ရဟန္းေတာ္မ်ားသိကၡာခ်ရာ၌ (၁)

ဒုလႅဘရဟန္းခဏ ဝတ္ျကသူမ်ား သိသင့္တယ္ထင္လုိ႔ပါ ။
ကုိယ္ရဟန္းဝတ္က ထြက္ျခင္းလုိ႔ထြက္က်ေသာအခါ
သကၤန္းခြ်တ္လုိက္ယုံနဲ႕ လူအသြင္ကုိမေရာက္ပါဘူး ။
သိကၡာခ်ျခင္း အဂၤါေတြနဲ႕ညီမွျပည့္စုံမွ
ရဟန္းအသြင္ကုိေပ်ာက္ခါ လူအသြင္ကုိေရာက္တာပါ ။
ေအာက္မွာဖတ္ျကည့္ပါ ။

ဒုလႅဘရဟန္းမ်ား လူထြက္ေသာအခါ
အထူးသတိထားသင့္ဧ။္၊ သိကၡခ်နည္းကုိ
မသိနားမလည္ဘဲ ျဖစ္သလို ျပီး,ျပီးေရာ့
သိကၡာခ်၍လူထြက္ျခင္း၊ လူအ၀တ္စား
၀တ္လိုက္လွ်င္ သိကၡာက်သည္ထင္၍
စနစ္တက်သိကၡာမခ်ဘဲ လူအ၀တ္စား
ေကာက္၀တ္ျပီး လူထြက္ျခင္းမ်ားျပဳမိပါက
လူျဖစ္မသြားပါ၊ လူအ၀တ္စား၀တ္ထား
ေစကာမူ ရဟန္းသိကၡာမ်ားတည္ရိွေနတ့ဲ
ရဟန္းအျဖစ္ပင္ တည္ရိွေနပါသည္။

သိကၡာခ်ရာ၌ "သိကၡာခ်ဆဠဂၤ"ဆိုတ့ဲအတိုင္း
အဂၤါ(၆)မ်ိဳးရိွဧ။္၊ ထိုအဂၤါ(၆)မ်ိဳးလုံးျပည့္စုံပါမွ
ရဟန္းသိကၡာက်ပါသည္၊ အဂၤါ(၆)မ်ိဳးထဲက
တစ္ခုခုလြဲေခ်ာ္ေနရင္ မညီညြတ္ခ့ဲရင္ ရဟန္း
သိကၡားမ်ား မက်ပါ။

ဝိနည္းမွာက "စိတ္,ေခတ္,ကာလ,ပေယာဂႏွင့္
ပုဂၢလ,ဝိဇာ ဤေျခာက္ျဖာ သိကၡာက်ေၾကာင္း
တည္း" လိုဆိုထားပါတယ္။

(၁) စိတ္ဆုိတာ ကာယကံရွင္ ရဟန္း
ကုိယ္တုိင္က သိကၡာ ခ်ခ်င္တဲ႔စိတ္ကုိ
ေျပာတာပါ။ ကာယကံရွင္က သိကၡာခ်
ခ်င္စိတ္ လူထြက္လိုတ့ဲစိတ္ရွိမွ သိကၡာ
က်ပါ တယ္။

ကာယကံရွင္မွာ သိကၡာခ် ခ်င္စိတ္ လူထြက္
လိုတ့ဲစိတ္မရွိပါက သကၤန္းခြ်တ္ျပီး ကုိယ္
တုံးလုံး ဝတ္လစ္ စလစ္ေနေစကာမူ သိကၡာ
က်မသြားပါဘူး။ ရဟန္းေတာ္အျဖစ္တည္ရိွ
ေနပါတယ္။

ကုိယ္တုံးလုံး ဝတ္လစ္စလစ္ မကေသးဘဲ
ေခါင္းမွ ေျခမ,အထိ တစ္ကုိယ္္လုံးကုိ အေရ
ခြံခြာ ပစ္အုံးေတာ့ သိကၡာမက်ပါဘူး။ ရဟန္း
အျဖစ္တည္ရိွေနတုန္းပါဘဲ။

