witt lal taw pa soe poe myo ngl per per sa အပိုင္း ၁

ဝတ္လဲေတာ္ပုဆိုး ပိုးမ်ိဳးငယ္ပါပါစ အပိုင္း-၁
က်ဳပ္တို႔အေမမ်ား ေျပာဖူးသာ ေျပာပါတယ္။ ဇာတ္ထဲပြဲထဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ ရပ္ထဲရြာထဲ ဓာတ္စက္ထဲ ဗ်ိဳင္းေတာင္သီခ်င္းမ်ား ၾကားလိုက္လို႔ သီခ်င္းထဲက ‘စားေတာ္ပီး ငါးလူးငယ္ ပါပါစ’ ေသာက္ေတာ္အိုး ေမႊးမ်ိဳးငယ္ ပါပါစ’ ‘ဝတ္လဲေတာ္ပုဆိုး ပိုးမ်ိဳးငယ္ ပါပါစ’ တို႔ ဘာတို႔မ်ား ၾကားလိုက္လို႔ကေတာ့ “ဖြဟဲ့…
နိမိတ္မရွိနမာမရွိ မေကာင္းသူ ပယ္၊ ေကာင္းသူ ကယ္” ဆိုၿပီး တံေတြးတစ္ခ်က္ ပ်စ္ခနဲ ေထြးပစ္လိုက္သာတဲ့။ မဂၤလာမရွိတဲ့ သီခ်င္း နားနဲ႔ေတာင္မၾကားခ်င္ဘူး ဆိုတဲ့သေဘာ ေနမွာေပါ့။
က်ဳပ္တို႔မ်ားေတာ့ သီခ်င္းေတာင္မဟုတ္ပါဘူး၊ အက်ိဳးေပး မေကာင္းပံုမ်ား သခ်ႋဳင္းထဲမွာကို ေနရတာ။ ေသတၱာလာဝယ္ရင္ ေခါင္းနဲ႔ရြက္ၿပီး လိုက္ပို႔ရတာ။ သည္အလုပ္မ်ိဳးကလည္း ဘုရားစူးရေစ့၊
တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ လုပ္ရလိမ့္မယ္ တြက္ခဲ့တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ၊ ဘဝအေၾကာင္းဆိုေတာ့ လုပ္ရေတာ့တာပဲ။ ပိုက္ဆံ ေငြစေၾကးစကေလး ျမက္ျမက္စက္စက္ရသာလည္း တစ္ေၾကာင္းေပါ့ေလ။ တျခားအလုပ္ မလုပ္တတ္တာလည္း တစ္ေၾကာင္းေပါ့။
“ဟဲ့ ဒါဆို ညည္း ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုး ေဈးကေလးနာကေလး ေရာင္းပါလား” လို႔ေတာ့ မေျပာနဲ႔၊ ရလွ တစ္ေနကုန္ ေနပူစပ္ခါး ေလွ်ာက္ႏိုင္မွ အစိတ္ေပါ့၊ သံုးဆယ္ေပါ့။ အေႂကြးကလည္း က်ပီးမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘယ္မလဲ ေငြရင္း။
သည္အလုပ္က အေႂကြးက်စရာလည္း မရွိဘူး။ ေငြရင္းလည္း မလိုဘူး။ မလုပ္ခင္က ေငြရႏွင့္တာ။ ရွစ္ဆယ္လည္း ဟုတ္တယ္၊ တစ္ရာလည္း ဟုတ္တယ္။ ေဝးလို႔မ်ားေတာ့ ေဝးသေလာက္ ေတာင္း၊
ပါးစပ္ထဲကေဈးဟာ အတည္ပဲ။ လူကို လိုက္လို႔၊ ခရီးအေဝးကိုလိုက္လို႔ ၾကည့္ေတာင္းရတာပဲ။
ရလည္း ရတယ္။ ရသမွ ေန႔တိုင္းကို ရတာ။ လူက ေန႔တိုင္း ေသေနတာ မဟုတ္လား။ ရပ္ကြက္ထဲေနတဲ့လူကေတာ့ မသိသာလွဘူးေပါ့။ မယံုရင္ သခ်ႋဳင္းထဲ ေနၾကည့္ပါလား။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေသတဲ့လူ နည္း မွတ္လို႔။
