ျမန္​မာ-ယိုးဒယား စစ္​ပြဲ

ျမန္​မာ-ယိုးဒယား စစ္​ပြဲ။ဒုတိယျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးကို စုစည္းတည္ေထာင္ခဲ့ေသာ ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီး၏ ေျမးေတာ္ ျဖစ္သည္။ သူ၏ ဖခမည္းေတာ္မွာ နႏၵဘုရင္ျဖစ္သည္။သူသည္ အစဥ္အလာႀကီးမားသူ ဘိုးေတာ္ႏွင့္ ခမည္းေတာ္တို႔မွ ဆင္းသက္လာသူျဖစ္ေသာ္ျငား အဘုိးႏွင့္အေဖ၏ လက္ရံုးရည္၊ ႏွလံုးရည္ႏွင့္ တိုက္ရည္၊ခိုက္ရည္တို႔ကို မီေလာက္ေအာင္မူ အရည္အခ်င္း မျပည့္ဝခဲ့ေပ။ အထူးသျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္ စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္အျဖစ္ ဦးစီးကာ ယိုးဒယားသို႔ ခ်ီတက္သည့္ ပထမတိုက္ပြဲႏွင့္ ဒုတိယတိုက္ပြဲတို႔တြင္ ျဗနရစ္၏ စစ္ပရိယာယ္ေထာင္ေခ်ာက္မ်ားကို မေရွာင္ရွားႏိုင္ခဲ့ဘဲ အေရးနိမ့္ခဲ့သည္။တတိယတိုက္ပြဲတြင္ နႏၵဘုရင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ခ်ီတက္ၿပီး မင္းႀကီးစြာက နန္းေစာင့္အျဖစ္ေနရစ္ခဲ့သည္။ ထိုအခါတြင္ အရီးေတာ္ဓာတုကလ်ာကို အတင္း အဓမၼသိမ္းပိုက္ခဲ့သည္။ (စစ္ေရးထက္ အခ်စ္ေရးတြင္ လက္သြက္သူျဖစ္သည္။)စတုတၳတိုက္ပြဲတြင္မူ နႏၵဘုရင္က မင္းႀကီးစြာကိုသာ ခ်ီေစရာ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ ျဗနရစ္က လကြန္းအရပ္တြင္ ခ်ံဳခိုတိုက္ခိုက္သျဖင့္ ရွံုးနိမ့္ကာ ျပန္ဆုတ္ခဲ့ရသည္။ယခု ပဥၥမေျမာက္တိုက္ပြဲကိုမူ အင္အားအမ်ားအျပားျဖင့္ ခ်ီလာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ မင္းႀကီးစြာ အေနျဖင့္ အပြဲပဲြတြင္ ရွံုးနိမ့္ခဲ့သမွ်အတြက္ မီးကုန္ယမ္းကုန္တိုက္ခိုက္ရမည္။ ယိုးဒယားမင္း ျဗနရစ္ကို အေသရရ၊ အရွင္ရရ ဖမ္းမိမွသာ ယခင္တိုက္ပြဲမ်ားတြင္ က်ဆင္းခဲ့သည့္ မိမိ၏ သိကၡာကို ျပန္လည္ အဖတ္ဆယ္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။သူ၏ ခမည္းေတာ္မွာ ဘုရင့္ေနာင္မင္းႀကီး၏ သစၥာကို ေက်နပ္စြာခံယူခဲ့သူ ျဗမဟာဓမၼရာဇာ ျဖစ္သည္။ အသက္ ကုိးႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ သူ၏ ခမည္းေတာ္က ဟံသာဝတီသို႔ေစလႊတ္ခဲ့သည္။ (ဟံသာဝတီတြင္ ေနထိုင္စဥ္ကာလအတြင္း ဗမာႏွင့္မြန္တို႔၏ ဘာသာစကား၊ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ စစ္ဆင္စစ္တက္ ဗ်ဴဟာမ်ားကို ေလ့လာခြင့္ ရရွိခဲ့သည္။) အသက္ ၁၅ ႏွစ္တြင္ အယုဒၶယသို႔ ျပန္ခြင့္ရၿပီး ခမည္းေတာ္က ဥပရာဇာအျဖစ္ ခ်ီးျမႇင့္ျခင္းကို ခံရကာ စစ္ေရးအရ အေရးပါေသာ ပိႆေလာက္ၿမိဳ႕ကိုလည္း စားရသည္။

ဥပရာဇာဘဝတြင္ လဝိုက္(ကေမ႓ာဒီးယား ခမာလူမ်ိဳး) မ်ား၏ က်ဴးေက်ာ္မႈကို အႀကိမ္ႀကိမ္တြန္းလွန္ရင္း မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ ျပည့္ဝလာခဲ့သည္။ ဘုရင့္ေနာင္မင္းႀကီးကို ဒုတိယအေဖသဖြယ္ ခ်စ္ခင္ေလးစားသည္ဟုဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ ဘုရင့္ေနာင္ နတ္႐ြာစံသည့္အခါ ဟံသာဝတီလက္ေအာက္ခံ အျဖစ္ မေနလိုေတာ့ေပ။နႏၵဘုရင္က အင္းဝကိုတိုက္ရန္ အယုဒၶယထံမွ စစ္သည္ဆင့္ဆိုေသာအခါ အင္းဝကို မသြားဘဲ ဟံသာဝတီကို တိုက္ရန္ ႀကံသည္။သို႔ေသာ္ သူ႔အႀကံမဦးမီ နႏၵဘုရင္က အခ်ိန္မီ ျပန္လာသည့္အခါ ေတာင္ဘက္ရွိ မြန္မ်ားကို ေခၚေဆာင္ကာ အယုဒၶယသို႔ျပန္သည္။ျမန္မာတပ္မ်ားလိုက္လာသည့္အခါ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူကို တူမီးေသနတ္ျဖင့္ပစ္ခ်ကာ ဟန္႔တားသည္။ (ထိုေသနတ္ကို “စစ္ေတာင္းျမစ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္စဥ္ ျဗႆဓိနရာဇ္ အသံုးျပဳခဲ့သည့္ ေသနတ္”ဟု မွတ္တမ္းတင္ကာ ယေန႔တိုင္ ယိုးဒယားအမ်ိဳးသားျပတိုက္တြင္ သိမ္းဆည္းထားသည္ ဆို၏)ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျမန္မာဘက္မွ ဥပရာဇာ မင္းႀကီးစြာ ဦးစီးသည့္ တပ္မ်ား ယိုးဒယားနယ္တြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္လာသည့္အခါတြင္လည္းေကာင္း၊ နႏၵဘုရင္ဦးစီးသည့္ တပ္မ်ား အယုဒၶယၿမိဳ႕ကိုလာေရာက္ဝန္းရံသည့္အခါတြင္လည္းေကာင္း ဟံသာဝတီစစ္ဆင္စစ္တက္ဗ်ဴဟာမ်ားကို တန္ျပန္အသံုးခ်ကာ ေအာင္ျမင္စြာ တြန္းလွန္ႏိုင္ခဲ့သည္။ထိုအေတာအတြင္း ခမည္းေတာ္ ျဗမဟာဓမၼရာဇာ နတ္႐ြာစံသြားသျဖင့္ အယုဒၶယထီးနန္းကို ဆက္ခံရသည္။ မင္းအျဖစ္ကို ရရွိျခင္းေၾကာင့္ ျမန္မာတို႔ႏွင့္ တိုက္ေနရသည့္ စစ္ပဲြမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ပို၍ တာဝန္ႀကီးလာခဲ့သည္။ယခု ပဥၥမေျမာက္တိုက္ပြဲကား သူ႔အတြက္ ပို၍ အေရးႀကီးသည္။ သူရွံုးပါက ယိုးဒယားတစ္မ်ိဳးသားလံုး ျမန္မာ့လက္ေအာက္ခံ တစ္ဖန္ျပန္ျဖစ္ေခ်မည္။ ရွံုး၍ မျဖစ္။ ဟံသာဝတီဥပရာဇာကို သည္တစ္ႀကိမ္တြင္လည္း အႏိုင္ယူမွ ျဖစ္ေပမည္။

ေအဒီ ၁၅၉၃ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၁၈ ရက္ေန႕တြင္ ဟံသာ၀တီ နႏၵဘုရင္၏ အမိန္႔ျဖင့္ အိမ္ေရွ႕ဥပရာဇာ #မင္းႀကီးစြာ သည္ သစၥာေဖာက္သူ ယိုးဒယားမင္း #ျဗနရစ္ ကို တိုက္ခိုက္ရန္ တပ္ေပါင္း ၂၉ တပ္ (စစ္အင္အား သံုးသိန္း နီးပါး) ျဖင့္ အယုဒၶယ ၿမိ္ဳ႕ အနီးေရာက္ရွိသည္။ဥပရာဇာအေနျဖင့္ ယခုတိုက္ပြဲမတုိင္မီက ယိုးဒယားတို႔ႏွင့္ သံုးႀကိမ္တိုက္ခိုက္ခဲ့ၿပီး သံုးႀကိမ္စလံုး ႏိုင္ပြဲမရရွိခဲ့သျဖင့္ အင္အားသံုးသိန္းနီးပါးကို မရအရ စုေဆာင္းလာကာ ယိုးဒယားမင္းကိုေရာ အယုဒၶယၿမိဳ႕ ကိုပါ အၿပီးသတ္ ေခ်မႈန္းရန္ ရည္႐ြယ္ခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။အ၀ါေရာင္ ဟသၤာရုပ္ အလံေတာ္ကို ကိုင္စြဲထားေသာ ျမင္းသည္ေတာ္သည္ ဥပရာဇာ၏ လက္၀ဲဘက္သို႕ ျမင္းကို ဒုန္းစိုင္းစီးကာ အိမ္ေရွ႕မင္း၏ ” ငါ့အမိန္႕ ရမွ တိုက္ ” ဟူေသာ စကားကို တပ္မႈး တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ထံ ေျပာသြားသည္။ထို႔ေနာက္ ျမန္မာ တို႔သည္ အယုဒၶယျမိဳ႕တြင္းမွ ၾကားႏိုင္ေသာ အသံမ်ားျဖင့္ “သစၥာေဖာက္ ျဗနရာဇ္ ခုထြက္ခဲ့” ၊ “သစၥာေဖာက္က ေၾကာက္လို႔ ပုန္းေနတာလား” စသျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆို ၾကေလသည္။ထိုသို့ေအာ္ဟစ္သံမဆံုးမီ အယုဒၶယဘက္မွ အေျမာက္မ်ား ဆင့္ကာဆင့္ကာ စတင္ ပစ္ခတ္ေတာ့သည္။အေျမာက္သံမ်ားႏွင့္အတူ ယိုးဒယားမင္း ျဗနရာဇ္ သည္ #ျဗလပံု အမည္ရွိေသာ တိုက္ဆင္ ကို စီးကာ တိုက္စည္ တိုက္ေမာင္း ဆူညံစြာျဖင့္ ျမိဳ႕တံခါးမွ ထြက္လာေလသည္။ယိုးဒယားမင္းထြက္လာသည္ကို ျမင္လွ်င္ ဥပရာဇာက သူ၏ေဘးရွိ ငယ္ကၽြန္ ဇာပရိုစား ကို အခ်က္လွမ္းျပေလ၏။

” ျဗနရာဇ္ငယ္က ငါ့ကို ဦးတည္ျပီး လာတိုက္လိမ့္မယ္။ အဲ့က်ရင္ မင္းက ဆင္ေတာ္ေပါက္ေက်ာ္ေဇယ် နဲ႕ ၀င္တိုက္ေခ်”