ဒီထက္ပုိျပီး မေသမခ်င္း ႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္လုိ႔
ေသသြားရင္ေတာင္ လူကုိသတ္တာမဟုတ္
ပါဘူး။ ရဟန္းသံဃာကုိ သတ္တာ ျဖစ္ပါ
တယ္။ ထို႔ေၾကာင့္စိတ္ဆုိတဲ႔ အဂၤါရပ္တစ္ခု
ကလည္း အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။

(၂) ေခတ္ဆုိတာက သိကၡာခ်ရာမွာ ဘုရား
ပညတ္ထားတဲ႔ စကားစုေတြကုိ ေျပာတာပါ။
သိကၡာခ်ႏိုင္တ့ဲေခတ္ပုဒ္ (၂၂) ပုဒ္ခန္႔ ရွိပါ
တယ္။ ထိုထဲကမွ တစ္ပုဒ္ပုဒ္ကုိ အသုံးျပဳျပီး
ေျပာဆိုသိကၡာခ်မွ သိကၡာ က်ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဒီသိကၡာခ်ႏိုင္တ့ဲေခတ္ပုဒ္ကလည္း
အေရးႀကီးပါတယ္။

(၃) ကာလဆုိတာက သိကၡာခ်တ့ဲေခတ္ပုဒ္
ကုိ ရြတ္ဆုိတဲ႔အခါကာလပါ၊ ပစၥဳပၸန္ကာလနဲ႔
ရြတ္ဆုိမွ သိကၡာက်ပါတယ္။ အတိတ္ကာလ
အနာဂတ္ကာလနဲ႔ ကာလအပိုင္းျခားကုိ
မရည္ညႊန္းတ့ဲ အနာမ႒ကာလေတြနဲ႔ ရြတ္
ဆို၍သိကၡာခ်ပါက သိကၡာမက် ပါဘူး။

ဥပမာ=မေန႔က ငါ့ကိုလူလို႔မွတ္ပါ၊(အတိတ္)
မနက္ျဖန္ ငါ့ကိုလူလို႔မွတ္ပါ။(အနာဂတ္)
ငါ သိကၡာ ခ်မယ္၊ငါရဟန္း၀တ္ေနတာ
ဘာမွ်အက်ိဳးမရိွ (အနာမ႒ကာလ)နဲ႔
ေျပာဆိုသိကၡာခ်တာမ်ဳိးဟာ သိကၡာခ်မႈ
မျဖစ္၍ သိကၡာမက်ပါ။

ငါ့ကုိ သာမေဏလုိ႔မွတ္ပါ၊ ငါ့ကိုလူလုိ႔မွတ္ပါ၊
ငါ့ကို ဥပါသကာ/ဒါယကာလို႔မွတ္ပါ ဆိုတ့ဲ
ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္စကားမ်ိဳးန႔ဲဆိုမွ သိကၡာခ်မႈ
ေအာင္ျမင္ပါတယ္၊ သိကၡာက်ပါတယ္။
ဒီကာလကလည္း အေရးႀကီးပါတယ္။

၄။ ပေယာဂဆုိတာက သိကၡာခ်လိုသူ
(၀ါ)လူထြက္လိုသူ ကာယကံရွင္ရဲ႕
ဝစီပေယာဂ ေခၚ ႏႈတ္ပါးစပ္နဲ႔ ရြတ္ဆုိျပီး
သိကၡာခ်မွ သိကၡာက်တာေၾကာင့္ ဝစီ
ပေယာဂ(ႏႈတ္ႁမြက္ဆိုမႈ)ကုိ ေျပာတာပါ။

