✒️စာခ်ဳပ္ေပၚကမ်က္ရည္🖊 📑အပိုင္း ၁၈📑
✒️စာခ်ဳပ္ေပၚကမ်က္ရည္🖊
📑အပိုင္း ၁၈📑
"ကိုကို လရိပ္ေျပာစရာရွိလို႔"
"မင္းနဲ႔ေျပာစရာစကားေတြငါ့မွာမရွိေတာ့ဘူး"
ဧည့္ခန္းထဲမွာထိုင္ေနတဲ့ ဝင့္ဝါကိုမျမင္သလိုနဲ႔အေပၚကတက္သြားေပမဲ့မရခဲ့ပါ အေပၚတက္အဝတ္အစားလဲၿပီး လရိပ္ကိုထြက္ရွာမလို႔
"ကိုကို ဝင့္ဝါကိုစိတိဆိုးေနတာလား?"
"မင္းစိတ္ဆိုးေနတာမဟုတ္ဘူးစိတ္နာေနတာ"
ကိုကိုရဲ႕စကားေၾကာင့္ ဝင့္ဝါအသည္းေတြနားသြားရ၏ သူကိုခ်စ္လို႔လုပ္မိတဲ့အမွားပဲသူခြင့္လႊတ္သင့္တာေပါ့
"ေမာင္ဂုဏ္ေရာင္လာခဲ့ပါ မင္းဒဏ္ရာေတြေသြးအရမ္းထြက္ေနၿပီ အန္တီေဆးမရင္ထဲေပးမယ္ေနာ္"
ဒီေလာင္ဆိုအေျခအေနကိုေဒါက္တာေဒၚခင္ျမင့္နားလည္ေနပါၿပီး ကေလးအရမ္းလိုခ်င္တဲ့ ဂုဏ္ေရာင္နဲ႔ကေလးေမြးမေပးခ်င္တဲ့ ဝင့္ဝါတို႔ဘာေတြလုပ္ထားၾကလဲဆိုတာ လြယ္မယ္ထင္လို႔လုပ္ခဲ့ၾကတာ အခုေတာ့အားလံုးရႈပ္ကုန္ၿပီ ၾကားထဲကေဒါက္တာခင့္ျမင့္သက္ျပင္းခ်မိသည္ အခုေခတ္ကေလးေတြတကယ္မလြယ္ပါလား
ဂုဏ္ေရာင္မွာသူ႔ကိုယ္သူအခုမွသတိထားမိ၏
ဒါေပမဲ့ဒဏ္ရာေတြထက္ သူ႔ရဲ႕ႏွလံုးသားကနာေနသည္
"ႀကီးပုကိုသနားရင္ေဆးထည့္လိုက္ပါေနာ္ သား.. ဆရာႀကီးတာသိရင္ႀကီးပုကိုစိတ္ဆိုးမွာ"
ႀကီးပုရဲ႕ငိုသံေၾကာင့္အေပၚတက္ေတာ့မယ္
ဂုဏ္ေျခလွမ္းေဆြအေနာက္ျပန္ဆုတ္လိုသည္
အန္တီက ဂုဏ့္ကိုေဆးထည့္ေပးၿပီး
ႀကီးပုကိုလိုအပ္တာေတြမွားၿပီးျပန္ထြက္သြားသည္
ဂုဏ္ကအခုခ်ိန္ထိအသက္မဲ့ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္လိုထိုင္ေနသလို႔ မ်ိဳးထိုင္ေန၏
ဝင့္ဝါကလည္း လက္ပိုက္ကာ
ကိုကိုထိုင္ၾကည့္ေနသည္ ဆရာဝန္ေဆးထည့္ေပးေနတာေတာင္နာဖို႔သတိမရတဲ့
ကိုကို အဲ့ေလာက္ထိျဖစ္သြားလိုက္မယ္လို႔
ဝင့္ဝါမထင္ခဲ့ပါ ဒါေပမဲ့ဝင့္ဝါလုပ္ရက္ေတြက
လံုးဝမမွားတာေသခ်ာတယ္
"ကိုကို!"
ဝင့္ဝါရဲ႕အသံေၾကာင့္ ဂုဏ္ စိတ္နဲ႔လူျပန္ကပ္လာသည္ ဝင့္ဝါတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ၿပီးမ်က္ႏွာျပန္လြဲ၍
"ငါ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္လုပ္ဖို႔ဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့မယ္"
"ဘာ! ကိုကို! ကိုကိုဘာေျပာလိုက္တာလဲ?"
