသည္။ 

ဦးညီမင္းမွာ ေဒၚျဖဴေလးကို ေပြ့ထားရင္း မ်က္ရည္ျဖိဳင္ျဖိဳင္က်ေနမိသည္။ညီညီၾကိဳင့္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္မ၀စြာ ေငးေနမိသည္။ "ၾကိဳင္ ငါေလ နင့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ သိလား။"

"ငါသိတယ္ ညီညီ ငါသိတယ္ နင္စကားေတြ အမ်ားၾကီးမေျပာနဲ့ေနာ္။အားကုန္လိမ့္မယ္။"

ၾကိဳင့္မ်က္ရည္မ်ားကညီညီ့လက္ေမာင္းေပၚသို့စီးက်ေနကာညီညီ့လက္ဖ၀ါးမ်ားကိုၾကိဳင္ကဆုပ္ကိုင္ထားေလသည္။

"ၾကိဳင္ နင္ငါ့ကို ဆရာ့လို ခ်စ္လားဟင္။"

ညီညီ့အေမးေၾကာင့္ၾကိဳင့္ကိုယ္ေလးေတာင့္သြားသည္။ ညီညီမေနရေတာ့ဘူးဆိုတာ သိေသာ္လည္း ထြက္ခြါသြားရေတာ့မည့္ လူတစ္ေယာက္ကို မုသားမေျပာႏိုင္ပါ။

"ငါ  ..........."

ၾကိဳင့္ အသံမ်ားက လည္ေခ်ာင္း၀မွာပင္ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္သည္။ ေတြေ၀ေနေသာ ၾကိဳင့္မ်က္ႏွာေလးကို ေငးကာ ညီညီျပံဳးလိုက္သည္။ ထို့ေနာက္ ၾကိဳင့္ကို စကားျပန္ေျပာေလသည္။ ညီညီ့အသံမွာ တိုးေနေသာေၾကာင့္ ၾကိဳင္ နားနားကပ္၍နားေထာင္ရ၏။ 

"ေနာင္ဘ၀ၾကရင္ ငါတို့ျပန္ေတြ ့ရေအာင္ၾကိဳင္။ငါနင့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ ။"

မိမိလက္ထဲတြင္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ညီညီ့လက္ဖ၀ါးမ်ား ေျပေလ်ာ့သြားေလသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့ေနေသာ ညီညီ့မ်က္၀န္းမ်ားကို မျမင္ရက္စြာျဖင့္ မိမိလက္ခံုျဖင့္မိွတ္ေပးလိုက္သည္။အဖိုးတန္ဆံုးေသာအရာတစ္ခုဆံုးရံႈးသြားရျခင္းႏွင့္အတူ ျပင္မရႏိုင္ေသာ ေနာင္တတရားက ၾကိဳင့္ရင္ထဲသို့၀င္ေရာက္လာသည္။ညီညီ့ရင္ဘတ္ေပၚသို့မ်က္ႏွာေမွာက္ကာအူလိႈက္သည္းလိႈက္ ငိုးေၾကြးလိုက္မိသည္။ 

"ခ်စ္တယ္ ညီညီ ငါနင့္ကို ခ်စ္တယ္လို့နင္ျပန္လာျပီး ငါ့စကားသံေတြကိုနားေထာင္လွည့္ပါ။ နင္ဒီလိုၾကီးထြက္မသြားရဘူးညီညီ နင္ျပန္လာခဲ့။" 

ၾကိဳင့္ မ်က္၀န္းမ်ားမွ တစ္ျဖည္းျဖည္း အေမွာင္ကို ျမင္ေနရကာ မူးေ၀လာသည္။ ဒီတစ္ခါေမ့လဲျခင္းဟာဒီဘ၀ကေနတစ္ခါတည္း ထြက္ခြါျခင္းသာ ျဖစ္ရပါလိုတယ္ ဘုရား။

တစ္စံုတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ့္အတြက္ကာကြယ္ရင္း အသက္ေပး ခဲ့ရမယ္ဆိုတာ ၾကိဳသိခဲ့ရင္ ဒီဘ၀ဒီခႏၶာကိုမက္ေမာခဲ့မိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ဒီဘ၀မွာေနလို့လည္းမေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ေက်းဇူးျပဳျပီး ၀ဋ္ေၾကြးေတြရိွခဲ့ရင္ ဒီဘ၀မွာ ဒီမွ်နဲ့သာ ေၾကပါေစေတာ့။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။

steemit အဖဲြ႔သူအဖဲြ႔သားမ်ားအား အစဥ္ေလးစားလ်က္။

![image]()

Authao-Soe Tha Khin

MSC-172