စာရြက္ ေပၚမွာ လက္နဲ႔ ေရးတာဟာ
ကာယပေယာဂျဖစ္လုိ႔ သိကၡာခ်မႈ မျဖစ္ပါဘူး။
အထက္ပါ(၄)ခုက သိကၡာခ်လိုတ့ဲ လူထြက္
လိုတ့ဲ ကာယကံရွင္ဘက္ကျပည့္စုံရန္ လုိ
အပ္တဲ႔ အခ်က္ေလးခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက
လည္း အေရးပါတ့ဲအခ်က္ပါ။

တျခိ့ဳ သိကၡာခ်တ့ဲစကားကုိ ဆရာတပည့္
ႏွစ္ဦးလုံးေျပာမွ သိကၡာက်တယ္လို႔ မွား
ယြင္းစြာေျပာဆိုေနၾကပါတယ္၊ ထိုစကား
သည္ ၀ိနည္းကုိ ေကာင္းစြာမသင္ဘူး၍
၀ိနည္းနားမလည္ဘဲလြဲမွားစြာ ေျပာေန
ေသာစကားသာျဖစ္ပါသည္၊ ယခုေခတ္
ဆရာကတိုင္ေပးျခင္းသည္ အမွားကင္း
ေစရန္အတြက္သာ ေရွ႕ကတိုင္ေပး၍
လိုက္ဆိုေစျခင္းျဖစ္ဧ။္၊ သိကၡာခ်မည့္သူက
(၀ါ)လူထြက္လိုသူက ကၽြမ္းက်င္စြာဆိုတတ္
လွ်င္ ဆရာလုပ္သူ(သုိ႔) နားေထာင္၍ အသိ
မွတ္ျပဳေပးသူက ဆိုစရာမလိုပါ။

၅။ ပုဂၢလဆုိတာကေတာ့ သိကၡာခ်မႈကုိ
နားေထာင္ အသိမွတ္ျပဳေပးတဲ႔သူပါ။
ထိုပုဂၢိဳလ္ဟာ လူဇာတ္ရိွသူျဖစ္ရပါမယ္။

(သိကၡာခ်တဲ့စကားလုံးကုိ နားလည္သိရိွတ့ဲ
ရွင္,ရဟန္း,လူ မည္သူ႔ထံမွာမဆုိ သိကၡာ
ခ်လုိ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမ့ဲ သိကၡာခ်သူ လက္ခံ
နားေထာင္သူတို႔ဟာ ႐ူးသူ ေ၀ဒနာအလြန္
ႏိွပ္စက္ခံေနရသူ စိတ္ပ်ံ႕လြင့္သူေတြမျဖစ္
ရပါဘူး။)

ဒါေပမဲ့ နတ္ျဗဟၼာေတြ,တိရစၧန္ေတြထံမွာ
ေတာ့ သိကၡာခ် လုိ႔ မရပါဘူး၊ နတ္ျဗဟၼာနဲ႔
တိရစၧာန္ေတြဆီသိကၡာခ်ရင္ သိကၡာမက်
ပါဘူး။

၆။ ဝိဇာနနာဆုိတာေတာ့ နားေထာင္ျပီး
အသိမွတ္ျပဳေပးသူက ဒီရဟန္းဟာ သိကၡာ
ခ်မႈ ျပဳလုပ္တာပဲလုိ႔ သိရွိနားလည္ တာကုိ
ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။သူဟာ သာသနာမွာ
မေပ်ာ္ပိုက္ဘူး လူအျဖစ္ကိုေတာင့္တျပီး
ရဟန္းသိကၡာခ်ေနတာလို႔ နားလည္သိရိွ
ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ဤနံပါတ္(၅)နဲ႔ (၆)ႏွစ္ခ်က္ကေတာ့
သိကၡာခ်မႈကုိလက္ခံအသိမွတ္ျပဳ၍
နားေထာင္ေပးသူဘက္မွ ျပည့္စုံရမယ့္
အခ်က္ႏွစ္ခုျဖစ္ပါသည္။