ဇာပရိုစား သည္ မုန္ယိုလြန္းသျဖင့္ ပုဆိုးျဖင့္မ်က္ႏွာကို ကာထားရေသာ ၄င္း၏ဆင္ေတာ္ ေပါက္ေက်ာ္ေဇယ် ကို မနည္းခၽြန္းအုပ္ ထိန္းေနရင္းမွ လက္အုပ္ခ်ီကာ ေခါင္းၿငိတ္ျပသည္။ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ျဗနရာဇ္သည္ ဥပရာဇာထံသို႕ ေရြ႕ကာေရြ႕ကာ ခ်ဥ္းကပ္လာေလသည္။ထိုအခါ ဇာပရိုစားက ေပါက္ေက်ာ္ေဇယ်၏ မ်က္ႏွာကို ကာထားေသာ ပုဆိုးကို ဖယ္ကာ ျဗနရာဇ္ထံ ၀င္တိုက္ေလ၏။သို႔ေသာ္ မုန္ယိုေနေသာ ေပါက္ေက်ာ္ေဇယ်သည္ ျဗနရာဇ္ထံ မသြားဘဲ အနီးရွိ ဥပရာဇာ စီးေသာ ဆင္ေတာ္ #ရဲဘုန္းစံု ကို ေ၀ွ႕ေလ၏။မထင္မွတ္ထားေသာ အေျခအေနျဖစ္သျဖင့္ ဥပရာဇာ မွာ ျဗနရာဇ္ကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေပါက္ေက်ာ္ေဇယ် ရန္ကို ကာကြယ္ရေလေတာ့သည္။ ထိုအေျခအေနတြင္ ဥပရာဇာစီးေသာ ဆင္၏ ကၾကိဳး လည္သြားသျဖင့္ ကုန္းလယ္စီး တုရင္ဗလမွာ ဖရိုဖရဲ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။လည္သြားေသာ ကၾကိဳးကို ျပန္ျပင္ေနစဥ္ အယုဒၶယဘက္မွ စိန္ေျပာင္းသံ တစ္ခ်က္ၾကားလိုက္ရသည္။တုရင္ဗလ လွည့္ၾကည့္လိုက္စဥ္တြင္ ဥပရာဇာ၏ ရင္ဘတ္တြင္ ေသြးအလိမ္းလိမ္း။

“သတိထားေတာ္မူပါ အရွင္” ဟု ဥပရာဇာကိုေပြ႕ကာ ဆင္ေတာ္ကို အနီးရွိ​ေဆာက္ျခံဳ တြင္ မီထားရ၏။ထိုအေျခအေနကို ျဗနရာဇ္ နားမလည္ႏိုင္။ ဥပရာဇာ က်ဆံုးသြားသည္ကိုလည္း မသိ။ ျမန္မာတို႕က ၄င္းကို အရွင္ဖမ္းရန္ စစ္ဗ်ဴဟာအသစ္မ်ား သံုးေနသည္လားဟု ေတြးမိကာ ဆင္ေတာ္ကို အသာတန္႔ရင္း ေနာက္ဆုတ္ရန္ ျပင္သည္။ထိုစဥ္ ဥပရာဇာ၏ လက္ဝဲဘက္မွ ေတာင္ငူမင္သား နတ္သွ်င္ေနာင္က ဆင္ေတာ္ ဥေပါသထ ကို ခြၽန္းဖြင့္ကာ ျဗနရစ္ထံ ဝင္တိုက္သည္။ျဗနရာဇ္သည္ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ လက္စြမ္းကို အရင္တိုက္ပြဲမ်ားကတည္းက ၾကံဳဖူးသည္။ ေတာင္ငူမင္းသားငယ္၏ အစြမ္းကို ေလွ်ာ့မတြက္ရဲ။ သို႔ေသာ္ မိမိ၏ ရာဇဣေျႏၵကို ငဲ့ကာ လွံရွည္ကို ျပင္ရင္း ျဗနရာဇ္ေရွ႔တိုးလာသည္။ဆင္ခ်င္းေတြ႕ၾကသည္ႏွင့္ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ လွံခ်က္မ်ားက လွ်ပ္ျပက္သကဲ့သို႕ လ်င္ျမန္စြာ သူ႕ထံေရာက္လာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ ခုတ္ခ်က္မ်ား။ ျဗနရစ္သည္ ေတာင္ငူမင္းသား နတ္သွ်င္ေနာင္၏ ခုတ္ခ်က္မ်ားကို ျပန္လည္ရင္ဆိုင္ရန္ ႀကိဳးစားပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာတပ္အခ်ိဳ႕ ၿမိဳ႕တြင္း ဝင္ေရာက္ေနၿပီကို သိရသည့္အခါ နန္းေတာ္ကို စိုးရိမ္စိတ္က ငယ္ထိပ္သို႔ တက္ေဆာင့္သည္။ဤတြင္ ျဗနရာဇ္သည္ အေျခအေနမလွမွန္းသိကာ ယိုးဒယားတပ္အားလံုးျပန္ဆုတ္ရန္ ေအာ္ဟစ္ အမိန္႔ေပးေတာ့သည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ေနာက္ပင္ လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ျမိဳ႕တြင္းသို႕ ဝင္ေျပးေတာ့သည္။ ယိုးဒယားစစ္သည္တို႕ ေျပးသည္မွာလည္း ႏွစ္ေယာက္ပင္စု၍ မရေတာ့ေခ်။မေျပးႏိုင္ေသာ ယိုးဒယား အမတ္ႏွစ္ဦး (ၾသယားဘတ္ႏွင့္ ၾသယားစကၠိ)ကို နတ္သွ်င္ေနာင္၏ တပ္သားမ်ားက အရွင္ ဖမ္းမိသလို ျမိဳ႕အတြင္း ဝင္တုိက္ေနေသာ ျမန္မာအမတ္ႏွစ္ဦး (ဝင္းေယာ္စားႏွင့္ ထံုးဘိုစား) တို႕ကိုလည္း ၿမိဳ႕တံခါးအပိတ္တြင္ ယိုးဒယားတို႕ရရွိသြားသည္။

ဥပရာဇာကား စိန္ေျပာင္းက်ည္သင့္၍ နတ္ရြာလားေခ်ျပီ။ အေလာင္းေတာ္ကို သရက္သားပ်ဥ္ ျဖင့္ အေခါင္းျပဳလုပ္ကာ မပုပ္မသိုးေအာင္ ျပဒါး ႏိုင္ႏိုင္သြပ္၍ ဟံသာ၀တီသို႕ ေဆာင္ယူခဲ့ေလေတာ့သည္။မင္းႀကီး ျဗနရစ္လည္း ျမန္မာတပ္မ်ား ခ်ီလာသည္ ဗိုလ္ပါလည္း မ်ားလွသည္ကို သိလွ်င္ ေနာင္စရယ္ အရပ္သို႔ ခ်ီေတာ္မူကာ ရင္ဆိုင္ရန္ ျပင္သည္။ ႏွစ္ဖက္တပ္မ်ား ရင္ဆိုင္မိၾကသည္တြင္ ေကာင္းကင္၌ တိမ္ညိဳတိမ္မည္းမ်ား သမ္းလာကာ မင္းႏွစ္ပါး ရင္ဆိုင္မည့္ေနရာ၌သာ ေနေရာင္ျဖာက်လ်က္ရွိသည္။ (ထို႔ျပင္ ေရွာက္သီးလံုးခန္႔ ဓာတ္ေတာ္မွ ေရာင္ျခည္ေတာ္ လႊတ္သည္ကိုလည္း ႏွစ္ဖက္ဗိုလ္ပါ အေပါင္း ဖူးျမင္ၾကရသည္)ဥပရာဇာ မင္းႀကီးစြာသည္ အျခား လက္ေအာက္ခံမင္း မ်ားၾကားတြင္ ဆင္ေတာ္ကို တန္႔၍ေနသည္။ ျမန္မာေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ခ်ပ္ဝတ္တန္ဆာသည္ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ဆင္တူယိုးမွား ျဖစ္ေနၾကေသာ္လည္း ျဗနရစ္သည္ ထိုလူအုပ္ႀကီးၾကားမွ ဥပရာဇာကို ခြဲျခားႏိုင္ခဲ့သည္။

