ဝမ္းနည္းနာက်င္ဖြယ္ရာ

(photo credit.google image)
အေတြးတို့သည္ ကမ႓ာျဂိုလ္မွသည္ အဂၤါျဂိဳလ္ထိရွည္လ်ားျဖန့္က်က္လ်က္။အတိတ္ကို လက္ေလးသစ္မ်ွ
ျပန္ေတြးမိရုံနွင့္ပင္ အသည္းခိုက္မတတ္နာက်င္ရ၏။ထိုအေတြးသည္ က်ြန္ုပ္ကို နိွပ္စက္သထက္နိွပ္စက္ဆဲ၊နာ
က်င္သထက္နာက်င္ဆဲ။ထိုေန့ေလာက္၊ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးေလာက္ ဘယ္အရာကမ်ွ ပို၍ နာက်င္ေစလိမ့္မည္က်ြန္ုပ္မထင္မိပါ။ေသာကတို့သည္ လမ္းေလ်ွာက္ေန
လည္း လိုက္ပါ၏၊ေရခ်ိဳးေနလည္း ကပ္ပါေနျမဲ၊ထမင္းစားလည္း၊အိပ္စက္တဲ႔အခါတိုင္းလည္း ထပ္က်ပ္မကြာ
လိုက္ပါေန၏။
ထိုအျခင္းအရာသည္ က်ြန္ုပ္ကို မ်က္ရည္ပင္ဝဲလာ
ေအာင္ဖန္တီးနိုင္၏။အံၾကိတ္ဖို့ပင္ အားမရွိေလာက္ေအာင္ ၄င္းသည္ က်ြန္ုပ္ကို ခ်ိနဲ႔ေစခဲ႔ပါသည္။ထမင္းစား
သည့္အခါ၌ပင္ ဝမ္းနည္းနာက်င္လြန္း၍ ထမင္းကို ဆက္မစားနိုင္ဘဲ ရပ္နားပစ္လိုက္ရျမဲ။ထမင္းမွ ဟုတ္ရုိးလား။ဘယ္အစားအေသာက္မ်ွပင္ က်ြန္ုပ္ကို စားဖို့အင္
အားမရွိေလာက္ေအာင္ အတိတ္တို့က နိွပ္စက္ေနခဲ႔ပါသည္။လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ က်ြန္ုပ္၊အေသြးအသားတို့နွင့္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ က်ြန္ုပ္ ဆက္ျပီး ခံစားဖို့ တကယ္ပင္အားအင္မရွိေတာ့ပါ။ထိုအျဖစ္အပ်က္မွ အပီးရုန္းထြက္ပစ္လိုက္ခ်င္ပါသည္။ျဖစ္နိုင္လ်ွင္ က်ြန္ုပ္ကိုယ္က်ြန္ုပ္ အသစ္တဖန္ လဲလွယ္လိုက္ခ်င္ပါသည္။သို့ေသာ္ ကံတရားသည္ က်ြန္ုပ္ကို မ်က္နွာသာမေပး၊ရုန္းထြက္ခြင့္မေပးပါ။ဆက္ျပီး နာက်င္ခံစားေစခ်င္ဟန္တူပါသည္။ျဖစ္သမ်ွအေၾကာင္း အေကာင္းပဲ႔မွတ္ထင္ဖို့ မတတ္
နိုင္ေပမဲ႔ ျဖစ္လာျပီးမွေတာ့က်ြန္ုပ္လည္း ဘာမွလုပ္န္ုင္စြမ္းမရွိပါ။ရွိသမ်ွအား တင္းကာ ဆက္ျပီးခံစားဖို့ပဲ႔ရွိပါေတာ့တယ္။ဒါေပမဲ႔ အခုခ်ိန္ထိ အူထဲ အသည္းထဲက ဝမ္းနည္းနာက်င္ေနဆဲပါ။မနာက်င္ရုိးလားဗ်ာ။မေန့ကထမင္း
စားတာ ထမင္းထဲက ေက်ာက္စရစ္ခဲ ဝါးမိတယ္ေလ။
သြားေတြ က်င္လြန္းလို့ ဘာမွကို မစားနိုင္ဘူး။ထမင္းစား
လည္း မဝါးနိုင္လို့ စားလက္စရပ္ပစ္လိုက္ရျမဲ။က်ြန္ုပ္ေနရာ ဝင္ခံစားၾကည့္လွည့္ၾကပါဦး အရပ္ကတို့😂။

**ေလးစားစြာျဖင့္
**ေႏြဦးသစ္
***@kyawthuyein
**MSC-252