မေျပာေတာ့ဘူးဖတ္သာၾကည့္

ဒီရက္ထဲ စဥ္းစားမိေနတာက ဘယ္အရာေတြကို ရွက္သင့္ၿပီးဘယ္အရာေတြကို မရွက္သင့္လဲ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း။မရွက္သင့္တာေတြ ရွက္မိၿပီး ရွက္သင့္ၿပီး ရွက္သင့္တာေတြကို ေမ့ေလ်ာ့မိေနလား ဆိုတဲ့အေၾကာင္း....

လူအမ်ားစုမွာ လြဲမွားေသာ အရွက္တရားေတြ အေၾကာက္တရားေတြ ရွိတတ္ၾကတယ္။
ဥပမာ- ရန္ကုန္မွာ Clean Yangon Campaign ေတြ လုပ္ၾကတယ္။ လူငယ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ပရဟိတသမားေတြ၊ ေက်ာ္ၾကားသူေတြ အမႈိက္ေကာက္ျပၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ကေျပာၾကတယ္။ တစ္လမွာ တစ္ခါႏွစ္ခါေကာက္တာနဲ႔ အမႈိက္ကေျပာင္မလား။ အပိုအလုပ္ေတြလုပ္ေနတာ ဘလာဘလာေတြေပါ့။
ရည္ရြယ္ခ်က္က အမႈိက္ေကာက္တာ ရွက္စရာမဟုတ္ေၾကာင္း၊ အမႈိက္ပစ္တာသာ ရွက္စရာလိုေၾကာင္း၊ လူငယ္ေတြ ေက်ာင္းသားေတြ ပရဟိတသမားေတြ ေက်ာ္ၾကားသူေတြကိုယ္တိုင္ အမႈိက္ေကာက္တယ္။အမႈိက္ေကာက္တာဟာ ရွက္စရာမဟုတ္ေၾကာင္း သူတို႔ေတြေတာင္ေကာက္ေနတာ ကိုယ္ေတြလည္း ေကာက္ရင္ရွက္စရာ မဟုတ္ေၾကာင္း သြယ္ဝိုက္မက္ေဆ့ခ်္ေပးေနတာ။
ေန႔တိုင္း အမႈိက္လိုက္ေကာက္ေနရေအာင္ စည္ပင္ကမွ မဟုတ္တာ။

