ယခင္ေရးသားေသာအပိုင္းဆက္ေလးကို ဆက္ပါအံုးမည္။.....

က်ေနာ့အဖြားရဲ႕ ဘဝအေၾကာင္း (၁)

က်ေနာ့အဖြားရဲ႕ ဘဝအေၾကာင္း (၂)

က်ေနာ့အဖြားရဲ႕ ဘဝအေၾကာင္း (၃)

---

က်မလည္း စိတ္ကပင္ပန္း လူက ႏြမ္းလွ်တာမို႔ ေမြးကတည္းကခ်ဴခ်ာေနတဲ့ကေလးအတြက္လည္း ေဆးဖိုးကမ႐ွိတဲ့အျပင္ စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရျဖစ္ေနတဲ့က်မ ကေလးအတြက္ ႏို႔ကလည္းမထြက္ျပန္ေတာ့ ေတာေတာ့ကို ဒုကၡေရာက္ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း ေခါင္းကဆံပင္ကိုျဖတ္ေရာင္းလို႔ရတာေလးနဲ႔ႏို႔မႈန္႔ဝယ္လို႔ ခေလးကိုႏို႔တိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ခေလးကဆံုးသြားခဲ့ျပန္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မေယာက်ာ္းက အိမ္ကိုျပန္လာၿပီး က်မကိုကြာ႐ွင္းခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ သူ႔မယားငယ္နဲ႔အတူသြားေနမလို႔တဲ့ေလ။

က်မမွာကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဘာမွမလုပ္တက္မကိုင္တက္နဲ႔မို႔ က်မသူ႔ေျခေထာက္ကိုဖတ္ၿပီးေတာင္းပန္ခဲ့ပါတယ္။ ""ကိုထြန္းရယ္ က်မ႐ွင့္မယားငယ္နဲ႔လည္းတဲ့ေအာင္ေနပါ့မယ္၊ သူခိုင္းတာလည္းအကုန္လုပ္ပါ့မယ္" ဆိုေတာ့.... သူက..
"နင္က႐ိုး႐ိုးအအနဲ႔ ၊ ဟိုက လည္တယ္။ မျဖစ္ပါဘူး"ဆိုၿပီး လက္မခံပါဘူး။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔သားအမိ ေယာကၡမအိမ္မွာက်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ ေယာကၡမကို ပတ္ဝန္းက်င္က ရင္းရင္းႏွီးႏွိီးမ႐ွိၾကပါဘူး။ က်မကို အိမ္နီးခ်င္းေတြက "နင့္ကိုေတာ့သနားတယ္ အက်င့္မေကာင္းတဲ့ နင့္ေယာကၡမ မိသားစုနဲ႔ေတာ့ မပတ္သတ္ခ်င္ဘူး။ အကူအညီလိုရင္ေျပာပါ" လို႔ ေျပာပါတယ္။

က်မေယာကၡမအထီးက မိုးလင္းတာနဲ႔ ေက်ာင္းအတြက္ဆိုၿပီး ရြာစဥ္လွည့္အလႉခံ၊ အဲ့ဒီကရတာကိုအိမ္မွာျပန္စားဆိုေတာ့ က်မဆုေတာင္းမိပါတယ္။
""အ႐ွင္ဘုရား..တပည့္ေတာ္မ ဒီလိုအစားအစာမ်ိဳးကိုမစားေသာက္လိုပါ။ မစားေသာက္ရပါေစနဲ႔ဘုရား" လို႔ ေန႔စဥ္ဆုေတာင္းမိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေတာ့ က်မေယာကၡမရဲ႕ ယုတ္မာတဲ့အက်င့္ဆိုးကေပၚလာပါတယ္။
""မတင္ၾကည္.. နင္ နင့္ေယာက်ာ္းကို နင့္ဆီျပန္လာၿပီး နင္နဲ႔ျပန္ေပါင္းေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ ျပန္လာေအာင္ငါလုပ္တက္တယ္" ဆိုေတာ့...

က်မလည္း ဝမ္းသာအားရနဲ႔...
""ျပန္ေပါင္းခ်င္တာေပါ့အေဖရယ္"" ဆိုေတာ့....

""ေအး နင့္ေယာက်ာ္းနဲ႔ျပန္ေပါင္းခ်င္တယ္ဆိုရင္ ငါနဲ႔အိပ္ရမယ္။ ေဆးစီရင္ၿပီးအိပ္ရမွာမို႔ နင့္ေယာက်ာ္းျပန္လာေစရမယ္" တဲ့...

