ေက်ာင္းပုရ၀ုဏ္က ပန္းပုံျပင္

builderb (45)in #myanmar • 7 years ago (edited)

မဂၤလာပါ...စတီးမစ္ ညီအကုိေမာင္ႏွမမ်ားခင္ဗ်..
ဒီတခါ ကြ်န္ေတာ္ပုံျပင္ေလးတစ္ခု ေျပာျပပါ့မယ္။
ပုံျပင္ေလးကေတာ့ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ပုံျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ပါ။
လူသားတုိင္းဟာ"အခ်စ္"ဆုိတဲ႔ အနက္အဓိပါယ္ကုိ သင္စရာမလုိပဲ
သူ႕အလုိလုိဖြင့္ဆုိနားလည္တတ္ေျမာက္ခဲ႔ၾကပါတယ္။
ေအာက္ပါပုံျပင္ေလးထဲက အျဖစ္အပ်က္
အေျခအေနေတြဟာ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာခဲ႔ျပီး ျဖစ္ေပမယ့္
စတီမစ္ေမာင္ႏွမ်ား အပ်င္းေျပစိမ့္ေသာငွာ ရည္ရြယ္ျပီး တင္ဆက္လုိက္ပါတယ္။
(ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ပုံျပင္ေရးရင္း အသက္ျပန္ငယ္သြားရပါတယ္ :) :) )

Credit- Photos

မခုန္တတ္ခုန္တတ္ မပီကလာ ပီကလာ ရင္ခုန္တတ္စ အရြယ္တုန္းကပါ၊
သူမ မ်က္၀န္းေတြက ကြ်န္ေတာ္အတြက္ေတာ့ ဆုိျငီးဖုိ့ရုိးမသြားတဲ့ သီခ်င္းသံစဥ္ေလးလုိပါပဲ၊
သူမ အမွတ္တမဲ့ၾကည့္တာလား တမင္တကာၾကည့္တာလားဆုိတာေတာ့ သူမကုိယ္တုိင္ပဲ ေသခ်ာသိမွာပါ၊
ကြ်န္ေတာ္မွာေတာ့ သူမမ်က္၀န္းေတြနဲ့ဆုံလုိက္ရတဲ့ တဒဂၤေလးမွာ
ရွိရွိသမွ် ပတ္၀န္းက်င္ေလာကၾကီးတခုလုံး ေပ်ာက္ဆုံးျပီး လြင့္ေမ်ာမိန္းေမာသြားခဲ့မိတာ အၾကိမ္ေပါင္း မေရႏိူင္ခဲ့ပါဘူး။
ရင္ထဲမွာလဲ အမည္ေဖာ္ေျပာမျပတတ္တဲ့ အားအင္တခု ရရွိလုိက္တယ္လုိ႔လည္း ခံစားမိတယ္။
သူမ ဆံႏြယ္ေလးေတြကလဲ ပခုံးေလးေပၚမွာ မထိတထိ ထိတယ္ဆုိရုံေလးပါပဲ၊
နဖူးေလးေပၚမွာလဲ မ်က္ခုံးနားေလးမေရာက္တေရာက္ အထိ အစင္းအစင္းလုိက္ေလး ၀ဲက်ေနၾကျပန္တယ္၊
ဒီလုိ ဒီလုိ ကဗ်ာဆန္ဆန္လွတဲ့ ဆံႏြယ္ပင္ေလးေတြကုိ သူမ မသိေအာင္ခုိးျပီး တယုတယ ကုိင္တြယ္ၾကည့္ခ်င္ခဲ့မိတယ္၊
သူမရဲ့ အသားေရာင္က ျဖဴႏုႏုေလးရယ္ပါ၊အရပ္မနိမ့္မျမင့္နဲ့ ေက်ာင္းစိမ္းစကတ္ကေလးေတြကုိ ၀တ္ေလ့ရွိတယ္၊
သူမေျခတံသြယ္သြယ္ေလးနဲ့ မေႏွးမျမန္ မွန္မွန္ေလး ေလ်ာက္လွမ္းလာတာကုိ တေနရာရာက ခုိးၾကည့္ရင္း
ကြ်န္ေတာ္တုိ့ သင္ခဲ့ရတဲ့ ပုံျပင္ထဲက စင္ဒရဲလား မင္းသမီးေလးနဲ႔ ခုိင္းႏိူင္းမိခဲ့ဖူးတယ္။
အခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ၾကာလာေတာ့ ဘာစကားလုံးမွ မဖြင့္ဟမိၾကေပမယ့္ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ အလုိုလို နားလည္လာခဲ့ၾကတယ္၊
သူမ အရင္ေစာျပီး ေက်ာင္းကုိေရာက္ဖုိ့ စိတ္ေစာလာတတ္ခဲ့တယ္၊
ေရာက္ႏွင့္ျပီးခဲ့ရင္လဲ ခုိးၾကည့္ေနၾကေနရာေလးမွာထုိင္ရင္း ခဏခဏပဲ နာရီကုိၾကည့္ေနတတ္ခဲ့တယ္၊
သူမလဲ အရင္ကနဲ့စာရင္ နဲနဲေလးေျပာင္းလဲလာတယ္လုိ့ သိေနမိတယ္၊
ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ႏိူင္မဲ့ေနရာ မေရာက္ခင္ေလးမွာ မ်က္ႏွာေလးေပၚမွာ စုိ့ေနတဲ့ ေခြ်းစုိ႔စုိ႕ေလးတခ်ိဳ့ကုိ လက္ကုိင္ပ၀ါျဖဴျဖဴေလးနဲ့ ျပာရိျပာရာ ခုိးခုိးျပီး တုိ့ခဲ့တယ္၊ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူရဲ့ ျမင္ကြင္းမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ရွင္းသန္႔ေစခ်င္ၾကတာ သဘာ၀ဆုိတာ ေနာက္ေနာက္က်မွပဲ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ခဲ့တာေပါ့၊
အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္မွာ ထူးျခားမွုလုိ့ သိေနတာကလြဲလုိ့ တျခားဘာမွ မေ၀ခြဲတတ္ေသးဘူး။
မုန္႔စားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေရာက္ရင္လဲ အေျပးအလႊား အေပါ့အပါးသြားျပီး မုန္႔ေစ်းတန္းနားမွာ
သူမအလာကုိ သူငယ္ခ်င္းတစုနဲ့ ေဆာ့ကစားရင္း ေစာင့္ၾကည့္ေနမိတာပါပဲ၊သူမလဲ သူမသူငယ္ခ်င္းတစုနဲ့ေပါ့၊
တခါတေလ စားစရာေလးတခုကုိ အမွတ္တမဲ့လွမ္းျပရင္း စားမလားဆုိတဲ့ အမွုအရာလွမ္းေကြ်းမိရင္ ျပဳံးျပီး
လွစ္ကနဲ ထုိးသြားတတ္တဲ့ သူမ မ်က္ေစာင္းႏုႏုေလးေတြကုိ ခုထက္ထိ ျပန္ျမင္မိေနဆဲပါ။
ဒီလုိနဲ့ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ၾကည္ႏူးလာခဲ့ၾကတာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္း၀န္းထဲက
သစ္ပင္ၾကီးငယ္တခ်ိဳ့မွာ စိုစိုႏုႏုသစ္ရြက္ေလးေတြ မရွိၾကေတာ့ဘူး၊
အရင္က ေျပေျပညွင္းညွင္းေလးနဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြ ယိမ္းႏြဲရုံပဲ
တုိက္တတ္တဲ့ေလးညွင္းက တခ်က္ခ်က္ ေ၀ွ႕ေ၀ွ႕တုိက္လာတတ္တယ္၊
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတုိက္တဲ့ ေလေပြေၾကာင့္ သစ္ရြက္ေျခာက္ေလးေတြ တေနရာစီလြင့္ပါးေ၀းကြာသြားၾကသလုိ
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အမွတ္တမဲ့ေ၀းရလိမ့္မယ္ဆုိတာ တကယ္မသိခဲ့ၾကပါဘူး။
အရင္က ဥၾသသံၾကားရင္ ဘာမွမခံစားမိတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ခုေတာ့ အရွုးတေယာက္လုိ ေအာ္ဟစ္ခ်င္ေနမိသလုိပဲ၊
ေႏြဦးရဲ့ လကၡဏာေတြက တေျဖးေျဖး ပီျပင္လာခဲ့သလုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လဲ စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးရက္ကုိေတာင္ ေရာက္လာခဲ့ျပီေပါ့...၊
အဲဒီေန႔ကလုိ သူမ်က္နွာေလးညိွးတာကုိ ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္မိဖူးပါဘူး၊
သူမကုိျမင္လုိက္ရေတာ့ ရင္ထဲမွာ က်င္ခနဲ ျဖစ္သြားသလုိ ခံစားရတယ္၊
ကြ်န္ေတာ္ကုိ ေျပာစရာ စကားေလးေတြရွိတယ္ဆုိတာကုိ သူမမ်က္၀န္းေဆြးေဆြးေလး တခ်က္ကုိျမင္လုိက္တာနဲ့ ကြ်န္ေတာ္သိေနခဲ့တယ္၊
ဒီလုိနဲ့ အခ်ိန္ေစ့တဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံၾကီး ျမည္လာတယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ခုန္သံလဲ အဲေလာက္နီးနီးျမည္ေနလားလုိ့ေတာင္ထင္မိတယ္။
