ကၽၽြန္ေတာ့္ဘဝအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း အပိုင္း(၂)

Steemit Myanmar မွ ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမမ်ား စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း ကိုယ္၏က်န္းမာျခင္းမ်ားနဲ႔ျပည့္စံုၾကပါေစလို႔ေတာင္းဆုျပဳလိုက္ပါတယ္
ကၽၽြန္ေတာ့္ ဘဝမွာအျမဲမွတ္မိေစတဲ့အေၾကာင္းအရာေလး တစ္ခုကအဲ့ဒီေန႔မွာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ သႀကၤန္အႀကိဳေန႔မွာ ေရပက္ ဖို႔အေဖကအိမ္ေရွ႕မွာ ေရပိုက္ဆင္ေပးေနတာေပါ့ အိမ္ေရွ႕မွာအေမကကၽြန္ေတာ့ညီေမြးကာစေပါက္စေလးကို ျကမ္းျပင္ မွာခ်လို႔ေခ်ာ့ျမဴေနပါတယ္အေမနဲ႔ ညီေလးရဲ႕ မနီး မေဝးမွာကၽြန္ ေတာ္ အရုပ္ေလးေတြနဲ႔ေဆာ့ေနပါတယ္ ခဏ ၾကာေတာ့အေမ က ညီေလးကိုထားၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖးဖက္ ဝင္သြားပါတယ္အဲ့အခ်ိန္နဲ႔မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲအေဖကကၽြန္ေတာ့ကိုအိမ္ေရွ႕မွာေရပိုက္ဆင္ၿပီးလို႔သားေရ ေရလာကစားလို႔ ရၿပီေျပာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းသာအားရေျပးသြားပါတယ္ ကၽြန္ ေတာ္အိမ္ေရွ႕ကိုၾကညိ့ၿပီးေျပးတာမို႔ညီေလးကို သတိမထားမိ ပါဘူးဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မရည္ရြယ္ပဲ ညီေလးရဲ႕ဝမ္းဗိုက္ ေနရာကိုတက္နင္းမိခဲ့ပါတယ္

ညီေလးရဲ႕ငိုသံ ဟာကၽြန္ေတာ့္ နားထဲကိုက်ယ္ေလာင္စြာဝင္လာတာနဲ႔အတူ ေအာင္မေလး သားေလးေရဘာျဖစ္တာလဲဆိုတဲ့ေအာ္သံ နဲ႔အတူ အေမေျပး လာပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္ တဒဂၤ ေၾကာင္သြားၿပီးရပ္ၾကည့္ေန မိပါတယ္ အေဖလဲ အေလာတေကာနဲ႔တက္လာၿပီးညီေလးကို ၾကည့္ၿပီးကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကိုေဒါသထြက္ေနတဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ၾကည့္ လိုက္ပါတယ္ အဲ့ဒီ့အၾကည့္ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းေၾကာက္တဲ့ အၾကည့္ကၽြန္ေတာ့ဘဝမွာ မေမ့ႏိုင္တဲ့အၾကည့္ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္ျပီးေသးထြက္က်လာပါတယ္ ႏႈတ္ကလဲ ငိုဖို႔ကိုဆြံ႕အၿပီးေၾကာက္ရြံ႕သိမ္ငယ္စြားရပ္ေနမိပါတယ္ကၽြန္ေတာ့္ညီရဲ႕ခ်က္ေနရာကေသြးေတြထြက္တာကိုျမင္ေနရပါတယ္ အေမက ခ်က္ခ်င္းသတိဝင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုေပြ႕ဖက္ကာ သားဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ တတြတ္တြတ္ေမးေနပါတယ္ ကၽြန္ ေတာ့္ႏႈတ္က အေမ့ကို မေတာ္တဆ ျဖစ္တာပါလို႔ေျပာေနေပ မယ့္ အသံမထြက္လာေတာ့ပါဘူး ကၽြန္ေတာ္ အေၾကာက္လြန္ ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အသံေပ်ာက္သြားခဲ့ပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္ကံ ဆိုး ၿပီေပါ့ေနာ့္အသံမထြက္ရင္တသက္လံုး အ အ ဘဝနဲ႔ ေနရေတာ့မွာေလ

