အမုန္းတို႔ျဖင့္ စတင္ေသာ အခ်စ္
"အမုန္းတုိ႕ျဖင့္ စတင္ေသာ အခ်စ္"
part -2
"ျခယ္မုန္းရံ… ……"
ေခၚသံက ခက္ထန္ေနခဲ့သည္။
"ျခယ္……" တစ္ေယာက္ နားပါးဆီမွ
ေခၚသံေၾကာင့္ လွည့္ ၾကည့္မိသည္။ေမွာင္ရိပ္က်ေနသည္မုိ႕ ဝုိးတုိဝါးတားသာ ျမင္ရသည္။
"မင္းေသဖုိ႕ အခ်ိန္တန္ျပီ…
ေသေပေတာ့ …"
ထုိ႕လူမ်က္ႏွာကုိ မျမင္ရ……ထုိ႕လူက
လက္ကုိေျမာက္လုိက္ျပီး သူမရဲ ရင္ဘက္ကုိ ဓားျဖင့္ ထုိးလုိက္သည္။
"စြပ္.……"
"အားး ……"
ရင္ဘက္ထဲက စူးေအာင့္တက္လာသည္။
ျခယ္…အသက္ရႈရတာ မဝေတာ့။
"သူမ …သူမ ေသရေတာ့မွာလား …"
"ဟင္အင္း……ျခယ္……ျခယ္ "
"တူ……တူ……တူ"
အဆက္မျပက္ ျမည္ေနေသာ ဖုန္း ျမည္
သံေၾကာင့္ ျခယ္ အိမ္မက္ဆုိးမွ လန္႕ႏုိး
လာသည္။
"ဟူး ……"
ျခယ္ သက္ျပင္းခ်ရင္း ဖုန္းျမည္သံကုိ
ေက်းဇူးတင္မိသည္။ သူမကုိ အိမ္မက္
ဆုိးၾကီးမွ လန္႕ႏုိးခြင့္ေပးလုိ႕……။
"တူ……တူ……တူ……"
ျခယ္ ဖုန္းနံပါတ္ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့
မင္းေခတ္ ဆီမွ ျဖစ္သည္။
"အင္း ……မင္းေခတ္လား…ေျပာ…"
"နင္အသံက ဘယ္လုိ ျဖစ္ေနတာလည္း
…ျခယ္…… "
"ငါ…ငါ အိမ္မက္ဆုိး မက္လုိ႕"
ျခယ္က ေၾကာက္ရြံ တုန္လႈပ္စြာ ေျပာေတာ့ ………
မင္းေခတ္က ရီက်ဲက်ဲ ေလသံျဖင့္……
"ဘာလည္း ……ေယာက်ာ္းယူလုိက္တဲ့
ဆုိတဲ့ အိမ္မက္လား ……"
"မင္းေခတ္………"
"အဟား ……ငါက နင္ေၾကာက္စိတ္ေတြ႕ ေပ်ာက္သြားေအာင္ စတာပါဟာ ……
ဘယ္လုိ႕လည္း "ျခယ္…" နင္ အသင့္ ျဖစ္ေနျပီလား …"
"ဘာကုိ………ဟာ "
သူမ မင္းေခတ္ စကားေၾကာင့္ ဖ်က္ခနဲ႕
သတိရမိသည္က ဒီေန႕ဟာ သူငယ္ခ်င္း "ေမေခတၱာ"ရဲ႕ ေမြးေန႕ပြဲ …။
သူမ …နာရီကုိ လွမ္း
ၾကည့္လုိက္ေတာ့နံနက္ 7:45……။
"ျခယ္……နင္အဆင့္သင့္ ျဖစ္ရင္ေျပာ… ငါလာၾကိဳမယ္…"
"အင္း …ငါျပင္ဆင္ရအုံးမယ္… မိနစ္ 20 ေလာက္ဆုိ ထြက္လာခဲ့ေတာ့ ……"
"အုိေက……"
"ဒါဘဲေနာ္ ……မင္းေခတ္…"
"ခဏေလး …ျခယ္…နင္မက္တဲ့ အိမ္
မက္က ဘာလည္း …ငါသိခ်င္လုိ…"
သူမ မင္းေခတ္ စကားေၾကာင့္ အိမ္မက္ကုိ ျပန္သတိရသြားျပီး… ေက်ာခ်မ္းသြားသည္။