ထို႔ေနာက္ ျဗနရစ္က “ေနာင္ေတာ္ဘုရား..အဘယ္ေၾကာင့္ရပ္ေနပါသလဲ။ ထြက္ေတာ္မူ၍ စီးခ်င္းတိုက္ေတာ္မူပါ” ဟုေအာ္ဟစ္ခဲ့သည္​။ထိုအခါ ဥပရာဇာလည္း မေနသာေတာ့ဘဲ ေရွ႕ကို တိုးလာသည္။ သူ၏ လက္ထဲတြင္ စက္ပလီ(စိန္ေျပာင္း)ကို ကိုင္ေဆာင္လာၿပီး ျဗနရစ္ကို ခ်ိန္႐ြယ္ရာ ျဗနရစ္က-
” ဓမၼယုဒၶစစ္ထိုးျခင္းသာျဖစ္သည္။ ေနာင္ေတာ္တုိ႔လူမ်ိဳးတြင္ ထိုအေလ့ရွိသေလာ” ဟု ေျပာသည့္အခါ ဥပရာဇာက
” ပလီကို ပစ္လႊတ္မည္မဟုတ္ပါ၊ အေဆာင္အေယာင္ သေဘာမ်ိဳး ေဆာင္၍သာ ပါပါသည္” ဟု ျပန္ေျပာကာ လွံရွည္ကိုထုတ္၍ တိုက္ရန္ ျပင္သည္။စီးခ်င္းတိုက္ၾကရာ ဥပရာဇာ၏ ဆင္ကုိ ျဗနရစ္၏ဆင္ အားမတန္၍ ဆုတ္ကာ ဆုတ္ကာခံသည္။ ဥပရာဇာက လွံရွည္ျဖင့္ ထခုတ္ရာ ျဗနရစ္ ကိုယ္ကိုယိမ္း၍ ေရွာင္သျဖင့္ ေဆာင္းထားသည့္ ေမာက္ရွည္ကို ထိမိကာ ေမာက္ရွည္အနားသားမ်ား ျပတ္က်သည္။ထုိအခ်ိန္တြင္ ဟံသာဝတီေသနတ္သမား တစ္ဦးက ျဗနရစ္ဆင္ကို ေသနတ္ျဖင့္ပစ္ရာ ျဗနရစ္ဆင္၏ ေနာက္ပဲ့စီး စစ္သည္ကို ထိမွန္ေလ၏။ (ထိုေနာက္ပဲ့စီးလည္း ေသလုသည့္ဒဏ္ရာ ရေသာ္ျငား မိမိ၏အရွင္အတြက္ အားခဲကာ ဆက္လက္အမႈထမ္းေလ၏)

ျဗနရစ္ဆင္လည္း တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ႏွင့္ ေနာက္သို႔ဆုတ္ရင္း ဆီးပင္ေရာ္ရာ တစ္ပင္ေပါက္ေနေသာ ေတာင္ပို႔တစ္ခုကို ေျခကန္မိေလသည္။ထို႔ေနာက္တြင္မူ ေျခကန္မိသည့္ေတာင္ပို႔ကို အားျပဳရင္း ဥပရာဇာ၏ ဆင္ေတာ္ကို ထိုးေဝွ႔ရာ အစြယ္ရင္းကို ထိုးမိ၍ ဥပရာဇာဆင္ မ်က္ႏွာသုန္ကာ ေနာက္သို႔လည္မည္ျပဳ၏။ဤအေျခအေနတြင္ ျဗနရစ္လည္း လက္သံုးလွံရွည္ျဖင့္ ဥပရာဇာ၏ လက္ဝဲဘက္ ပုခံုးကို အားကုန္ခုတ္ခ်ရာ မထင္မွတ္သည့္အေျခအေနျဖစ္၍ မကာကြယ္ႏိုင္ဘဲ ဥပရာဇာ ဆင္ဦးတြင္ပင္ အနိစၥေရာက္ေလ၏။ထိုသုိ႔ ျဗနရစ္အႏိုင္ရေၾကာင္းကို ေသနတ္ဒဏ္ရာရထားေသာ ေနာက္ပဲ့စီးျမင္လွ်င္ ေပ်ာ္႐ႊင္ရင္းကပင္ အသက္ကုန္ေလ၏။ဟံသာဝတီတပ္မ်ားလည္း ဥပရာဇာ ကြယ္လြန္ေၾကာင္းသိလွ်င္ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ျဖစ္ကာ ျဗနရစ္ဆင္ေတာ္၏ ပတ္ပတ္လည္သို႔ ဝင္ေရာက္ ထိုးခုတ္ပစ္ခတ္ၾကေလ၏။ျဗနရစ္လည္း ရံုးစုမိသမွ် တပ္သားမ်ားႏွင့္ပင္ အယုဒၶယၿမိဳ႕အတြင္းသို႔ ျပန္ဝင္ေလ၏။ (ျမန္မာတပ္သားမ်ား ပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ ျဗနရစ္ႏွင့္ သူ၏ညီေတာ္တို႔၏ လက္မ်ားတြင္ ေသနတ္ခဲသီးမ်ားပင္ ရွနခဲ့ေသးသည္ ဆို၏။ဟံသာဝတီနႏၵဘုရင္လည္း ယိုးဒယားခ်ီတပ္မ်ားျပန္ေရာက္လွ်င္ ဥပရာဇာႏွင့္ ျဗနရစ္ စီးခ်င္းေတြ႕ၾကရာ လက္နက္ဦး၍ ဥပရာဇာဆံုးေၾကာင္း သိလွ်င္ ဥပရာဇာ၏ တပ္မွ တပ္မွဴးဗိုလ္မွဴးတို႔ကို တံညပ္ႏွင့္ ညႇပ္ၿပီးလွ်င္ မီးကင္၍ သတ္ေစ၏။

ထိုမွ်ႏွင့္ အမ်က္ေတာ္မေျပ၍ ဟံသာဝတီေ႐ႊနန္းရွိ ဆုပန္ကလ်ာ(ျဗနရစ္၏ အစ္မေတာ္) သမီးေတာ္ကို ႏို႔တိုက္ေနစဥ္ လက္သံုးေတာ္ဓားျဖင့္ သားအမိႏွစ္ဦးစလံုးအား ခုတ္သတ္ေလ၏။လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း ၄၂၃ႏွစ္ခန္႔က စစ္ပြဲျဖစ္ေသာ္ျငား မူႏွစ္မူမွာ လံုးဝကြဲျပားေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ မိမိ၏ ပုဂၢလိက အျမင္ျဖင့္ သံုးသပ္ရလွ်င္ ဥပရာဇာ၏လွံခ်က္ေၾကာင့္ ပဲ့ေနသည္ဟု သတ္မွတ္ကာ ယေန႕တိုင္ ၄င္းတို႔၏ ျပတိုက္တြင္ ျပသထားေသာ ျဗနရာဇ္၏ ေမာက္ရွည္သည္ ျမန္မာမူအရ ဆိုပါက နတ္သွ်င္ေနာင္၏ လွံခ်က္ေၾကာင့့္သာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ထို႔ျပင္ ယိုးဒယားမူမ်ားတြင္ ဆုပန္ကလ်ာကို ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္သည္ ဆိုေသာ္ျငား ျမန္မာမွတ္တမ္းမ်ားတြင္ ဆုပန္ကလ်ာသည္ ဘုရင့္ေနာင္မင္းႀကီးႏွင့္ သမီးေတာ္တစ္ပါးရေၾကာင္း၊ သမီးေတာ္၏ အမည္မွာ မင္းအေထြးျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္ကိုေတြ႕ရသည္။မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ယိုးဒယားတို႔က အဆိုပါ ဆင္စီးခ်င္းတိုက္ပြဲ(ယုဒၶဟတၳိ)ကုိ လြန္စြာဂုဏ္ယူ ဝင့္ႂကြားၾကၿပီး ဆင္စီးခ်င္းထိုးခန္း ပန္းခ်ီကားမ်ား ခ်ိတ္ဆြဲျခင္း၊ ျပဇာတ္တိုမ်ား ကျပျခင္း၊ ဘတ္ေငြသန္းေပါင္းမ်ားစြာ အကုန္အက်ခံကာ ရုပ္ရွင္ရိုက္ကူးျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ၾကသည္။ထို႔ျပင္ တိုက္ပြဲျဖစ္သည့္ ၁၅၉၃ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၁၈ ရက္ကို အစြဲျပဳကာ ယိုးဒယားတပ္မေတာ္ေန႕ ကို သတ္မွတ္ခဲ့ေလသည္။ျပန္​လည္​​ေဖာ္​ျပ​ေပးျခင္​းျဖစ္​သည္​။