Present of star part-2

pearlwhite (50)in #myanmar • 7 years ago

အခန္း ( ၃ )

ေကာင္ေလး

ညက ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ရႈိးပြဲမွာ ငိုေနတဲ့ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္မက္ထဲအထိ လာေႏွာင့္ယွက္ခဲ့တာကိုေတာ့ မတားဆီးႏိုင္ခဲ့ဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝက အမ်ားအျမင္မွာေတာ့ အားက် စရာေကာင္းတဲ့ အဆုိေတာ္ တစ္ေယာက္ေပါ့။ တကယ္တမ္း လက္ေတြ႔ မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝက ခက္ခဲ ၾကမ္းတမ္းခဲ့ ပါသည္။ အေဖနဲ႔အေမကြဲေတာ့ အေဖေခၚရာေနာက္ကို ကၽြန္ေတာ္လိုက္ခဲ့ရသည္။ အေဖကေတာ့ သူ႔စရို္က္အတိုင္း မိန္းမ ေပြရႈပ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္မွာမေနခ်င္တာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေနတဲ့အေဆာင္မွာ သြားကပ္ ေနရင္း ခက္ခဲတဲ့ေန႔ရက္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရသည္။ အေဖ့ကို ေက်းဇူးတင္ရမွာ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ သူဘယ္လိုပဲ ဆိုးမိုက္ခဲ့ေပမယ့္ သူဆံုးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေမြအေတာ္ မ်ားမ်ား ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ပါတယ္။ အေဖမရွိ ေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း ၊ အေမနဲ႔အစ္ကိုကို႔ ေနရာအႏွ႔ံ လိုက္ရွာခဲ့ေပမယ့္ မေတြ႔ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကိုယ္ဝါသနာပါတဲ့ ဂီတလမ္းေၾကာင္းမွာ ႀကိဳးစားရင္း ေအာင္ျမင္တဲ့အဆိုေတာ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ပိုၿပီး ေအာင္ျမင္လာေလေလ၊ ပိုၿပီးအထီးက်န္လာေလေလပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ အနီးနားမွာ ႏႈတ္ခမ္းနီမေလးေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ ေနေပမယ့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ရင္မခုန္လို႔မရခဲ့ပါဘူး။ မိန္းကေလးေတြနဲ႔လည္း အတတ္ႏုိင္ဆံုး ေဝးေဝးေရွာင္ပါတယ္။ အေဖတူသားလို႔ ပတ္ဝန္းက်င္က ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္တယ္။ အေဖ့ေၾကာင့္စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ထပ္ၿပီးစိတ္ဆင္းရတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစရဘူး။

photo credit-google

တစ္လေက်ာ္ၾကာတဲ့အထိ ရိႈးပြဲမွာငိုေနတဲ့ေကာင္မေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေမ့လို႔မရဘူး။ ဘယ္ေနရာသြားသြားလည္း သူ႔ကိုေတြ႔မလားလို႔ ရွာမိတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းလည္း ခဏခဏအိပ္မက္ေတြမက္တယ္။ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနတုန္းမွာ သူ႔ကိုေမ့ထားႏုိင္ေပမယ့္ အလုပ္ပါးတာနဲ႔ သူ႔အေၾကာင္းက ေခါင္းထဲဝင္လာသည္။ သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ေရးခ်င္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ေတာ့ အိမ္မွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆးေနၿပီး သီခ်င္းေရးမည္။ ဂစ္တာယူကာ တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္တီး ၾကည့္သည္။ စိတ္မပါသျဖင့္ ဂစ္တာျပန္ထားကာ ကုတင္ေပၚျပန္လွဲျပီး သက္ျပင္းခ်လုိက္မိသည္။ မ်က္လံုးထဲတြင္ သူပံုရိပ္ေပၚလာသျဖင့္ စိတ္ေမာစြာျဖင့္ ေခါင္းကိုခါယမ္းလိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူကို သတိရေနမွာေသခ်ာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အဝတ္အစားလဲၿပီး အျပင္ထြက္ခဲ့ သည္။ ေခါင္းစြပ္ပါေသာ အေႏြးထည္ဝတ္ၿပီး ဦးထုပ္ကိုခပ္ငိုက္ငိုက္ေစာင္းကာ ေျခဦးတည့္ရာသို႔ ေလွ်ာက္ေနမိသည္။ ေကာင္းကင္ယံမွာ မိုးရိပ္ေတြကို ျမင္ရသည္။ မိုးရြာလိမ့္ မည္ထင္သည္။ ထီးျပန္လွည့္ယူရင္ ေကာင္းမလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားသည္။ မယူေတာ့ပါဘူး… မိုးရြာမယ္ဆိုရင္လည္း ရြာပါေစေတာ့။ မိုးရြာေတာ့ လူေတြအျပင္ သိပ္ထြက္ၾကမွာမဟုတ္ လို႔ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ပိုလြတ္လပ္မွာေပါ့ ။