"နင္နဲ႕ ေတြ႕တဲ့ အခါမွဘဲ ေျပာျပေတာ့
မယ္…မင္းေခတ္…"
"အုိေက…bye…… "
"အင္း …bye "ျခယ္ ဖုန္း ခ်ရင္း ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ဝင္ခဲ့သည္။
ျမန္မာလူၾကီးေတြ႕ရဲ႕ အယူအဆ အရ
…အိမ္မက္ဆုိး မက္ရင္ ကံမေကာင္း
ဘူးဟု အယူရွိၾကေပမယ္ ျခယ္ကေတာ့
ဒါေတြ႕ကုိ မေတြးႏုိင္။
သြက္သြက္လက္လက္ႏွင့္ပင္ မိတ္ကပ္
လိမ္းလုိက္သည္။ နဂုိလွေနျပီးသား ျဖစ္ေသာ ျခယ္ မ်က္ႏွာေပၚကုိ ေထြေထြ
ထူးထူး ဘာမွသိပ္မလိမ္းျခယ္ရ……။
ခ်စ္စရာ ေကာင္းလွသည္ 'ျခယ္' ကုိယ္ေပၚမွာ ပန္းႏုေရာင္ ဇာဂါဝန္ အတုိ ေလးကုိ ဝတ္ဆင္လုိက္သည္။
ေက်ာလယ္မရွိတရွိ
ဆံႏြယ္ေခြေခြ လိမ္လိမ္ေလးေတြ႕
ကုိ ဒီအတုိင္း ျဖန္႕ခ်ထားလုိက္ျပီး
လ်ွင္ သူမရဲ႕ ျပင္ဆင္မူက ျပီးဆုံးသြား
သည္။
ေအာက္ထပ္ကုိ ဆင္းလာလွ်င္ အခုမွ
အိပ္ရာႏုိးခါစ ေမေမက ျခယ္ကုိ အံၾသ
တအ ၾကည့္လ်ွက္………
"ဟဲ……သမီး …မနပ္ေစာေစာစီးစီး
ပါလား …ဘယ္သြားမလုိ႕လည္း …"
"ဟုိ……ေခတၲာ ရဲ႕ ေမြးေန႕ပါ ေမၾကီးရဲ႕……"
"ေၾသာ္…ေကာင္းေကာင္းသြားေနာ္…
သမီး …ဘာနဲ႕သြားမွာလည္း ……"
"ေမၾကီးရာ ……စိတ္ပူမေနနဲ႕……
ဟုိေကာင္မင္းေခတ္ လာၾကိဳမွာ…"
"ေအးပါ………သမီးရယ္"
မင္းေခတ္ က သူမ ေမၾကီး နဲ႕လည္း ခင္မင္ရင္းနီးေနျပီးသား …။သူမအိမ္
ႏွင့္လည္း အဝင္အထြက္ရွိသည္ သူတစ္
ေယာက္ျဖစ္သည္။
ျခယ္ …ေမၾကီးကုိ အာပြားေပးရင္း…
"သြားျပီေနာ္………ေမၾကီ…"
"ေအးေအး………"
ေမၾကီးကုိ ႏႈတ္ဆက္ရင္း သူမ တုိက္အိမ္
ေလးထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။
သူမ …မင္းေခတ္ …ေစာင့္ေနရမည္ဆုိး
၍ လမ္းထိပ္ ကုိ ခပ္သြက္သြက္ေလး
ေလ်ွာက္လာခဲ့သည္။
သူမ လမ္းထိပ္ေရာက္သည္ အထိ မင္းေခတ္ အရိပ္အေယာင္ကုိ မေတြ႕
ရေသး။
သူမ ထုိ႕ေနရာေလးမွာ ရပ္၍ ေစာင့္ေနမိသည္။ …………
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္ အထိ မင္းေခတ္
ေပၚမလာ သျဖင့္ သူမ လက္ကုိင္အိပ္ထဲ