ဝင့္ဝါအသံက်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလာသည္
ႀကီးပုကေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထံအသာေလးျပန္ဝင္ခဲ့လိုက္၏ နားေတာ့စြန္႔ထားရမွာပဲ ကေလးတစ္ခုခုျဖစ္မွာဆိုလို႔
"ကိုကိုဘာေျပာလိုက္လဲ? ဒီဘာမဟုတ္တဲ့မိန္းမေၾကာင့္ ဝင့္ဝါကိုကြာမယ္ေပါ့ဟုတ္လား"
"ဟား!ဟာ!"
ဂုဏ္ ရင္နာနာနဲ႔ရယ္လိုက္မိသည္
"ဘာမဟုတ္တဲ့မိန္းမဟုတ္လား? အဲ့ဘာမဟုတ္တဲ့မိန္းမကပဲငါအရမ္းလိုခ်င္တဲ့ငါ့ရင္ေသြးကိုယူေပးမွာေလ မင္းထက္ဆိုင္ရင္ေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ သူ႔ကိုငါအရမ္းလိုအပ္ေနတာ ဒီလိုေတြျဖစ္လာေအာင္လည္းမင္းပဲလုပ္ခဲ့တာေလ"
ဒီေလာက္ဆို ကိုကိုဆီမွာ ဝင့္ဝါ အတြက္အခ်စ္
ေတြမရွိေတာ့ဘူးဆိုတာေသခ်ာေနၿပီ
ဟင့္အင္း ဝင့္ဝါခြင့္မျပဳဘူး ကိုကို ဘယ္သူကိုမွမေပးေနဘူး
"ကိုကိုဘာေျပာလိုက္တာလဲ? ဝင့္ဝါခြင့္မျပဳဘူးေနာ္ ကြာလည္းရွင္းေပးမွာမဟုတ္ဘူး"
ဝင့္ဝါေဒါသေတြႀကီးလာရသည္ ေခါင္းကိုခါ၍ျငင္းေနမိသည္
"မင္းကြာမေပးလည္း ငါကရေအာင္ကြာဖို႔ဆံုးျဖတ္ထားၿပီးၿပီ"
"ဘာလဲ ရွင္ကငါးစိမ္ျမင္လို႔
ငါးကင္ပစ္တာလား ကိုကို ဒက္ဒီရဲ႕ေက်းဇူးေတြကိုမွမေထာက္..."
မရတဲ့အဆံုးငါကိုေက်းဇူးေတြနဲ႔ကိုင္ေပါက္ေနျပန္ၿပီးေပါ့
"မင္းမွားေနၿပီ ဝင့္ဝါ လရိပ္ေႏြေၾကာင့္
ငါမင္းကိုဆက္မေပါင္းႏိုင္ေတာ့တာမဟုတ္ဘူး
ငါ့ကေလးကိုမင္းမယူဘူးျငင္းတဲ့အျပင္
တစ္ျခားတစ္ေယာက္ကိုေမြးခိုင္းဖို႔မင္းၾကံခဲ့တယ္ မင္းကိုခ်စ္လို႔ ဒီအစီစဥ္ကို ငါမ်က္စိမွိတ္လက္ခံခဲ့တာငါဝန္ခံပါတယ္ အခုရတစ္ျခားတစ္ေယာက္ကရလာျပန္ေတာ့လည္း ငါ့ရင္ေသြးကိုအေဝးႀကီးေရာက္ေအာင္မင္းပို႔လိုက္ၿပီး.... ငါရင္အနားဆံုးက ငါ့ကေလးကိုသူမ်ားကေလးျဖစ္ေအာင္မင္းလုပ္ၾကံတဲ့ကိစၥပဲ"
ကိုကိုစကားေတြကမွန္ေနတာမို႔ ဝင့္ဝါမွာဘာေျပာရမွန္မသိျဖစ္သြားသည္ မ်က္ရည္ေတြပါက်လာ၏ ေနာင္တမ်က္ရည္မဟုတ္ပါ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္တာမို႔ အရႈံးေပးလိုက္ရလို႔က်တဲ့မ်က္ရည္ေတြပါ
"ၿပီးေတာ့ငါကေက်းဇူးကန္းတာမဟုတ္ဘူး
ေက်းဇူးတရားေတြနဲ႔ငါ့ကိုခ်ဳပ္ကိုင္ဖို႔မႀကိဳးစားပါနဲ႔ ေက်းဇူးေၾကာင့္လည္းငါမင္းကိုလက္ထပ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး"
ဝင့္ဝါနႈတ္ခမ္းေတြကိုဖိကိုက္လိုက္မိ၏
ထိုစဥ္ ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္ကေနနားေထာင္ေနမွန္မသိတဲ့ဦးမိုးအနားကိုေရာက္လာသည္
"သမီးဝင့္ဝါ ဦးတစ္ခုေျပာပါ့ရေစ တကယ္ဆိုရင္
ဆရာႀကီးတို႔ကသမီးတို႔အေပၚမွာဘာေက်းဇူးမမရွိဘူး"
"ဗ်ာ!"
"ရွင္!"
ဂုဏ္ေရာဝင့္ဝါပါအံ့ၾသသြားသည္
"ဟုတ္တယ္ လူေလး ဦးမိုးလည္းဒီကိစၥေတြသိတာမၾကာေသးဘူး....ဆရာကေတာ္ရွင္းျပလို႔သိထားတာပါ"
"မာမီက!?"
"ဟုတ္တယ္ အားလံုးအတြက္သူအႏွစ္ႏွာခံသြားတာပါ ၿပီးေတာ့သားဒက္ဒီလုပ္ငံတည္းျပန္ထည့္တဲ့ေငြေတြဟာ ဆရာကေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဘဝနဲ႔ရင္းၿပီးျပန္ရွာေပးခဲ့တာပါ"
ဦးမိုးသြားျပန္ပို႔တုန္းကမ်က္ရည္ေတြနဲ႔ရွင္းျပေနတဲ့ဆရာကေတာ္ကိုျပန္ျမင္ေယာင္လာသည္ ဒီအေၾကာင္းေတြသားကိုမေျပာျပပါနဲ႔တဲ့
"အဲ့ေငြေတြကို ဒီကကေလးမအေဖကေနတစ္ဆင့္ပို႔ေပးခိုင္းခဲ့တာပါ ဦးမိုးဒီေလာက္ပဲရွင္းျပပါမယ္ သိခ်င္တာရွိရင္သားမာမီကိုတာေမးပါ"
တကယ္ဆိုသားအမိခ်င္ျပန္အဆင္ေျပေအာင္
ဦးမိုးလုပ္ေပးေနတာပါ ဒါမွ ဂုဏ္ေလးလည္းအိမ္မက္ဆိုေတြဆက္မမက္ေတာ့မွာ
"ေတာ္ၿပီးဦးမိုးမေပ်ာ္နဲ႔ေတာ့ ဝင့္ဝါမၾကားခ်င္ဘူး"
ကိုယ္ကအလုပ္သမားပဲမို႔ ဦးမိုးျပန္ထြက္သြားသည္
ဂုဏ္မွာ သူမာမီကိုေျပာလိုက္တာေတြျပန္ၾကားၿပီးေခၽြးေတြျပန္လာရ၏ ဦးမိုးေျပာတာက မာမီဘဝနဲ႔ရင္းၿပီးေတာ့တယ္ ဂုဏ္နားမလည္ေတာ့ဘူး ဂုဏ္အေရွ႕မွာမ်က္ရည္တစ္စက္မက် ဂုဏ္ကိုတစ္ခ်က္ေလးမွ်လွည့္မၾကည့္သြားတဲ့မာမီက ဂုဏ္နဲ႔ဒက္ဒီအတြက္ ဘဝကိုစေတးခဲ့တာတဲ့ မာမီရယ္ ဂုဏ္တစ္ခုမွနားမလည္ေတာ့ဘူး
"ကၽြန္မရွင့္ကိုကြာေပးမယ္"
"ဟင္!"
ဝင့္ဝါစကားေၾကာင့္ ဂုဏ့္ေခါင္းေတြျပန္ေထာင္လာ၏ အံ့ၾသသြားတယ္ ဝင့္ဝါကအလြယ္လြယ္နဲ႔အဆံုးမေပးတတ္တာသိေတာ့ သူမဘာဆက္ေျပာမလဲဆိုတာ ဂုဏ္နားစြန္႔လိုက္၏
"ဒါေပမဲ့အေပးယူတစ္ခုေတာ့လုပ္ရမယ္"
ထင္တဲ့အတိုင္းပါ
"မင္းဘာလိုခ်င္တာလဲ?"
"ဒီအိမ္ႀကီး!"
