ආදරේ වැඩියෙන්ම තිබුනෙ දුරින් හිටපු දවස්වල | 5% to SL-Charity

ජීවිතේ පරණ ලස්සන මතක අපේ හිතට ආපහු ගලාගෙන එන්නෙ අපි දුකින් ඉන්න වෙලාවට. සුවපහසු ඇදකට වෙලා ඇස් වහගෙන මොහොතක් කල්පනා කරොත් ඇස් දෙකෙන් කඳුළු ගලාගෙන යන තරමටම ඒ මතක හිතට කටු වලින් අනිනව.

ඒ, ඒ පරණ මතක වේදනාකාරී නිසා නම් නෙවෙයි. ජිවිතේ ලස්සනම කාලෙක ගෙදරටම වෙලා මිටරයක දුරකුත් තියාගෙන මාස්ක් එකකින් මූන වහගෙන ඉන්න වෙන දුක, අර පරණ මතක හැම එකකටම වඩා හිතට වද දෙනව.

කැම්පස් ජීවිතෙත් ගෙදරටම ගෙවිල ගියා නේද කියල එයාව මතක් වෙන හැම වෙලාවෙම හිත අහනව. වැඩවර්ජන, ඩෙංගු, බෝම්බ ප්‍රහාර සහ කොරෝන එක්ක මාස 20 ක් විතර ගෙදරම හිටිය අපි කැම්පස් එකට වඩා එතනින් පිට කොයි තරම් මුණ ගැහෙන්න ඇතිද?

රොබරෝසියා, ඇහැල මල්, සිවිල් පැදුර, අභින, සරසවි ගී සිසිල, මේ ඔක්කොම අන්තිම අවුරුද්දෙ නම් නිදහසේ බලනව කියල හිතපු අපට එකිනෙකා දකින්නවත් ඒ ගමෙන් මේ ගමට එන්න බැරි තරමටම සොබාදහම නපුරු වුණා.

ඒත් ඒ වෛරස් අතරෙන් හරි රිංගල මග ඇරෙන්න ගිය සමහර දේවල් ඉක්මන්ට අල්ල ගත්ත එකත් ආපස්සට හැරිල බලද්දි ලොකු සතුටක්.

ආදරේ වැඩියෙන්ම තිබුනෙ දුරින් හිටපු දවස්වල. කට හඬ විතරක් අහගෙන රූපෙ හිතේ මවාගත්ත දවස් වල. එහෙම දුරින් ඉඳන් එකට වැඩ කරපු දවස් වල. මොන දේ වුණත් වෙන් කරන්න බැරි ආදරයක සහ නිකම්ම නිකම් විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රේමයක වෙනස කොරෝන නිසා බොහේ දෙනෙක් ඉගෙන ගන්න ඇති.