ဝန္ထမ္းေတာ့ ဝန္ထမ္း

ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ထက္ ေပ၄၀၀၀ ေက်ာ္ ျမင့္ေသာ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္ေသာ သံေတာင္ႀကီးက
ေစ်းမရွိေတာ့ ဝယ္စားစရာ ထူးထူးေထြေထြလည္း မရွိ။

ထမင္းဆိုင္ေလး ၂ ဆိုင္ ၃ဆိုင္၊ Teaဆိုင္ေလး ၂ဆိုင္ ၃ဆိုင္။ ကုန္စုံဆိုင္ေလးကလည္း ၂ဆိုင္ ၃ဆိုင္ပဲ ရွိတာဆိုေတာ့ ဝယ္စားခ်င္တာ ဝယ္စားဖို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္မွာ စားစရာ မရွိလို႔ ရုတ္တရက္ ထစားဖို႔ မလြယ္ဘူးဆိုပါေတာ့။

ရွိတဲ့ဆိုင္ေလးေတြက ကုန္စုံဆိုင္ဆိုရင္လည္း ကုန္စုံတာ မဟုတ္ဘူးရယ္။ ထမင္းဆိုင္ဆိုလည္း ဒီအမ်ိဳးနဲ႔ဒီအမယ္ ဒါေတြပဲ ပတ္လည္ရိုက္လို႔။ တစ္ခါတစ္ရံမွ တစ္ပါး အၿမဲစားလို႔ မျဖစ္ေသာ ၿငီးေငြ႔ဖြယ္ရာေတြခ်ည့္။

ဝန္ထမ္းမိန္းကေလးေတြကေတာ့ ညဥ္းၾက ျငဴၾက။ ေျပာင္းခ်င္ ေရႊ႕ခ်င္ၾကေပါ႔။ ဘာမွ မရွိေသာအရပ္ ဘာညာဆိုၿပီး ဆူေဆာင့္ၾက ဝန္ထမ္းဘဝ စိတ္ကုန္တယ္ ထြက္မယ္ ဘာညာ ေျပာၾကနဲ႔ေပါ႔။

အမွန္တကယ္တမ္းေတာ့ သူတို႔ စိတ္မကုန္ပါဘူး။ လိုခ်င္တာ စားခ်င္တာ ျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ရရင္ စိတ္တိုတဲ့သေဘာ မိန္္းကေလးတို႔ ဗီဇအရ ဆူေဆာင့္ စိတ္ေကာက္ၾကတာပါ။ တကယ္ ထြက္လည္း မထြက္ၾကပါဘူး။ ဒီလိုပဲ စကားအျဖစ္ေျပာၾကတာမ်ိဳးပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ အာ့စကားေတြကို မၾကာမၾကာ ၾကားေနရေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေလးလည္း ျဖစ္မိလာတယ္။ ငါသာ သူတို႔ေနရာမွာဆိုလည္း သူတို႔လို ေတြးမိ ေျပာမိမွာပဲလို႔။
အခုဟာက ကိုယ္က ကိုယ္ေရာက္ဖူးတဲ့ေဒသ အရမ္းမစိမ္းတဲ့ေဒသ ျဖစ္ေနလို႔ ဘာမွ မခံစားရတာေလ။

သူတို႔က ဒီေနရာ ဒီေဒသနဲ႔ အစိမ္းသက္သက္ႀကီးက ျဖစ္ျပန္။ ဒီၾကားထဲ ဟိုဟာရွားပါး ဒီဟာရွားပါးနဲ႔ဆိုေတာ့
ပိုစိတ္ညစ္ၾကရျပန္မွာေပါ႔။ ဟုတ္ေပစြ။ မွန္ေပစြ။ ျဖစ္သင့္ေပစြေပါ႔။ ဒီလိုပဲ ဝန္ထမ္းဘဝ အမ်ားနဲ႔ေနရေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေလးနဲ႔ သူတို႔အတြက္ ေတြးေပးရတာေပါ႔ဗ်ာ။ဒါမွလည္း တရားမွ်တေပမေပါ႔။