ဂုဏ္ေခတၱာစဥ္းစားၿပီ ကိစၥမရွိပါ
မာမီအိမ္ေပၚကဆင္းသြားေတာ့ ဂုဏ္တို႔အိမ္ကိုေသာခတ္ၿပီးသားအဖႏွစ္ေယာက္တိုက္ခန္းေျပာင္းေနၾကတာ ၿပီးမွဒီအိမ္ကိုေဆာက္ခဲ့ၾကတာ ဖိုးဖြားပိုင္အိမ္မဟုတ္ပါ ဒါေၾကာင့္
"ရတယ္ မင္းလိုခ်င္တာအားလံုးျဖစ္ေစရမယ္"
"ေကာင္းၿပီးအခုေလာေလာဆယ္ေတာ့
ကၽြန္မအိမ္ျပန္ေနမယ္ အားလံုးအဆင္သင့္ျဖစ္ရင္ဖုန္းေခၚလိုက္ပါ"
ဘာပစၥည္းမွမယူပဲ ဝင့္ဝါဒီအတိုင္းဆင္းပစ္ခဲ့လိုက္သည္ ဝင့္ဝါဆိုတာ လြယ္လြယ္နဲ႔အဆံုးမေပးတတ္သူပါ ရွင္ေစာင့္ၾကည့္နဲ႔ရွင့္တို႔ကိုကၽြန္မဘယ္လိုပညာေတြျပမလဲဆိုတာ ရွင့္ကေလးဆိုတာကိုရွင္မျမင္ေတြ႕ေစရဘူးလို႔ ကၽြန္မကတိေပးတယ္ မျမင္မေတြ႕ရေအာင္ကၽြန္မကိုတိုင္လုပ္ျပမယ္
ေတြးရင္မ်က္ႏွာကိုမဲ့ကာ ကားကိုခက္ၾကမ္းၾကမ္းေမာင္းထြက္ခဲ့လိုက္သည္ ကိုႀကီးကို လရိပ္ေႏြကိုျပန္လိုက္ခိုင္းရမယ္ ဂုဏ္ေရာင္ရွိန္ဆိုေသာကၽြန္မကိုကိုေရ ရွင္ခံစားဖို႔တာျပင္လိုက္ေတာ့
ဝင့္ဝါေစာေစာကယူလိုက္တဲ့လက္စြပ္ကိုလက္ထဲျပန္ဝတ္ထည့္လိုက္သည္ ဒီလက္စြပ္ကအဓိကလိုအပ္တယ္ ဒီအၾကံေတြကိုေအာင္ဖို႔အတြက္
ဂုဏ္လည္းဝင့္ဝါထြက္သြားၿပီးေတာ့ ကားေသာ့ကိုဆြဲကာလရိပ္ကိုရွာဖို႔ထြက္ခဲ့၏ ခက္တာက သူမဘယ္သြားတတ္လည္းဆိုတာ ဂုဏ္မသိပါ တစိၿမိဳ႕လံုးေနရာအနံ႕ရွာေပမဲ့မေတြ႕ပါ ဒဏ္ရာေတြကိုက္ေနေပမဲ့ သူမွာဒဏ္ရာေတြကိုဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ပါ
ေနာက္ဆံုးေတာ့ လရိပ္အိမ္ကိုတာသြားဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္၏ သူမအိမ္ျပန္သြားတာပဲေနမွာ
ဧည့္သည္ေရာက္ေနတယ္ဆိုလို႔ ျပည့္စံုနားေနခန္းကိုထြက္ခဲ့သည္ ေရာက္ေရာက္ခ်ည္းမွာေတာ့ သူလံုးဝထင္မထားတဲ့ လရိပ္ကိုေတြ႕ရ၏ မ်က္ႏွာလည္းမေကာင္းတဲ့မျပင္အနားမွာခရီးေဆာင္
အိတ္ႀကီးကိုေတြ႕လိုက္တာမို႔ အံ့ၾသရင္ လရိပ္နားအေျပးေလးသြားမိသည္
"လရိပ္ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ? အိမ္ေပၚကဆင္းလာတာလား?"