ကၽြန္ေတာ့္ ေျခလွမ္းေတြကို ဗိုလ္တေထာင္ကမ္းနားဘက္ဆီသို႔ ဦးတည္လိုက္သည္။ ကမ္းနားဘက္သို႔ ခ်ိဳးေကြ႔ လိုက္သည္ႏွင့္ ေရေငြ႔ပါေသာေလထု၏ အထိအေတြ႔ကိုခံစားလိုက္ရသည္။ ကမ္းနားမွာ လူရွင္းေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕နား က ထိုင္ခံုအလြတ္တစ္ခုဆီ ေလွ်ာက္သြားျပီး ထိုင္လိုက္သည္။ ကမး္နားရဲ႕ေရျပင္ကေတာ့ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားလည္း ေရျပင္လိုၿငိမ္သက္ေနခဲ့တာၾကာခဲ့ၿပီပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္ကေတြ႕ခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေၾကာင့္သာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြျပန္လႈပ္ခတ္လာရတာ။ သူ ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္မွာေနသလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို သတိတရျဖစ္ေနရတာလဲ ၊ သူဘာေၾကာင့္ငိုေနတာလဲ ………စတဲ့ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာက ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းထဲမွာ အစီအရီ ရွိေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းရွည္တစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး ဟိုး…အေဝးဆီက ေလွငယ္ေလးကို ေငးေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္မ်က္မွန္ကို ခၽြတ္လိုက္ျပီး သဘာဝရဲ႕ အေရာင္အေသြး အစစ္အမွန္ေတြကို ခံစားလုိက္သည္။ သဘာဝတရားဟာ အလွဆံုးပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ပါပဲ…အဲ့ဒီအလွကိုမျမင္တတ္တဲ့ လူေတြကေတာ့ သဘာဝကို ေလာဘတၾကီး ဖ်က္ဆီးပစ္ေနၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြက တစ္ေနရာကို သြားခ်င္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ရဲ႕ေခၚေဆာင္ရာအတိုင္း လိုက္သြားလိုက္ သည္။ ေရျပင္ေပၚကို တံတားထိုးထားေသာ ဆိပ္ခံတံတားထိပ္ပိုင္းမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနသည္။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တိုက္ခတ္ေနေသာ ေလအရွိန္ေၾကာင့္ သူဆံပင္ေတြ တလူလူလြင့္ေနသည္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ထိုင္ေနသျဖင့္ သူဘယ္သူလဲ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ… ဒါေပမယ့္ သူအနားကို ကၽြန္ေတာ္သြားခ်င္သည္။ ရိႈးပြဲက ေကာင္မေလး မ်ား ျဖစ္ေနမလားလို႔ ေတြးမိတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ ရင္ကခပ္ေႏြးေႏြး ခုန္လႈပ္လာသည္။

