No Return of the Rivers ျပန္မလာေသာျမစ္မ်ား အပိုင္​း (၂)

ေမာင့္ကိုလြမ္းတိုင္း က်ြန္မတာ၀န္က်ေနသည့္ ကေလးတကၠသိုလ္မွေန၍ မေကြးသို ့လာကာ ေမာင့္ေျခရာမ်ားကို ေကာက္တတ္သည္။ေနရာေဟာင္းဆိုသည္မွာ က်န္ရစ္သူအဖို ့ႏွလံုးသည္းေျခပ်က္မွ်ခံစားရေသာ အရပ္ျဖစ္ေသာ္လည္း က်ြန္မ မလာဘဲမေနႏိုင္ပါ။က်ြန္မက ရုပ္သိပ္မေခ်ာလွ။အသားညိဳျပီး ၀တ္ပံုစားပံုကအစ အခ်ိဳးမက်လွေပ။ေတြ ့ရာလံုခ်ည္ႏွင့္ ေတြ ့ကရာအက်ႌကို လိုက္ဖက္သည္ မလိုက္ဖက္သည္မသိ ျဖစ္သလိုတဲြ၀တ္တတ္သည္။ဆံပင္နည္းနည္းရွည္လာလွ်င္ပင္စိတ္အိုက္တတ္ေသာ က်ြန္မသည္ ေမာင္ဆံပင္ရွည္ခ်န္ခိုင္းသည္ႏွင့္ မျငည္းမျငဴပင္ အရွည္ထားခဲ့ေလသည္။ေမာင္က က်ြန္မအေပ်ာ္အပါးမက္လွသည္ကိုလည္း မၾကိဳက္ပါ။ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြ သြားခ်င္ေၾကာင္းေျပာလွ်င္ စိတ္ေကာက္တတ္သည္။က်ြန္မေယာက်ာ္းေလးအေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ စကားေျပာလွ်င္လည္း လြန္စြာသ၀န္တိုလွသည္။ေမာင့္ကိုခ်စ္သည့္စိတ္ျဖင့္ က်ြန္မအစစအရာရာ ေမာင့္အလိုအတိုင္းျဖစ္ေအာင္ ေနခဲ့သည္ခ်ည္းပင္။ရုပ္ေခ်ာလြန္းလွေသာေမာင္က အ၀တ္အစား၀တ္လွ်င္ပင္ စမတ္က်ကာ သားနားေနတတ္သည္။
တတိယႏွစ္ေျဖဆိုအျပီးတြင္ က်ြန္မက မဟာတန္းတက္ခြင့္ရျပီး ေမာင္ကေတာ့ ရိုးရိုးေအာင္ကာ သူ ့ျမိဳ ့ေလးက စီးပြားေရးဘဏ္တြင္ အလုပ္ရသြားခဲ့သည္။အလုပ္အားေသာ စေနတနဂၤတိုင္း ေမာင္က က်ြန္မရိွရာမေကြးသို ့လာေတြ ့တတ္ေလသည္။ေမာင့္သတင္းကို ေမာင္အလုပ္ထဲေရာက္ျပီး ၂လအၾကာတြင္ က်ြန္မဆီေရာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ၾကားကာစက က်ြန္မမယံုခဲ့ပါ။မလိုသူေတြ၏ၾကားစကားဟုသာ စိတ္တြင္ေတြးမိသည္။သို ့ေသာ္ သတင္းၾကားျပီး တစ္လအၾကာတြင္ ေမာင္က်ြန္မဆီလာလည္မႈမ်ား က်ဲပါးလာခဲ့သည္။အစက တစ္လတြင္ ၄ခါလာရာမွ ေနာက္ပိုင္းတြင္ တစ္လ၂ခါသာ လာေတာ့ေလသည္။က်ြန္မေမာင့္ကိုဖြင့္မေမးရဲပါ။ေမာင့္ႏႈတ္ဖ်ားမွေန၍ ဟုတ္တယ္ ေမာင္ ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ ့တဲြေနတယ္ဟု ေျဖလိုက္မွာကိုေၾကာက္သည္။ေမာင့္အရိပ္အကဲကိုၾကည့္ရင္း ေမာင့္ေရွ ့တြင္မငိုမိေအာင္ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း ဖြင့္မေမးရက္ပဲ ျမိဳသိပ္ရင္းမွ က်ြန္မ မဟာ၀ိဇၨာတန္းေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေရာက္လာခဲ့သည္။

