ေ႐ွးလူႀကီးမ်ားေျပာေသာ ဆံုးမစကားမ်ား
အသိဥာဏ္ေသးသိမ္တဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ဒုကၡသိပ္ေပးတယ္။ၾကံလိုက္ရင္ သူတစ္ပါးကို
ဒုကၡေပးမယ့္ အၾကံခ်ည္းပဲ။ေျပာလိုက္ရင္လည္း သူတစ္ပါးကို ဒုကၡေပးမယ့္ အေျပာခ်ည္းပဲ။ လုပ္လိုက္ရင္လည္း သူတစ္ပါးကို ဒုကၡေပးမယ့္ အလုပ္ခ်ည္းပဲ။အဲဒီ အဂၤါသုံးခ်က္နဲ႔ ျပည့္စုံတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ကို "ဗာလ" လို႔ေခၚတယ္။ မိမိကိုယ္တိုင္ နိဗၺာန္ေရာက္ဖို႔ထက္ မိမိေၾကာင့္ သူတစ္ပါး စိတ္ေသာက မျဖစ္ေအာင္ ေနတတ္ဖို႔ ပိုအေရးၾကီးတယ္။ အဲဒါ ျမင့္ျမတ္ေသာ လူစြမ္းေကာင္းတို႔ရဲ႕ စိတ္ထားပဲ။ လူဆိုတာ တန္ဖိုးရွိလာေလ တိတ္ဆိတ္ေလပဲ။ တန္ဖိုးမဲ႔လာေလ ဆူညံေလပဲ။လူဆိုတာ ျမင့္ျမတ္လာေလ တည္ျငိမ္လာေလပဲ။ ယုတ္နိမ့္လာေလ ဘရုတ္က်ေလပဲ။လူဆိုတာ သီလရွိေလ စကားနည္းေလပဲ။ သီလမဲ႔ေလ စကားမ်ားေလပဲ။ လူဆိုတာ အမွားမ်ားလာေလ ဖုံးဖိေနရေလပဲ။အမွားနည္းလာေလ တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းလာေလပဲ။ လူဆိုတာ အလိုႀကီးေလ ရန္သူေပါေလပဲ။ အလိုနည္းေလ မိတ္ေဆြေပါေလပဲ။ လူဆိုတာ အတၱႀကီးေလ ခက္ထန္လာေလပဲ။ အတၱနည္းေလ မ်က္ႏွာခ်ိဳေအးေလပဲ။ လူဆိုတာ
စိတ္ထားေကာင္းေလ ခြင့္လြႊတ္နိုင္ေလပဲ။ စိတ္ထားပုတ္ေလ အျငိဳးအာဃာတႀကီးေလပဲ။ ကိုယ္မလုပ္ခ်င္တဲ့ကိစၥကို သူမ်ားကိုလည္း မလုပ္ခိုင္းပါနဲ႕ အေၾကာင္းအရာ၊ကိစၥတစ္ခုဟာ နားေထာင္ၿပီးရင္ေမ့၊ ေတြ႕မွသာလွ်င္ မွတ္၊ လုပ္ၿပီးမွသာ နားလည္တာပါ အရာအားလံုးဟာ စိမ္းလန္းစိုေၿပေနမွာပါ။ ဒါပင္မဲ့ လူသားအားလံုး ဒါကို ၿမင္ႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္ပါ ဘယ္ကိုပဲေရာက္ေရာက္ ယံုၾကည္ခ်က္ကို လက္ကိုင္ထားပါ ေအာင္ၿမင္မႈဟာ အၿမဲတမ္း တည္ၿမဲေနေသာအရာမဟုတ္ပါ။ အစဥ္မၿပတ္ ၾကိဳးစားၿခင္းေၾကာင့္သာ ၿမင္ရၿခင္းသာ ၿဖစ္၏ မေတြးေတာ မစဥ္းစားပဲ ပညာကို သင္သူသည္ လမ္းမွန္သို႔ေရာက္မည္မဟုတ္သလို၊ ပညာကို မသင္ယူပဲ ေတြးေတာသူသည္ အႏၱရာယ္ေတြက ဝိုင္းရံထားပါလိမ့္မယ္။ ထမင္းပူကို မစားနဲ႕ ေႀကြသီးကိုသာ စားပါ ေရာက္ရာေဒသ ေျခရာခ်ခဲ႕ပါ။ သမီး ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ထမင္းပူကို မစားပါနဲ႕။ ထမင္းေအးကိုပဲ စားပါ သမီး။ ထမင္းပူဆိုတာ သူတစ္ပါး မ်က္ရည္ေပါက္ၾကီးငယ္က်မွ စားရတဲ့ထမင္းကို ေခၚတာပါ။ သမီးဘယ္ေတာ့မွ မစားမိပါေစနဲ႕။ အခုအခ်ိန္စားေကာင္းခ်င္ေကာင္းမယ္၊ သံသရာမွာ အလြန္ပူေလာင္တတ္တယ္သမီးေရ။ ထမင္းေအးဆိုတာကေတာ့ သမီးကို ခ်စ္လို႕ ခင္လို႕ တန္ဖိုးထားလို႕ ၾကည္ညိဳလို႕ ေကၽြးလာတဲ့ ထမင္းပဲ သမီး။ ငပိရည္နဲ႕ပဲ စားရ စားရ သံသရာမွာ ေအးျမပါတယ္ သမီးရယ္္။ စားတတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါေနာ္။ အသီးကို စားမယ္ဆုိရင္ ေၾကြသီးကိုပဲ စားပါ သမီး။ ဘယ္ေတာ့မွ ခူးမစားပါနဲ႕။ ေၾကြသီးစားပါ ဆုိတာ သမီးကို ခ်စ္လို႕ ခင္လို႕ ၾကည္ညိဳလို႕ ေကၽြးလာတဲ့အသီးကို စားပါလို႕ဆိုလိုတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေၾကြသီးတိုင္းလည္း မစားရဘူး သမီး။ ေၾကြသီးေပမယ့္ မစင္ပံုေပၚက်ရင္ သမီး မစားေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ ဒီလိုပဲ ေၾကြသီးေတာ့ ေၾကြသီး။ သမီးကို ခ်စ္လို႕ ခင္လို႕ ၾကည္ည္ိဳလို႕ လာေပးတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ကြယ္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရလိုမွႈေတြ ပါေနရင္ မစားရဘူးသမီး။ မစားေကာင္းပါဘူး။ ခူးမစားပါနဲ႕ဆိုတာ သမီးက ကူညီိစရာရွိရင္ ကူညီ၊ လုပ္စရာရွိရင္ လုပ္ေပးလိုက္ပါ။ အဲဒါကို ကူညီခ၊ လုပ္ေပးခ ေတာင္းေနရင္ ခူးစားတာပဲ သမီး။ သမီး သူတစ္ပါးကို ကူညီပါ။ သူတို႕ဆီက ေက်းဇူးတင္စကားတစ္ခြန္းေတာင္ မေမွ်ာ္လင့္ပါနဲ႕။ ေမွ်ာ္လင့္ျပီိး ကူညီတာ ခူးစားတာပဲ သမီးရဲ႕။ သမီး ဘယ္ေတာ့မွ ခူးမစားပါေလနဲ႕။ တတိယစကားကေတာ့ ခ်ိဳးငွက္ေလးေတြ ခါငွက္ေလးေတြဟာ ေျမမွာနားျပီး ျပန္သြားရင္ ေျခရာထားခဲ့တယ္ သမီး။ ဒီလိုပါပဲ၊ သမီးလည္း ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသ ေရာက္ေရာက္ သမီး ျပန္ရင္ သမီး ေျခရာက်န္ခဲ့ပါေစ သမီးရယ္။ ဒီလိုပါပဲ လူ႕ေလာကၾကီးကို တို႕တေတြလာခဲ့ၾက၊ တုိ႕ျပန္ရင္ တို႕ေျခရာေတြ က်န္မွ ျဖစ္မယ္ သမီး။ ဧကရာဇ္မင္းတစ္ပါးဟာ သူ႔ထံမွာ ရွိရွိသမွ် ပညာရွိတို႔ကို ေခၚယူၿပီး ေမးတယ္။ "ကိစၥတိုင္း၊ အေျခအေနတိုင္း၊ ေနရာတိုင္း၊ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ၿဖစ္ႏိုင္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတိုင္း၊ ဝမ္းနည္းမႈတိုင္း၊ က်ရႈံးမႈတိုင္း၊ ေအာင္ျမင္မႈတိုင္း အတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုး တစ္ခြန္းထဲေသာ ဆံုးမစကား ရွိသလား။ ပညာရွိတို႔အားလံုး အက်ပ္႐ိုက္သြားစဥ္မွာ ပညာရွိတစ္ေယာက္ရဲ႕ အနားက ပညာေတာ္သင္ လူငယ္ တစ္ေယာက္က စာတစ္အိတ္ကို ဘုရင္ႀကီးကို ေထာင္ျပလို႔ ေျပာတယ္။ "ဒီအၾကံျပဳစာက ကၽြန္ေတာ့္အေဖ မေသခင္ေပးသြားခဲ့တဲ့ စာပါ။ ကိစၥတိုင္း၊ အေျခအေနတိုင္း၊ ေနရာတိုင္း၊ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ေတြ႕ၾကံဳလာတဲ့ အခက္အခဲတိုင္းမွာ ဒီစာဟာ လမ္းၫႊန္မႈေပးႏိုင္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေအာင္ျမင္မႈတိုင္းကိုလည္း