photo credit-google

ကၽြန္ေတာ္ သူအနားသို႔႔ တျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္သြားၿပီး သူနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းေနရာမွာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ သူမ်က္ႏွာကို သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရေပမယ့္ သူ႔အနားမွာ ထိုင္ေနရျခင္းက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေနသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အမည္တပ္လို႔မရေသာ သိမ္ေမြ႔တဲ့ ခံစားမႈေလးတစ္ခုကို တသိမ့္သိမ့္ခံစားေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားေတြ တလွပ္လွပ္ခုန္လာသည္။ ဒီအခ်ိန္ေလးကို ရပ္တန္႔ထားလိုက္ခ်င္သည္။ ဒီလိုၾကည္ႏူးမႈေလးကို ကုန္ဆံုးသြားရမွာ ႏွေျမာမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ၾကည္ႏူးမႈေလးကို မိုးကဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္သည္။ မိုးစက္ေတြ တစ္ဖြဲဖြဲက်ဆင္းလာသည္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္အနားက ထထြက္ သြားမွာ စိုးရိမ္မိသည္။ သို႔ေပမယ့္ သူက တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္လာပဲ ဆက္ၿပီးထိုင္ေငးေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္သြားေပ မယ့္ခ်က္ခ်င္းပဲ သူခႏၶာကိုယ္ကို မိုးေရေတြစိုကုန္မွာ စိုးရိမ္သြားသည္။ မိုးက ပိုသည္းလာသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ဝတ္လာေသာအေႏြးထည္ကို ခၽြတ္လိုက္ၿပီး သူအနားသို႔သြားကာ သူ၏ေခါင္းေပၚသို႔ အုပ္မိုးေပး လိုက္သည္။ ရုတ္တရက္မေျပာမဆိုပဲ လုပ္လိုက္တဲ့အတြက္ သူလန္႔သြားမယ္လို႔ထင္သည္။ သူ အလန္႔တၾကား ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ ေသခ်ာပါသည္။ ရိႈးပြဲတုန္းက ေကာင္မေလးပါပဲ။ ရွာတုန္းကမေတြ႔ပဲ မရွာေတာ့ဘူးဆိုမွေတြ႔လိုက္ရ သည့္ သူ႔ကို မ်က္စိေအာက္က မေပ်ာက္မခံခ်င္ပါ။ သူ မ်က္လံုးေတြ နီေနသည္။ ဒါဆို သူရဲ႕ပါးျပင္မွာ မိုးစက္ေတြနဲ႔ေရာ ေႏွာေနေသာ မ်က္ရည္စေတြ ရွိေနလိမ့္မည္။ သူရဲ႕မ်က္ရည္စေတြကို ကၽြန္ေတာ္ တယုတယ သုတ္ေပးခ်င္မိသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို တအံ့တၾသ ေငးၾကည့္ေနရာမွ "ေမာင္" ဟု ဝမ္းသာအားရေခၚလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖက္ကာငိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရုတ္တရက္ မွင္သက္သြားၿပီး သူကို အလုိက္သင့္ ျပန္ဖက္ထားမိသည္။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ၾကားမွာ လွ်ိဳ႕ဝွက္ေသာ ဆက္ႏြယ္မႈတစ္ခုခုရွိ ေနၿပီဟု ခံစားမိလိုက္သည္။ တသိမ့္သိမ့္ လႈပ္ရွားေနတဲ့ သူရဲ႕ေက်ာျပင္ကို ညွင္ညွင္သာသာ ပုတ္ကာႏွစ္သိမ့္ေပးရင္း သူနဲ႔ထပ္တူ ကၽြန္ေတာ္ပါ ဝမ္းနည္းလာသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အလိုခ်င္ဆံုးဆု တစ္ခုပဲရွိသည္။ သူ႔ကို အငိုတိတ္ေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္တဲ့ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ရပါေစ။

