ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း

ကြၽန္ေတာ္ ပထမႏွစ္ေအာင္ၿပီဆိုေတာ့ ဒုတိယႏွစ္စတက္ရၿပီေပါ့။ ဒိီႏွစ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ စက္ဘီးနင္းရတဲ့ဒုကၡေလး ကြၽတ္သြားခဲ့ၿပီ။ ေက်ာင္းကေပးတဲ့အေဆာင္မွာ တစ္လတစ္ေသာင္း(စားစရိတ္အပါ)နဲ႔ ေပးၿပီးေနခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ေထာက္ပံေၾကးမေပးေသးဘူးဗ်။ ခုေခတ္ကေလးေတြ ကံေကာင္းတယ္။ တစ္လကို ေထာက္ပံ့ေၾကး ၃၀၀၀၀ဆီရၾကတယ္။အဆင္ေျပတာေပါ့။အေဆာင္ေၾကးလည္းမေပးရေတာ့ဘူး။ၿပီးေတာ့ လဖက္ရည္ဖိုးကရေသး။ဟန္က်ခ်က္ဗ်ာ။ ကိုေတြတုန္းက ဆိုရင္ အေဆာင္လခ semester ႏွစ္ခုလံုးေပါင္းၿပီး စာေပးပြဲေျဖခါနီးမွ ေပါင္းေပးရတာ😁😁😁..
အဲ့သလို အေဖာ္ေတြေတာ့ေပါတယ္။ သူတို္က သက္သက္ကိုမေပးၾကတာ။ကိုယ္ကေတာ့ မ႐ွိေသးလို႔။ အေဆာင္ေၾကးက တစ္ေသာင္းဆိုေတာ့ တန္တာေပါ့ကြာ၊ထမင္းေရာေကြၽးေသးတာဆိုေတာ့....
ရြာကလူႀကီးေတြကေျပာၾကတယ္။ ၾကက္သာ႐ိုးေလးပါဆယ္ထုတ္ၿပီး ရြာကိုျပန္ယူၿပီးျပလိုက္ခ်င္တယ္။ အိမ္ကယူလာတဲ့ အငံ၊အစပ္ေလးပါမွ စားလို႔ရတာ။ တခ်ိဳ႕ေကာင္ေတြဆို အေဆာင္ထမင္းလွည့္ေတာင္မၾကည့္ၾကဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ အေဆာင္ေရာက္လာတယ္ဆိုပါေတာ့။
အခုမွပဲ University Life ဆိုတာ ခံစားမိလာတယ္။အိမ္း.....ပိုက္ဆံသာေပါေပါ႐ွိရင္ တကၠသိုလ္တက္ရတာ ဇိမ္က်ခ်က္ပဲ။ အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သြားလိုက္လာလိုက္၊စားလိုက္ေသာက္လိုက္နဲ႔။ practical ေလးသြားလုပ္၊ Tutorial ေလးသြားေျဖ၊စာေမးပြဲကပ္မွ စာေလးက်က္ေျဖ မေအာင္ကိုမ႐ွိဘူး။ တကၠသိုလ္မွာက်တဲ့သူဆိုတာ အေတာ္ေလးကို ေလခဲ့လို႔သာ က်ခဲ့တာပဲ။
ကြၽန္ေတာ္လည္း အေပါင္းအသင္းဆန္႔လာၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းေတြကထူဆန္းတယ္။
တစ္ေကာင္မွေစာ္မ႐ွိၾကဘူး😁😁😁။
ဘာလို႔မ႐ွိၾကလဲဆိုေတာ့..... ႐ုပ္ဆိုးလို႔မဟုတ္တာေတာ့ေသခ်ာတယ္😁😁

ကြၽန္ေတာ္တို္႔တေတြ သြားလိုက္၊လာလိုက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေနခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္း ၈ေယာက္႐ွိတဲ့အနက္ ႐ွား႐ွားပါးပါး ဆိုင္ကယ္က ႏွစ္စီးပဲ႐ွိတယ္။
သူတို႔အိမ္ေတြက မွာလိုက္တာကာ.....
ငါ့သား ဆိုင္ကယ္ကိုသံုးေယာက္မစီးနဲ႔။
လူႀကီးစကား မပယ္႐ွားၾကဘူး။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေလးေယာက္စီးၾကတယ္။ ဒါမွ လူစိတာကိုး။ ဖုန္းဆိုတာ ႏွစ္သိန္းတန္ဖုန္းေတာင္ မေပါေသးဘူး ။ စၿပီးထုတ္ခါစပဲ႐ွိေသးတယ္။
ပိုက္ဆံ႐ွိသားသမီးေတြကေတာ့ ကိုင္ႏိုင္တာေပါ့။
ခလုတ္ဖုန္းေလးထဲထည့္ၿပီး တစ္မိနစ္ ၅၀ နဲ႔ MPT ရဲ႕ ၄၀ စဖုန္းကေလးေတြ သံုးၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဆက္စရာ႐ွိရင္ အေဆာင္မႉးဆီက ႀကိဳးဖုန္းနဲ႔ ဆက္ရတာပဲ။ အဝင္ အထြက္ တစ္မိနစ္ကို ၁၀ဝ ပဲ။ ခုမွျပန္စဥ္းစားရင္း ႏွေျမာလို႔မဆံုးဘူး။