မွ ဖုန္းေလး ထုတ္လုိက္ျပီး မင္းေခတ္ ကုိ ဆက္ရန္ ျပင္လုိက္စဥ္…………
သူမ ေဘးနားသုိ႕ ကားတစ္စီး ထုိးရပ္
သြားျပီး ကားထဲမွ ျမင့္မားေသာ အရပ္ျဖင့္ စမက္က်က်ဝတ္စားထားသည္
လူတစ္ေယာက္ ထြက္လာသည္။
ထုိလူက " ျခယ္မုန္းရံ " အနားေလ်ွာက္
လာျပီး ………………
"ျခယ္မုန္းရံ……………"
"ဟင္…………"
ျခယ္……တစ္ေယာက္ သူမနမည္ကုိ ထုိ႕လူ ေခၚ လုိက္သည္ကုိ ၾကားလုိက္
ေသာေၾကာင့္ အံၾသတအ ေမာ့ၾကည့္သည္။
ထုိ႕လူက မ်က္မွန္ကုိ ခြ်တ္လုိက္ရင္း
"မင္းေခတ္က " ျခယ္မုန္းရံ " ကုိ ၾကိဳခုိင္း
လုိက္လုိ႕ပါ……"
'ျခယ္' တစ္ေယာက္ သူမကုိ စကားေျပာေနသည္ ထုိ႕လူကုိ ေငးၾကည့္မိသည္။
စိမ္းစုိနက္ေမွာင္ေနသည္ မ်က္ခုံး…စူရွ
လြန္းသည္ မ်က္ဝန္းအတူ နီရဲစုိဖက္ေန
ေသာ ႏႈတ္ခမ္းတုိ႕က ထုိ႕လူ မ်က္ႏွာႏွင့္
လုိက္ဖက္စြာ …။
"ျခယ္မုန္းရံ………"
ထုိ႕လူရဲ႕ ေခၚသံကုိ ၾကားေတာ့မွ သူမ
အၾကည့္ ျပန္လြဲလုိက္ရင္း ………
"ဟုိ…မင္းေခတ္က …ဘာလုိ မလာႏုိင္တာလည္း………"
"သူက ေမြးေန႕ပြဲမွာ ဝုိင္းကူလုပ္ရင္း အလုပ္ရႈပ္ေနလုိဗ်…အဲဒါေၾကာင့္
ကြ်န္ေတာ္ကုိ လာၾကိဳခုိင္းတာ ……"
"ေအာ္………"
သူမ ထုိ႕လူပုံစံကုိ ၾကည့္ရင္း လိမ္ေနတာ
ေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္မည္ မထင္ဟု ယုံၾကည္မိ
သည္။ အခ်ိန္ကလည္း ေနာက္က်ေနျပီ
မဟုတ္ပါလား ……။
တက္ပါ…………"
ေနာက္တံခါးဆီကုိ ဦးတည္ေနသည္ ျခယ္
ေျခလွမ္းေတြ႕က ေရွ႕ကားတံခါးကုိ ဖြင့္ေပးေနသည္ ထုိ႕လူကုိ ျမင္ေတာ့
ေျခလွမ္းေတြ႕က ရပ္သြားျပီး ကား ေရွ႕ခန္းမွာဝင္ထုိင္လုိက္သည္။
"ျခယ္……မျမင္လုိက္မိသည္က ထုိ႕လူ
ရဲ႕ လ်ွဳိဝွက္နက္နဲေသာ အျပံဳးတစ္ခု ……။
…………………………………
"မင္းေခတ္ …တစ္ေယာက္ 'ျခယ္'
ကုိ ၾကိဳရန္ ကားေမာင္း ထြက္လာခဲ့သည္။
"ျခယ္" ဆုိတာ သူႏွင့္ (9)တန္း ကေန
တကၠသုိလ္ တက္သည္ အထိ မခြဲတမ္း ခင္လာခဲ့သည္ သူငယ္ခ်င္း
အရင္းအခ်ာ ၾကီးေတြ႕ျဖစ္သည္။
ျခယ္မွာ ဖခင္ မရွိေတာ့။ မိခင္သာ ရွိေတာ့ သည္။ အရမ္းၾကီး မခ်မ္းသာ
