Dear @dushantha,මේක ලියමනක් විතරක් නෙවේ... ජීවිතය.. මමත් අත්විඳි ජීවිතය මෙයයි.. ඒත් දැන් කොයිතරම් artificial වෙලාද අපේ ජීවිත. ගහක් කොළයක් හෙළවෙන දිහා බලල පවා නිරාමිස සතුටක් විඳපු අපි ගස්වල කොළ තියෙනවාදවත් නොදන්නා තරමට busy වෙලාය. පෝය හඳ මෝරන විදිය බලන් ඉඳපු අපි දැන් හඳ පායනවාදවත් නොදන්නා තරමට posh වෙලාය...
කුප්පි ලාම්පුවෙන් පාඩම් කරල ශිෂ්‍යත්වය පාස් කරපු මට දැන් විදුලි එළිය නැතොත් ඇස් දෙකවත් නොපෙනෙනව විතරක් නෙවේ කන් දෙක ඇහෙන්නෙත් නෑ වගෙ අංගවිකල වෙලාය. Fan එකේ හුළං නැතොත් මට හුස්ම ගන්න oxygen නෑ වගේය.
ගමවත්, හමන හුළඟවත්, පායන හඳවත් වෙනස් වුනේ නැත. වෙනස් වුනේ අපිය.
කිරි අම්මා, කිරි අත්තා මැරිල වුනත් අපේ දරුවන්ට ඒ ලෝකෙ පෙන්නන්න අපිට බැරිකමක් නැත. නැත්තේ අපිට හැඟීමය. Online ලෝකෙක දරුවො හිරගත කරල අපි අපේ හීන අහුලනව හැල්මෙ දුවමින්. අනේහ් මේ හැඟීම් ලියමන් වලටම විතරක් සීමාවෙන එකත් දරාගන්න අමාරුයි..system එකට වැටිලලු අපි. පුලුවන් විදියට අපේ පැටවුන්ට අඩුම ගානෙ මඩ ටිකක් හරි නාගන්න දෙමු. උන් ලෙඩවෙන්නෙ නෑ නිරෝගී වෙනව මිසක්. සොබාදහම රකිනවා නිරන්තරවම. අපි රැකුනෙ සොබාදහමින්. ඇලේ වතුර පවා බීපු අපිට අනේ බඩේ කැක්කුම් ඇවිත් නෑ පොඩිවුන් කාලෙ. මේ ලෙඩ වසංගත ඔක්කොම අපි සොබාදහම අතෑරපු නිසයි. සොබාදහමත් අපිව අතෑරලා😓😓😓