"ဟုတ္တယ္ေဒါက္တာ လရိပ္ဘယ္သြားရမလဲဆိုတာမသိလို႔ ေဒါက္တာကိုအကူအညီလာေတာင္းတာပါ"
ရွက္ရွက္နဲ႔ပဲလရိပ္ေျပာလိုက္၏
မ်က္ရည္ေတြကိုထိန္းခ်ဳပ္ရင့္
ျပည့္စံုေအာင္အေတြးေတြထဲမွာေတာ့
လရိပ္ကဘာေၾကာင့္အိမ္ေပၚကဆင္လားတာလဲ သူသိခ်င္ေနမိ၏ ဝမ္းကြဲေတြနဲ႔အဆင္းမေျပလို႔လား ဒါမွမဟုတ္အိမ္ကထြက္ေျပးလာတာလား? မ်က္ႏွာကိုငိုထားတာသိသာေနသည္
ေဒါက္တာဘာေတြးေနလည္းဆိုတာသိတဲ့
လရိပ္မွာေတာ့ မထူးေတာ့တဲ့အဆံုးဖြင့္ေျပာဖို႔ဆံုးျဖတ္ထားၿပီးတာပါ
"ေဒါက္တာကိုလရိပ္ရွင္းျပမွာပါ
ေဒါက္တာအလုပ္ၿပီးရင္တစ္ေနရာရာသြားၾကမယ္ေလ"
"ဒါဆိုခဏေနာ္ ေနာက္ထပ္
တစ္နာရီေလာက္ဆိုၿပီးပါၿပီ"
"ဟုတ္ကဲ့ေဒါက္တာ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ပါ
လရိပ္ေစာင့္ေနပါမယ္"
ေဒါက္တာကိုေျပာဖို႔ လရိပ္အားေမြးေနမိသည္ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေဒါက္တာကေဒါက္တာမို႔ သူမကိုနားလည္ေပးမွာပါ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲဆိုတာကိုလည္းအၾကံေပးလိမ့္မယ္ဆိုတာ...
"ကိုႀကီးလရိပ္ေႏြကိုျပန္လိုက္ရမယ္"
"ဟင္! ဘာေၾကာင့္ လရိပ္နဲ႔ကိုႀကီးနဲ႔ကသူငယ္ခ်င္လိုေနဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကၿပီး"
"မရဘူး ကိုႀကီးျပန္လိုက္ရမယ္"
ေျပာေျပာရင္ငိခ်လိုက္တယ္ ညီမျဖစ္သူေၾကာင့္
ပိုင့္မွာလန္႔သြားရ၏ ညီမေလးဘာျဖစ္လာျပန္တာလဲ?
"ညီမေလးမငိုနဲ႔ေလ မာမီၾကားသြားအုန္းမယ္ ဘာျဖစ္ခဲ့လည္းဆိုတာ ကိုႀကီးကိုေျပာ"
ငိုသံေတြကနည္းနည္းတိုသြားကာ
ညီမေလးရွင္းျပတာေတြနားေထာင္ၿပီးသူသက္ျပင္းခ်မိသည္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူစိုးရိမ္တာေတြတကယ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီးေပါ့
"ကိုႀကီး လရိပ္ေႏြကိုျပန္လိုက္ပါ မလိုက္လို႔ကေတာ့ သူဗိုက္ထဲကကေလးတစ္ခုခုျဖစ္ရင္ညီမေလးကိုအဆိုးမဆိုနဲ႔"
"ညီမေလး နင္ နင္ဘာေျပာလိုက္တာလဲ"
"ကိုႀကီးၾကားတဲ့အတိုင္းပဲေလ ကိုႀကီးေပၚမွာတာမူတည္တယ္"
ေျပာၿပီးသူ႔အေရွ႕ကေျပးထြက္သြားသည္
ညီမေလးက ဝမ္းနည္းလို႔ငိုေနတာမဟုတ္ပဲ
သူအရႈံေပးလိုက္ရလို႔ငိုေနတာကိုသူသိလိုက္ရ၏
လရိပ္အတြက္သူဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ?
လရိပ္ကေရာလက္ခံမွာတဲ့လား?
ညီမေလးကေတာ့ သူ႔ဇာတ္သူမႏိုင္ေတာ့ဘူးနဲ႔တူတယ္ ဂုဏ္ေရာင္ရွိန္ကိုကြာေပးမယ္လို႔ေျပာခဲ့ၿပီးဘာေတြေလွ်ာက္လုပ္ျပန္မို႔လဲ? ညီ္မျဖစ္သူရဲ႕စိတ္ကိုသူလံုးဝမဖတ္တတ္ေတာ့ပါ
Coming Soon အပိုင္း ၁၉
ဇာတ္လမ္းသည္စာေရးသူရဲ႕
စိတ္ကူးယဥ္မ်ားတာျဖစ္သည္
ေနာက္ဖတ္တဲ့သူေတြအလြယ္တကူရွာ
လို႔ရေအာင္ ဖတ္ၿပီးရင္ comment ေလးေပးခဲ့ပါ အပန္းမႀကီးဘူးဆိုရင္😘♥️