အေျဖလြာကုိ အျမန္အပ္ရင္း သူမ စက္ဘီးေလးထားေလ့ရွိတဲ့ေနရာကုိ အေျပးတပုိင္းလာခဲ့မိတာေပါ့၊
ကြ်န္ေတာ္လာရာ ဘက္ကုိ ေက်ာေပးျပီး စက္ဘီးေလးနားမွာ စုံစုံေလးရပ္ေနပုံေလးက ခုခ်ိန္မွာ ျမင္ၾကည့္ရင္ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လုိပဲ၊
ခပ္လွမ္းမွာ ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ သူမ သူငယ္ခ်င္းတခုကေတာ့ တေယာက္တေပါက္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျငင္းခုံေနၾကတယ္၊
သူမ အနားေရာက္ခါနီးမွ ေျခလွမ္းမွန္မွန္လာခဲ့ေပမယ့္ ေမာေနေသးတယ္၊ရင္ေမာတာက ပုိမယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္၊
ကြ်န္ေတာ္ ဘာစကားမွ မစႏိူင္ေသးခင္မွာပဲ..မုိးတိမ္...တဲ့။ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ကုိ သူမေခၚတယ္...၊
ျပီးေတာ့ တဆက္ထဲမွာပဲ " ငါေနာက္ႏွစ္က်ရင္ ဒီမွာေက်ာင္းမတက္ရေတာ့ဘူး"
"ငါတုိ႔အေဖက (------)ျမိဳ့မွာ အလုပ္ေျပာင္းရမွာမုိ႔ အဲဒီကုိ တခါတည္းေျပာင္းရေတာ့မယ္" တဲ့......၊
ကြ်န္ေတာ္ ေၾကကြဲသြားလုိက္တာမ်ား ဘာမွျပန္မေျပာႏိူင္ေတာ့ပဲ သူမကုိပဲ ေတြေတြေငးေနမိေတာ့တယ္၊
..."နင့္ကုိ ငါအျမဲ သတိရေနမွာပါ"...တဲ့..."အင့္..ဒါနင့္အတြက္ သတိရလက္ေဆာင္"...ဆုိျပီးေတာ့
ကြ်န္ေတာ္ကုိ စာအုပ္လွလွေလး တအုပ္ကုိ လွမ္းေပးတယ္...
ကြ်န္ေတာ္လွမ္းယူရင္း မထင္မွတ္ပဲ သူမလက္ကေလးေပၚအုပ္ကုိင္မိသလုိ ျဖစ္သြားတယ္၊
အစကမရည္ရြယ္ေပမယ့္ တခဏေလး ဆက္ကုိင္ထားရင္း
ကြ်န္ေတာ့္ႏွုတ္ဖ်ားက ရုတ္တရက္ လြႊတ္ခနဲေျပာထြက္သြားတဲ႔ "ငါ..နင့္ကုိ ခ်စ္တယ္."ဆုိတဲ႔
စကားသံဟာ ၀မ္းနည္းမွုေၾကာင့္ တုိးလ်တုန္ရီေနေပမဲ႔ သူမပါးျပင္ေလးကုိေတာ့ ပန္းႏုေရာင္လြမ္းသြားေစခဲ႔ပါတယ္။
မသိစိတ္ရဲ႕ေစေဆာ္မွုနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္သိမ္းဆည္းလုိ႔မရေတာ့တဲ႔ စကားေလးကုိေျပာမိရင္း
သူမ မရုန္းေပမယ့္ ဆုပ္္ကုိင္မိထားတဲ့ လက္ကေလးကုိ လြတ္ေပးလုိက္တယ္..
အစကတည္းက ခပ္စုိစုိ ျဖစ္ေနတဲ့ သူမမ်က္၀န္းထဲမွ မ်က္ေရတစြန္းတစဟာ
က်ေတာ့မလုိလုိျဖစ္ဆဲမွာပဲ.."ငါသြားေတာ့မယ္ေနာ္"လုိ..ေျပာျပီး သူမကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေက်ာခုိင္းထြက္သြားခဲ့ပါတယ္..၊
ကြ်န္ေတာ္ ဘာစကားမွမေျပာလုိက္ႏူိင္ပဲ သူမေက်ာျပင္ေလးကုိ ျမင္ကြင္းက ေပ်ာက္သြားတဲ့ အထိ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္၊
ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ရပ္ေနမိလဲမသိဘူး၊
သတိရလုိ့ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေက်ာင္းေတာ္ရဲ့ ရင္ျပင္မွာ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ လွစ္ဟာသြားခဲ့ပါျပီ၊
ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ဘတ္လဲ ထုိ့အတူပါပဲ......................။