သခ်ႋဳင္းစပ္ ကုကၠိဳပင္ေစာက္ႀကီးေအာက္က တဲႀကီးထဲ ေနလာရတဲ့ ႏွစ္ကိုပဲ ႀကိဳ႕ထိုးေနၿပီ။ က်ဳပ္အထင္ အႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္ေရာ့မယ္။
က်ဳပ္အသက္လား၊ ေလးဆယ္ေက်ာ္လို႔ ေျခာက္ႏွစ္ထဲမွာ။ လင္လည္း သံုးဆက္ရွိၿပီ။တကယ္ေျပာသာပါ။ ပထမဆံုးလင္က ဆံုးသြားရွာတာ။ သူဆံုးေတာ့ က်ဳပ္က ငယ္ငယ္ရယ္။ ေနာက္လင္ကေတာ့ ကြဲကို ကြဲတာ။ က်ဳပ္ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ လုပ္ရလိမ့္မယ္လို႔ မတြက္ခဲ့တဲ့ သည္အလုပ္လည္း ဒင္းက ဇာတ္သြင္းခဲ့တာ။
အခုေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ေက်းဇူးလည္းတင္ပါရဲ႕၊ စိတ္လည္း နာတယ္။ ဘုရားစူး။ ေသခ်င္းဆိုးလည္း ဘယ္ဆီေရာက္ေနမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ က်ဳပ္တို႔သားအမိ သခ်ႋဳင္းစပ္က တဲႀကီးထဲ ထားပစ္ခဲ့ၿပီး ထြက္သြားလိုက္တာ ဘယ္မွာ ေႁမြေပြးကိုက္ေနသလဲေတာင္ မသိဘူး၊ တစ္ခါမွေတာင္
ေပၚမလာဘူး။ ရွိလွေပါ့၊ ေလးငါးႏွစ္ေတာ့။
ဒါေပမဲ့ ကိုစံေမာင္က က်ဳပ္တို႔ကိုႏွင္မထုတ္ရွာပါဘူး။ ‘မေသာင္း လုပ္လက္စ ဆက္လုပ္ေပါ့’ တဲ့၊ ‘ဘယ္မွလည္း မသြားနဲ႔’ တဲ့ ေျပာရွာပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း မသြားပါဘူး။ တျခား ဘာသြားလုပ္တတ္မွာတံုး၊ ဟုတ္ဘူးလား။

ကိုစံေမာင္တို႔ကေတာ့ တတ္ႏိုင္သူေတြကိုး။ သူတို႔လည္း သခ်ႋဳင္းထဲေနတာပါပဲ။ ပိုက္ဆံရွိေတာ့ ေလးပင္ႏွစ္ထပ္အိမ္ႀကီးနဲ႔ ေနတယ္။ ေသတၱာမ်ိဳးစံုကို လုပ္လည္းလုပ္၊ ေရာင္းလည္းေရာင္း ဆိုေတာ့ ေခ်ာင္လည္ပါတယ္။ အနီးအပါးက ကုကၠိဳပင္ေတြ၊ မႈိ႔ပင္ေတြ ခ်ဳပ္ဝယ္ၿပီး ပ်င္ခ်ပ္ေတြျဖစ္ေအာင္ ခြဲ၊ စပ္ဟပ္ၿပီး ေသတၱာ႐ိုက္၊ အတြင္းနဲ႔အျပင္ကို ဝါတာဖလူးစ ခပ္တင္းတင္းဆြဲကပ္ၿပီး ေငြေရာင္ေဖာက္ပန္းေတြကပ္၊ ၿပီးရင္ ေသတၱာေတြကို စီထပ္ထားလိုက္တာပဲ။
ေဈးကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ။ လူမွေသၿပီ ဆိုမွေတာ့ သည္ေသတၱာေတြက မသံုးမျဖစ္ေတြ မဟုတ္လား။ ဝယ္ရတာပဲ။ ႀကိဳက္ေဈးလည္း ေပးရတာပဲ။ အသုဘႀကီး ဖ်ာလိပ္နဲ႔ပတ္ခ်လို႔ကလည္း ရတာမဟုတ္၊ ေျခမႀကိဳးဆြဲခ်လို႔ကလည္း မျဖစ္၊ ဟုတ္ဘူးလား… လူကိုး… လူက ေသတာေတာင္ အလွအပ
ႀကိဳက္တာကလား။ ဝယ္သူလာၿပီဆိုရင္ ကိုစံေမာင္က မလွမ္းမကမ္းက က်ဳပ္တဲဘက္ လွမ္းေခၚေတာ့တာပဲ။