ကၽြန္ေတာ္ကံေကာင္းခဲ့ပါတယ္ တပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့အသံျပန္ထြက္လာပါတယ္ဒါေပမယ့္ တစ္ပတ္ေတာင္ေနာ္ လံုးဝ အသံထြက္လို႔မရတာ ေတြၾကၾကပါအဲ့ဒီအခ်ိန္က ၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ေတြကို ဒီေနရာမွာကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တဲ့ စာဖတ္သူမ်ားအတြက္ ပထမသင္ခန္းစာကေတာ့ငယ္ရြယ္ႏုနယ္တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕႕ရင္ထဲကို အေၾကာက္တရားေတြထည့္ေပးတဲ့ ဆံုးမမႈမ်ိဳးလံုးဝမလုပ္မိေစခ်င္တာပါကၽြန္ေတာ့္အေဖ့ကိုခ်စ္ပါတယ္အေဖကလဲ ကၽြန္ေတာ့ကိုခ်စ္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ့္အေဖကစိတ္အရမ္းထက္ေတာ့ ထစ္ကနဲဆိုဘာမွမျမင္တတ္ပါဘူးျပီးသြားမွ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့လူစားမ်ိဳးပါ တကယ္ေတာ့မေကာင္းပါဘူးအဲ့ဒီလၽွပ္တပ်က္အခ်ိန္ေလးကဘဝတစ္ခုလံုးကိုေျပာင္းလဲပစ္ ေစႏိုင္ပါတယ္ သာဓက မ်ားစြာလဲ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္ေျပာရမယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္အေဖ့ကိုခ်စ္တာထက္ေၾကာက္တာကပိုေနပါတယ္ အဲ့ဒါမေကာင္းတာပါ ဘယ္အရာမွသာမန္ထက္ပိုရင္ မေကာင္းပါဘူး အေၾကာက္တရားရဲ႕ေနာက္မွာအမုန္းတရားက ကပ္ပါလာတတ္ပါတယ္ကၽြန္ေတာ့္အေမဘာ သာေရးနဲ႔သြန္သင္မႈအားေကာင္းလြန္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္အသိတရားကပ္လို႔ အေဖ့ကိုမမုန္းခဲ့မိတာပါ ေတာ္ေသးတယ္ညီေလးလဲဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး ကၽြန္ေတာ္ ၄ ႏွစ္သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ဘာမွ မရွိေသးလို႔ထင္ပါတယ္ဒါေပမယ့္အခန္႔မသင့္ရင္ေသတတ္တယ္လို႔ေျပာတဲ့အေမ့စကားေၾကာင့္ယေန႔ခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ္ ခလုတ္တိုက္ဖို႔ေတာင္ ခဲယဥ္းေအာင္ သတိထားတတ္ခဲ့ ပါတယ္
ဒီလိုနဲ႔ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္လဲ သူငယ္တန္း တက္ရမယ္ ဆိုေတာ့အေမတို႔နဲ႔ ခြဲရျပန္ပါတယ္အဖြားအိမ္ကေနၿပီးေက်ာင္းတက္ေပါ့ ေသာၾကာေန႔ညေနဆို အေဖကဆိုင္ကယ္နဲ႔လာေခၚပါတယ္ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ဆိုင္ကယ္အရမ္း ဝါသနာပါတယ္ အေဖ့ဆိုင္ကယ္ ေရွ႕ကၽြန္ေတာ္ထိုင္စီးရမယ္ဆိုအရမ္းေပ်ာ္ပါတယ္အေဖအေမနဲ႔တူတူအိပ္ရေတာ့မွာ ေတြးရင္းနဲ႔ေပါ့ေလ ၿပီးရင္ မနက္တူတူအေဖနဲ႔ လၻက္ရည္ဆိုင္လိုက္ရတဲ့ အရသာကလဲအရမ္းႀကိဳက္ေပါ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ အစားႀကီးေတာ့ အဝစားေပါ့အဲ့ဒီ
မွာ လၻက္ရည္ဆိုင္နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ အမွတ္တရေလးငယ္စဥ္ကရွိေနခဲ့ျပန္တာေပါ့ ရီစရာလဲ အေကာင္းသား ျဖစ္ပံုကဒီလို
တစ္ေန႔အိပ္ယာႏိုးေတာ့ အေဖနဲ႔ လၻက္ရည္ဆိုင္လိုက္လာတာေပါ့ လဘက္ရည္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ အေဖကသားဘာစားမလဲေမးတာေပါ့ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က နံျပားအရမ္းႀကိဳက္တာေလ အာ့ေၾကာင့္ပဲျပဳတ္နဲ႔နံျပားစားမယ္လို႔ ျပန္ေျပာတာေပါ့အဲေျပာစရာက်န္ေသးတယ္ ေမ့လို႔ကၽြန္ေတာ္ အဲ့အခ်ိန္က ေရွ႕သြားေတြကပိုးစားၿပီးငုတ္စိေလးေတြပဲ က်န္ေတာ့တာေပါ့မၾကာပါဘူး ပဲျပဳတ္နဲ႔နံျပား ေရာက္လာပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္လဲအရမ္းႀကိဳက္ေတာ့ အားရပါးရ. ေလြးေတာ့တာပါပဲတဝက္ ေလာက္က်ိဳးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ကၽြန္ေတာ္မကုန္ဘူး
