တစ္ခါတုန္းက အမ်ိဳးသားတစ္ဦးရွိသတဲ့။
သူဟာဘယ္ တကၠသိုလ္ကဘာ ဘြဲ႕မွမရ ခဲ႔ပါဘူး။
အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ မိဘေတြဟာ သူ႔အတြက္
မိန္းမတစ္ေယာက္ ရွာၿပီးေပးစားလုိက္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ သူဟာ မိဘေတြ ေပးစားတဲ့ မိန္းကေလးနဲ႔ လက္ထပ္ၿပီးေနာက္ ထုိရြာေလးမွာပဲ ေက်ာင္းဆရာ အျဖစ္ စာသင္ျပေပးပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူဟာ စာသင္ၾကားရာမွာ အေတြ႔အၾကဳံ မရွိေသာေၾကာင့္ တစ္ပတ္ေတာင္ မခံပါဘူး။
ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ သေဘာထားမွတ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္
ထုတ္ပယ္ျခင္း ခံရပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ သူဟာ အိမ္ကို ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီးေနာက္ အိမ္သူသက္ထားက သူ႔ကုိ
မ်က္ရည္ သုတ္ေပးၿပီး ႏွစ္သိမ့္စကားေျပာေပးပါတယ္။
"အေတြ႕အႀကံဳ ဝမ္းစာမျပည့္ေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ
တစ္ခ်ဴ ိ႕ လူေတြကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ အရည္အေသြးကို
ထုတ္ျပႏိုင္တာလည္း ရွိသလို မထုတ္ျပႏိုင္တာလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒီ့အတြက္နဲ႔ေတာ့ ၀မ္းနည္းဖုိ႔မလုိပါဘူး..
ရွင္နဲ႔ ပုိသင္႔ေတာ္မယ့္ အလုပ္ေတြက ရွင္လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔တြက္
႐ွင့္ကို ေစာင့္ေနမွာပါ။" လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ သူဟာ အျပင္ထြက္ၿပီး အလုပ္တစ္ခုမွာ ဝင္လုပ္ပါတယ္။သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူေဌးရဲ႕ အလုပ္ထုတ္တာ ခံလုိက္ရပါတယ္။
အေၾကာင္းကေတာ့ အလုပ္လုပ္တာေႏွးလုိ႔ပါတဲ့။
အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ အခါမွာ ထံုးစံအတိုင္း သူ႔ဇနီးက
အားေပးစကား ေျပာျပန္တယ္။
"ေျခလက္ဆုိတာ ေႏွးတာလဲ ရွိသလို ျမန္တာလဲ ရွိတာပဲေလ...
တျခားလူေတြက လုပ္လာတာ ႏွစ္ေတြ အမ်ားႀကီး ၾကာခဲ့ၿပီေလ ..
ရွင့္က တစ္သက္လုံး စာဖတ္လာတာေလ
ဒီလို အလုပ္မ်ဴ ိး လုပ္တဲ့အခါမွာ ဘယ္လုိလုပ္ျမန္လိမ့္မလဲ"
ဒါေပမယ့္ သူဟာ ဇြဲမေလ်ာ့ပဲ အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး
တစ္ခုျပီးတစ္ခု ထပ္လုပ္ခဲ႔တယ္။
ဒါေပမယ့္..... သူလုပ္သမွ် အလုပ္တိုင္းဟာ
အေၾကာင္းတစ္ခု မဟုတ္ တစ္ခုေၾကာင့္ အဆင္မေျပ ျဖစ္ခဲ့ရၿပီး
ထုတ္ပယ္ျခင္း ခံခဲ့ရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း သူစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ အိမ္ျပန္လာတဲ့ အခါတုိင္းသူ႔ဇနီးက အၿမဲႏွစ္သိမ္ေလ႔ရွိၿပီး သူ႔အေပၚမွာလည္း
တစ္ခါမွ မညည္းညဴ ခဲ့ပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ သူအသက္ ၃၀ ေက်ာ္လာတဲ့အခါမွာ，
သူဟာ ဘာသာစကားသင္ၾကားေရးမွာ
ပါရမီ အထံုရွိသူတစ္ေယာက္ျဖစ္တာမို႔ …
မသန္စြမ္းသူေတြအတြက္ ဖြင့္ထားတဲ့ သင္တန္းေက်ာင္းမွာ