က်ဳပ္လည္း သိတယ္၊ ေသတၱာဝယ္သူလာၿပီ၊ ကိစၥေတာ့ ေပၚေနၿပီ၊ က်ဳပ္ ရြက္ပို႔ရေတာ့မယ္ ဆိုသာ…
သည္ေတာ့ မနက္ မိုးလင္းသာနဲ႔ တဲေရွ႕က တံခါးလုပ္ထားတဲ့ ဂုန္နီဖ်င္စ အသာ မ တင္ၿပီး ေဆးလိပ္တစ္တို မီးညႇိရင္း ကိုစံေမာင့္အိမ္ဘက္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနလိုက္တာပဲ။
ေသတၱာဝယ္သူေတြကလည္း ဟိုအလံုး ခ်လိုက္၊ သည္အလံုး ၾကည့္လိုက္နဲ႔ ေျမႀကီးထဲ ျမႇဳပ္ရမယ့္ ပစၥည္းေတာင္အနာအဆာ ေရြးၾကေသးသာ။ ေသတၱာတစ္လံုးတန္ဖိုးကလည္း သည္ေခတ္ မေသးဘူး။ တကယ့္အေနက်ပ္ အေသက်ပ္ႀကီး။ ေတာ္႐ံုေသတၱာေတာင္ ငါးရာေက်ာ္ ေျခာက္ရာ တန္တယ္။ တခ်ိဳ႕မ်ား သေဘၤာပံု ခရစ္ယာန္ေသတၱာမွ ဝယ္တာ။
သူက ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္။ အျဖဴနဲ႔ အနက္။ အျဖဴက အပ်ိဳလူပ်ိဳေသရင္ သံုးတယ္၊ အနက္က အိမ္ေထာင္ရွင္ ေသမွ သံုးတယ္။ ၾကားဖူးသာပါ။ တခ်ိဳ႕ ပိုက္ဆံရွိတဲ့လူမ်ားက်ေတာ့လည္း သေဘၤာပံုနဲ႔မွ လွလည္း လွတာကိုး လက္ကိုင္ေတြနဲ႔၊ ပန္းဖြားႀကီးေတြနဲ႔၊ ေမြ႔ရာနဲ႔။ သည္မွာမို႔လို႔ပါ။ က်ဳပ္တို႔
အညာမွာမ်ား ႐ိုး႐ိုးပါပဲ၊ ေသတာကို ဟန္ခ်ဲ႕မေနပါဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေဆးလိပ္တစ္တိုနဲ႔ ကိုစံေမာင့္အိမ္ဘက္လွည့္ေမွ်ာ္ေနတာကိုက က်ဳပ္အလုပ္ မဟုတ္လား။ ေမွ်ာ္ရတာပဲ။
လာလည္း လာတယ္၊ မနက္ ခုနစ္နာရီ ရွစ္နာရီဆို ေပါက္လာတာပဲ။ ကိစၥေပၚၿပီ ဆိုရင္ ေပၚတဲ့ေန႔ကေတာ့ သက္ေပ်ာက္ဆြမ္း သြတ္ရတာ တို႔၊ အိမ္အခင္းအက်င္း ျပင္ရေရႊ႕ရတာ တို႔ ဘာတို႔နဲ႔ မဝယ္ျဖစ္ၾကဘူး။ က်ဳပ္တို႔လူမ်ိဳး ထံုးစံကလည္း သံုးရက္၊ ငါးရက္၊ ခုနစ္ရက္ ထားေလ့ရွိေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔ ေရာက္လာၾကေတာ့တာပဲ။
ကာယကံရွင္ကေတာ့ လိုက္ခဲပါတယ္။ သည္ကိစၥကၽြမ္းက်င္တဲ့ လူ၊ ရပ္ကြက္ထဲ လုပ္ဖူးကိုင္ဖူးတဲ႔လူ လႊတ္လိုက္တာပဲ။ အ့ဲသည္လူကလည္း ဝယ္ဖူးျခမ္းဖူးေတာ့ စကားသိပ္ မေျပာရပါဘူး၊ ေဈးနာေျပာၿပီးရင္ ၿပီးသြားတာပါပဲ။ သည္ကိစၥ ေဈးမဆစ္ေကာင္းဘူး ဆိုေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ညႇိၾက႐ံုပါပဲ။
ၿပီးရင္ေတာ့ ကိုစံေမာင္က ေဆးလိပ္ေလး တည္လို႔၊ လက္ဖက္ရည္ေလး တိုက္လို႔… ေသာက္ၿပီးၾကရင္ က်ဳပ္ လွမ္းေခၚတာပဲ။
