ဇရာ

ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ မွန္ထဲမွာ အနီးကပ္ အၾကာႀကီးၾကည့္မိသည္။ အ့ံၾသေတြေဝ တုန္လႈပ္မႈေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ႏွလုံးခုံႏႈန္းျမန္ရသည္။ မ်က္လုံးေအာက္ႏွင့္ မ်က္လုံးေဘးပတ္ပတ္လည္တြင္ အစင္းေၾကာင္းမ်ားထင္ေနသည္မွာ ေရးေရးေလးမဟုတ္ေတာ့။ ထင္းထင္းႀကီးျဖစ္ေနသည္။ နဖူးျပင္က်ယ္က်ယ္တေလ်ွာက္လုံးက ကြန္ကရစ္လမ္းမလို မညီမညာလမ္းေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ေနရာယူထားသည္။ အရင္က သိပ္ကိုေတာက္ပ( ကိုယ့္အထင္ သိပ္လွပ) ခ့ဲတ့ဲမ်က္လုံးတစုံက ခုေတာ့ အားေပ်ာ့ေဝဝါးလြန္းလွသည္။ ျဖဴလႊခ့ဲတ့ဲမ်က္သားအိမ္က ခုေတာ့ ေသြးေၾကာမ်ွင္ေလးေတြျဖာလို႔ အရဲဘက္ကိုသန္းေနၿပီ။ ဒီမ်က္ဝန္းတစုံကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိုယ့္အတြက္အဓိပၸါယ္ေတြဖြင့္ေပးခ့ဲဖူးသည္။ ခုေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ရေတာ့မည္။ ပုလဲေလးေတြ ဘာညာနဲ႔ အတိတ္သရေတြေဖာ္က်ဴးခံခ့ဲရဖူးတ့ဲ သြားေလးေတြဟာလည္း အသက္အရြယ္ကိုလိုက္၍သစၥာရွိစြာ ဝါက်င္ျပေနၿပီ။ အုံထူထူျဖင့္ ရွည္လ်ွားခ့ဲဖူးေသာ ကိုယ့္ဆံခ်ည္မ်ွင္ေတြဟာ အကြ်တ္ဖက္အားသာ၍ ပါးလ်ားျပားကပ္လြန္းေနၿပီ။
ကိုယ့္အသက္အရြယ္က Day cream and Night cream ေတြနဲ႔ ႏုပ်ိဳေအာင္ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ကိုယ့္အေရွ႕က ကိုယ္ၾကည့္ေနတ့ဲမွန္က သက္ေသထူေနသည္။ ေနာက္မၾကာခင္ဆို ကိုယ္မ်က္မွန္တပ္ရေတာ့မည္။ ခႏၶာကိုယ္တခုလံုးက အေရျပားေတြထဲမွာ ဆဲလ္အသစ္ထုတ္လုပ္ႏိုင္စြမ္းေတြ တေန႔ထက္တေန႔ ေလ်ာ့နည္းလာသည္ကိုသိသည္။ ဇရာသည္ ကိုယ့္ကိုျပံဳးၿပီးၾကည့္ေနသည္။ ကုိယ္သိပ္ဆူလြန္းတ့ဲ အသံေတြဆို မုန္းတတ္လာသည္။ ႐ႈပ္ေထြးလြန္းတ့ဲေနရာေတြဆို ေရွာင္တတ္လာသည္။ ဟန္ေဆာင္ရမယ့္လူေတြနဲ႔ ေဝးေဝးေနတတ္လာသည္။ စိတ္တိုလြယ္လာသည္။ အရာရာကို စိတ္တိုင္းမက်တတ္တာမ်ားလာသည္။ ေျခာက္ကပ္လာတ့ဲအသားအေရနဲ႔ စူထြက္တ့ဲဗိုက္ေခါက္ကိုၾကည့္ၿပီး ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် စိတ္ဓါတ္က်တတ္လာသည္။
ကိုယ္စီးလာတ့ဲရထား ဇရာဘူတာေရာက္ေတာ့မည္။ ေရာက္ခါနီးၿပီ။ ရထားဥၾသဆြဲသံၾကားလိုက္ရၿပီ။ ကို္ယ့္နာရီက စကၠန္႔တိုင္း အလန္းျမည္ေနသည္။
ဟုတ္က့ဲ။ ကိုယ့္အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ၿပီ။ ေနာက္မၾကာေတာ့ေသာကာလတြင္ ၄၀ ျပည့္မည္။ အ့ဲလိုနဲ႔ပဲ ....
ကိုယ္ေအးခ်မ္းပါေစ။ ကိုယ္ေအးခ်မ္းပါေစေတာ့။

စုမြန္သြယ္
msu 057