အားလပ္ခ်ိန္ ေတြမွာ အေဆာင္အခ်င္းခ်င္း ခ်ိန္းၿပီးေတာ့ ေဘာလံုးကန္ၾကတယ္။ အဖြဲ႔လိုက္ လမ္းေဘးထိုင္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တဲ့ ေကာင္မေလးတိုင္း ထိုင္ၿပီးစၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ အတန္းလစ္ၿပီး game ဆိုင္သြားၾကတယ္။
ေပ်ာ္စရာေတြပါ။
စဥ္းစားမိတိုင္း ၾကည္ႏူးတယ္။ ျပန္မရေတာ့လို႔ ေတြးၾကည့္ရံုပဲ႐ွိေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကြၽေနာ္တို႔
ေလးႏွစ္တာ ေက်ာင္းတက္ၿပီးေတာ့ B.Ed ဘြဲ႔ရ႐ွိခဲ့ၾကတယ္။
ေက်ာင္းေတြၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္ၾကေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ က်ြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔နဲ႔ ခင္ၾကတဲ့ မိန္ကေလးေတြ၊
ငိုၾက၊ဝမ္နည္းၾက၊ ဆံုးရႈံးမႈႀကီးတစ္ခု ခံစားလိုက္ရသလို ႏွေျမာတသျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္...

ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အလုပ္ခန္႔မယ့္ orderကိုေစာင့္ရတာ
၇ လေလာက္ေတာ့ၾကတယ္။ ၂.၆. ၂၀၁၄ မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ခန္႔အပ္ေၾကာင္း အမိန္႔စာေတြ က်လာၿပီ။အလုပ္ရၿပီ။ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ၿပီေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္အဓိကေျပာခ်င္တာ ေရာက္ပါၿပီ။
မနက္ျဖန္လိုရက္မွာ ကြၽန္ေတာ္တာဝန္က်တဲ့ေက်ာင္းကိုသြားေတာ့မယ္။
လသာသာ ညခင္းေလးတစ္ခုရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းအခ်ိဳ႕.....
လေရာင္ၿဖိဳးတိုးေျဖာက္ေတာက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ေ႐ွ႕က ကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚမွာ.....
အေဖရယ္.....
အေမရယ္....
ကြၽန္ေတာ္ရယ္.....
ကြၽန္ေတာ္ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ၿပီဆိုေတာ့ သူ႔ရဲ႕ရင္ထဲ ဝမ္းသာပီတိေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕....
ငါ့သား....မင္း.. အခု ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ၿပီ...
ကေလးေတြကို ႀကိဳးစားႃပီးသင္ေပး...
ကိုယ္သိတာတတ္တာကို ကိုယ့္ညီ၊ညီမလို သေဘာထားၿပီး သင္ေပးပါကြာ။ မ႐ိုက္နဲ႔ကြာတဲ့။
အေဖ့ဆီက ဆံုးမစကား ယမကာ အနံံ႔သင္းသင္းေလးနဲ႔အတူၾကားလိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေဖဒီေန႔ကစၿပီး အရက္မေသာက္ေတာ့ဘူးကြာ တဲ့။
ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာ္တာေပါ့။ အေဖ ယမကာ မမွီဝဲေတာ့ဘူးလို႔ ယံုၾကည္ခဲ့လိုက္တယ္။
အခု ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္တာ ေလးႏွစ္႐ွိၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ျပန္တိုင္း အေဖ့ဆီက ယမကာ ရန႔ံသင္းသင္းေလး ရေနတုန္းပဲ။
အေဖစိတ္ညစ္စရာေတြမ်ား.႐ွိေနလို႔လား။
အေပါင္းသင္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ခ်င္လို႔လား။
ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားမိတိုင္း စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ...
အရက္ရဲ႕ ဆိုးက်ိဳးေတြ ခံစားရမွာစိုးလို႔ပါ။ တစ္ျခားဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ သားဆိုေတာ့လည္း အေဖကို ဆံုးမလို႔မရဘူး။ ေန႔တိုင္းဘုရားမွာ အေဖအရက္ျမန္ျမန္စြန္႔လြတ္ပါေစဆုေတာင္းျခင္းမွတပါး အျခားမ႐ွိေတာ့ေပ။
###########
အၾကံဉာဏ္ေလးေပးၾကပါ လို႔ ဆႏၵျပဳရင္း...
Steemit မိသားစုဝင္မ်ားအားလံုး ေအာင္ျမင္ျခင္း ျမန္ျမန္ရ႐ွိႏိုင္ၾကပါေစ...
@kyawthetaung( MSC-125 )