“မေသာင္း… ကိုင္း… ကိစၥေပၚလာလို႔ တဲ့။ ကိုးရပ္ကြက္ ကားဂိတ္ဆံုးက ရထားလမ္းနားမွာ။ ရြက္ခ ေျပာလိုက္ပီး”
“ရွစ္ဆယ္ ပါ။ ဒါက ထံုးစံပဲဥစၥာ”
တခ်ိဳ႕ကလည္း ဒီေလာက္ေလး ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ဟ… ရြက္ခက ရွစ္ဆယ္ေတာင္လား၊ မဟုတ္ေသးပါဘူး ဆိုၿပီး တံုးေပကပ္သတ္ လုပ္ခ်င္ၾကတာလည္း ရွိရဲ႕။ တခ်ိဳ႕ကလည္း လူမွ ေသၿပီ ဆိုမွေတာ့ မဆစ္ေတာ့ပါဘူး၊ ေရာ့… အင့္… ပဲ။
က်ဳပ္က ကိုစံေမာင့္ အားနာလို႔ပါ၊ ေျပာလိုက္ခ်င္တာ။ ေဈးမ်ားရင္ ေတာ္တို႔ရြက္ၾကည့္ပါလား လို႔။ ဟုတ္တယ္ေလ… ကားငွားၾကည့္ပါလား လို႔။ က်ဳပ္သားေတြေျပာသလို ဆိုရင္ ျပာသြားမယ္… ေတာ္႐ံုကားကလည္း မလိုက္ပါဘူး။
လိုက္ရင္လည္း ရာေက်ာ္ပဲ။ သူတို႔ကလည္း ဒါႀကီးတင္ၿပီးရင္
ပရိတ္ေရ ပက္ရ၊ အေမႊးနံ႔သာ ဖ်န္းရ၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္နဲ႔ တစ္ကားလံုး ေဆးရနဲ႔ သိပ္သက္သာပံု မရဘူး။
နီးရင္ေတာ့ ဆိုက္ကားေတြက လိုက္ပို႔ပါတယ္။ လူစီးဆိုက္ကားေတြကလည္း လိုက္ခဲ့တယ္။ေရခဲဆိုက္ကား တို႔၊ ပက္လက္ခံုဆိုက္ကားတို႔မွ လိုက္တာပါ။ လိုက္ရင္လည္း ေလွ်ာ့ယူဖို႔ စိတ္ေတာင္မကူးဘူး။
က်ဳပ္ရြက္ရတာကလည္း တကယ္ေတာ့ သက္သာတယ္ မထင္နဲ႔။ ေတာ္တို႔ မရြက္ဖူးလို႔ ရြက္ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။
ထံုးစံအတိုင္းဆိုလို႔ကေတာ့ ေသတၱာကို ေမွာက္ၿပီး စ,ရြက္ကတည္းက လမ္းမွာခ်နားလို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ေသတၱာအဖံုးကလည္း ေသတၱာေပၚ တင္ခ်င္တင္၊ မတင္ရင္ ခ်ိဳင္းၾကားညႇပ္၊ လက္တစ္ဖက္က ပိုက္ၿပီး ဇက္ေတာင့္ေတာင့္နဲ႔ သြားရသာ တခ်ိဳ႕အိမ္မ်ား ေလးငါးမိုင္ေလာက္ ေဝးသယ္။ သြားရသာပဲ။
ေရဆာလို႔ ခ်ေသာက္လို႔လည္း မရဘူး။ ဒီဟာႀကီးနဲ႔ ဘယ္အိမ္က ေရတိုက္မွာလဲ။ ဇက္နာလို႔လည္း ခ်နားလို႔ မရဘူး။ ေနပူလို႔ သူမ်ားေဈးဆိုင္ရိပ္ ခိုဖို႔မ်ား စိတ္ေတာင္မကူးနဲ႔၊ ပါး႐ိုက္လိမ့္မယ္။ အယူႀကီးတဲ့ ေဒသမ်ား ေသတၱာဖံုးကို ဘယ္-ညာ ေျပာင္းလို႔ေတာင္ မရခ်င္ဘူး။ ေသတၱာႀကီးနဲ႔နားရင္ ရြာနာသယ္ လို႔ အယူရွိတာကိုး။
သြားရင္းက ေနာက္လည္းမလွည့္ရဘူး တဲ့။ သြားရင္းမ်ား သူမ်ားကို တိုက္မိလို႔လည္း မရဘူး။ သူမ်ားကလည္း ကိုယ့္ကို မတိုက္ရဲပါဘူး။ ကားေတြဆိုသာ ေဘးက ေရွာင္ေမာင္းတယ္၊ ထိသြားမွာ စိုးလို႔။ က်က္သေရ မရွိလို႔ ေပါ့ေလ။
