Çaydan
Səhnənin ortasında, yaşlı bir çaydanlık masada dururdu. Yılların yükü altında ezilmiş gibi görünse də, içində yarım bardaq su qalmışdı. Məşərə düşən bir günəş işığında, o, yenidən parlağa çıxdı.
Ev sahibəsi, həyatının çox hissəsini bu çaydanlıkla birləşdirmişdi. Onunla onun uşaqlığının xoşbəxt anlarını xatırlayırdı. Hər dəfə onu gördükdə, keçmişə səyahət edir, o günəşli günləri təkrar yaşayırdı.
Çaydanlık isə susdurğu, həyatın təqdirini nümayiş etdirməyə davam etdi. Sanki o, yaşamağın və sabrın simvolu idi. Yerində durub, həyatın dövriyyəsində onun qıymətini və mənasını öyrəndi.
Axşam olub, ev sahibəsi çayı demləyib, yalnız başına o günəşli anları düşünürdü. Çaydanlığın parlağı, içindəki suyun qısa, lakin mənasızlığı belə ona həyatın dəyərini öyrədirdi.
Beləcə, çaydanlık ona həyatın dəyərini göstərən bir dost kimi qalır, hər anı yaşamaq və qiymətləndirmək üçün bir simvol olurdu.