ဒါေပမယ့္ အေတြးေတြက ထပ္ဆင့္ ထပ္ဆင့္ ပြားမိလာတယ္။ခုလို ဝန္ထမ္းဘဝ ခဏလာေနၾကတဲ့ သူေတြက အစာေရဆာရွာပါးလို႔ ညဥ္းေနၾကသလို ေဒသခံေတြက ဘာလို႔ မညဥ္းသလဲ? အေျဖက သူတို႔က ေဒသခံ သူတို႔က ေနေနၾကမို႔။ ok ဟုတ္ၿပီ။

ဒါဆို ၿမိဳ႕ထိပ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ကေကာ ? ေနေနၾကမို႔လား ? ေဒသခံ ျဖစ္ေနလို႔လား? ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ? ဘာလို႔လဲ?လို႔ ဆက္ေတြးမိသြားတယ္။ သိသေလာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္က ဒီေဒသခံ ဒီနယ္သား ဒီေဒသ မဟုတ္ပါ။

ဒါဆို ေဒသခံ မဟုတ္သူခ်င္း အတူတူ အစာေရဆာ ရွားပါးတာခ်င္း အတူတူ ကိုယ့္ဆီက ဝန္ထမ္းေတြနဲ႔ ဘာကြာေနသလဲ ဆိုၿပီး ထပ္မံေတြးဆၾကည့္မိျပန္ေတာ့
ဥာဏ္မိသေလာက္ေလးနဲ႔ပဲ အေျဖတစ္ခု ရလိုက္တယ္။
ဒါက ဘာလည္းဆိုေတာ့

ဆရာေတာ္လည္း ဝန္ထမ္း ကိုယ္ေတြလည္း ဝန္ထမ္း တူတူပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မတူတာက ဆရာေတာ္က သာသနာ့ဝန္ထမ္း အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ထမ္းရြက္ေနတာ။ ကိုယ္ေတြ ဝန္ထမ္းဆိုတာက ကိုယ့္ဝန္ ကိုယ္ထမ္းေနတဲဲ့ ကိုယ္က်ိဳး ဝန္ထမ္းေတြ။ ကိုယ့္ စီးပြား ကိုယ္ ရွာေနတဲ့သူေနေတြ။

ဆိုေတာ့ကား အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ သယ္ပိုးေနတဲ့ ဆရာေတာ္ !သာသနာ့ဝန္ထမ္း ဆရာေတာ္ကေတာ့
ဘုရားေတြတည္ ေက်ာင္းေတြေဆာက္၍ တရားဓမၼရိပ္သာ ဖြင့္ကာ အရာရာႏွင့္ အစာေရဆာ ရွားပါးေသာ အရပ္၌ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနေလႏိုင္သည္။

ကိုယ္ေတြလို အတၱေရွးရႈၾကေသာ ကိုယ့္စီးပြားအတြက္ ကိုယ္ရွာေနၾကေသာ ဝန္ထမ္းေတြကေတာ့ ကိုယ္ဘက္က သာတယ္ မထင္ရင္ ၿငီးေငြ႔ကာ ေျပာင္းေရႊ႕ခ်င္ၾကတာ ဓမၼတာပင္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဝန္ထမ္းေတာ့ ဝန္ထမ္း အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ထမ္းရြက္တဲ့ ဝန္ထမ္းႏွင့္ ကိုယ္႔က်ိဳးအတြက္ ထမ္းရြက္တဲ့ဝန္ထမ္း ေပးဆပ္ျခင္းေတြ စြန္႔လႊတ္လိုျခင္းေတြ ဘယ္တူႏိုင္ပ့မလဲ ဟူ၍သာ။

မွတ္ခ်က္။ ။ဒါဟာ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူကိုမွ အျပစ္ျမင္၍ ေျပာခ်င္း မဟုတ္ေပ။ က်ေနာ္ ေရးသားမည့္ "ေကာင္းက်ိဳးကိုယ္၌ တည္ေစမင္း " Postအတြက္ ပထမပိုင္း Postအေနျဖင့္ အုတ္ျမစ္ခ်ရင္း Proတင္ရင္း စာနိဒါန္းပ်ိဳး လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

@masterinnwa
MSC-253