×××××

ေကာင္မေလး

ကၽြန္မ ရုတ္တရက္သတိလြတ္သြားမိသည္။ ကၽြန္မ ငိုေနပါသည္။ ဒါေပမယ့္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွာ။ မိုးေတြလည္းရြာေနသည္။ သည္းသည္းမဲမဲကို အၿငိဳးနဲ႔ရြာေနသည္။ ကၽြန္မ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး မိုးေရေတြနဲ႔ ရႊဲရႊဲစိုေနသည္။ ကၽြန္မ မေအးပါဘူး… ေႏြးေနသည္။ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေဝးကြာေနခဲ့ရတဲ့ရင္ခြင္တစ္ခု၊ ေႏြးေထြးလံုျခံဳမႈေတြနဲ႔ ျပည့္နွက္ ေနတဲ့ ရင္ခြင္တစ္ခုမွာ ကၽြန္မနားခုိေနရသည္။ ေမာင္…ကၽြန္မဆီျပန္လာတယ္ေနာ္။ ကၽြန္မေလ ခုနေလးတင္ပဲ ေရျပင္ၾကီးကို တိုင္တည္ျပီး ဆုေတာင္းလုိက္ေသးတယ္။ အခုေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ဆုေတာင္းေတြ ျပည့္ၿပီေပါ့။ မိုးေတြနဲ႔အတူ ေမာင္ ကၽြန္မဆီျပန္လာတယ္။ ကၽြန္မ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ။ ကၽြန္မေလ အခုေပ်ာ္လြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတြက်ေနမိတယ္။ ကၽြန္မအခု ေမာင့္ကို ဖက္ထားတယ္။ ဒီလက္ေတြကို ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မလႊတ္ေတာ့ဘူး။ ေမာင္ ဘယ္ကိုသြားသြား ကၽြန္မလိုက္ခဲ့ေတာ့မယ္။ ကၽြန္မ ေမာင့္ရဲ႕ရင္ခုန္သံကိုၾကားေနရသည္။ ေမာင္လည္း ကၽြန္မလိုပဲေပ်ာ္ေနလိမ့္မယ္ဟု ထင္သည္။ ေမာင္ က ကၽြန္မကို ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ႏွစ္သိမ့္ေပးေနသည္။ ကၽြန္မ ေပ်ာ္လို႔ငိုေနတာပါ ေမာင္….။

photo credit-google

ကၽြန္မ ေမာင့္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွာရွိေနတာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ။ မိုး ေတာင္တိတ္သြားၿပီ။ ေကာင္းကင္ႀကီးလည္း ၾကည္ၾကည္စင္စင္ျပန္ျဖစ္သြားၿပီ။ ေမာင္ေရာ ကၽြန္မပါ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေရေတြရႊဲစိုေနၾကသည္။ ေမာင္က ကၽြန္မကို ဂရုဏာသက္တဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ၾကည့္ရင္း "ဒီအတိုင္းဆို မင္း ဖ်ားေတာ့မွာပဲ" တဲ့။ ဒီအသံဟာ ကၽြန္မ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ၾကားခ်င္ခဲ့တဲ့ ေမာင့္ရဲ႕အသံပါပဲ။ ေမာင္က ကၽြန္မကို တြဲထူလုိက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ဟန္ျပင္သည္။ ကၽြန္မ အလန္႔တၾကား ေမာင့္ရဲ႕ လက္ကိုလွမ္းဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ ေမာင္က ျပံဳးၿပီး ကၽြန္မ လက္ကိုျပန္ဆုပ္ကိုင္ကာ ကၽြန္မကိုၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္မ ေမာင့္ မ်က္ဝန္းေတြကို ၾကည့္ျပီး "ႏြယ္…ေတာင္းပန္ပါတယ္..ေမာင္ရယ္…။ ႏြယ့္ကို မထားခဲ့ပါနဲ႔ေတာ့ေနာ္။ ႏြယ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ။" သူ႔မ်က္ႏွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားၿပီး "ကၽြန္ေတာ္…မင္းကို မထားခဲ့ပါဘူး… မင္း…ဘာေၾကာင့္ငိုေနမွန္း…မသိေပမယ့္…မင္း ငိုေနတာ ကၽြန္ေတာ္မျမင္ခ်င္ဘူး။" ေမာင့္စကားသံေတြက သူစိမ္းဆန္ လြန္းေနသည္။ ကၽြန္မ ေမာင့္ကို အလန႔္တၾကား ၾကည့္မိသည္။ ေအာ္…သူက ေမာင္မွ မဟုတ္တာပဲ။ ေမာင္က ေသသြားခဲ့ ၿပီပဲေလ။ ကၽြန္မ ရွက္ရြံ႕စြာျဖင့္ သူ႔လက္ကိုလႊတ္ၿပီး သူ႔အနားမွ ေျပးထြက္လာမိသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သူနဲ႔ေဝး ႏုိင္သမွ် အေဝးဆံုးေရာက္ခ်င္တာပဲ သိသည္။ ကၽြန္မ မ်က္လံုးထဲမွာ ဘာဆိုဘာမွ သဲကြဲစြာမျမင္ရေတာ့ပါ။ ကၽြန္မေၾကာင့္ ကၽြန္မရဲ႕ခ်စ္သူ ထိခိုက္နာက်င္ခဲ့ရသည္။ အခု ခ်စ္သူမဟုတ္တဲ့ခ်စ္သူရဲ႕ကိုယ္ပြားေလးကိုလည္း ကၽြန္မရဲ႕ နာက်င္မႈေတြ ကူးစက္ေစေတာ့မလို ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။

