Eventjes voor stellen

Mijn naam is Robin en ik kom uit het hoge noorden van onze koude kikker landje. Ik ben in de maand februari in 1990 geboren, tijdens mijn geboorte is er medisch een grove fout gemaakt door een verloskundige die mij zal halen. Helaas is dat verkeerd gegaan, want ik moest eigenlijk door een keizersnede ter wereld worden gebracht en dat is voor de grote dag ook vast gelegd door mijn ouders. Helaas was dat voor niks geweest want de verloskundige dacht er op de mooiste dag voor mijn ouders heel anders over. Hij deed zijn werk op het grote moment van mijn moeder en mijn vader die al negen maand op hun zoon hadden gewacht. Niet wetend dat het op het laatste moment heel anders zou verlopen. Wat ze voor ogen hadden om een gezonde zoon op de wereld zouden zetten, maar helaas werd deze droom heel anders dan ze dachten. De bevalling is inmiddels op het hoogste punt en de verpleegkundige had nog een keer voorgesteld dat het met een keizersnede moest, maar ook hier regeerde hij niet op. Hij ging verder met zijn werk, na uren hard werken met mijn moeder en mijn doorweekte vader van al dat zweet, kwam ik ter wereld. Wat normaal soepel had moeten verlopen, was in dit geval niet de werkelijkheid. Ik heb van horen zeggen een paar minuten geen zuurstof gehad, dat kwam doordat ik mijn navelstreng drie keer om mijn nek had zitten. Hierdoor is een klein deel van mijn hersenen afgestorven. Na vele onderzoeken kwamen ze er achter dat ik een lichamelijke beperking op had gelopen. Pas een half jaar tot een jaar later kwam de uitslag cerebrale parese. Dit houdt in dat ik kruislings beperkt ben en spasme heb in mijn rechter arm, linker been en deels in mijn spraak. Dit is ontstaan door een beschadiging in de hersenen door te weinig zuurstof. Dat kun je aan de buitenkant van mijn lichaam duidelijk zien. Ik zit in een elektrische rolstoel waarin ik mijzelf dag in en dag uit voort kan bewegen en zo het beste uit de wielen kan. Voor mijn ouders was het in de begin jaren heel erg moeilijk en ze hebben alles uit de kast gehaald om er zo’n leuk mogelijke tijd van te maken. Dat was niet altijd even makkelijk voor mijn ouders en ook niet voor mijzelf. Ik moest met regelmaat naar het ziekenhuis voor onderzoeken om te kijken wat ik wel en niet met de hulp van mijn ouders en doctoren kon bereiken. De doctoren hebben alles uit mij willen halen om te kijken wat ik wel en niet kon. Gelukkig hebben ze erg veel bereikt met mij. Toen ik een jaar of vijf was kon ik een paar woordjes zeggen en dat vonden mijn ouders zo bijzonder dat ze steeds met mij gingen trainen met praten en met mijn motoriek. Ik was nog jong maar ik wilde hoe dan ook uit mijn rolstoel om te gaan lopen en na erg veel oefeningen, na erg vaak de grond van heel erg dichtbij gezien te hebben en aardig veel blauwe plekken op mijn lichaam is het gelukt om een paar passen los te lopen met mijn vader achter mij en moeder voor mij. Dat ik dit resultaat heb kunnen bereiken vonden de doctoren en fysiotherapeuten heel bijzonder, omdat ik samen met mijn ouders zo veel doorzettingsvermogen had. Mijn ouders liepen met mij door de huiskamer en uiteindelijk liep ik van de voordeur tot mijn slaapkamer. Mijn slaapkamer is aan de achterkant van het huis is gebouwd, de dokteren stonden werkelijk perplex toen ze hoorden wat ik allemaal kon en heb aangeleerd. Ondertussen gebeurde er ook erg veel in het bloeiende gezin en ik kreeg een zusje en een broertje erbij waar ik het later in mijn boek over zal hebben. Maar er gebeurden ook minder leuke dingen zoals de strijd tegen de verloskundigen die een fout hadden begaan en dat werd een erg lang proces wat ongeveer acht jaar van mijn leven duurde en uiteindelijk hadden mijn ouders na zo lange tijd gelijk gekregen van de rechter en konden ze een moeilijke periode afsluiten. Hierna konden we verder gaan met ons leven.