ဒီစာဟာ သံုးသပ္တတ္ပါတယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ မင္းႀကီး အတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုး အေျဖဟာ ဒီအထဲမွာ ေခါက္လ်က္သားကေလး ရွိေနပါတယ္ မင္းႀကီး။ တစ္ခုပဲရွိပါတယ္။ မင္းႀကီး အခက္ခဲဆံုးအခ်ိန္ေရာက္မွသာ ထုတ္ဖတ္ရပါ့မယ္။ အေမာ္ႂကြားႏိုင္ဆံုး အခ်ိန္ေတြမွာ သံုးသပ္ခိုင္း ရပါ့မယ္။ ဒါနဲ႔ ဧကရာဇ္မင္းႀကီးက ယူသိမ္း ထားလိုက္ၿပီးေတာ့ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ထားလိုက္တယ္။ မၾကာမီ ကာလ တစ္ခုမွာ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြရဲ႕ က်ဴးေက်ာ္တိုက္ခိုက္ျခင္းကို ခံရတယ္။ တိုင္းျပည္ကိုစြန္႔ေျပး လို႔ နီးစပ္ရာ ေတာကို က်န္သေလာက္စစ္ အင္အား နဲ႔ ခိုဝင္ ပုန္းေန ရတဲ့အထိပဲ။
တစ္ညမွာေတာ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ စမ္းေခ်ာင္းေလးေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့ ဧကရာဇ္မင္းႀကီး ဟာ လူငယ္ေလးေပးတဲ့ စာကို အမွတ္မထင္ သတိရသြားခဲ့တယ္။ဒါနဲ႔ ထုတ္ဖတ္ၾကည့္တဲ့ အခါမွာဘာေရးထားသလဲ ဆိုေတာ့ သိပ္ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါလည္း တစ္ခ်ိန္မွာ ၿပီးသြားမွာပါပဲ။ ဧကရာဇ္မင္းႀကီးဟာ မရွင္းလို႔ ထပ္ဖတ္ရင္း ထပ္ဖတ္ရင္းနဲ႔ ႐ုတ္တရက္ အသိတစ္ခ်က္ လင္းကနဲ ဝင္လာခဲ့တယ္။ "ဟုတ္သားပဲ! ငါ ငယ္စဥ္တုန္းက ဖခင္ရဲ႕ ၿမႇားတံနဲ႔ ယူေဆာ့ ကစားမိလို႔ ႀကိမ္းေမာင္း ခံရမွာကို ေသေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္လန္႔ အားငယ္ခဲ့ဖူးတယ္။ တကယ္လည္း ဖခင္ သိတဲ့အခါ ႀကိမ္းေမာင္းခံရတယ္။ ႀကိမ္းေမာင္းခံရၿပီးသြားတဲ့အခါ ငါ့မွာ ဘာအပူအပင္မွ မရွိေတာ့။ အခု ကိစၥဟာလည္း ဒီလို အားငယ္ေၾကာက္လန္႔ေနခ်ိန္လိုပဲ။ သိပ္ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ကိစၥမဟုတ္။ တစ္ခ်ိန္မွာ ၿပီးသြားမွာပါပဲ။ ဒီလို စဥ္းစားမိလိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ဧကရာဇ္မင္းႀကီးဆီမွာ ဘာအပူအပင္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ မ်က္ႏွာဟာ တည္ၿငိမ္လာတယ္။ စမ္းေခ်ာင္းေလးေဘးမွာ ႐ုတ္တရက္ဝင္လာတဲ့ အားေတြနဲ႔ သူမတ္တပ္ထရပ္လိုက္ တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ရွိသမွ် ေသနာပတိေတြကို ေခၚတယ္။ အေကာင္းဆံုး ဗ်ဴဟာေတြကို ဝိုင္းဖြဲ႕ ေဆြးေႏြး ၾကတယ္။ စိတ္ဓာတ္က်ေနသူေတြကို ဧကရာဇ္မင္းႀကီး ကိုယ္တိုင္ အားေပးစကားဆိုတယ္။ တစ္ဖြဲ႕လံုးဟာ စိတ္ဓာတ္ေတြ ၿပန္လည္ တက္ႂကြလာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေသခ်ာ အကြက္ခ် စီမံလို႔ တိုင္းျပည္ကို ၿပန္လည္ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္ၿပီး ရန္သူေတြကို အႏိုင္ တိုက္ထုတ္လိုက္ ႏိုင္ခဲ့ တယ္။ စစ္ပြဲ အႏိုင္ရတဲ့ညမွာ ဧကရာဇ္မင္းႀကီးဟာ တိုင္းသူၿပည္သားေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲႀကီး ခမ္းနားစြာက်င္းပ တယ္။ ပန္းေတြ အဆင္အယင္ေတြနဲ႔ လွပၿပီးေတာ့ စားပြဲေသာက္ပြဲေတြနဲ႔ တတိုင္းၿပည္လံုး ေပ်ာ္ရႊင္ ၿမဴးတူးေနခ်ိန္ ဧကရာဇ္မင္းႀကီးဟာ ပညာေတာ္သင္ လူငယ္ရဲ႕ စကားသံကို ၿပန္လည္ ၾကားေယာင္မိ လာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အခုလို ေအာင္ျမင္ရဆံုးအခ်ိန္မွာ ဖတ္သင့္တဲ့စာလို႔ ယူဆၿပီး စာကို ေနာက္တစ္ခါ ထုတ္ဖတ္ ၿပန္တယ္။ သိပ္ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါလည္း တစ္ခ်ိန္မွာ ၿပီးသြားမွာပါပဲ။ ဒုတိယအႀကိမ္ သူ႔ေခါင္းထဲ အသိတစ္ခ်က္ လင္းခနဲ လက္ခနဲ ထပ္ဝင္လာျပန္တယ္။ "အင္း ဟုတ္သားပဲ။ ရန္သူေတြ ဝင္ေရာက္တိုက္ခိုက္ျခင္း မျပဳမီတုန္းက ဒီလိုမ်ိဳး ခမ္းနားမႈဟာ ငါ့ဆီမွာ ရွိေနခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဝင္ေရာက္တိုက္ခိုက္ျခင္း ခံရတဲ့ အခါမွာ ဘာက်န္ေတာ့လို႔လဲ။ ဒီစာေၾကာင့္ သာ မဟုတ္ရင္ အခုေလာက္ထိ ေတာထဲမွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ဆက္ထိုင္ေနမိမွာ မဟုတ္ လား။ ေအာင္ႏိုင္ျခင္းေတြ စည္းစိမ္ေတြ အားလံုးဟာလည္း တကယ္ကို သိပ္ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားတဲ့ကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခ်ိန္မွာ ၿပီးသြား မွာပါပဲ။ ဧကရာဇ္မင္းႀကီးဟာ ႐ုတ္တရက္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနရာက တိတ္ဆိတ္သြားျပန္တယ္။ ေစာေစာေလးက တရိပ္ရိပ္ တက္ေနတဲ့ ငါကြ ဆိုတဲ့ မာန္ေလးဟာလဲ ဘာမွ အစရွာမရေအာင္ က်ိဳးေၾက ပ်က္ဆီး သြားခဲ့တယ္။ ဘဝဆိုတာ စကားလံုး၂ လံုးထဲနဲ႔ ဖြဲ႕ထားတဲ့အတိုင္း တိုေတာင္းလြန္းလွပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ဟာလည္း တစ္ခ်ိန္မွာ ၿပီးသြား မွာပါပဲ။ ဝမ္းနည္းမႈေတြ သည္လည္း တစ္ခ်ိန္မွာ ၿပီးသြား မွာပါပဲ။ ဆံုးရႈံးမႈေတြဟာလည္း တစ္ခ်ိန္မွာ ၿပီးသြား မွာ ၿဖစ္သလို ေအာင္ျမင္မႈေတြသည္လည္း တစ္ခ်ိန္မွာ ၿပီးသြားမွာပါပဲ။ ကိုယ္ လုပ္စရာရွိတာကို လုပ္ ကိုယ္ ၿဖစ္ခ်င္တာကို ရသေလာက္ လုပ္သြား မွသာ တန္ဖိုးရွိေသာ ဘဝ အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနထိုင္ သြားႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။