ထင္ၿပီး နဲျပားတစ္ပိုင္းကို ခ်ိဳးစားပါတယ္ ေလာဘႀကီးတဲ့ကၽြန္ေတာ္ ငိုပါေလေရာဗ်ာ အေဖကဘာျဖစ္လို႔လဲေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မဝဘူး လို႔ျပန္ေျပာတယ္ေလ လက္ထဲမွာလဲစားလက္စနံျပားနဲ႔ ပါးစပ္ကပလုတ္ပေလာင္း နဲ႔ငိုေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုအေဖကၾကည့္ၿပီး စိတ္ဆိုးသြားတယ္ထင္ပါတယ္ သား မင္းကုန္လို႔လား ေနာက္ထပ္ တစ္ခ်ပ္ထပ္ယူရင္ကုန္မွာလားလို႔ေမးေတာ့ ကုန္တယ္ အမ်ားႀကီးစားမွာလို႔ ကေလးအေတြးနဲ႔ေျဖ ခဲ့မိပါတယ္ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ စားပြဲထိုးကိုခ်က္ခ်င္း ေခၚၿပီး ေနာက္ထပ္နံျပား ၂ခ်ပ္ထပ္မွာပါတယ္ နံျပားေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္
ေတာ့္ေရွ႕တိုးေပးၿပီး ကၽြန္ေတာ္အရမ္းေၾကာက္တဲ့ အၾကည့္နဲ႔ေရာ မင္းကုန္ေအာင္စား မကုန္ရင္ေတြ႕မယ္ လို႔ေျပာပါတယ္ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေကၽၽာ္ကနံျပားဆိုေတာ့ ေတြၾကည့္ေလ ေတာ္ေတႀကီးေသးတယ္ ဗ် ကၽြန္ေတာ္လဲ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္မို႔ ကုန္ေအာင္စားခဲ့ပါတယ္ ဇြဲေတာ့မေလၽၽာ့ဘူးဗ် စေနသားေလ သိတယ္မဟုတ္လား ဒါေပမယ့္ အဲဒီကရလာတဲ့အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ေနာက္ ေန႔မွာကၽြန္ေတာ့္သြားဖုံး ေတြေရာင္ကိုင္းလာပါေတာ့တယ္ပါစပ္ထဲမွာသြားဖုံးေတြ ေရာင္ၿပီး ဘာမွစားလို႔မရေတာ့ဘူးအေမက ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ထိုင္ငိုေနတာ၅ ႏွစ္သားကၽြန္ေတာ့္ တစ္သက္မေမ့ႏိုင္ေအာင္ ႏုနယ္တဲ့ႏွလံုးသားမွာဒါဏ္ရာတစ္ခုထပ္ရခဲ့ျပန္ပါတယ္ ဒီေနရာမွာစာဖတ္သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ့္ဘဝနဲ႔ရင္းၿပီး ရတဲ့အေတြ႕အၾကံဳအရကေလးတစ္ေယာက္ကိုဘယ္ေတာ့မွ အမိန္႔ဆန္တဲ့ရက္စက္ျခင္းမ်ိဳး နဲ႔မဆံုးမမိေစမိဖို႔ပါပဲ လက္ရွိကၽြန္ေတာ္ဖခင္ေနရာေရာက္ေနပါၿပီ ကၽြန္ ေတာ့္သားသမီးေတြကို ေျပာဆိုဆံုးမတဲ့ေနရာမွာအမိန္႔ဆန္ စြာက်င့္သံုမႈကိုကၽြန္ေတာ္ရေအာင္ေရွာင္ပါတယ္ လိုအပ္ ရင္ သာဓကဥပမာမ်ားစြာနဲ႔ ရွင္းျပပါတယ္တစ္ခါတ ေလစိတ္တို ေနရင္ကေလးေတြကိုရိုက္ခဲ့မိပါတယ္ရိုက္တဲ့အေလ့အထဟာ မေကာင္းမွန္းသိေပမယ့္ အဲ့ဒီအေပၚမွာအက်ိဳူးရွိေအာင္ ကၽြန္ ေတာ္အသံုးခ်ခဲ့ပါတယ္အဲ့ဒီနည္းေလးစာဖတ္သူတို႔ကိုေပးခ်င္ ပါတယ္ကၽြန္ေတာ့္ဆရာBroKachinHenryတို႔Myanmar steemit community Admin မွ လူပ်ိဳႀကီး ေတြၾကာခင္ မိန္းမေတြရ ကေလးေတြေမြးေတာ့မွာမို႔ပါ
(ခင္လို႔ေနာက္တာပါေနာ္ စိတ္မဆိုၾကပါနဲ႔ )
ကၽၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သားသမီးေတြ အေပၚမွာ ကၽၽင့္သံုးတာေအာင္ျမင္ပါတယ္
အဲ့ဒီနည္းေလးကေတာ့ ေနာက္တစ္ပိုင္းကျပန္စပါ့မယ္ေနာ္
အားလံုးစိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္ကၽၽန္းမၾကပါေစ


Photo credit. .

အပိုင္း ၃ဆက္ေရးပါမည္ အခ်ိန္လုျၿပီးေရးရလို႔ အမွားပါရင္ခြင္ လြတ္ ၾကပါလို႔
ေက်းဇူးတင္စြားျဖင့္...
ကိုယ္တိုင္ေရး မွတ္စု
@NandaMinKhant
(steemit Myanmar )