පුංචි ළමයි පුදුමාකාරයි...

හිටපු ගමන් ශබ්ද නගා සිංදුවක් කියන එයා හිටපු ගමන් පංතියෙන් එලියට දුවනවා , නැත්නම් අත්පුඩි ගහනවා . මේ දේවල් ඒ පංතියේ දරුවොන්ට වගේම උගන්වන අපිට දැන් හරිම සාමාන්‍යයි .

" ආ ..... මැඩම් ...... "

ඉස්කෝලේ ඕනිම තැනක මේ දරුවා මාව දැක්කොත් එහෙම කියලා කෑගහනවා .

" කෑවද කෙල්ලේ ......"

කියලා අහද්දී ' ඔව් මැඩම් ' කියලා දුවන මේ කෙලී ගැන ඉස්කෝලේ හැමෝම දන්නවා . ඉතිං එයාට කාගෙන්වත් කිසි කරදරයක් නෑ .

මේ ලගදී ඉදලා එයා අකුරු ලියන්න පටං අරගන . හැමදාම පංතියේ අනෙක් දරුවෝ වගේම පොත පෙන්නන්න පුදුමාකාර උත්සහයක් ගන්නවා . ඒත් එයාට ඒ කාලච්ඡේදයට අදාල වේලාව මදි වෙනවා.

ඊයේ කෙල්ල ඉක්මන් වෙලා.
අනෙක් ළමයි එක්කම වගේ දුවගන ඇවිත් මට පොත පෙන්නුවා.

මම හරිම සාමාන්‍ය විදිහට එයාගේ පොත අරගන බලද්දී මම දුන්න ගැටළු නම් විසඳලා තිබුනේ නම් නෑ. හැබැයි මම එයාලට ලබා දීපු ප්‍රශ්නය ලියලා තිබුණා . ඉතිං මම අකුරු වල හරි වැරදිවත් නොබලාම රතු පෑනින් හරියක් දීලා හිනා මුණක් පොතේ ඇදලා පොත එයාගේ අතට දුන්නා .

හරි වැරදි නොබැලුවේ ඒ ලියපු ටිකත් මට බොහොම වටින නිසා.

ඊට පස්සේ මැජික් එකක් වගේ ඒ පුංචි මුනෙත් ලස්සන හිනාවක් ඇඳුනා.

ඊට පස්සේ තමයි කතාවේ ලස්සනම සිදුවීම වුනේ.

එයා ඒ හිනා මූණ පෙන්න පෙන්න මුළු පංතියේම ඇවිදින්න පටං ගත්තා.
මම ඒ දීහා බලාගන ඉද්දී එයා ලඟට ගියපු මුළු පංතියේම අනෙක් දරුවොත් ලස්සනට හිනා වෙලා ඒ බොනික්කිට කිව්වේ හරි පුදුමාකාර දේවල්.

' ශෝක් නේ....'

' ලස්සනයි ...'

' ඔයා හොඳයිනේ ...'

ඔය වගේ හරි ලස්සන වචන වලින් පංතිය පිරිලා ගියා.
කාලච්ඡේදය අවසන් වෙනකල් මම ඒ ලස්සන සිදුවීම දිහා බලාගන හිටියා.

අවසානයේ මම මටම කියා ගත්තේ......
' ම⁣ටත් පුංචී එකෙක් වෙන්න ඇත්නම් '

මොකද මේ හැමදේම එයාගේ පංතියේ හොඳ යාළුවෝ නිසා.