က်မလည္း "က်မေယာက္်ား က်မနဲ႔ျပန္ေပါင္းခ်င္ေပါင္း မေပါင္းခ်င္ေန အေဖနဲ႔ေတာ့ လံုးဝမအိပ္ႏိုင္ဘူး။ က်မကိုယုတ္မာဖို႔မစဥ္းစားနဲ႔။ က်မတို႔ရြာအေနာက္ဖက္မွာ သူပုန္ေတြ႐ွိတယ္၊ က်မသူတို႔နဲ႔သြားတိုင္မွာေနာ္"လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီေခတ္က သူပုန္လို႔ေျပာေပမယ့္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈအားနည္းေနေသးတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ စစ္အဖြဲ႔လား လံုျခံဳေရးအဖြဲ႔လားေတာ့မသိေပမယ့္ မတရားတာေတြ႔ရင္ ကူညီတက္ၾကတဲ့အဖြဲ႔လို႔ေတာ့ က်မသိရပါတယ္။ က်မသြားတိုင္ရင္ သူအသက္ခံရမွာေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူက်မကိုမထိရဲပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း တစ္ေန႔မဟုတ္ တစ္ေန႔ဒုကၡေရာက္ရမယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ သူနဲ႔အတူ တစ္အိမ္ထဲေနလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူးလို႔ေတြးၿပီး အိမ္နီးခ်င္းေတြဆီအကူအညီေတာင္းမိပါတယ္။ အိမ္နီးခ်င္းေတြက "နင့္ကို ငါတို႔အိမ္မွာထားဖို႔ ဝန္မေလးေပမယ့္ နင့္ေယာကၡမနဲ႔စကားမေျပာခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔တစ္ေယာက္နည္းနည္းေငြစုေပးလိုက္မယ္ နင့္ေယာကၡမကိုလည္း က်မရြာျပန္ေတာ့မယ္လို႔ေျပာလိုက္။ ငါတို႔နင့္ကို သေဘၤာဆိပ္အထိ လိုက္ပို႔ေပးမယ္။ တို႔စုေပးလိုက္တဲ့ေငြက နင့္လမ္းစရိတ္ေတာ့ရမွာေပါ့" ဆိုၿပီး က်မကို သေဘၤာေပၚတင္ေပးၾကပါတယ္။

လူယုတ္မာလက္က လြတ္ရင္ၿပီးေရာဆိုၿပီးထြက္လာခဲ့တဲ့က်မ ဘယ္ကိုသြားရမွန္းလည္းမသိပါဘူး။ ဒီၾကားထဲ သေဘၤာေပၚမွာကေလးကလည္း ဗိုက္ဆာလို္ဆိုၿပီး ငိုျပန္ပါတယ္။ ဒါကို ေဘးကအစ္မႀကီးတစ္ေယာက္ကေတြ႔ၿပီး က်မတို႔သားမိအတြက္ထမင္းတစ္ထုပ္ဝယ္ေကြၽးပါတယ္။အဲ့ဒီထမင္းထုပ္ကို သားကိုအရင္ေကြၽးၿပီး သူစားလို႔ပိုမွ က်မစားမယ္ဆိုၿပီး ကေလးကိုဦးစားေပးၿပီး ေကြၽးလိုက္ပါတယ္။ ကေလးကလည္းစားလိုက္တာ က်မအတြက္ တစ္လုပ္စာေလာက္ပဲက်န္ပါတယ္။ အဲ့ဒါေလးနဲ႔ ေရနဲ႔ေသာက္ၿပီး က်မအတြက္တစ္နပ္စာေက်နပ္လိုက္ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔သေဘၤာက ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းကိုေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။

သူမ်ားေတြအသီးသီး တက္သြားၾကေပမယ့္ ဘယ္သြားရမွန္းမသိလို႔ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနရတဲ့က်မကို ထမင္းဝယ္ေကြၽးခဲ့တဲ့အစ္မက "သူမ်ားေတြသြားကုန္ၾကၿပီ၊ နင္မသြားေသးဘူးလား" လို႔ ေမးလာပါတယ္။ "က်မ ဘယ္သြားရမွန္းမသိလို႔ပါ လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့. "ဒါဆို ေလာေလာဆယ္ ငါ့အိမ္ကိုလိုက္ခဲ့" ဆိုေတာ့... က်မတို႔သားအမိသူ႔ေနာက္ကိုလိုက္သြားခဲ့ပါတယ္။ သူ႔အိမ္က ရန္ကုန္ ဂြတၱလစ္လမ္းမွာပါ။ သူတို႔ကေစ်းေရာင္းပါတယ္။ သူ႔သားေလးကလည္း က်မသားနဲ႔ရြယ္တူေလာက္ပါပဲ။ က်မကိုသူ႔အိမ္မွာဝိုင္းကူလုပ္ဖို့္ေျပာပါတယ္။ က်မမွာ ဘယ္မွလည္းမသြားတက္ အမ်ိဳးေတြကိုလည္း က်မျဖစ္ခ်င္တာမျဖစ္ရင္ျပန္မလာေတာ့ဘူးလို႔ေျပာခဲ့တာေၾကာင့္ အဲ့ဒီအိမ္မွာပဲေနဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။....
.
.
ဒန္...ဒန္႔...ဒန္....ဆက္ရန္😂😂

...ဆက္ပါအံုးမည္ခင္ဗ်ာ😁

@komoezaw

MSC-030