පෙරහැරක්
මං පුංචි කාලෙදි හැම අවුරුද්දකදිම දහම් පාසලේන් සංවිදානය කරන පෙරහැරක් තිබ්බා. එක ගොඩක් ලොකුවට සංවිදානය වෙන එකක්. ඉතින් ඒ කාලෙ මං පුදුම ආසයි ඒ පෙරහැරේ නටන්න. එක පාරක් තේ දලු නෙලන්නියක් වගෙත් තව පාරක් වඩිග පටුනත්, තව පාරක් සවරං ඔන්න ඔය විදියට නැටුවා. එක පාරක් හවස හතර හමාරෙ ඉඳන් නැටුම් ඇඳුම් ඇඳගෙන රෑ දහය විතර වෙනකම් බලාගෙන හිටියා අලියෙක් එනකම්! දැන් හිතනකොට හිතනවා අයියෝ මොන කට්ටක්ද ඒ මං කෑවෙ කියලා. කොහොම වුණත් ඒක nostalgic feeling එකක්.
ඉතින් ඒ පෙරහැර අවුරුද්දකට සැරයක් කරන එක නවත්තලා දැන් ඒක කරන්නෙ අවුරුදු ගාණකට සැරයක්. එහෙම සංවිදානය කරන පෙරහැරක් ඊයෙ තිබුණා අවුරුදු ගාණකට පස්සෙ. අවට ගම් වලින් බස් වලින් පවා සෙනඟ ඇවිත් තිබුණා ඒ පෙරහැර බලන්න. අවුරුදු දිග කාලෙකට පස්සෙ මාත් මිනිස්සු ගොඩාක් මැද්දෙ පෙරහැරක් බලන්න පයින් යමින් හිටියා.
කොච්චර උත්සාහ කරත් පෙරහැර හොඳටම පේන තැනක් හොයාගන්න බැරි වුණා. කොහොම වුණත් ඒක ලස්සන පෙරහැරක්. මල් බයිසිකල් වල යන පොඩ්ඩො, කුලු නැටුම් නටන පැංචො පැංචියො දැක්කම හිත ආදරෙන් පිරිලා යනවා. මං ආසම වුණේ බොරු කකුල් නටන අයට. ඒක හරිම ලස්සනයි සහ කොහොමද ඒක කරන්නෙ කියලා හිතෙනවා. ඉස්සර මං බලාගෙනම හිටියෙ අලියෙක් එනකම්. හැබැයි දැන් වෙනකොට ඒ දිහා බලන්න වත් මං කැමති නැ.
ඔයාල දන්නවද මහ බබාව? පුංචි කාලෙ මං මහ බබා එනකමුත් බලන් ඉඳලා තියෙනවා. දැන් කාලෙ තරම් ලොකුවට lights නොතිබුණ කාලෙ පෙරහැරකින් ලැබුණා වගේ වින්දනයක් දැන් ලැබෙන්නෙ නැත්තෙ ඇයි කියලත් මට කල්පනා වුණා. අන්තිමටම තිබුණ කාවඩි dance එකක්. ඒක මාර ලස්සනයි කියලා හිතෙනවා. ඒ වගේම කොහොඹ කලේ නටන එක. ඔයාලට මතක නම් අර කළගෙඩි ගොඩාක් එක උඩ එක උඩ තියලා අඩින්ම කොහොම ඉත්තක් රඳවලා ඒක ඔලුව උඩින් තියන් නටන එකට තමයි කොහොඹ කලේ කියන්නෙ.
පෙරහැරක් කියන්නෙ සංස්කෘතික අංග සෑහෙන ගොඩක එකතුවක්. අපි ඒවා රැකගන් ඕනෙ!