နည္းျပအလုပ္၀င္ လုပ္ပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ သူဟာ မသန္၊စြမ္းသူမ်ား သင္တန္းေက်ာင္း တစ္ခုကို ထူေထာင္လိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူဟာ ၿမဳိ႕အမ်ားအျပားမွာ
မသန္စြမ္းသူသုံး ပစၥည္းအေရာင္းဆုိင္ခြဲမ်ား ဖြင္႔လွစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ သူဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝတဲ့
သူေဌးတစ္ဦးအျဖစ္ ရပ္တည္လာနိူင္ခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ "ေအာင္ျမင္သူတို႔ရဲ႕ စကားသံမ်ား" အစီအစဥ္ကေန စီစဥ္တင္ဆက္သူက သူ႔ဇနီး ကုိေမးပါတယ္။
"မိမိကုိယ္တုိင္ေတာင္ ေရွ ႔ေရး မေရရာ ေ၀ေ၀ါးတဲ့ အခ်ိန္အခါမွာ
ဘယ္လိုအေၾကာင္းကမ်ား သူ႔အေပၚယုံၾကည္ကုိစားခ်က္ရွိေစခဲ့ပါသလဲ။？"
သူ႔ ခ်စ္ဇနီး ျပန္ေျဖတဲ့ အေျဖမွာ ရုိးရွင္းၿပီး လြယ္ကူလွပါတယ္။
သူမျပန္ေျဖလိုက္တာကေတာ့
"ေျမတစ္ကြက္ဟာ ဂ်ဴဴ ံစုိက္လုိ႔ မသင္႔ေတာ္ရင္ ပဲစမ္းစုိက္ၾကည့္လုိ႔
ရတာေပါ့ ပဲထြက္မေကာင္းရင္ သစ္သီးပင္စားပင္ စုိက္လဲရတာပဲ။
အကယ္လုိ႔ သစ္သီးပင္စားပင္ မျဖစ္ထြန္းလဲ ပန္းမ်ဴ ိးေစ့ေတြ
ႀကဲၾကည့္ၿပီး ပန္းပြင့္ေအာင္ စိုက္နုိင္တာပဲေလ…
အေၾကာင္းကေတာ့ ေျမတစ္ကြက္မွာ သူနဲ႔ ကိုက္ညီမယ့္ မ်ဴ ိးေစ့
တစ္ေစ့ေစ့ကေတာ့ ရွိလာမွာပါ။ေနာက္ဆုံးမွာ သူနဲ႔သက္ဆုိင္တဲ့
ရိတ္သိမ္းမႈကေတာ့ ရွိလာမွာေပါ႔။"
အိမ္သူသက္ထားရဲ႕ စကားလဲၾကားေရာ ေယာက်ာ္းျဖစ္သူဟာ
မ်က္ရည္က်လာပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ သူ႔ဇနီးသည္ရဲ႕ ဇြဲေကာင္းၿပီး စဥ္ဆက္မျပတ္တဲ့
ယုံၾကည္ကိုးစားမႈႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတုိ႔သည္ မာေက်ာႀကံ႕ခိုင္သည့္ စစ္မွန္ေသာ မ်ဴ ိးေစ့ပင္ ျဖစ္ေနေလသည္။
သူ၏ ဆန္းၾကယ္မႈတုိ႔သည္ ထုိမ်ဴ ိးေစ့ေလးကုိ မွီခိိုၿပီးမွ ရွင္သန္ႀကီးထြားခဲ့ေသာ ဆန္းၾကယ္မႈတုိ႔ပင္ ျဖစ္သည္။
ေလာကမွာ သုံးစား၍ မရေသာသူဟူ၍ မရွိပါ။
လူမွန္ ေနရာမွန္ ေနရာခ်ထားမႈ မမွန္ျခင္းေျကာင့္သာ
ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။
" ဒီစကား ၈ ခြန္းကိုလဲ မွတ္သားထားၾကပါ။ "
၁။ တန္ဖုိးထားရေကာင္းမွန္း မသိလွ်င္…
သင့္ကုိ ေရႊေတာင္ႀကီး ပုံအပ္လဲ ေပ်ာ္ရႊင္လိမ့္မည္ မဟုတ္။
၂။ခြင္႔လြတ္ရေကာင္းမွန္း မသိလွ်င္…
မိတ္ေဆြ ဘယ္ေလာက္ပဲ မ်ားပါေစ ထြက္ခြာသြားၾကမည္သာ။
၃။ေက်းဇူးမွန္း မသိတက္လွ်င္…
မုိးပ်ံေအာင္ေတာ္ေနပါေစ ေအာင္ျမင္လိမ္႔မည္မဟုတ္။
၄။ႏႈိးၾကားထၾကြမႈ မရွိလွ်င္ ျဖတ္ထုိးဥာဏ္ ေကာင္းေစအံုးေတာ့
အိပ္မက္ကိုပင္ အေကာင္ထည္ ေဖာ္ႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။
၅။ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ရမွန္း မသိလွ်င္…
အစြမ္းကုန္ ႀကဳိးစားေစဦး ေအာင္ျမင္ရန္ ခဲယဥ္းသည္။
၆။စုေဆာင္းရေကာင္းမွန္း မသိလွ်င္ …
ေငြပုိရွာႏုိင္ေစဦးေတာ့ ၾကြယ္၀သူျဖစ္ခဲသည္။
၇။ဘ၀ေရာင့္ရဲမႈ မရွိလ်ွင္…မည္မ်ွပင္ခ်မ္းသာေစဦးေတာ့
ဘ၀မွာ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္သူျဖစ္ခဲသည္။
၈။ က်န္းမာေရးကို ဂရုစုိက္ရေကာင္းမွန္း မသိလွ်င္ …
ကုသမႈစရိတ္ တတ္ႏိုင္ေစဦးေတာ့ အသက္ရွည္အနာမဲ့ျခင္း မျဖစ္ႏုိင္။