ေသာ္လည္း သူဖခင္ ထားရစ္ခဲ့သည္ ပစၥည္းဥစၥာ ေတြ႕ႏွင့္ ျခယ္တုိ႕ေကာင္းေကာင္း ရပ္တည္ေနႏုိင္သည္။
"ဟာ …"
မင္းေခတ္ တစ္ေယာက္ ကားေရွ႕သုိ႕ ရုတ္တရက္ ဝင္လာေသာ ကေလး
တစ္ေယာက္ကုိ ျမင္သည္ႏွင့္ ဘရိတ္ အုပ္
လုိက္သည္။
"က်ီ………"
ကေလးက ကားေရွ႕မွာ ပစ္လဲသြား
သည္။
မင္းေခတ္ …ကားကုိထုိးရပ္ရင္း လဲက်ေနေသာ ကေလးဆီ ေျပးလာခဲ့သည္။
ေတာ္ေသးသည္ ကေလးက ကားနဲ႕ ခပ္
လွမ္းလွမ္းမွာ လဲက်ေနသည္။ သူကားႏွင့္ မတုိက္မိ………။
"ဘာျဖစ္သြားေသးလည္း ကေလး…"
"အား ……သားေျခေထာက္…နာတယ္
ဟီး……ဟီး…"
ကေလးက လဲသည္ အရွိန္ႏွင့္ ေျခေထာက္ေခါက္သြားသည္ ထင္။
ေအာ္ငုိေနသည္။
လူေတြ႕က ဝုိင္းအုံလာသည္။ သူကား
ႏွင့္ မတုိက္မိေသာ္လည္း ျပႆနာ တက္မိဆုိး၍ သူ ကေလးကုိ ေပြ႕ခ်ီရင္း
……………………
"ဦး……ေဆးခန္းကုိ လုိက္ျပေပးမယ္
ကေလး…"
မင္းေခတ္…ကေလးကုိ ေပြ႕ခ်ီကာ ကားေမာင္းထြက္လာခဲ့သည္။ ကားေလး
က ေဆးခန္းဆီကုိ ဦးတည္လ်ွက္………။
ကေလးကုိ ေဆးခန္းပုိ႕ေနရင္းပင္……
မင္းေခတ္ "ျခယ္" ကုိ ဖုန္းေျပာရန္ ဖုန္း
ေခၚလုိက္သည္။
"လူၾကီးမင္း ေခၚဆုိေသာ တယ္လီဖုန္း
မွာ စက္သြယ္မႈ ဧရိယာ ျပင္ပသုိ႕ေရာက္
ရွိ…………"
"ကြ်စ္…………"
သူ 'ျခယ္' ဖုန္းကုိ အၾကိမ္ၾကိမ္ ဆက္ေသာ္လည္း အဆက္အသြယ္လုပ္မရ…………။
……………………………………
"မင္းလက္ယာ……"တစ္ေယာက္ ကား
ကုိ လ်ွင္ျမန္စြာ ေမာင္းႏွင္ရင္း သူကား
ေပၚမွာ ပါလာသည္ ျခယ္ကုိ ၾကည့္ကာ
မဲ့ျပံဳးျပံဳးသည္။
စီစဥ္ထားသည္ ကိစၥေတြ႕က အခက္အခဲ
မရွိ ေအာင္ျမင္သည္…။ တမလြန္မွ
အလင္းေရာင္က မ်ား ကူညီေပးေနလား
မသိ………။
"မင္းရဲ႕ဘဝက ဒီေန႕အဆုံးသက္ျပီ ျခယ္မုန္းရံ………"
"ျခယ္……တစ္ေယာက္ ကားေလးေပၚ
မွာ တိတ္စိတ္စြာ လုိက္ပါလာရင္းမွ
ကားက ေမြးေန႕ပြဲ ကုိ သြားရာ လမ္းမဟုတ္ဘဲ အေဝးေျပးလမ္းမၾကီးေပၚ ေရာက္ေနသည္ကုိ သတိထားမိလာသည္။
"ဒီမွာ ……ဒီမွာ …ရွင္ဘယ္ကုိေမာင္း
ေနတာလည္း ……"
"မင္းလက္ယာ……" ဆီမွ အေျဖထြက္
မလာဘဲ မဲ့ျပံဳးကုိ ျမင္ေတာ့ ျခယ္ရင္
ထဲ စုိးရိမ္စိတ္မ်ား ဝင္လာသည္။
"ဒီမွာ …ကြ်န္မ ေမးေနတယ္ေလ……ရွင္…ကားကုိ