photo credit-google

ကၽြန္မေျပးေနရင္းနဲ႔ ေျခေထာက္ေခါက္ၿပီးလဲသည္။ ကၽြန္မ ျပန္ထႏုိင္ဖို႔ အားယူေနစဥ္မွာ ၿမဲၿမံတဲ့လက္တစ္စံုရဲ႕ ဆြဲထူျခင္းကို ခံလုိက္ရသည္။ ကၽြန္မ သူ႔မ်က္ႏွာကိုမၾကည့္ရဲပဲ ေခါင္းငံုထားမိသည္။ ကၽြန္မ အသားေတြ တစ္ဆတ္ဆတ္ တုန္လာသျဖင့္ ထိုေနရာမွာပင္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ သူက ကၽြန္မရဲ႕ေဘးမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ကၽြန္မကို ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္မ သေဘာေပါက္လုိက္ၿပီ ၊ ကၽြန္မ သူ႔ကိုျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပမွျဖစ္ေတာ့မည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ဘယ္ကစၿပီး ဘယ္လိုေျပာျပရမွန္းမသိပါ။ "ကၽြန္မ….ျပန္ေတာ့မယ္" ဟု အဆက္အစပ္မဲ့စြာေျပာလိုက္သည္။ သူက "ဘယ္ျပန္မွာလဲ ၊လုိက္ပို႔ေပးမယ္" ဟုေျပာလုိက္သည္ထင္သည္။ ကၽြန္မ စိတ္ကိုၿငိမ္ေအာင္ထားၿပီး သူ႔ေဘးနားက ထၿပီးထြက္လာမိသည္။ သူ က်န္ေနခဲ့သလား ။ ကၽြန္မေနာက္က လုိက္လာသလား မသိေတာ့ပါ။ ကၽြန္မ လမ္းမေပၚေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္သြား ရင္း Taxi ငွားၿပီးအိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရဲ႕အလိုခ်င္ဆံုးဆႏၵက တစ္ခုတည္း.. သူနဲ႔ေဝးႏုိင္သမွ် အေဝးဆံုး မွာ ရွိခ်င္သည္။ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ဒဏ္ရာကို ကၽြန္မတစ္္ေယာက္တည္းပဲ တိတ္တိတ္ေလး ကုစားခ်င္ပါသည္။

@pearlwhite

အပိုိင္း(၃) ဇာတ္သိမ္းပိုင္းကို မၾကာခင္ဆက္လက္တင္ေပးပါမည္။ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ေဝဖန္အႀကံျပဳေပးၾကပါဦးရွင္။ ဖတ္ရႈ႕အားေပးမႈအတြက္ အထူးေက်းဇူးတင္ပါသည္။

#love #life #story #blog