ဥပမာ- ဦးေက်ာ္သူ အေခါင္းထမ္းတယ္။ သုဘရာဇာလုပ္တယ္ (အေျပာၾကမ္းသြားရင္ ေဆာရီး။ ဦးေက်ာ္သူကိုယ္တိုင္ေျပာတဲ့စကားအတိုင္း ေျပာတာပါ)
လူေတြဟာ အရင္က သုဘရာဇာဆို ေၾကာက္ၾကတယ္။
သုဘရာဇာလုပ္ရမွာ ရွက္ၾကတယ္။
ရြာထဲေတာင္အဝင္မခံတာတို႔၊ ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္မလုပ္ၾကတာတို႔ စသျဖင့္ ရွိၾကတယ္။နိဗၺာန္ယာဥ္ေတြ႕ရင္ေတာင္ နိမိတ္မေကာင္းဘူးတို႔
နိဗၺာန္ယာဥ္ေကြ႕လို႔ ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕ကေကြ႕ရင္ေတာင္ အႏၲရာယ္ျဖစ္ေတာ့မယ္ လူေသေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အစြဲေတြနဲ႔ ထြက္ရန္ျပဳတာမ်ိဳးေတြ ရွိခဲ့တယ္။
ဦးေက်ာ္သူႀကီး နာေရးကူညီမႈအသင္းလုပ္တယ္။ နိဗၺာန္ယာဥ္ေမာင္းတယ္။ အေခါင္းထမ္းတယ္။ႏိုင္ငံေက်ာ္မင္းသားဆိုတဲ့ လူသိမ်ားမႈေၾကာင့္ သူ႔လုပ္ရပ္ေတြကို လူေတြသိလာတယ္။ သတိထားမိလာတယ္။ သူေပးတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ကို ရလာတယ္။အခုဆို အေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီအလုပ္ဟာ ရွက္စရာမဟုတ္ဘဲ မြန္ျမတ္တဲ့ အလုပ္ဆိုတာ နားလည္လာၾကတယ္။ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္လာၾကတယ္။ ခြဲျခားဆက္ဆံတာေတြ မရွိသေလာက္ ျဖစ္လာတယ္။
"အနိမ့္က်ဆံုးအလုပ္ကို အျမင့္ျမတ္ဆံုးႏွလံုးသားမ်ားကသာ လုပ္ႏိုင္တယ္"ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း သေဘာေပါက္လာၾကတယ္။ ဒါကေတာ့ စံနမူနာေတြေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲလာတဲ့
အရွက္တရား အေၾကာက္တရားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေရြ႕ေတြပါ။မေျပာင္းလဲေသးတာေတြလည္း ရွိတယ္။
မွန္တာ ေျပာဖို႔ ေၾကာက္ၾကတယ္။မွန္တာ ေျပာဖို႔ ရွက္ၾကတယ္။ မွန္တာ ေျပာသူကို မုန္းၾကတယ္။ မဟုတ္တာ လုပ္ရတာ မရွက္ဘူး။မဟုတ္တာ လုပ္တာကို လူသိသြားမွ ရွက္တတ္တာမ်ိဳး။ အဓမၼမႈတစ္ခု ျဖစ္တယ္ဆိုၾကပါစို႔။ အဓမၼျပဳက်င့္သူ မဟုတ္တာလုပ္သူက ရွက္ရမွာလားအဓမၼျပဳက်င့္ခံရသူ သားေကာင္က ရွက္ရမွာလား။ရွင္းရွင္းေလးပါ.... မဟုတ္တာလုပ္သူက ရွက္ရမွာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာက် ျပဳက်င့္ခံရသူက ဘယ္လိုေနလို႔လဲမွ မသိတာ၊ ဘယ္လိုျမႇဴဆြယ္လို႔လဲမွ မသိတာ စတဲ့ Victims Blaming ေလး ထူလပ်စ္ ရွိေနတာမို႔ ျပဳက်င့္သူက မရွက္ရဘဲ ျပဳက်င့္ခံရသူက ရွက္ရတဲ့ အျဖစ္ေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ အဓမၼျပဳက်င့္ခံရပါတယ္ဆိုမွ မိသားစုကို သိကၡာက်ေစတယ္၊ မိသားစုကို အရွက္ရေစတယ္ဆိုတဲ့ စြတ္စြဲခ်က္ေတြနဲ႔ စိတ္ဒဏ္ရာထပ္ေပးတာေတြ ရွိသလို
တစ္ရွက္က ႏွစ္ရွက္ မျဖစ္ရေအာင္ဆိုၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္လို႔ လြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ လူယုတ္မာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။
ဒါဟာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ လြဲမွားတဲ့ အရွက္တရားေတြေၾကာင့္ပဲ။
ေမးခြန္းက ဘာကို ရွက္ၾကမွာလဲ
ဘယ္အရာကို ရွက္ရမွာလဲ
ဘယ္အရာက တကယ့္ရွက္သင့္တဲ့ အရွက္တရားလဲ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အဝတ္အစားႏြမ္းပါးတာက တကယ့္အရွက္တရားလား။
ကိုယ့္က်င့္တရားေတြ ေပေရစြန္းထင္းေနတာကို တန္ဖိုးႀကီးအဝတ္အစားေတြနဲ႔ ဖံုးအုပ္ထားႏိုင္ရင္ အထင္ႀကီးအားက်သြားၿပီလား။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႐ုပ္ရည္သြင္ျပင္ခ်ိဳ႕တဲ့တာကေရာ တကယ့္အရွက္တရားလား။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေငြေၾကးခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္းဟာေရာ တကယ့္အရွက္တရားလား။
႐ုပ္ဝတၳဳေတြကို ကိုးကြယ္ရင္း စိတ္ဓါတ္ေတြ ေဇာက္ထိုးက်ေနတဲ့ အၿပိဳၿပိဳအလဲလဲSociety ႀကီးကို
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေဘးထိုင္ၾကည့္ေနရံုမွအပ ကိုယ္လည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး။

ျဖတ္သန္းလာတဲ့ ေခတ္စနစ္ကိုက "ဦးရာလူစနစ္"တို႔
ကိုယ္ဦးမွကိုယ္ရမွာ... အျခားလူဘာျဖစ္ျဖစ္ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳး ႐ိုက္သြင္းေပးတာေတြ၊
ေခါင္းအံုး႐ိုက္ပြဲဆိုၿပီး အျခားလူကို ႐ိုက္ခ်ႏိုင္မွ ကိုယ္winnerျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳးေတြ ႐ိုက္သြင္းတာေတြ၊ မွန္တာေျပာရင္ ရြာျပင္ထုတ္ခံရမယ္ဆိုၿပီး
မွန္တာေျပာဖို႔ ေၾကာက္ရြံ႕ေစခဲ့တာေတြ၊ ဒီလိုစနစ္ႀကီးက ေပါက္ဖြားလာၾကတဲ့ mindsetေတြကို ျပင္ဖို႔ ဆယ္စုႏွစ္ဘယ္ႏွခုေလာက္ အခ်ိန္ေပးရဦးမလဲ။
ဒါမွမဟုတ္ အဲ့ဒီ့mindsetေတြကပဲ အရာရာကို ဖံုးလႊမ္းတိုက္စားသြားေတာ့မွာလား ကိုယ္ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို
ခ်ေရးမိျခင္းမွ်သာပါပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမွန္တရားဆိုတာ ရွက္စရာမဟုတ္ေၾကာင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အၿမဲဆံုးမေနပါဦးမယ္။

Credit. Google photo