အထက္ပါအဂၤါ(၆)ခ်က္လုံးနဲ႔ညီေအာင္
သိကၡာခ်လွ်င္ သိကၡာက်၍ တစ္ခုခုခၽြတ္ယြင္း
လြဲေခ်ာ္မႈျဖစ္ခ့ဲလွ်င္ သိကၡာမက်ပါ။

   နံပါတ္(၆)အတြက္ အနည္းငယ္ျဖည့္

လိုပါသည္၊ နားေထာင္အသိမွတ္ျပဳေပးသူ
သည္ သိကၡာခ်ေသာစကားေျပာၾကားျခင္း
ကို ေျပာေျပာခ်င္းသေဘာမေပါက္ဘဲ အနည္း
ငယ္စဥ္းစားျပီးမွ ေအာ္သူသိကၡာခ်ေနတာ
ကိုဟူ၍ သိျခင္းမ်ိဳးျဖစ္က သိကၡာမက်ဟူ၍
ဆိုဧ။္။

ထို႔အျပင္ သံဃာစုေ၀းေနေသာေနရာ

သြား၍သိကၡာခ်ျခင္းမ်ိဳးတြင္ သိကၡာခ်သူက
မေထရႀကီးတစ္ပါးကို ရည္ရြယ္၍ သိကၡာ
ခ်ရာ ၄င္းရည္ညႊန္းခံမေထရ္ႀကီးက သတိ
မျပဳမိျခင္း မၾကားလိုက္ျခင္းစသည္ခၽြတ္ယြင္း
ခ်က္ေၾကာင့္ သိကၡာခ်ေနသည္ဟုမသိရိွ
ခ့ဲလွ်င္ အျခားရဟန္းမ်ား နားလည္သိရိွေစ
ကာမူ ရည္ညႊန္းတ့ဲပုဂၢိဳလ္သိျခင္းမဟုတ္၍
သိကၡာမက်ဟုဆိုသည္။

စုေ၀းေနေသာပရိသတ္ထဲ၀င္၍ မည္သူ႔ကိုမွ
သီးျခားမရည္ညႊန္းဘဲ အမ်ားေရွ႕သိကၡာခ်
ရာ၌ ပရိသတ္ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္
သိရိွနားလည္ခ့ဲရင္ သိကၡာက်သည္ဟု
ဆိုပါသည္။

     သိကၡာခ်ပုံ
     ********

အလြယ္ဆုံးသိကၡာခ်နည္းကုိေျပာပါမည္။

သိကၡာခ်လိုေသာရဟန္ုေတာ္သည္ အသိ
မွတ္ျပဳ နားေထာင္ေပးမည့္ဘုန္းႀကီး(သုိ႔)
လူ,သာမေဏတစ္ဦးထံခ်ဥ္းကပ္ျပီး
သိကၡာခ် လူထြက္မည့္အေၾကာင္းအသိ
ေပး ေလွ်ာက္ထား ေျပာၾကားကာ

ပါဠိလို.."သာမေဏေရာ,တိ မံ ဓာေရထ"

ျမန္မာလို...တပည့္ေတာ္ကို
(ကၽြန္ေတာ္ကို)ကို၇င္/
သာမေဏဟု မွတ္ပါဘုရား။

ပါဠိလို...ဂိဟီ,တိ မံ ဓာေရထ"

ျမန္မာလို...တပည့္ေတာ္ကို
(ကၽြန္ေတာ္ကို)
လူအျဖစ္မွတ္ေတာ္မူပါဘုရား။

ထိုစကားလုံးကုိပါဠိ ျမန္မာႏွစ္ဘာသာ
နဲ႔ျဖစ္ေစ မိမိနားလည္ရာဘာသာစကား
နဲ႔ျဖစ္ေစ ႏႈတ္ႁမြက္ေျပာဆိုျပီး သိကၡာခ်ရ
ပါတယ္။ နားေထာင္သူက သိကၡာခ်ေန
သည္ဟု နားလည္သေဘာေပါက္လွ်င္
သိကၡာခ်မႈကိစၥ ေအာင္ျမင္ပါသည္။

@letwethondara
photo from google