အခုရပ္မွာလား မရပ္ဘူးလား …"
"က်ီ………" ထုိ႕လူက ကားကုိ
ထုိးရပ္လုိက္ျပီး 'ျခယ္'ဆီကုိ ၾကည့္လုိက္
သည္ မ်က္ဝန္းေတြက စိမ္းေတာက္စြာ………။
'ျခယ္……ကားရပ္လုိက္သည္ႏွင့္ သူမ
ကားေပၚက ဆင္းေျပးဖုိ႕ ျပင္သည္။
ထုိ႕လူက သူမ လက္ကုိ ေစာင့္ဆြဲလုိက္
သည္။
"ရွင္……လြတ္ေနာ္……ကြ်န္မ လက္ကုိ အခုလြတ္……"
ျခယ္ ……လက္ကုိ အတင္းရုန္းေတာ့
သည္။
"မင္းဘယ္ကုိ ေျပးမွာလည္း ျခယ္မုန္းရံ
……မင္းဘယ္ကုိ ေျပးေျပး ၾကိဳက္သေလာက္ ေျပး…မင္းသိထားဖုိ႕က တမလြန္ကုိေျပးေတာင္ ငါလက္က မလြတ္ဘူး……"
ခက္ထန္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္အတူ ေအးစက္စြာ ေျပာေနေသာ ထုိ႕လူရဲ႕
စကားေတြ႕ေၾကာင့္ ျခယ္ ေၾကာက္လန္႕
တၾကားေမာ့ၾကည့္သည္။
ထုိ႕လူက ျခယ္…ေၾကာက္လန္႕ေနေသာ
ပုံကုိ ျမင္ေတာ့ တဟားဟား ေအာ္ရီသည္။
"ရွင္……ရွင္ဘယ္သူလည္း "
"ငါနမည္က မင္းလက္ယာ ဘဲ…"
ထုိ႕နမည္မ်ဳိးကုိ သူမ မသိ။
"ရွင္ကုိ…ကြ်န္မ…ကြ်န္မ မသိဘူး …ရွင္ ကြ်န္မကုိ ဘာလုိ ေခၚလာတာလည္း …"
ထုိ႕လူက သူမကုိ စုိက္ၾကည့္ရင္း …
"မင္းကုိ ခုိးလာတာ ……"
"ဘာ ……ဟင္အင္း …"
သူမ ေလာ့စ္ခ်ထားသည္ ကားတံခါးကုိသာ ထုရုိက္ရင္း မ်က္ရည္မ်ား က်လာသည္။
"အဟင့္……ကားတံခါး ဖြင့္ေပးပါ……ရွင္ရႈးေနျပီ
လား ……ကြ်န္မကုိ လႊတ္ေပးပါ…"
သူမ ငုိရႈိက္ကာ ေျပာေတာ့ ထုိ႕လူက
သေဘာက်စြာ ရီသည္။
"မင္း မ်က္ရည္က်ေနတာလား……ဒါဆုိ
ငါေက်နပ္တယ္…မင္းတစ္ဘဝလုံး မ်က္ရည္ မ်ားစြာနဲ႕ ျဖက္သန္းေစရမယ္……"
"ဟင္အင္း ……ရွင္ရႈးေနျပီး …မင္းေခတ္ ငါကုိ ကယ္ပါအုံး ……ကယ္ၾကပါအုံး ……"
သူမ ကားထဲမွာ အသံကုန္ ေအာ္ေတာ့ ထုိလူက သူမကုိ ဖမ္းခ်ဳပ္ရင္း နေခါင္းကုိ ပါဝါေလးျဖင့္ပိတ္လုိက္ေသာ အခါ သူမ ေလာကၾကီးအေမွာင္က်သြားေတာ့သည္။
သတိေမ့သြားေသာ "ျခယ္မုန္းရံ"ကုိ
ၾကည့္ကာ ကားေလးကုိ ေမာင္းလုိက္ရင္း မင္းလက္ယာ ျပံဳးလုိက္သည္။
"မင္းဘဝအတြက္ အေမွာင္ေန႕ရက္ေတြ႕
ေရာက္လာျပီ ျခယ္မုန္းရံ……"
အပုိင္း (3)ေမ်ွာ္