မွတ္မွတ္ရရ ထိုေန ့က ေမာင္က်ြန္မဆီလာေတြ ့ေသာေနာက္ဆံုးေန ့ျဖစ္ျပီး က်ြန္မအတန္းတင္စာေမးပဲြေျဖရန္ ၂လအလိုတြင္ျဖစ္သည္။တစ္ခ်ိန္တြင္ ဤကဲ့သို ့ေသာအျဖစ္မ်ိဳး မလဲြမေသြရင္ဆိုင္ရလိမ့္မည္ဟု ေတြးထားခဲ့ေသာ္လည္း တစ္ကယ့္တစ္ကယ္ရင္ဆိုင္ရေတာ့ က်ြန္မတုန္လႈပ္ေခ်ာက္ျခားခဲ့ရပါသည္။ထိုေန ့က စေနေန ့ျဖစ္ျပီး ေမာင္က်ြန္မဆီလာေတြ ့ခဲ့သည္။က်ြန္မႏွင့္ေမာင္ ျခံထဲကဒါန္းျပာေလးေပၚတြင္ ထိုင္ေနခ်ိန္မွာ ေမာင့္ဆီသို ့ဖုန္း၀င္လာခဲ့ျခင္းပင္။ေမာင္က ျခံ၀သို ့ထြက္၍ ၁၅မိနစ္ေလာက္ဖုန္းေျပာျပီး က်ြန္မဆီေလွ်ာက္လာသည္။ခ်စ္ ကိုယ့္ျမိဳ ့ကအမိ်ဳးေတြလာလို ့အဲဒါျမသလြန္ဘုရားလိုက္ပို ့ခိုင္းလို ့ေမာင္လိုက္ပို ့လိုက္အံုးမယ္ေနာ္။က်ြန္မ ဘာမွမေတြးဘဲ ေရွာေရွာရႈရႈပင္ ေခါင္းျငိမ့္ခဲ့သည္။ျပီးမွျပန္ေတြးမိတာက အဲ့ေန ့ကသာ ေမာင္သြားဖို ့ျငင္းခိုင္းခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ ေမာင္ႏွင့္က်ြန္မလမ္းခဲြမည့္အခ်ိန္က ဒိထက္ေတာ့ ေနာက္က်ေကာင္းေနာက္က်ေပလိမ့္မည္။

ေမာင္ထြက္သြားျပီးခနေနေတာ့ ပဲြရံုမွ ဖုန္းဆက္သည္။အိမ္က ပိုက္ဆံပို ့လိုက္သည္ဆိုသျဖင့္ က်ြန္မ အေရွ ့ကုန္းသို ့တစ္ကိုယ္တည္းလာခဲ့ေလသည္။ကံဆိုးသည္ဟုပင္ေျပာရမည္။ပဲြရံုမွျပန္အဆင္းတြင္ က်ြန္မအေအးေသာက္ခ်င္လာ၍ foreverသို ့၀င္ခဲ့လိုက္သည္။ထိုစဥ္မွာပင္ ေမာင္ႏွင့္ထိုအမိ်ဳးသမီးကို ေတြ ့ရျခင္းပင္။ေမာင့္ကိုက်ြန္မက အရင္ျမင္ခဲ့သည္မို ့က်ြန္မမ်က္ႏွာပ်က္ယြင္းသြားမႈကို ေမာင္မေတြ ့လိုက္။က်ြန္မ ျပင္ဆင္ျပီးခ်ိန္မွ ေမာင္က က်ြန္မကိုျမင္သြားခဲ့သည္။က်ြန္မ၏ေျခလွမ္းမ်ားက က်ြန္မသတိမထားမိခဲ့စဥ္မွာပင္ ေမာင္တို ့၀ိုင္းသို ့ဦးတည္သြားခဲ့ေလသည္။ေမာင္၏လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေမာင့္ထက္အသက္နည္းနည္းၾကီးသည္ဟူေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးသည္ ေမာင့္ထက္ၾကီးသည္ဟု မထင္ရေလာက္ေအာင္ ႏုပိ်ဳကာ က်ြန္မထက္လည္း အပံုၾကီးလွပါသည္။က်ြန္မေမာင္တို ့၀ိုင္းေရွ ့ရပ္လိုက္ေတာ့ ေမာင္က က်ြန္မကို ေတာင္းပန္ၾကည့္ျဖင့္ ခခယယၾကည့္ေနသေလာက္ ပါးနပ္ပံုရေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးကေတာ့ နည္းနည္းမွေၾကာင္မသြားပါ။ထိုင္ေလညီမ ကိုျဖိဳးသူငယ္ခ်င္းထင္တယ္။မမနဲ ့ေတာ့မသိဘူးေနာ။တစ္ကယ္ဆိုက်ြန္မနဲ ့ေမာင္ခ်စ္သူေတြဆိုတာ ထိုအမ်ိဳးသမီးလည္း သိျပီးျဖစ္မွာပါ။က်ြန္မသံပုရာရည္တစ္ခြက္မွာလိုက္၏။က်ြန္မ စကားစဖို ့အားယူလိုက္စဥ္မွာပင္ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွ အသံဆက္လက္ထြက္ေပၚလာသည္။ကိုျဖိဳးကၾကည့္အံုး ဒီေလာက္လွျပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရိွမွန္းမမကို ေျပာမထားဘူး။မမတို ့မဂၤလာေဆာင္ၾကရင္ လာျဖစ္ေအာင္လာရမယ္ေနာ္ မမနာမည္က။သိပါတယ္ မမ ခ်ိဳလြင္လြင္မဟုတ္လား ျဖိဳးေျပာဖူးပါတယ္။ေမာင္က က်ြန္မထိုအမ်ိဳးသမီး နာမည္သိေနျခင္းကို အံ့ၾသမွင္တက္စြာၾကည့္ေနေလသည္။အသားအေတာ္ၾကီးျဖဴကာ လွပေသာ မ်က္၀န္းမ်ားက ေမာင့္ကိုညိဳ ့ယူႏိုင္စြမ္းရိွပံုေပၚသည္။က်ြန္မေမာင့္ကို ကလိလိုက္သည္။ျဖိဳးနင့္မွာ ဒီေလာက္လွတဲ့ ခ်စ္သူမမတစ္ေယာက္ရိွျပီး မၾကာခင္လက္ထပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ ဘာလို ့ငါ့ကိုမေျပာတာလဲ။
သ်ိဳတယ္ေနာ္ က်ြန္းမျပံဳးစစျဖင့္ေျပာေနသေလာက္ ေမာင့္မ်က္၀န္းမ်ားမွာတုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေနျပီး ႏႈတ္ခမ္းမ်ားလည္း တုန္ယင္ေနသည္။ဟင္းဟင္းဟင္း ထိုအမိ်ဳးသမီး၏ရယ္သံခပ္လြင္လြင္ကေလးထြက္ေပၚလာသည္။ကိုျဖိဳးကအာ့လိုပဲညီမေရ သူ ့အေၾကာင္းကိုမမအသိဆံုး။ရယ္ေမာကာ ေျပာေနေသာ ထိုအမိ်ဳးသမီးမ်က္၀န္းထဲတြင္ ေအာင္ႏိုင္ေသာ အျပံဳးမ်ိဳး ျပံဳးေနသည္ကို မိန္းကေလးျခင္းမို ့က်ြန္မက ပိုသိပါသည္။ေမာင္ႏွင့္ ၃ႏွစ္ေက်ာ္တဲြလာခဲ့သည့္ က်ြန္မေလာက္ ဘယ္ေလာက္ပိုသိမွာမို ့လို ့လဲ။ပ်က္ယြင္းေနေသာ ေမာင့္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ကာ က်ြန္မထရပ္လိုက္သည္။က်ြန္မသြားသင့္ျပီေလ။ႏႈတ္ဆက္ကာ ျပံဳးျပခဲ့သမွ် အိမ္အျပန္လမ္းေရာက္မွ က်ြန္မမ်က္ရည္ေတြ တသြင္သြင္စီးလာခဲ့သည္။ထိုေန ့ညက ေမာင္၉နာရီေက်ာ္မွ အိမ္ျပန္လာျပီး က်ြန္မမ်က္ႏွာကို ၾကာျမင့္စြာၾကည့္ရင္း စကားတစ္ခြန္းဆိုသည္။ခ်စ္ သိပ္ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတာပဲေနာ္။ေမာင္ေလခ်စ္ကို ေက်းဇူးလည္းတင္တယ္ အားလည္းနာတယ္။အားလံုးကေမာင့္အမွားပါခ်စ္။အလုပ္အတူတဲြလုပ္ရင္း အေနနီးစပ္မႈကို ေမာင္မေရွာင္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။အခုေတာ့ ေမာင္နဲ ့သူက ရွင္းရွင္းလင္းလင္းအေျခအေန မဟုတ္ေတာ့ဘူး။က်ြန္မ အံ့ၾသမွင္တက္စြာပင္ ေမာင့္ကိုေငးၾကည့္ေနမိသည္။က်ြန္မခ်စ္ခဲ့ ျမတ္ႏိုးခဲ့ေသာေမာင္က ဒီလိုလြယ္လြယ္နဲ ့ယိမ္းယိုင္လြယ္တတ္ခဲ့သူတစ္ေယာက္လား။ေမာင္က က်ြန္မလက္ကို ဆုတ္ကိုင္လိုက္ရင္း သူ ့ပါးေပၚတင္လိုက္သည္။ေမာင့္ကိုၾကိဳက္သလိုသာအျပစ္ေပးပါေနာ္ ရိုက္လိုက္ပါ။က်ြန္မလက္ကို ရုန္းလိုက္ရင္း ျပံဳးလိုက္မိသည္။ခ်စ္ခြင့္လႊတ္ပါတယ္ေမာင္။ေမာင့္ကိုမမုန္းပါဘူး။ေမာင္သြားပါ သာယာေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ဘ၀ကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ ့သာ တည္ေဆာက္ပါေတာ့ေမာင္။အဲ့သည့္ေန ့က ထြက္ခြါသြားေသာ ေမာင့္ေက်ာျပင္ကို မ်က္ရည္မ်ားၾကားမွ မႈန္၀ါး၀ါး ေနာက္ဆံုးျမင္လိုက္ရျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။ေနာက္ ၃လေလာက္ၾကာေတာ့ သတင္းစာထဲတြင္ လက္ထပ္ျပီးစီးျခင္းသတင္းပါလာခဲ့သည္။သတင္းစာကို ျမင္စဥ္က က်ြန္မ တကၠသိုလ္ဘာသာရပ္နည္းျပ ရာထူးအတြက္ အင္တာဗ်ဴးေျဖေနသည့္ ေန ့တြင္ပင္ျဖစ္သည္။လူေပါင္းမ်ားစြာေရွ ့တြင္ က်ြန္မမ်က္ရည္ မက်ခဲ့ပါ။၃ႏွစ္ဆိုေသာအခ်ိန္မွာ သာမန္လူတစ္ဦးအတြက္ တိုေတာင္းလွေသာ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုျဖစ္ေသာ္လည္း ေမာင့္ကို ေမ့မရစြာ တမ္းတေနမိေသာ က်ြန္မအဖို ့ၾကာျမင့္လွေပဦးမည္​.......
ဆက္​ပါဦးမည္​.......

@pyaesone101

MSC - 023

credit Photo from Google