ေနာက္တစ္ခုက လိုက္ပို႔ရမယ့္ ရပ္ကြက္ေရာက္လို႔ ေသတၱာႀကီး ထမ္းၿပီး ဟိုအိမ္ေမး သည္အိမ္ေမး လို႔လည္း ရတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဝယ္စကတည္းက ေသခ်ာခ်ိန္းထားရတယ္။ ကာယကံရွင္တစ္ေယာက္က ထြက္ႀကိဳႏွင့္ရတယ္။
ကာယကံရွင္က ေစာင့္ေခၚသြားရင္ေတာင္မွ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကား၊ အိမ္ႀကိဳအိမ္ၾကားက ေခၚသြားလို႔ မရဘူး။ လမ္းမက ေျဖာင့္ေျဖာင့္ သြားရတာ။
ကာယကံရွင္အိမ္ ေရာက္ရင္လည္း ‘ေလးလိုက္တာ’ လို႔ မညည္းရဘူး ဆိုသာ ရွိေသးတယ္။တခ်ိဳ႕က အဲ႔သလိုေျပာရင္ အားႀကီး စိတ္ဆိုးသယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးေျပာမိသာပါ၊ အေဝးႀကီးက ရြက္လာရတာ ဇက္ေတြဆိုတာ ပူထူေနတာမဟုတ္လား။
ေသတၱာထဲ ေခါင္းထည့္ရြက္တာ ေလမတိုးဘာမတိုးနဲ႔ ေခၽြးဆိုတာ ျပဳတ္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ။ ေသတၱာအဖံုးက တစ္ဖက္ ဆိုေတာ့ စဥ္းးစားသာၾကည့္။ အဲ႔သာကို ေလးတယ္ မေျပာရဘူး တဲ့။ အေကာင္းဆံုးက ဘာမွမေျပာတာပါပဲ။ ကနားဖ်င္းရိပ္ ခ်ၿပီး ထိုင္ေနလိုက္တာပဲ။ ရြက္ခပိုက္ဆံက ေခ်ၿပီးသားပါ။ ဒါေပမဲ့ လမ္းစရိတ္ေလး၊ မုန္႔ဖိုးေလး ေပးပါဦး ဆိုၿပီး ေပထိုင္ေနလိုက္ရင္ ကာယကံရွင္က ထုတ္ေပးတာပဲ။
တခ်ိဳ႕ကလည္း ‘ေပးၿပီးသားပဲဗ်’ ဘာညာ နဲ႔ မဆီမဆိုင္ ဝင္ေဟာက္ခ်င္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ သည္လို မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ေတာင္းရတာပဲ။ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ၊ ရရင္လည္း အျမတ္၊ မရရင္လည္း ျပန္႐ံုေပါ့။ မသကာ ေဆးလိပ္ခြက္ထဲက ေဆးလိပ္ ေလးငါးလိပ္ ႏႈိက္ၿပီး ထလာလိုက္ရင္လည္း တစ္ညစာေတာ့ ၿပီးသြားတာပဲ။
က်ဳပ္ေယာက္်ား ေနာက္ဆံုးေကာင္အေၾကာင္း က်ဳပ္ မေျပာရေသးဘူး။ နာမည္က ေမာင္ငယ္ တဲ့။
တကယ္လည္း က်ဳပ္ေမာင္ အငယ္ေလာက္ ရွိမွာပါ။ က်ဳပ္ထက္ ေတာ္ေတာ့္ကို ငယ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း ေသျခင္းဆိုးက ဆိုးခ်င္သာ ထင္ပါတယ္။
အပိုင္း-၂ ဆက္ရန္. . .

Photos credit by google