ලැබුනොතින් මට වරමක්...

ඇලවේල්ල පාර, මාතර.

හිතං උන්නා මං, දැන් හරි ලොකුයි නෙව මං
අවුරුදුම විසි හයක්, සුළු පටු වයසක්ද ඒකත්...

රැලි දාපු සුදු ගවුමක්, බෙල්ල ළඟ ටයි පටියක්,
දිගම දිග කොණ්ඩා කරල් අග
පීත්ත පටි සමනලයෙක්,
දකින විට ඉඳ හිටක දවසක්,
හිතුවේම මම,
බැරි වෙලාවත්, ලැබුනොතින් මට වරමක්,
වෙන අය හැමෝම ඉල්ලයි
යන්න,
ඉස්කෝලෙ කාලෙට ආයෙත්.
අනේ මට නං ආයෙ බෑමයි
ඕ ලෙවල් ඒ ලෙවල් හරි වදයක්,
ඉල්ලනව මං වෙන දෙයක්...

මේ ළඟදි දවසක්
ගියා මං ආයෙත්
මාතර,
එහේ හරි ලස්සන ටවුමක්...
ඇවිද ඇවිදං යද්දි හදිසියෙ
හිටිහැටියෙ නැවතුනා මං,
මට ඉස්සරින්, හරි එකේළින්,
තිබුණ එක පොඩි පාරක්...

කලබලෙන් ආ බයිසිකලයක්
මට හෝන් කර, කෑගහන තෙක්
ඉඳල තිබුනා මං,
මොහොතක් දෙකක් හෝ තුනක්,
වාගේ, පාර මැද තිවු ගලක්...

මාතර ඇළ පාර
ඒක හරි ලස්සන පාරක්....

මේ කොනේ හිඳ එහා කොනටම
ඇවිදගෙන ගිය දවස්,
එන්න ගත්තා මගේ මතකෙට
විදුලියක වේගයෙන්,
තිබ්බෙ එකමෙක හීනයයි මට
ගන්න A අකුරුම තුනක්,
දින සති මාස ගෙවුනේම පන්ති වල
ඇළ පාර හරි හුරුපුරුදු තැනක්,
යාළුවන් එක්ක ගෙවු
සුන්දරම ඒ හවස්,
ඒ,,, ඒ ලෙවල් හරි ලස්සනම දවස්...

පාර දිගටම, බැලු බැලූ අත
සර්ලගෙ නම්, පන්ති වල නම්
අකුරු කරදහි ගොඩක්,
හෙමි හෙමින් ළං වී
සීරුවට ඇහුව නම්
පන ඇවිත්, කියයි උන්,
මතක වග මම තවමත්...

ලැබුනොතින් මට වරමක්
හිතුවේම ඉල්ලන්න වෙන දෙයක්,
කොයි තරම් නම් මෝඩයිද මම
හහ්! හරි ලොකුද, විසි හය අවුරුද්දක වයසත්
දැං නම් නැහැ මට ඒ ගැන වගක්

ලැබුනොතින් දැං මට වරමක්,
සත්තමයි, ඉල්ලනව මමත්
යන්න ඒ කාලෙට ආයෙත්,
වෙන්න අවුරුදු දාහතක පොඩි කෙල්ලක්,
ඒව හරි ලස්සන දම්පාට දවස්.
කමක් නෑ,
ලියනව මම ඒ ලෙවල් තව පාරක්...!